Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *
Η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, όσο και να την σκοτώσουμε! Η χώρα μας δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει ποτέ όσα μνημόνια και αν υιοθετήσουμε, εφαρμόζοντας την καταστροφική θεωρία για τις επιχειρήσεις, στο κράτος! Οι Έλληνες δεν θα υποστούμε ποτέ τις συνέπειες των χρεοκοπημένων κρατών, διότι εδώ την χρεοκοπία την λένε επιλεκτικοπία. Ο όρος είναι τεχνικός ασφαλώς και δεν πρέπει να συγχέεται με μορφές πτώχευσης παρακατιανών κρατών, πού ατύχησαν στις πολιτικές επιλογές τους σκορπώντας δυστυχία στους «πολίτες» τους!
Μια και διαδικτυακοί φίλοι μου συνέστησαν να σεβαστώ τις διακοπές τους, θα προσαρμοστώ από εδώ και πέρα στη γραμμή της κατασυκοφαντημένης διαπλοκής: θα διηγούμαι ευχάριστα την επιλεκτικοπία. Σύμφωνα με τον κολλητό μου τον Ludwig Wittgenstein «τα όρια της γλώσσας ταυτίζονται με τα όρια του μυαλού». Και μια οι γνώσεις μοιάζει να δομούνται γλωσσικά, αυτές διαμορφώνονται στο πλαίσιο των λεκτικών αναπαραστάσεων. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο σημαντική είναι η διαδικασία της επινόησης της λέξης «επιλεκτικοπία» στη θέση της χυδαίας εκείνης «χρεοκοπία». Πτου-πτου-πτου, κακό να μη μας έβρει!
Είναι αλήθεια ότι δυσκολία αποδοχής ενός ιδιαίτερα επαχθούς χρεοστασίου προκαλεί γνωστική δυσκολία στους πελάτες των ελληνικών κομμάτων, που δεν έχουν εθιστεί ακόμη στα νοητικά σχήματα αυτής της νέας ευρωπαϊκής αρχής, της «επιλεκτικοπίας. Γι’ αυτόν τον λόγο και μόνον η φυσιολογική ανταπόκριση στην «επιλεκτική χρεοκοπία» επιλεκτικοπία, επί το πολιτικώς ορθότερο όπως επίμονα σημειώνω, δεν είναι κατ’ αρχήν θετική από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά θα έλεγα ερωτηματική. Η θετική πράξη της σωτηρίας από τους σωτήρες ημών εμφανίζεται να μην είναι αρχικά επαρκής. Πάντα υπάρχει η ερώτηση: Γιατί το κάνετε αυτό; Λες και αυτό που είναι δυσνόητο να είναι αναγκαστικά και επικίνδυνο. Όχι, δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος από την συγκεκριμένη λέξη. Έρχομαι να συμφωνήσω απόλυτα με τον νέο υπουργό οικονομικών και με αγανάκτηση να διατυπώσω αυτό που δήλωσε ο πρωθυπουργός: «σταματήστε επιτέλους την κινδυνολογία». Βλέπετε εγώ να έπαθα τίποτε που αναφέρομαι υπαινικτικά στην κακιά λέξη, η οποία εδώ και τώρα εξαγνίζεται; Μην παίζετε με τις λέξεις, παίξτε με τα νοήματα τους! Βάλτε φωτιά στα σημαινόμενα! Η μόνη απάντηση στο λαϊκό ερώτημα «και τώρα τι γίνεται με την επιλεκτική χρεοκοπία», είναι: ότι είναι αναγκαίο για να σωθεί η πατρίς-τράπεζα η αγορά, η οικογενειοκρατία, οι προστάτες των πολιτικο-επιχειρηματικών οικογενειών και ο φαβοριτισμός.
Μια και συνεννοηθήκαμε, πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε την ευχάριστη διήγηση της επιλεκτικοπίας.
Χα-χα-χα, ακούστε τι πάθανε οι μικροί και ασήμαντοι ευρωπαίοι. Θα εφαρμόσουμε την επιλεκτικοπία και θα τους εξαναγκάσουμε να τρέχουν από πίσω μας, μην τυχόν και χρεοκοπήσουμε και καταστραφούν. Την φέραμε πάλι στους κουτόφραγκους, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα πότε δεν χρεοκοπεί, καθώς έχει μεγάλη εμπειρία στην διάσωση προβληματικών επιχειρήσεων με τα λεφτά του φορολογούμενου ασφαλώς.
Το σχέδιο της επιλεκτικοπίας είναι δαιμονικό. Θα κάνουμε ότι φτωχαίνουμε δραματικά για να βάλουμε και άλλους ευρωπαϊκούς λαούς στο παιχνίδι, οι οποίοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν τα σκάσουν στην Ελλάδα, δεν θα σώσουν το ευρώ στο πορτοφόλι τους. Θα τσοντάρουν έτσι όλοι για να επιβιώσει το ελληνικό κράτος, να εξυγιανθεί οικονομικώς για να παραδοθεί εξολοκλήρου πλέον, καθαρό και απαλλαγμένο από εργασιακά και ανθρωπιστικά βάρη (προσέξτε και αυτόν τον νέο όρο που εισαγάγω, θα πλουτίσει το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο κάποια μέρα και θα φωτίσει τις μακριές νύχτες του τετάρτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό), στους πιστωτές. Ασφαλώς στην μεγαλειώδη αυτή προσπάθεια αλληλεγγύης προς τους σκληρά δοκιμαζόμενους τραπεζίτες και επενδυτές ελληνικών ομολόγων θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική ομόνοια, λαϊκή καρτερία και επίδειξη αλτρουισμού από τον κάθε υπεύθυνο τηλεθεατή και αναγνώστη εφημερίδων. «Και την υπόλοιπη σύνταξη μου να δώσω για να σωθεί η τράπεζά μου, διότι αν δεν σωθεί αυτή, από πού θα παίρνω την σύνταξη μου αύριο;» Εύλογο το ερώτημα! Τώρα δεν είναι όπως παλιά που λέγαμε το σοφό: οι βιομήχανοι δίνουν ψωμί στους εργαζόμενους. Όχι, τώρα ψωμί σου δίνει ο τραπεζίτης, διαπιστωμένο.
Σε ότι αφορά μάλιστα την σημερινή Ελλάδα, ψωμί σου δίνει και το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και προσεχώς το μακροπρόθεσμο. Πολύ ψωμί καταναλώνεται σε αυτή τη χώρα, γι’ αυτό υπάρχουν τόσοι υπέρβαροι. Το διαπιστώνουν με αγανάκτηση και οι ευρωπαίοι τουρίστες. Οι τράπεζες λοιπόν είναι η πατρίδα μας, δεν είναι οι κάμποι και τα άσπαρτα ψηλά βουνά! Έχουμε λοιπόν πατριωτικό καθήκον να σώσουμε τις τράπεζες και να μην επιτρέψουμε η επιλεκτικοπία να τις κλονίσει. Δεν πρόκειται να τις κλονίσει. «Οι τράπεζες δεν θα πεθάνουνε ποτέ, κακούργα Παπαρήγα», όπως λέει και το σύνθημα που δεν γράφτηκε ακόμη στους τείχους της Αθήνας. Άλλωστε, οι ελληνικές Τράπεζες πέρασαν επιτυχώς τα τεστ αντοχής παρ' ότι αι συνθήκαι υπήρξαν ιδιαιτέρως αντίξοες και το περιβάλλον εχθρικό υπό συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας ιδιαιτέρως ιδιαίτερες - όπως μας διαβεβαιώνουν όσοι γνώριζαν και βεβαίωναν ότι η Ελλάδα δεν θα μπει στο ΔΝΤ, οι χώρες της ευρωζώνης δεν πτωχεύουν και το μνημόνιο δεν θα χρειαστεί να εφαρμοστεί ποτέ. Άσε που διαπιστώθηκε και μεροληψία σε βάρος της Eurobank και της Αγροτικής Τράπεζας, από τους κακόβουλους βαθμολογητές! Σιγά τώρα, που θα τους δώσουμε και σημασία, χα-χα-χα! Και στα σκουπίδια να πετάξουν τα «χαρτιά» μας, εμείς πάντα θα αναγνωρίζουμε την αξία τους. Ταπετσαρία θα τα κάνουμε. Το κόλπο είναι να μην πέσεις στην παγίδα αυτών που σε πτωχεύουν. Και εδώ είναι που χρειάζεται επιλεκτικότητα. Να επιλέγεις πάντα την ευχάριστη όψη των άσχημων πραγμάτων. Τότε αυτά μεταμορφώνονται σε όμορφες καταστάσεις.
Ακούστε που σας λέω, δεν είμαστε η Ελλάδα που νομίζουν αυτοί που μας χρησιμοποιούν ως αρνητικό παράδειγμα: «δεν είμαστε Ελλάδα!». Είμαστε η επίλεκτη χώρα, όπου διεξάγεται η δεύτερη φάση του πειράματος: τεστ λαϊκής αντοχής στην σοκαριστική φτωχοποίηση και στο σοκαριστικό ξεπούλημα. Αν καταφέρουμε και πάρουμε στην πλάκα και την επιλεκτικοπία, θα έχουμε αποδείξει ότι ξέρουμε να ζούμε μέσα στις δικές μας λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτε, καθώς μπορεί με αυτές να εννοούνται τα πάντα. Μην πείτε κάποιοι ότι έτσι παρατηρείται κάποιο σοβαρό πολιτισμικό προβληματάκι. Τέτοιου είδους προβλήματα δεν αναγνωρίζει το σύγχρονο μάρκετινγκ. Η επιλεκτικοπία είναι μια πεταχτούλα τραβεστί των οικονομικών, που έρχεται να ξελογιάσει τους ήδη ξελογιασμένους. Αυτούς που περιεχόμενο στη ζωή τους δεν δίνουν ιδέες και αξίες, αλλά αποκλειστικά πόστα εξουσίας και πελατειακές σχέσεις. Η γλώσσα τους είναι η κραυγή άσκησης της εξουσία τους ή της εξουσίας που τους παρέχει στον ήλιο μοίρα, διότι δίχως αυτήν, πιστεύουν μέσα τους, ότι θα ήταν μηδενικά. Η επιλεκτικοπία θα καταστήσει την ελληνική κοινωνία μηδενικό στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Αν καταφέρουμε να την διασκεδάσουμε, είναι σίγουρο ότι τα επόμενα χρόνια η λέξη και μόνον Ελλάδα θα προξενεί χάχανα διεθνώς.
Η επιλεκτικοπία της Ελλάδας οδηγεί στο αντίθετο από αυτό που έχει σήμερα ανάγκη η Ευρώπη: δημόσιο έλεγχο του πιστωτικού συστήματος και νέους απολύτως διαφανείς και αξιόπιστους θεσμούς λαϊκού ελέγχου της οικονομίας στο σύνολό της. Πώς μπορεί να γίνει όμως αυτό αν δεν αλλάξει στρατηγική η αριστερά και δεν βρει ξανά την γλώσσα του ο λαός; Δεν γίνεται! Με τη «γλώσσα της αγοράς», πουλάς και αγοράζεις, κερδίζεις δίχως να ξέρεις τι ακριβώς και χάνεις δίχως να καταλαβαίνεις τι ακριβώς. Άρα δεν ξέρεις τι σου γίνεται …ακριβώς! Αν δεν κατασκευάσουμε από την αρχή μια δημοκρατική γλώσσα που θα περιγράφει σχέσεις ισότητας και ελευθερίας, δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ούτε καν με τον ίδιο μας τον εαυτό, που ασφαλώς και χρεοκοπεί κάθε φορά επιλεκτικά. Σε άλλη περίπτωση δεν θα μιλάγαμε για χρεοκοπία, αλλά για αφανισμό.
Η επιλεκτικοπία είναι μέσο μαζικής καταστροφής της κοινωνίας, καθώς αποτελεί μορφή χρεοκοπίας που δεν προνοεί για τον αυστηρό δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος.
* διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία
Ακτιβιστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου