Tον Ιούλη κι οι γριές κάνουνε ξετσιπωσιές...

Καστελόριζο. Μεσημέρι, κάπου στα τέλη του Μαΐου του 2010. Η μώβ πένθιμη γραβάτα και το θλιμμένο ύφος έκαναν κοντράστ με το χαρωπό γαλάζιο του Αιγαίου, το μικρό γραφικό λιμανάκι, το ζωντανό ελληνικό τοπίο. Μόλις «είχαμε γλυτώσει τη χρεοκοπία», αλλά οι αταξίες χρόνων και χρόνων κι εκείνο το χρέος που μας είχε κληροδοτήσει ο «προηγούμενος» που μόλις το κατάλαβε μέχρι και τη μιλία του έχασε (τελικά, πάντα αυτοί οι πρώην τα φταίνε...) δε θα συγχωρούνταν έτσι απλά, επρεπε να υπογράψουμε ένα Μνημόνιο που να υποσχόμαστε τι θα κάνουμε και τι δε θα ξανακάνουμε από δω και μπρός...

Προφανώς, ανάμεσα σε αυτά που υπογράψαμε ήταν και το ότι δεν θα αμφισβητούσαμε το κυβερνητικό θέσφατον, ότι δεν θα λέγαμε κακές λέξεις. Διότι σαν χθες ήταν που ο «αν χρειαστεί να βάλω άλλους φόρους θα έχω αποτύχει» υπουργός μας μοίραζε απειλές και απανταχούσες σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει την πολιτική της υπερφορολόγησης και της ισοπεδωτικής μείωσης εισοδημάτων επί δικαίων και αδίκων. Που όποιος ξεστόμιζε τις λέξεις στάση πληρωμών ή αναδιάρθρωση πριν προλάβει να επιχειρηματολογήσει για το αναπόφευκτο του πράγματος ελάμβανε το ...στίγμα: «κάτι μεταξύ ανοήτου και ηλιθίου» ή –αν δεν του άρεσε- «συνειδητός προδότης της πατρίδας». Βλέπετε, ο τέταρτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό ήταν ακόμα άσκησις επί χάρτου και τα τραχτερ του Γιώργου δεν είχαν προλάβει ούτε καν να ζεστάνουν τις μηχανές τους για να θερίσουν και να αλωνίσουν τα πρέποντα...

Και μετά ήρθαν οι Γάλλοι. Και μας μίλησαν για ...κούρεμα, coupe γαλλιστί. Εμείς όμως, με όλα τα παραπάνω στην πίσω μεριά του μυαλού μας, με ένα τουπέ αρχοντοχωριάτη στο παραπέντε της αγανάκτησης που θα πρέπει να πλένει πλέον τα πόδια του με νερό της βρύσης και όχι με Perrier ή Evian, αλλά και με μια ψιλοφοβία που το coupe μας έβγαζε μια εσάνς κακού συνδυαζόμενο με εμάς, με το etat δηλαδή (διότι ο Έλλην χρόνια τώρα είναι η προσωποποίησις του Λουδοβικείου «l’etat c’est moi»), εμείς λοιπόν βάλαμε τον υπουργό μας να αναφωνήσει με σιγουριά: «όχι coupe, coiffure. Haute coiffure!!». Και να εξηγήσει εις άπταιστον ελληνοσοσιαλιστικήν ότι το γεγονός ότι δεν ομιλούμε για κούρεμα (και το κάνουμε από επιλογή, έτσι; όχι από ανάγκη...) ουσιαστικά σημαίνει πως δεν έχουμε απωλέσει ούτε ίχνος εθνικής κυριαρχίας!!

Τα πράγματα είναι απλά και να σας τα εξηγήσω: όταν πας στον κουρέα τι περιθώρια επιλογής έχεις; Tο εξής ένα: κούρεμα. Κοντό, μακρύ, γουλί, στις μύτες αλλά κούρεμα. Ενώ στο κομμωτήριο; Φουλ πανσιόν, που λέει κι η διαφήμιση. Χτένισμα, λούσιμο, βάψιμο, στόλισμα, εξτένσιον (όχι επιμήκυνση είναι κακιά λέξη)... Εντάξει, και κούρεμα (haircut, coupe) μπορείς να κάνεις, αλλά θα είναι επιλογή σου, είσαι κάθε στιγμή κυρίαρχος, όχι όπως στον κουρέα που δεν έχεις εναλλακτική. Εδώ έχεις: μπορεις να κάνεις ένα «επιλεκτικό» κούρεμα, να κάτσεις ας πούμε στην καρέκλα και να πεις στην κομμώτρια: «τη βλέπεις αυτή την τούφα που μου σκιάζει το δεξί φρύδι; ε, να την τσιμπήσουμε λιγάκι στη μυτούλα, αλλά προσεκτικά, να πιάνεις λίγα λίγα και να σου λέω εγώ να κόβεις και να μου βάλεις και το ψαλίδι με τα ρόζ χερουλάκια που μου άρεσε την άλλη φορά...»!!

Και μη μου πείτε ότι αυτά που γράφω απάδουν του πολιτικού περιεχομένου του πολυλαλίστατου μέγα συνταγματολόγου διότι δεν ξέρετε τι λέτε. Για να καταλάβετε τι θα πεί Μπένυ, τα έχει ρυθμίσει όλα, σε βαθμό που από της σήμερον θα βάζουμε στο Google Τranslate «Selective Default» και θα μας βγάζει «Λεφτά υπάρχουν... GAAAP» (ήχος από κεφάλι που χτυπάει στον τοίχο...). Άσε που κι αυτός παρέλαβε μεγάλη τρύπα (4,5 ολόκληρα δις σε ένα εξάμηνο!) από τον ...προηγούμενο, ο οποίος επίσης όταν την είδε κόντεψε να χάσει κι αυτός τη μιλιά του, έτσι του δώσανε κάτι αυθαίρετα να ασχολείται και τον έβαλαν να γυρίζει στη φύση μπας και ξανανιώσει.

Ο Μπένυ όμως είναι διαφορετικός, θέλει να τα έχει όλα υπό έλεγχο, τουλάχιστον εδώ, στα καθ’υμάς, εδώ που παίζουμε μόνοι μας από εκείνο το Σαββατόβραδο που το αντιεξουσιαστικό αντάρτικο κίνημα των Petalotistas με ηγέτη τον «βλαχοδήμαρχο» Che Petala, με περισσό μεγαλείο αποτίναξε τον ζυγό, έδειξε την πόρτα της εξόδου στον ξένο, βροντοφώναξε πως είμαστε «κυρίαρχο» κράτος και δεν μπορούν να λένε για μας ότι βλέπουν οι διάφοροι «κατώτεροι υπάλληλοι που ψωνίζουν από τα στοκατζίδικα».

Και για να τα έχει ο Μπένυ μας υπό έλεγχο τα πράγματα πρέπει να μιλάει, πάντα, παντού και επί παντός επιστητού. Όχι όπως τις προάλλες, στο έκτακτο Eurogroup, που του την έπεσαν ομαδόν οι υπόλοιποι εταίροι και δεν τον άφησαν να βγάλει άχνα, που με το ζόρι πρόλαβε να ψελλίσει ότι για να συζητήσει η Αθήνα την «επιλεκτική χρεοκοπία» (που του είχαν ήδη αποφασίσει...), πρέπει πρώτα να διασφαλιστεί μία σοβαρή επιμήκυνση και χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού, σε συνδυασμό με ισχυρή εγγύηση χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών για όσο διάστημα απαιτηθεί, άλλως πως, την τεταρτοδρομική μετάφραση του κομμωτηριακού διαλόγου που διαβάσατε παραπάνω (ναι, και τα ροζ χερουλάκια!!).

Όχι σας το λέω για να κατανοήσετε γιατί απο χθες μιλάει ακούραστος και εξηγεί ότι η δική του «επιλεκτική χρεωκοπία» δεν είναι σαν των άλλων, γιατί η δική του είναι μια εξαλτασιόν, μια κατάσταση που δεν είναι κατάσταση αλλά βαθμίδα, που δεν είναι στάση, ειδικά πληρωμών, και δεν εμπεριέχει κακία μόνο εθνική ανάταση με μια εσάνς εθνικής υπερηφάνειας. Πως ας πούμε μια εταιρεία στέλνει ένα χαρτί στην εφορία και βγάζει και μια ανακοίνωση ότι τον Αύγουστο λόγω διακοπών δε θα λειτουργεί το λογιστήριο και δεν θα γίνονται πληρωμές (στους ατυχείς αλλά αυτό δεν το λέμε...), ε, έτσι κι εμείς θα πούμε πως θα πάμε διακοπές δεκαπέντε είκοσι μέρες και δε θα κάνουμε πληρωμές αυτές τις μέρες. Ε, και σε όποιον δεν πιστέψει, θα στείλει μετά ο Γιώργος φωτό με την μπαντάνα και το κανό για επιβεβαίωση...

Και έχει σημασία να το κατανοήσετε εδώ εις τα καθ’ημάς, γι’αυτό ο Μπένυ θα μιλάει άοκνα όλο το μήνα και όσο ακόμα χρειαστεί για να μας πείσει όλους. Και θα επικαιροποιήσει και το Μνημόνιο για να δείξει στους εταίρους μας την προσήλωση του στην προσπάθεια. Είναι πρώτιστα εθνικό του καθήκον, το λέει κι η παροιμία εξάλλου, τον Ιούλη κι οι γριές κάνουνε ξετσιπωσιές...

ΑΤΟΜΟ