Μέσες άκρες καταλαβαίνεις τι λέω, αλλά σου αλλάζω λίγο το σκηνικό γιατί η πραγματική κωμωδία παίζεται εκεί έξω ενώ πιο μέσα κάνει δράμα. Βγαίνει λοιπόν μπροστά ο πολτικός μαυραγοριτισμός μεταμορφωμένος σε αντι-μνημόνιο. Δώσε μια ψήφο καλέ κύριε να σε πω ό,τι θέλεις. Μα ό,τι θέλεις. Και υπαλλήλους του δημοσίου δεν πρόκειται να απολύσω και συντάξεις θα αυξήσω και το ΦΠΑ θα μειώσω και τα επαγγέλματα δε θα ανοίξω και διαπραγμάτευση με τους ξένους θα κάμω. Αρκεί να δώσεις μια ψήφο.
"Ο Γκούφυ θα σε χρεωκοπήσει" σου ψυθιρίζει γλυκά-γλυκά στο αυτί ο Παππούς Μουργόλυκος. Εσύ, έτσι όπως κοιμάσαι - ποτέ δεν ξύπνησες είναι αλήθεια - αλλάζεις πλευρό και μουρμουρίζεις "και τι θες να κάνω νυχτιάτικα;". "Να με ψηφίσεις...να επαναδιαπραγματευτώ...να σε σώσω..." ξαναψυθιρίζει ο πονηρός. "Καλά εντάξει...θα δούμε το πρωί" απαντάς εσύ. "Πες ένα ναι και όλα θα πάνε καλά..." σου αντιγυρίζει ο μαυραγορίτης. "Εντάξει, ναι..." του λες για να σε αφήσει να κοιμηθείς. Και τα γκάλοπ τινάζουν στον αέρα τα νέα αστέρια της πολιτικής αρένας." Όλη η Ευρώπη, τι λέω, όλος ο Κόσμος αναγνωρίζει πλέον τις προτάσεις μας" διαφημίζουν πάνω στο θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ τα πονηρά Λυκάκια!
Κι ανεβαίνει στα γκάλοπ. Και χαίρεται. Αλλά γιατί χαίρεται; Επειδή θα πάρει τη χώρα χρεωκοπημένη; Επειδή θα γίνει ο after-default Πρωθυπουργός; Και που θα την πάει; Έχει ο βυθισμένος Τιτανικός καπετάνιο; Και ποιος σοβαρός καπετάνιος ζητάει να καπετανήσει το βυθισμένο σκαρί;
Δεν έχει σχέδιο. Ούτε ο άλλος έχει. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Και η διαφορά δεν εντοπίζεται σ' αυτούς. Αφορά εσένα μικρό παπάκι, ψηφοφόρε. Τώρα ξέρεις. Είσαι στο μάτι του κυκλώνα. Μη μου το παίζεις ανήξερος, αγανακτισμένος, παραπλανημένος, άπορη κορασίδα έτοιμη να δώσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Ξέρεις.
Εσύ ψήφισες το Δηλιγιάννη το 1885. Θυμάσαι; Ο Δηλιγιάννης μείωσε τους φόρους και δημιούργησε ένα σύστημα προσλήψεων στο δημόσιο χωρίς απαίτηση τυπικών προσόντων (προς μεγάλη ικανοποίηση των πολιτών). Δημιούργησε ένα κλίμα προσδοκίας. Πρώτη συνέπεια των πράξεών του ήταν ο ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδας από τους συμμάχους. Όταν στην συνέχεια ξεκίνησε εξωτερικό δανεισμό για να αντεπεξέλθει στην δυσμενή οικονομική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα (λόγω μειωμένων φόρων και αδιάκριτων διορισμών στο δημόσιο), ανέλαβε και πάλι ο Τρικούπης. Τα συσσωρευμένα χρέη ήταν τόσα που το 1893 η Ελλάδα πτώχευσε.
Εσύ μετά ψήφισες και το Γούναρη το 1921. Θυμάσαι; Μία από τα ίδια.
Ο πολιτικός μαυραγοριτισμός λοιπόν για άλλη μια φορά στο προσκήνιο. Θα πουληθεί φτηνά, φτηνιάρικα πιο σωστά. Θα χαϊδέψει αυτιά με υποσχέσεις και ψέμματα. Και μετά; Ω, μετά. Ποιος νοιάζεται. Ποιος ασχολείται;
Θα βγουν ανακοινώσεις, θα ξεκινήσει το γαϊτανάκι για να τρελλαθεί στο χορό ο πεινασμένος λαός. "Καμμένη γη παραλάβαμε". "Μεγάλη καταστροφή οι προηγούμενοι...". "Ζητάμε πίστωση χρόνου...". "Άδεια ταμεία βρήκαμε...". Και οι αποκριά θα κρατήσει για καιρό. Κι εσύ στην άκρη. Να κοιμάσαι. Να βρωμοκοπάς τεμπελιά, ανεύθυνη έπαρση πως έκανες το καθήκον σου. Για μια ακόμη φορά. Δε βαρέθηκες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου