Απορία.

 Σε παλιό κείμενο κοντά πριν δυο χρόνια γράφαμε, πως από τη στιγμή που παραβιάστηκε το Σύνταγμα με την ελλειμματική ψήφιση του πρώτου μνημονίου και την εγκληματική δανειακή σύμβαση που το συνόδευε, «θυμίζουμε άρθρο 14 παράγραφος 5, περί παραχώρησης αμετάκλητα της εθνικής κυριαρχίας», ζητούσαμε τότε από την αριστερά να αποχωρίσει από το κοινοβούλιο, και να συμπαραταχτεί με τους πολίτες που μαζεύονταν στην πλατεία Συντάγματος. 

 

Το ίδιο ζητούσαμε και από τον κ. Σαμαρά, που τότε ήταν σφόδρα εναντίον του μνημονίου. Ο χρόνος κύλησε, συνέβη στους συμπατριώτες μας ότι συνέβη και συνεχίζεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Τον κ. Σαμαρά πάψαμε να τον ενοχλούμε, γιατί τον βρήκαμε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά, αλλά επιμένανε στην αποχώρηση της αριστεράς. 

 

Μας έγραψε και αυτή κανονικά. Σκεφτήκαμε τότε πως ίσως έχανε την κρατική επιχορήγηση και βεβαίως τα χρήματα ήταν πολλά. Το κατάπιαμε…γιατί το θέλαμε… Και είπαμε, εντάξει δεν θέλετε να αποχωρήσετε από το κοινοβούλιο, αποχωρήστε τουλάχιστον από το Ευρωκοινοβούλιο, κι όχι για πάντα βρε αδερφέ. Αποχωρήστε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, μέχρι να αποκατασταθούν οι νόμιμοι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι να πάψουν αυτοί οι θεσμοί να μονοπωλούνται με το έτσι θέλω από την Γερμανική κυριαρχία και λιγότερο έτσι θέλω από την Γαλλική. Αφού ο υπηρέτης των τραπεζών και όχι μόνο, Μπαρόζο – τι πρόεδρος – έχει παραχωρήσει, τουλάχιστον έτσι φαίνεται την προεδρία στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί. Αλήθεια, πόσο ακόμα θα περιμένουμε αυτούς τους τρεις, αριστερούς Ευρωβουλευτές, δεν είναι μεγάλος ο αριθμός, καμία σημασία δεν έχει, να κάνουν την ανάλογη κίνηση;  

 

Μήπως δεν έχει περάσει ούτε στιγμή από τη σκέψη τους κάτι τέτοιο και πιστεύουν πως δίνουν μάχες επί μαχών, ισάξια και λίγο παραπάνω από τον Βρετανό Νάϊτζελ Φάρατζ, που υπερασπίζεται την Ελλάδα με τον τρόπο που την υπερασπίζεται… Θα μείνουμε με την απορία… μάλλον…Αλλά εάν κάνουμε λάθος και δεν είναι έτσι όπως τα σκεφτόμαστε, τότε κάνουμε την παράκληση να τραβήξουνε ένα μικρό βίντεο, να το αναρτήσουν στο διαδίκτυο, να το δούμε κι εμείς και να το χαρούμε.

 

                                                                 Νίκος Καραγιάννης