Πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να νικήσει την Wall Street

Για τους τοκογλύφους της Wall Street δεν είναι το ελληνικό χρέος σημαντικό αλλά οι συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας, που θα μπορούσε να μεταδωθεί και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η "μόλυνση. Και στον φόβο τους αυτό θα μπορούσε να ποντάρει η Ελλάδα και να αντιστρέψει το παιχνίδι εις βάρος τους

Μεγεθύνατε

Προοίμιο

Η Ελλάδα πάει κατα κρημνού, αλλα οι Έλληνες ασχολούνται με τις εκλογές. Έβλεπα - και άκουγα - χθές βράδυ στις ειδήσεις της ΝΕΤ την εκφωνήτρια και τους δημοσιογράφους, πολιτικούς και ειδικούς του σταθμού που την περιστοιχίζουν και το μόνο που τους χαρακτηρίζει, όλους, είναι η αγνωσία και η φλυαρία, να φλυαρούν για εκλογές, για τα κόμματα που ανασυντάσονται ή δημιουργούνται και για τον αγώνα που κάνουν όλοι για να σωθεί η Ελλάδα. Και είπα: Όχι, μ' αυτούς και μ' αυτά δεν θα σωθεί ποτέ.

Μα αυτό είναι το ελληνικό πρόβλημα χριστιανοί μου, οι εκλογές και τα κόμματα; Όταν η κατάρρευση της χώρας, παρα τα οικονομικά πακέτα που πάνε κατ' ευθείαν στους τοκογλύφους για αποπληρωμή τόκων, είναι αναπόφευχτη; Δεν θάπρεπε αυτό που απασχολεί την κοινή γνώμη να είναι το πώς θα μπορέσει η χώρα μας να απελευθερωθεί απο τα πλοκάμια του πολύποδα, που κοντεύει να την πνίξει;

Και πως να σωθεί, θα ρωτούσαν οι πολιτικοί και οι κονδυλοφόροι και παπαγάλοι των ΜΜΕ που τους υπηρετούν; Ποιός άλλος τρόπος απο τα δάνεια και τα μνημόνια υπάρχει;

Ναί υπάρχει, όχι ένας, αλλά πολλοί. Μερικούς έχω δημοσιεύσει σ' αυτή την ιστοσελίδα. Και σήμερα σας παρουσιάζω έναν ακόμη. Διαβάστε προσεκτικά.

Εμμανουήλ Σαρίδης

Original: How Greece Could Take Down Wall Street

της Ellen Brown
Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης

Σ' ένα άρθρο με τον τίτλο "Ακόμη κανένα τέλος με το '"too big to fail" - πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν'", έγραφε ο William Greider στην εφημερίδα "The Nation" της 15. Φεβρουαρίου 2012:

Οι κυνικοί της οικονομικής αγοράς υπέθεταν συνεχώς, ότι ο Dodd-Frank όχι μόνο δεν τελείωσε να είναι "πολύ μεγάλος για να καταρρεύσει" αλλά, αντίθετα, δημιούργησε ένα μαγικό κόσμο προστατευόμενων τραπεζών με την ένδειξη "συστημικά σημαντικές", που δεν επιτρέπεται να αποτύχουν, ανεξάρτητα απο το πόσο άσχημα συμπεριφέρονται.

Αυτό μπορεί να είναι έτσι, αλλά υπάρχει και ένα κάποιο μέγεθος κακής συμπεριφοράς, που ο ίδιος ο θείος Σαμ δεν έχει τα αποθεματικά κεφάλαια για να το εγγυηθεί: Τα 32 τρισεκατομμύρια δολάρια στην αγορά των credit default swaps - (CDS), τις συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης. 32.000.000.000 δολάρια είναι περισσότερο από το διπλάσιο του αμερικανικού ΑΕΠ και περισσότερο από το διπλάσιο του εθνικού χρέους.

Τα CDS είναι μια μορφή παράγωγων που λαμβάνονται από τους επενδυτές ως ασφάλιση για την περίπτωση αθέτησης των πληρωμών. Σύμφωνα με τον Comptroller of the Currency, τον ελεγκτή του νομίσματος των ΗΠΑ, σχεδόν το 95% της συνολικής έκθεσης του τραπεζικού κλάδου για συμβάσεις παραγώγων κατέχεται από τις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες: Τις JPMorgan Chase, Citigroup, Bank of America, HSBC και Goldman Sachs.

Η αγορά των CDS είναι ανεξέλεγκτη, και δεν υπάρχει καμία εγγύηση, ότι ο "ασφαλιστής" έχει πραγματικά τα κεφάλαια για να τα πληρώσει. Τα CDS μοιάζουν περισσότερο με στοιχήματα, και μια μεγάλη απώλεια σ' αυτό το καζίνο θα μπορούσε να κάνει το σπίτι αυτό άνω κάτω.

Θα μπορούσε βέβαια, εκτός πια αν το καζίνο είναι στημένο. Το αν ένα "πιστωτικό γεγονός" είναι "προκαθορισμένο" προκαλώντας ένα κέρδος, αυτό καθορίζεται από το International Swaps and Derivatives Association (ISDA), το Συμβούλιο Διεθνών Συμβάσεων Ανταλλαγών και Παραγώγων (ISDA), και φαίνεται, ότι το ISDA ανήκει σε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες και τα hedge funds του κόσμου. Αυτό σημαίνει, ότι το ίδρυμα το ίδιο αποφασίζει, πότε θα πληρώσει.

Οι οίκοι της Morgan, της Goldman και των άλλων Πέντε Μεγάλων (Big Five) δικαιολογημένα ανησυχούν τώρα, επειδή ένα "γεγονός αθέτησης υποχρέωσης" που δηλώθηκε σχετικά με ένα ευρωπαϊκό δημόσιο χρέος, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τα 32 τρισεκατομμύρια δολάρια συστημικών παραγώγων που κατέχουν. Σ' ένα άρθρο του Rudy Avizius στο ανγγλικό "The Market Oracle" της 15. Φεβρουαρίου 2012, βλέπουμε τι συνέβη στο MF Global, και γιατί το 50% των ελληνικών ομολόγων υποτίμησης δεν δηλώθηκε ως γεγονός αθέτησης υποχρέωσης.

Εάν εσεις πληρώνατε μόνο το 50% της υποθήκης σας κάθε μήνα, οι ίδιες αυτές τράπεζες θα σας βάζανε γρήγορα στην προεπιλογή. Οι κανόνες είναι όμως αρκετά διαφορετικοί, αν οι τράπεζες είναι οι ασφαλιστές της συμφωνίας αναδοχής.

MF Global: Ένα καναρίνι στο ορυχείο άνθρακα;

Το MF Global ήταν ένας απο τους σημαντικότερους μεσίτες οικονομικών παραγώγων παγκοσμίως, έως ότου πέθανε απρεπώς στις 30. Οκτωβρίου 2011 με την όγδοη μεγαλύτερη πτώχευση στις ΗΠΑ, αφού η έκθεση πεπραγμένων που υπέβαλε έμφανιζε ένα "έλλειμμα" εκατοντάδων εκατομμυρίων δολλαρίων σε ξεχωριστά κεφάλαια πελατών. Το χρηματιστήριο χρησιμοποιεί ένα μεγάλο αριθμό σύνθετων και αμφιλεγομένων συμφωνιών επαναγοράς, ή "Repos", για την χρηματοδότηση και την μόχλευση κέρδους. Ανάμεσα στα χαμένα στοιχήματα του ήταν και κάτι, που περιγράφεται ως λάθος δρόμος, 6,3 δισεκατομμύρια δολλάρια που έκανε για λογαριασμό του σε ομόλογα μερικών από τις πιο χρεωμένες χώρες της Ευρώπης.

Ο Avizius γράφει:

Με την συμφωνία που επιτεύχθηκε στην Ευρώπη προβλέπονταν, ότι οι επενδυτές θα έπρεπε να αποδεχθούν μια υποτίμηση 50% του ελληνικού χρέους Μποντ. Τώρα το MF Global μοχλεύθηκε παντού από 40 έως 1 μέχρι 80 έως 1, ανάλογα με ποιά στοιχεία γινόταν πιστευτά. Ας υποθέσουμε, ότι το MF Global μοχλέυθηκε απο 40 έως 1, αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορούσε να απορροφήσει ούτε και μια μικρή απώλεια του 3%, έτσι ώστε όταν το «κούρεμα» του 50% θα είχε συμφωνηθεί, το MF Global θα είχε τελειώσει. Προσπάθησε να ανακόψει τις ζημίες του με την κατα εγκληματικό τρόπο εμβάπτιση τους σε διαχωρισμένους λογαριασμούς πελατών και όλοι γνωρίζουμε, πού αυτό κατέληξε με τους πελάτες που χάσαν τα χρήματά τους. . . .

Ωστόσο το MF Global πίστευε, ότι είχε κάνει μια κερδοσκοπία χωρίς κινδύνους, επειδή είχε αγοράσει αυτά τα CDS από αυτές τις μεγάλες τράπεζες,που θα προστάτευαν τον εαυτό τους σε περίπτωση που τα στοιχήματά τους για τα ευρωπαϊκά χρέη πήγεναν άσχημα. Το MF Global θα έπρεπε να προστατευθεί από τα CDS του, αλλά εφ' όσο η ISDA δεν δήλωνε το ελληνικό "πιστωτικό γεγονός" ως προεπιλογή, το MF Global δεν μπορούσε να καλύψει τις ζημίες του που προάλεσαν την κατάρρευση του.

  

Οι οίκοι κέρδιζαν, επειδή ήταν σε θέση να καθορίσουν το τι σημαίνει "νίκη". Τι θα συνέβαινε όμως, εάν η Ελλάδα ή ένα άλλο κράτος αποχωρεί και αρνείται να πληρώσει; Αυτό είναι ένα σκληρό "κούρεμα". Είναι ένας αποκεφαλισμός. Τα περιουσιακό του στοιχείο θα είναι σε νεκρική ακαμψία. Με κανένα λεξικό δεν θα μπορούσε αυτό να χαρακτηριστεί ως "προεπιλογή".

Αυτό το είδος της οριστικής ελληνικής προεπιλογής θεωρείται από ορισμένους αναλυτές ως αρκετά πιθανό, και ότι θα έρθει σύντομα. Ο Δρ Irwin Stelzer, ανώτερος συνεργάτης και διευθυντής μελετών της οικονομικής πολιτικής του Ινστιτούτου Hudson, αναφέρθηκε σ' αυτό το Σάββατο, όπως γράφει το Yorkshire Post (UK) λέγοντας:

  

Είναι μόνο ζήτημα χρόνου για την πτώχευση τους. Έχουν ήδη πτωχεύσει, είναι μόνο μια ερώτηση για το πώς θα το αναγνωρίσουν και πως θα το αποκαλέσουν.

Σίγουρα θα προεπιλεγούν. . . ίσως ήδη από τον Μάρτιο. Αν ήμουαν εγώ ήμουν στη θέση τους, θα είχα βγει [απο το ευρώ].

Το άγγιγμα του Μήδα βγήκε σε κακό

  

Σε ένα άρθρο του στον "Observer" (Ηνωμένο Βασίλειο) της 11. Φεβρουαρίου 2012 με τίτλο «Η μαθηματική εξίσωση που προκάλεσε το Crash στις τράπεζες", ο Ian Stewart περιέγραψε την εξίσωση Black-Scholes που ανοίγει τον κόσμο των παραγώγων:

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας την ονομάζει Formula του Μήδα, μια συνταγή, με την οποία μπορείς να μεταβάλεις τα πάντα σε χρυσό. Οι αγορές όμως ξέχασαν πως τελειώνει η ιστορία του βασιλιά Μήδα.

Όπως είπε ο  ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Αριστοτέλης, ο Μήδας πέθανε από πείνα, αποτέλεσμα της μάταιης προσευχής του στο χρυσό άγγιγμα. Σήμερα οι Έλληνες πεινάνε για να προστατεύσουν το μανιπουλαρισμένο ποσό των 32.000.000.000.000 δολλαρίων του καζίνου της Γουόλ Στριτ. Ο Avizius γράφει:

Τα χρήματα από τις πωλήσεις αυτών των παραγώγων είναι άμεσα υπεύθυνα για τα τεράστια κέρδη και τα μπόνους που βλέπουμε τώρα στη Wall Street. Οι προφέσσορες του χρήματος έχουν αποκομίσει άσεμνα κέρδη απ' αυτό το σύστημα, αλλά τώρα ζουν με το φόβο, ότι όλα βγούν στη φόρα και το τραίνο με τα καλούδια αυτά θα σταματήσει. Αυτό που έκαναν αυτές οι τράπεζες ήταν να αξιοποιήσουν το σύστημα αυτό τόσο ακραία, ώστε τώρα να κινδυνεύει να πέσει σαν ένας χάρτινος πύργος από μια μικρή χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η Ελλάδα θα μπορούσε να ξεχαρβαλώσει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Εάν κηρυχθεί σαν προεπιλεγμένο, οι πληρωμές που θα επακολουθήσουν θα έχουν μια αλυσιδωτή αντίδραση, που θα προκαλέσει εκτεταμένες πτωχεύσεις τραπεζών σε όλο τον κόσμο, κάνοντας την κατάρρευση της Lehman να φαίνεται σε σύγκριση έλάχιστη.

Ορισμένοι παρατηρητές διερωτώνται, γιατί μια ελληνική χρεοκοπία θα ήταν τόσο άσχημη. Σύμφωνα με ένα σχόλιο του Forbes της 10. Οκτωβρίου 2011:

Η ακαθάριστη ονομαστική αξία των ελληνικών συμβάσεων CDS από την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση αποθήκευσης δεδομένων Depository Trust & Clearing Corporation (DTCC), ήταν 54,34 δισεκατομμύρια ευρώ. Το DTCC είναι σε θέση να κάνει εσωτερικές αναλύσεις συμψηφισμού, υπολογίζοντας τα δεδομένα όλων των CDS της αγοράς. Και ανέφερε, ότι οι καθαρές ζημίες θα ήταν μια τάξη χαμηλού μεγέθους, με το ανώτατο ποσό των πόρων που θα μετακινούνταν από τη μία τράπεζα στην άλλη σε σχέση με το διακανονισμό των αξιώσεων CDS σε μια προεπιλογή να ανέρχεται μόλις στο ποσό των 2.680.000.000.

Αν η ανάλυση του DTCC είναι σωστή, η αγορά των CDS για το ελληνικό χρέος δεν θα ήταν μεγαλύτερη απο τις συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας, που θα ενίσχυε την μετάδοση της σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η "μόλυνση" όμως φαίνεται να είναι αυτή που προκαλεί ανησυχίες. Οι παίκτες που έχουν καλύψει τα στοιχήματά τους και με τους δύο τρόπους, δεν μπορούν να εισπράξουν τα στοιχήματα που κέρδισαν. Και αυτό σημαίνει, ότι δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα χαμένα στοιχήματα τους, κάνοντας τους άλλους παίκτες να παραιτηθούν κι' αυτοί απο τα στοιχήματά τους. Το ντόμινο θα ξεχυθεί σαν ένας καταρράκτης πολλαπλών προεπιλογών, που θα μολύνει όλο τον τραπεζικό κλάδο και θα θέσει σε κίνδυνο την παγκόσμια πυραμίδα.

Το δυναμικό γι' αυτό το είδος πυρηνικής αντίδρασης ήταν αυτό που έκανε τον δισεκατομμυριούχο επενδυτή Warren Buffett να αποκαλέσει τα παράγωγα "όπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής". Και είναι ο λόγος που το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να αφήσει έναν σημαντικό παίκτη παραγώγων - όπως η Bear Stearns ή η Lehman Brothers - να πέσουν. Αυτό που είναι σε κίνδυνο, είναι το ίδιο το σύστημα παραγώγων. Σύμφωνα με ένα άρθρο στην "The Wall Street Journal" της 20. Ιανουαρίου 2012:

Στην ισορροπία κρέμεται η φήμη των CDS ως ένα μέσο για Hedger και κερδοσκόπους μια αγορά 32.400.000.000.000 δολλαρίων, τον Ιούνιο του περασμένου έτους. Η αξία που ανήκει στο δημόσιο χρέος και 2.900.000.000 εκατομμύρια δολάρια από κρατικά CDS, εάν η προστασία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αξιόπιστη να προκαλέσει πληρωμές. καθώς και οι συνέπειες που θα μπορούσε να έχει μια ακατάστατη ελληνική χρεοκοπία στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.

Οι παίκτες στο μέλλον μπορεί απλά να αρνηθούν να παίξουν. Όταν το ίδρυμα είναι προφανώς τόσο στημένο, η νομιμότητα του συνολικού συστήματος CDS τίθεται υπό αμφισβήτηση. Όπως αποκάλυψε το MF Global με σκληρό τρόπο, δεν υπάρχει τίποτε που να προσταεύει τα παράγωγα απο μια "κερδοσκοπία χωρίς κίνδυνο".

.............

Η Ellen Brown είναι δικηγόρος και πρόεδρος της Public Banking Institute, http://PublicBankingInstitute.org. Στο Web of Debt, το τελευταίο απο έντεκα βιβλία που κυκλοφόρησε, δείχνει πώς ένα ιδιωτικό καρτέλ έχει σφετεριστεί την εξουσία να δημιουργεί χρήματα από τους ίδιους τους ανθρώπους και πως οι άνθρωποι μπορούν να τα πάρουν πίσω.

Οι ιστοσελίδες της είναι:
http://WebofDebt.com και
http://EllenBrown.com .

Πηγή: Global Research,
http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=29411  

---

Rubrik: Wirtschaft/Οικονομια

24.02.12

 von Ellen Brown