Από την «αυτοδυναμία» στην «πρωτιά ανεξαρτήτως κόστους»...

Του Γιώργου Κύρτσου

Από το Νοέμβριο έως το Μάιο η ηγεσία της ΝΔ πρόβαλλε τη στρατηγική της αυτοδυναμίας, ζητώντας την άμεση διενέργεια εκλογών και υπονομεύοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, την οποία εμφάνιζε σαν αποτέλεσμα πολιτικής συνωμοσίας, σχεδιασμένης να της στερήσει πολιτικά, εκλογικά οφέλη.

Τεράστιο κόστος

Το λάθος στρατηγικής σημασίας του κ. Σαμαρά και των συνεργατών του είχε τεράστιο....

οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Απαξίωσε το πείραμα Παπαδήμου, ο οποίος θα μπορούσε να εξελιχθεί στην ελληνική εκδοχή του Μάριο Μόντι και να δώσει λύσεις σε πολλά οικονομικά ζητήματα έχοντας, σε γενικές γραμμές, «παγώσει» το κομματικό παιχνίδι. Ο πρόεδρος της ΝΔ υποδέχθηκε το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου με τις ανύπαρκτες, όπως αποδείχθηκε, κόκκινες γραμμές για την οικονομία και την κοινωνία και το αίτημα για διενέργεια εκλογών στις… 19 Φεβρουαρίου. Τελικά είχαμε εκλογές στις 6 Μαΐου, στις οποίες η ΝΔ κατρακύλησε σε ένα ιστορικό χαμηλό κάτω από το ψυχολογικό φράγμα του 20%.

Το κόστος για την Ελλάδα ήταν τεράστιο, εφόσον χάθηκε ένα κρίσιμο πεντάμηνο, στη διάρκεια του οποίου επιδεινώθηκε η οικονομική και κοινωνική κατάσταση και δημιουργήθηκε μία εκρηκτική δυναμική υπέρ των αντιμνημονιακών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Χρυσή Αυγή.

Μάχη επιβίωσης

Το ιδιαίτερα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα υποχρέωσε τον κ. Σαμαρά σε μία μάχη για την επιβίωσή του στην ηγεσία της ΝΔ, η οποία, όπως το θέλει η κακή παράδοση του συγκεκριμένου κόμματος, διεξάγεται χωρίς αρχές. Για να διευκολυνθεί στους χειρισμούς του, ο κ. Σαμαράς προβάλλει τον κίνδυνο εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ -βγάλανε το σφυροδρέπανο από το ντουλάπι, όπως χαρακτηριστικά λέει-, ο οποίος κατά την άποψή του μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη συσπείρωση των δυνάμεων της Κεντροδεξιάς υπό την ηγεσία του.

Η πολιτική άνθηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται μεταξύ των άλλων στη χρεοκοπία του ελληνικού Δημοσίου, με ευθύνη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στο διαζύγιο του δικομματισμού με τις δυναμικές ηλικιακές κατηγορίες ψηφοφόρων 18-44 και φυσικά στον εκλογικό νόμο Παυλόπουλου, ο οποίος μετατρέπει τη χώρα σε ένα πολιτικό καζίνο, στο οποίο ένα κόμμα με εκλογική δύναμη της τάξης του 20%-25% μπορεί να ελέγχει μέχρι και το 40% των βουλευτικών εδρών.

Από εκεί που ο κ. Σαμαράς έλεγε, θεωρητικά, «όχι» στην εφαρμογή του νέου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπαδήμου, προπαγανδίζει τώρα την άμεση εκπλήρωση των υποχρεώσεων που έχουμε αναλάβει, στο όνομα της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει σοβαρή πολιτική ανάλυση που μπορεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του προέδρου της ΝΔ κατά τη διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου. Όλα δείχνουν να έχουν σχέση με την προώθηση της προσωπικής του στρατηγικής, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό, πολιτικό μανδύα, πίσω από τον οποίο καλύπτεται και ανεξάρτητα από το κόστος για την οικονομία και το πολιτικό σύστημα.

Χωρίς αρχές

Η επιδίωξη της πρώτης εκλογικής θέσης από τη ΝΔ στηρίζεται προς το παρόν στη συνεργασία με την κ. Μπακογιάννη και στη «λεηλασία» των στελεχών του ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη.

Η συνεργασία με την κ. Μπακογιάννη λύνει προβλήματα για τη ΝΔ, δεν την κάνει όμως ιδιαίτερα ελκυστική στην ευρύτερη κοινή γνώμη. Ο κ. Σαμαράς και η κ. Μπακογιάννη έχουν συμπληρώσει εικοσαετία σαν ένα πολιτικό δίδυμο «μίσους», όπου ο ένας προσπαθεί να εξοντώσει πολιτικά τον άλλο, χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία στις συνέπειες των κινήσεών του. Σε αυτήν τη φάση, ο κ. Σαμαράς δίνει ευκαιρίες στην κ. Μπακογιάννη για να παραμείνει ο ίδιος στην ηγεσία, εφόσον, σύμφωνα με υπολογισμούς ο πρόεδρος της ΝΔ ελέγχει μόλις 10-15 βουλευτές από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του. Η κ. Μπακογιάννη ανταποκρίνεται για να προετοιμαστεί για την επόμενη μάχη διαδοχής, που μπορεί να εξελιχθεί αμέσως μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου σε περίπτωση αποτυχίας της ΝΔ ή στη διάρκεια του επόμενου δωδεκάμηνου σε περίπτωση εξασφάλισης της εκλογικής πρωτιάς και σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού με βασική δύναμη τη ΝΔ.

Στην εικόνα παλαιοκομματικής συναλλαγής που έχει η καθυστερημένη συμφωνία Σαμαρά - Μπακογιάννη προστίθεται η εικόνα του βρόμικου παρασκηνίου σε σχέση με την πολιτική του κ. Σαμαρά έναντι του ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Στις αρχές του 2012 είχαμε την αποχώρηση του κ. Βορίδη και του κ. Γεωργιάδη από τον ΛΑΟΣ και την προσχώρησή τους στη ΝΔ. Επρόκειτο για μία κίνηση που αποσυντόνισε τον ΛΑΟΣ χωρίς να εξασφαλίσει, με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, εκλογικά οφέλη για τη ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς, όμως, επανήλθε δριμύτερος και μέσω αυτήν τη φορά του κ. Πλεύρη, ο οποίος, αν και ήταν ο τρίτος άνθρωπος στην «παρέα» με τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη, έμεινε στον ΛΑΟΣ για να ολοκληρώσει την αποσταθεροποίησή του, οργάνωσε τη φυγή των πιο αναγνωρίσιμων στελεχών του ΛΑΟΣ προς τη ΝΔ.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι ο κ. Σαμαράς συμπλήρωσε τα πολιτικά συμβόλαια με τα στελέχη του ΛΑΟΣ με μία δήθεν πρόταση προς τον κ. Καρατζαφέρη για συνεργασία των δύο κομμάτων. Με βάση αυτή την πρόταση, ο κ. Καρατζαφέρης έπρεπε να ενταχθεί στην εκλογική λίστα της ΝΔ, παίρνοντας μαζί του μόνο 2-3 συνεργάτες του. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ζήτησε καλύτερη εκλογική μεταχείριση για τα στελέχη του κόμματός του, πολλά από τα οποία είχαν έρθει ήδη σε συμφωνία με τη Συγγρού. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του κ. Πλεύρη, ο οποίος έκανε δημόσιες δηλώσεις υπέρ της συστράτευσής του με τη ΝΔ στο διάστημα κατά το οποίο υποτίθεται ότι εξελισσόταν η ανύπαρκτη, όπως αποδείχθηκε, διαπραγμάτευση Σαμαρά με Καρατζαφέρη.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία η ΝΔ εξασφάλισε τη συνεργασία αναγνωρίσιμων στελεχών του ΛΑΟΣ και κάποιο μερίδιο από την περιορισμένη εκλογική του βάση. Από την άλλη πλευρά, όμως, ενίσχυσε τη δημόσια εικόνα ενός μηχανισμού εξουσίας που δίνει απόλυτη προτεραιότητα στο παρασκήνιο και στη συναλλαγή και σε τελική ανάλυση δεν έχει μεγάλη σχέση με το περιεχόμενο της πολιτικής. Αυτή η αρνητική εικόνα μπορεί να κοστίσει στη ΝΔ περισσότερους ψηφοφόρους από αυτούς που ενδεχομένως θα αποσπάσει από τον ΛΑΟΣ.

Πέρα, όμως, από τη χυδαία διάσταση των πολιτικών χειρισμών, υπάρχει πάλι ένα βασικό λάθος στο σχεδιασμό του κ. Σαμαρά. Προσπαθεί να απορροφήσει ή να εξοντώσει μικρότερες κεντροδεξιές δυνάμεις, όπως είναι η φιλελεύθερη Δημοκρατική Συμμαχία και ο συντηρητικός ΛΑΟΣ, ενώ είναι φανερό ότι έχουμε μπει σε περίοδο κυβερνήσεων συνεργασίας και χρειάζονται μικρότερα κεντροδεξιά κόμματα με παρουσία στη Βουλή, προκειμένου να υπάρξει ένα βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα που θα έχει σαν βάση τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εξαφανίζοντας ή κατασπαράσσοντας τους κεντροδεξιούς εταίρους της, η ΝΔ μπορεί να στερήσει την εκλογική της πρωτιά από το πολιτικό περιεχόμενο και την κυβερνητική προοπτική της.

Από:  citypress.gr