Όλο και
πληθαίνουν οι φωνές αυτών που λένε ότι πρέπει η απεργία να αποκτήσει
διάρκεια και να γίνει απεργία διαρκείας. Μία απεργία διαρκείας με
διαφορετική μορφή και εξεγερσιακή διάθεση θα έριχνε την ακροδεξιά
κυβέρνηση της ντόπιας τρόικας μέσα σε λίγες μέρες.
Μα καλά, τότε γιατί δεν γίνεται;
Η απάντηση είναι υπερβολικά απλή, αλλά και δύσκολη. Δεν γίνεται γενική
απεργία γιατί η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας δεν θέλει να ρισκάρει
τα κεκτημένα της....
Ποια είναι αυτά τα, τόσο πολύτιμα, κεκτημένα που φοβόμαστε να χάσουμε;
30% ανεργία, μισθοί 400-500-600 ευρώ (που θα πέσουν και άλλο), συντάξεις
που έχουν μειωθεί γύρω στο 40% μέσα σε 3 χρόνια, Σαμαράς, Βενιζέλος,
Κουβέλης, Τσίπρας, Παπαρήγα και ναζισμός.
Αυτούς έχουμε και αυτούς θέλουμε να κρατήσουμε και για να μην παρεξηγηθούμε πάντα μιλάμε για την πλειοψηφία. Στην Ελλάδα υπάρχει μία τεράστια επιθυμία να αλλάξουμε τα πάντα, αλλά χωρίς να αλλάξει κανένας τον εαυτό του. Γιατί
στην πραγματικότητα ελάχιστοι θέλουν να αλλάξει κάτι και αυτούς
οφείλουμε να πιστέψουμε. Μέχρι αυτοί να γίνουν τόσο αποφασισμένοι που
δεν θα έχουν ανάγκη καμία πλειοψηφία.
Αν ο μέσος έλληνας ήθελε να αλλάξει κάτι, τότε δεν θα ψήφιζε τα ίδια
άτομα, δεν θα έβλεπε τα ίδια κανάλια, δεν θα διάβαζε τις ίδιες
εφημερίδες και δεν θα έτρωγε τον ίδιο πρόλογο από ακριβοπληρωμένα
φερέφωνα και αγορασμένες δημοσκοπήσεις. Με μία απεργία το μήνα, όπου
ανεξάρτητα από τη μικρή ή μεγάλη συμμετοχή του κόσμου, κυριαρχεί η
διάθεση για αστειάκια και φλερτάκια δεν γίνεται δουλειά.
Αυτές δεν είναι απεργίες, είναι παρωδίες, όπου τα μεγάφωνα παίζουνε τα
hit επαναστατικά τραγούδια, τα ίδια εδώ και 40 χρόνια, και ο λαός
περιμένει να τελειώσει η πορεία για να πάει για καφέ. Καμία διάθεση για
σύγκρουση, καμία αυταπάρνηση, κανένας αγώνας δίχως αύριο και μία
ανεπανάληπτη ηττοπάθεια που έγινε μόνιμο φαινόμενο.
Στις, 20/2/2013 ήταν μέρα γενικής απεργίας.
- Οι φοιτητές των ΤΕΙ ήταν, μέρες πριν, στο δρόμο, διαμαρτυρόμενοι έντονα για το "σχέδιο Αθηνά".
- Οι αγρότες διεκδικούν τα λεφτά τους σε πολλά μέρη της Ελλάδας και έχουν στήσει μπλόκα.
- Οι άνεργοι ξεπερνούν το 1/10 του πληθυσμού και αρκετοί ξέρουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρουν δουλειά.
- Αυτοί που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται τους τελευταίους 4 μήνες είναι εκατοντάδες χιλιάδες.
Μερικά
νοσοκομεία και σχολεία θα κλείσουν για να βελτιωθούνε τα νούμερα της
ελληνικής οικονομίας. Σε 1-2 χρόνια από τώρα, οι τράπεζες θα πετάξουν
έξω από τα σπίτια τους αυτούς που χρωστάνε τις δόσεις του στεγαστικού
δανείου. Και η απάντηση σε όλα αυτά ποια είναι; Μία "πιο ανιαρή
πεθαίνεις" απεργία...
Τα τελευταία 3 χρόνια οι μόνοι που έχουν καταφέρει να αλλάξουν τα
πράγματα είναι το στρατόπεδο των από πάνω. Αλλάξανε πολλά και όλα υπέρ
τους. Για να κάνουμε την αυτοκριτική μας, η
μόνη περίπτωση που φάνηκε μία μαζική αντίδραση από τα κάτω, πέρα από τα
στενά κομματικά σύνορα, ήταν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες το
καλοκαίρι του 2011. Κάτι παρόμοιο χρειαζόμαστε και σήμερα. Κάτι καθημερινό,μακριά από κόμματα, μακριά από συνδικάτα, μακριά από ηγέτες και μακριά απο αυταπάτες.
Και για να λέμε την αλήθεια, χίλιες φορές να κατέβει κόσμος στο δρόμο, παρά να βλέπει TV στο σπίτι. Η συνταγή είναι εύκολη: Πολύς κόσμος στο δρόμο, έτοιμος για όλα και για πολλές μέρες. Αυτό θα τους ενοχλήσει και δεν το λέμε μόνο εμείς. Το λένε τα 3 χιλιάδες δακρυγόνα που πετάξανε στο Σύνταγμα μέσα σε 2 μέρες. Αυτά ξέρουν.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου