Το επαναλαμβανόμενο ψοφοδεές, μαζοχιστικό ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ «επιχείρημα» : «Τελικά, τι σημαίνει το αρχικό, «ηττημένο», «ΟΧΙ» των Κυπρίων;»….

Γράφει ο  Βασίλης Δημ. Χασιώτης

...Συναντάμε τρείς τύπους σαδιστικών τάσεων, οι οποίες λίγο-πολύ μπλέκονται μεταξύ τους. Η μία απ’ αυτές είναι η τάση να κάνει τους άλλους να εξαρτώνται από σένα, να ασκείς απόλυτη και απεριόριστη δύναμη επάνω τους, ώστε να τους μετατρέπεις σε απλά όργανα, «λάσπη στα χέρια του αγγειοπλάστη». Η άλλη εκδηλώνεται με τη ροπή, όχι μόνο να εξουσιάζεις τους άλλους κατά τρόπο απόλυτο, αλλά και να τους εκμεταλλεύεσαι, να τους ξεκοιλιάζεις και, θα μπορούσαμε να πούμε, να αρπάζεις κάθε τι που είναι φαγώσιμο απ’ αυτούς… Ένα τρίτο είδος σαδιστικής τάσης είναι να θέλεις να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν ή να τους βλέπεις να υποφέρουν… Η τάση αυτή αποσκοπεί στο να πληγώσει ενεργητικά, να ταπεινώσει, να φέρει τους άλλους σε δύσκολη θέση ή να τους βλέπεις σε δύσκολη θέση και σε ταπεινωτικές καταστάσεις.» (Fromm, Erich : Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, 5^η έκδοση, Εκδ. ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗ, Αθήνα, 1971, σελ. 166-167)

Ακούω, εξακολουθώ να ακούω, «αναλύσεις» ή «σχόλια» πάνω στο αρχικό «ΟΧΙ» των Κυπρίων στην αιφνίδια επίθεση που υπέστη η χώρα τους από του Eurogroup στο θέμα του κουρέματος των.........

καταθέσεων.

Οι «αναλυτές» ή οι «σχολιαστές», εκείνοι που πολεμούν το «ΟΧΙ», με περισσότερο ή λιγότερο «πάθος» μπερδεύουν μάχες με πολέμους.

Δηλαδή, για να φέρω ένα ιστορικό παράδειγμα του παρελθόντος, επειδή το 1940 ήταν βέβαιη  η ήττα μας από τον Άξονα, (αφού ουδείς πίστευε ότι σε περίπτωση ήττας της Ιταλίας από την Ελλάδα στο αλβανικό μέτωπο, η Γερμανία, που ήδη είχε στρατοπεδευμένες μεγάλες δυνάμεις στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, θα έμεινε απαθής), έπρεπε ΑΡΧΙΚΑ να πούμε ΝΑΙ και όταν οι Σύμμαχοι μετά πέντε χρόνια βρίσκονταν στη Νορμανδία, (ΑΝ βρίσκονταν, διότι ο 1940, κανείς δε θα στοιχημάτιζε κάτι τέτοιο), τότε με κάθε «ρεαλισμό» θα μπορούσαμε να βροντοφωνάξουμε «ΟΧΙ» πάνω από το πτώμα της Γερμανίας, που θα ήταν «πτώμα» χάρη βεβαίως σε «ΟΧΙ» άλλων. Απλά, σύμφωνα μ’ αυτή την προσέγγιση, θ΄ αφήναμε σε άλλα «πουλιά μαχητές» να πολεμήσουν τον γερμανικό αετό, κι όταν θα τον νικούσαν, θα εμφανιζόμασταν και εμείς ως πτωματοφάγο κοράκι και πάρουμε ό,τι «μεζέ» θα μπορούσαμε ν’ αρπάξουμε, αν θα το μπορούσαμε κι αυτό. Αυτός είναι για μένα ο παραλληλισμός, μονάχα που εδώ έχουμε διαφορές κοσμοθεωρίας : εγώ δεν θέλω τη χώρα μου σε ρόλο «κορακιού», ούτε σε ρόλο παθητικού υποτακτικού. Ακόμα κι αν η υποταγή είναι αναπότρεπτη, η διαφορά και η προοπτική μεταξύ ενός παθητικά υποταγμένου και ενός ενεργητικά αντιστεκόμενου στην υποταγή, είναι τεράστια.

Μπερδεύουν τη βαρύτητα των νοημάτων και των γεγονότων. Δεν μπορούν όχι μόνο να ξεχωρίσουν τα χαρακτηριστικά μιας ανέντιμης «νίκης», που οφείλεται στην άνευ όρων και χωρίς αγώνα υποταγή στην επίθεση του ολοκληρωτισμού, οικονομικού ή μη αδιάφορο,  και μιας έντιμης ήττας στα πλαίσια του αγώνα εναντίον του παραπάνω εχθρού, μα δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ούτε και τις ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ συνέπειες μιας τέτοιας ανέντιμης «νίκης» και μιας «έντιμης ήττας», τη ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ σημασία των μακροπρόθεσμων παρακαταθηκών που αφήνουν. 

Το «ΟΧΙ» των Κυπρίων, δεν είχε συνέχεια, αυτό είναι αλήθεια : αλλά έχει ΜΙΑ ΑΥΤΟΤΕΛΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ, που γρηγορότερα ή αργότερα, θα την εξαργυρώσουν θετικά. Επίσης, εγγράφηκε στο σκληρό δίσκο της πολιτικής εθνικής τους συνείδησης, και θα τους ακολουθεί, όσα «ΝΑΙ» και ΑΝ ΣΥΡΘΟΥΝ να πουν.

Δεν μπορώ να μη σημειώσω την προσωπική μου αίσθηση που εισπράττω από τους εδώ μνημονιακούς, που πίσω από δηλώσεις συμπαράστασης ή «συμπαράστασης», πήραν «τα πάνω» τους και επιχειρηματολογούν εναντίον του «ολέθριου», και χωρίς «plan B» «ΟΧΙ» στη Κύπρο, και βεβαίως, ΥΠΕΡ του δικού μας «μονοπλανικού», επώδυνου μεν πλην «σωτήριου» «ΝΑΙ» -εξόν κι αν έστω και καθυστερημένα, υποστηρίξουν ότι τούτο το «ΝΑΙ» είναι το δικό μας plan B, στο plan A των τροϊκανών, οπότε και μπορούμε να το κατανοήσουμε : η δική μας εναλλακτική πρόταση ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, στο σχέδιο «διάσωσής» μας από τους τροϊκανούς, ήταν : «ψηλά τα χέρια από τη πρώτη στιγμή»! Διότι αν κάτι συνέβη, αυτό ακριβώς συνέβη.

Και φυσικά, τα δικά μας μνημονιακά ψοφοδεή «επιχειρήματα», από ένα σημείο και πέρα, εκτιμώ ότι αναδύουν και ενοχές, διότι ένας προσκυνημένος αυχένας μπρος στον όποιο αγά, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί και ατομικές ενοχές, που όσο περισσότερο είναι σε θέση ο προσκυνημένος να γενικεύσει και να καταστήσει σύμμαχό του στην ενοχή του όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, τόσο περισσότερο θα μπορεί να ησυχάζει την ένοχη, στα δικά του μάτια, συνείδησή του.

Ο ξένος Κατακτητής, έχει κάθε συμφέρον να ενσταλάξει στη κατεχόμενη κοινωνία, το κατεχόμενο λαό, τη κατεχόμενη οικονομία, την αίσθηση της ασημαντότητας, της μικρότητας, της ανασφάλειας και της υποταγής τους στις «μοιραίες» αυτές «πραγματικότητες». Αλλά, ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΚΑΘΕ ΕΘΝΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ, τη Σημαία με το παραπάνω τρίπτυχο της ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, να την έχει υψωμένη στον Βράχο της Ακρόπολης προς κοινή θέα όλων, και τούτη τη Σημαία, αν ο Κατακτητής αξιώσει την υποστολή της, η ΕΘΝΙΚΗ κυβέρνηση, θα τον καλέσει να πάει ο ίδιος να την υποστείλει, και επίσης, ότι από εκείνη τη στιγμή, ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, δεν θα μπορεί πλέον να νομιμοποιείται να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με την ιδιότητα του «συνομιλητή», σε ένα Κατακτητή, που δεν ήρθε να «συζητήσει» αλλά να επιβάλλει με τον πλέον στυγνό τρόπο. Ας βρει ο Κατακτητής, κάποιον άλλον ντόπιο «πιστό» στα ματζούνια και τα καθρεφτάκια που τούτοι οι «γιατροί» της συμφοράς κουβαλάνε μαζί τους σα «γιατρικά», ψάχνοντας για ιθαγενείς που πιστεύουν σε ξόρκια και προσκυνούν ξύλινα τοτέμ.

Η ξένη Κατοχή, παρομοιάστηκε σα μια ομάδα «γιατρών» που ήρθαν να «σώσουν» τον ασθενή. Φυσικά, δεν ήρθαν να «σώσουν» : ήρθαν να αποτελειώσουν. Όμως, το ζήτημα είναι άλλο εδώ. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι, ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ως πολιτικές ηγεσίες, ΑΣΘΕΝΕΙΣ, που είχαν την ανάγκη «γιατρών». Κι επειδή είναι κάπως ζόρικο να αυτοπροσδιορίζεσαι ως ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟΣ, υπήρξε η αδήριτη ανάγκη να γενικευθεί ως επιδημία, τούτη η «αρρώστια» και να επιπέσει σ’ όλη τη κοινωνία και το λαό, ώστε η «ασθένεια» να μην είναι ασθένεια κάποιων πολιτικών ηγεσιών, μα «ασθένεια» ενός ολόκληρου λαού. Εν ολίγοις : δεν είμαστε μόνο εμείς, το πολιτικό σύστημα ηγεσίας άρρωστο, μα είστε και σεις, ο λαός και η κοινωνία στο σύνολό τους. Είναι κι αυτό, μια από τις μορφές της πολυκέφαλης Μεγάλης Ύβρεως εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Όμως, θα έρθει σύντομα πιστεύω η ώρα της Νέμεσης και οι Ερινύες, τότε, θα κάνουν τη δουλειά τους, όπως ξέρουν να τη κάνουν. Αυτές οι πολιτικές ηγεσίες οι αυτοπροσδιορισμένες ως «ασθενείς», έχοντας μετατρέψει τη χώρα σ’ ένα απέραντο νοσοκομείο, έχουν την ίδια στιγμή δημιουργήσει και το πολύ γνωστό κλίμα που κανείς αισθάνεται να αναπνέει μόλις περάσει τη πόρτα ενός νοσοκομείου, ενώ την ίδια στιγμή, είναι το ίδιο αυτό νοσοκομείο το καλύτερο εκκολαπτήριο νοσογόνων ιών, που αναπτύσσονται ενδονοσοκομειακά, και καμιά φορά είναι τόσο θανατηφόροι, όσο και εκείνοι που αναπτύσσονται έξω απ΄ τα νοσοκομεία. Τούτη η ιδιαίτερη «ενδονοσοκομειακή» νοσηρότητα στην εποχή του Μνημονίου, στην εποχή των «γιατρών» του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού, παντρεύει αρμονικά τις μαζοχιστικές διαθέσεις ατόμων που αισθάνονται αδύναμα και ασήμαντα μπρος στην «ανυπέρβλητη δύναμη» του «απέναντί» τους, με τις σαδιστικές ορμές του ξένου Κατακτητή που τρέφεται με τη σάρκα και ξεδιψά με το αίμα του λαού και της κοινωνίας, ώστε να προκύπτει όλο αυτό το σαδομαζοχιστικό περιβάλλον που μας επιβάλλεται ως μια «μοιραία» κατάσταση πραγμάτων, ως ένας «μονόδρομος». Ο σαδομαζοχισμός, είναι ένας χορός που θέλει δύο –κι εδώ ίσως να βρίσκεται και η «αχίλλειος πτέρνα» της δύναμης του σαδιστή, που τον κάνει να έχει την «ανάγκη» ενός «αντικειμένου» πάνω στο οποίο να «ξεσπάσει». Δεν είναι ο χορός αυτός ας πούμε ζεϊμπέκικο, είναι μάλλον ταγκό ή βαλς. Θέλει έναν που να ψάχνει έναν ισχυρότερο που να του παρέχει ασφάλεια ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ, και έναν προστάτη, αρκετά ισχυρό, ώστε να είναι σε θέση να δώσει την ΑΙΤΟΥΜΕΝΗ «ΑΣΦΑΛΕΙΑ», στον αιτούντα. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ Ο ΕΜΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. Θα επαναλάβω εδώ, τον La Boetie, που θέτει τα κρίσιμα ερωτήματα : «Αυτός που κυριαρχεί επάνω σας, δεν έχει παρά δύο μάτια, δεν έχει παρά δύο χέρια, δεν έχει παρά ένα σώμα, και δεν έχει τίποτε περισσότερο από ό,τι έχει και ο πιο τελευταίος άνθρωπος από το μεγάλο, άπειρο, πλήθος των πόλεών μας. Έχει όμως περισσότερο από όλους σας το πλεονέκτημα, που εσείς του δίνετε, να σας ξεκάνει. Από πού πήρε τόσα μάτια, με τα οποία σας κατασκοπεύει, αν δεν του τα δίνετε εσείς; Πώς έχει τόσα χέρια και σας κτυπά, αν δεν τα παίρνει από σας; Τα πόδια με τα οποία καταπατά τις πόλεις σας, από πού τα έχει, αν δεν είναι από τα δικά σας; Πώς έχει εξουσία επάνω σας, παρά από σας τους ίδιους;… Πάρτε την απόφαση να μη σκύβετε πια το κεφάλι, και να σας ελεύθεροι. Δεν θέλω να τους δώσετε σπρωξιές, ούτε να κοιτάξετε να τους ρίξετε. Μόνο να πάψετε να τον στηρίζετε. Και θα τον δείτε, σαν ένα ψηλό κολοσσό από τον οποίον τραβήξανε ξαφνικά τη βάση του, να παρασύρεται από το ίδιο του το βάρος, και να τσακίζεται». (Maurice Marsal : Επιβολή και Ηγεσία, εκδ. Ι. Ν. Ζαχαρόπουλος, Αθήναι, σελ. 42) Όταν λοιπόν αυτοί οι δύο συναντηθούν, τότε βεβαίως ο ένας θα πρέπει να πληρώσει το αντίτιμο στον άλλο : ο μαζοχιστής, θα πρέπει να πληρώσει στον σαδιστή το αντίτιμο της «ανωτερότητας» που ο τελευταίος έχει ως χαρακτηριστικό και μαζί μ’ αυτό την όποια «ασφάλεια» που αυτή η «ανωτερότητα» μπορεί να προσφέρει στο άτομο με τα συμπλέγματα κατωτερότητας και ασημαντότητας.

Και φυσικά, τούτο το σαδομαζοχιστικό πλέγμα, βρίσκει την απεικόνισή του και σε πλήθος άλλων πεδίων του πραγματικού όπως είναι η οικονομία και οι αγορές, διότι κι εκεί έχουμε παρόμοιες εκδηλώσεις «αισθημάτων» «οικονομικής υποταγής και οικονομικής ασημαντότητας» από τη μια και «οικονομικής επιθετικότητας» από την άλλη, κι εκεί έχουμε ένα «ταγκό» μεταξύ «ασθενών» και «ισχυρών» οικονομιών και αγορών, κι εκεί έχουμε εθνικές αγορές και εθνικές οικονομίες που αισθάνονται «μοιραία» την υποταγή στο ξένο κεφάλαιο, κι εκεί όμως θα βρούμε και «μικρές» χώρες με «μεγάλες» όμως αγορές και οικονομίες, «μικρές» χώρες ακόμα και πολύ πιο φτωχές σε φυσικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους, από πολλές άλλες πολύ πιο πλούσιες σε φυσικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους, αλλά, την ίδια στιγμή, απελπιστικά πάμφτωχες, ώστε τα συμπεράσματα να αναδύονται μόνα τους, για όποιον βέβαια θέλει να δει τι βρίσκεται πέρα από τους «μονοδρόμους».

Το «ΟΧΙ» των Κυπρίων, επιστρέφω στο κύριο θέμα μου, έστω κι αν ειπώθηκε τολμηρά στην αρχή αλλά «ξεφούσκωσε» στη συνέχεια, που δεν θάπρεπε, έστω κι αν υπήρξε «μισό» κατά πως λένε οι επικριτές του, πάντως, είναι προτιμότερο απ’ το όποιο «ολοκληρωμένο» και «βροντερό» «ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΗΝ ΑΤΙΜΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ». Τούτο το «ΝΑΙ», είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΟ. Το όποιο «ΟΧΙ», έστω και μισό και ανολοκλήρωτο, είναι ΕΝΔΕΙΞΗ ότι κάτι το υγιές ακόμα υπάρχει στον οργανισμό, μόνο που, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ, το «ΟΧΙ» στην ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που επιβάλλει ο ξένος Κατακτητής, σύντομα να μετουσιωθεί σε ένα ολοκληρωμένο και «επιχειρησιακά» επεξεργασμένο πολιτικό «ΟΧΙ». Κάθε επιχείρημα που έμμεσα ή άμεσα είναι επιχείρημα ΚΑΙ υπέρ του ξένου Κατακτητή, που ακόμα και αν σου προσφέρει ψήγματα οικονομικού οφέλους τα προσφέρει ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΗΣ ΞΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, είναι ένα ΕΘΝΙΚΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ, εφόσον διατυπώνεται εν ονόματι του εθνικού μας συμφέροντος, ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ, μα ούτε, καθώς καθημερινά επιβεβαιώνεται, και βραχυπρόθεσμα. Είναι ακόμα – ακόμα και ΑΡΡΩΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, διότι δεν ξέρω καμία οικονομική επιστήμη, που να θέτει στις αρχές της και τα αξιώματά της, ως προϋπόθεση της όποιας οικονομικής δράσης και της οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας, την επικράτηση των αριθμών και τον αφανισμό των ανθρώπων, δεν ξέρω καμία οικονομική επιστήμη της οποίας η φιλοσοφία να διακηρύσσει την ευημερία των αριθμών έστω κι αν αυτό συνεπάγεται τη γενικευμένη εξαθλίωση κοινωνιών, λαών και όπως εξελίσσεται το πράγμα, της συντριπτικής πλειοψηφίας του συνόλου των παγκόσμιου πληθυσμού, παρά τη δυτική υποκριτική αναφορά σ΄ αυτή τη «παγκόσμια φτώχεια», διότι πάντα υπήρχε σε επίπεδο «συντριπτικής πλειοψηφίας», μονάχα που τώρα αγρίεψε ο καπιταλισμός, και δεν εξαιρεί ούτε τους μέχρι πρό τινος «δυτικούς» λαούς και «δυτικές» κοινωνίες, κι εδώ είναι που η όλη υπόθεση λαμβάνει νέα διάσταση και νέο ενδιαφέρον.

 

 

καφενειο