Κοινωνική "πανούκλα" το πολιτικό "μετά"

Το μέλλον της χώρας; Ολες οι ρόδες του οχήματος που μεταφέρει το μέλλον τούτου του τόπου τρίζουν, όπως "γρυλίζουν" οι ράγες του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας, που δεν συντηρούνται, με αποτέλεσμα να υφίσταται ο επιβάτης έναν θόρυβο ανατριχιαστικό...


Του Στέλιου Συρμόγλου

Μόνο οι εσχατολογίες ισχυρίζονται ότι ξέρουν κάτι οριστικό για το μέλλον. Οι μυθικές απ' αυτές έχουν μόνο παρελθόν. Τι χρειαζόμαστε άλλωστε μια σύγχρονη Σίβυλλα ή Κασάνδρα; Οι πολιτικοί μας, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, αποδεικνύουν καθημερινά ότι οι προβλέψεις τους υπερβαίνουν αυτές των μάγων, των αστρολόγων, των μελλοντολόγων και των οραματιστών. Σαν "Μεσσίες" προσπαθούν να ακουστούν μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, αλλά και της σωρευμένης πολιτικής βλακείας. Φροντίζουν να πλασάρουν βεβαιότητες, ανησυχίες, εσχατολογίες, ουτοπίες, ακόμη και επίπλαστα λόγια "ειλικρίνειας" και "μετριοπάθειας".

Οι κυβερνώντες κυρίως. Είναι αυτοί που συμβιώνουν με τις αλχημικές μίξεις των οικονομικών αριθμών και μεγεθών, στήνουν "μύθους" για "success story" και ως "κινδυνάθρωποι" κινδυνολογούν γενικώς και ειδικώς, αναλόγως των περιστάσεων, ενσπείρωντας φόβο και πανικό στην κοινωνία, κερδίζοντας έτσι πολιτικό χρόνο. Στην πραγματικότητα όλα είναι διαφορετικά. Ο δήθεν πληροφορημένος πολίτης είναι απληροφόρητος ουσιαστικά. Τα όργανα της πληροφόρησης είναι "στρατευμένα" στην κυβερνητική προπαγάνδα με κάποια "αίσθηση" ελευθερίας.

Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και οι πολιτικές εκπομπές, με μια-δύο εξαιρέσεις, μ' αυτή την άθλια επινόηση των "παραθύρων", μετατρέπουν δημοσιογράφους και προσκεκλημένους αμφισβητούμενης σοβαρότητας σε φερέφωνα των εκάστοτε συμφερόντων, αφού το "πάρε-δώσε" των υπερχρεωμένων καναλαρχών και της κυβέρνησης, αυτό επιβάλλει χωρίς να τηρούνται ενίοτε ούτε τα προσχήματα, για τους καλά γνωρίζοντες...

Τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα συμπλέοντα μ' αυτά των δανειστών κυριαρχούν στις αποφάσεις και στις επιλογές της ενημέρωσης, με οποιαδήποτε δημοκρατική επίφαση. Εξαγοράζονται συνειδήσεις και το "έγκλημα" της αποπληροφόρησης των πολιτών δεν "τρομάζει" πλέον τους δημοσιογράφους της εξαγορασμένης επιβίωσης. Κι όσοι επιλέγουν από αξιοπρέπεια να επιζητούν την "αλήθεια" πίσω από τις κυβερνητικές δηλώσεις και ανακοινώσεις, χαρακτηρίζονται ως "γραφικοί" ή και "ψώνια". Και είτε θυμίζουν "μικρούς ήρωες", είτε εξοβελίζονται από το σύστημα των ΜΜΕ ως παρείσακτοι και αμετανόητα "απροσάρμοστοι" και "αμύητοι" στην τωρινή πραγματικότητα.

Με τον Αντώνη Σαμαρά εξ' επαγγέλματος ψεύτη και τον περίγυρό του με "τσιμεντένια" λογική, με το σύνδρομο του πανικού για απώλεια της εξουσίας, επιδίδονται σε "σίγουρες" προβλέψεις, θέλοντας να διατηρήσουν το "μονοπώλιο" της αλήθειας. Μας μιλούν για "σκληρές διαπραγματεύσεις" με την τρόικα, για εμπλοκή των διαπραγματεύσεων και ορατό τον κίνδυνο ρήξης με τους δανειστές, αλλά αίφνης επικοινωνεί με τους υπουργούς ο πρωθυπουργός και απαιτεί την απεμπλοκή των συζητήσεων και την απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών μας υποχρέωσεων. Μας μιλούν για "πρωτογενές πλεόνασμα", όπως κι αν αυτό επιτεύχθη, αλλά επί της ουσίας δεν πιστεύπουν στις σκοτεινές ιδιότητες των αριθμών και στι σιβυλλικές προβλέψεις για εκλογές το 2016 κι άλλες τέτοιες "μπουρδολογίες".

Ως ανεύθυνοι και αδαείς είναι άσχετοι με τις χρονολογικές συμμετρίες της ιστορίας. Πως να αντιληφθούν ότι η ιστορία έχει τη δική της ορμή και ανελέητα κτυπάει εκεί που δεν την περιμένεις...Τα "γεγονότα" που συνιστούν το περιεχόμενο της ιστορίας, έχουν το δικό τους πρωτόκολλο, άλλο χαβά από τον κυβερνητικό. Αλλωστε, τα γεγονότα για να γίνουν γεγονότα σιγοβράζουν σε χαμηλή φωτιά πρίν εκτιναχθούν και σαν τον κομήτη Χάλευ συνθλίψουν πολιτική βλακεία και αστοιχείωτες προβλέψεις των μελλοντολόγων της κυβέρνησης.

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τα "σενάρια" του μέλλοντος εκπονούνται στο γόνατο, αλλά πάντα με την ίδια προυπόθεση: Να μην κινδυνέψει το πολιτικό σύστημα, τα υπάρχοντα δομημένα συμφέροντα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι πιο συνετοί στο χώρο της πολιτικής, οι οποίοι αφουγκραζόμενοι τη...βοή των επερχομένων γεγονότων, υποψιάζονται ότι τα διάφορα "σενάρια" είναι σκουπίδια, οπότε κάνουν ένα είδος αυτοκριτικής. Οτι δηλαδή υπερικτημήθηκαν τα ως τώρα οικονομικά δεδομένα και υποτιμήθηκαν τα προβήματα της κοινωνίας, ότι δεν "πάει άλλο αυτή η κατάσταση...". Ομως, μέχρις εκεί τελειώνει η σύνεσή τους. Οταν καλούνται να ψηφίσουν τα επαχθή μέτρα, επανατροχιάζονται "ασύνετα" και υποτάσσονται στην κομματική λογική.

Οσο η πολιτική περιχαρακωμένη σε κομματικές και δογματικές αγκυλώσεις αρνιέται να λάβει σοβαρά υπόψη της ότι τα γεγονότα μπορεί να τη συνθλίψουν, όσο οι πολιτικοί επιμένουν στην μονοπωλιακή αντίληψη της αλήθειας και συνεχίζουν να θέλουν να χειραγωγούν το λογισμό των πολιτών μ' ενα εργαλείο: Την επαγγελία ενός "μετά", σαν το "μετά" τις διαπραγματεύσεις, το "μετά" την κρίση έρχεται η ανάπτυξη, το "μετά" τις εκλογές, το "μετά" τις μεταρρυθμίσεις, τόσο αυτό το "μετά" στερεώνει την πολιτικη φαυλότητα και μετατρέπεται σε κοινωνική πανούκλα.

Αυτό το "μετά" αποβλέπει στην απάθεια της κοινωνίας. Συμβάλλει στα δεινά των πολιτών. Κι όχι στην ισορρόπηση του εσωτερικού κοινωνικού δυναμισμού, που μόνο η δημοκρατική μορφή του πολιτεύματος κατορθώνει να περιλάβει και να γονιμοποιήσει για την κατάκτηση ενός νέου αναβαθμού.