Διερωτώμαι:
1. Έχει η κυβέρνηση δικαίωμα να επικαλεσθεί εθνικό
αδιέξοδο και να ζητήσει τη συνδρομή των κομμάτων της Αντιπολίτευσης,
επιδιώκοντας εθνική συστράτευση απέναντι στην Τρόικα, ας πούμε υπό τον
Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επειδή έφτασε πλέον το αδιέξοδο και η ώρα της
κρίσεως; Έχει δικαίωμα να αποταθεί σ’ εκείνες ακριβώς τις πολιτικές
δυνάμεις οι οποίες από την πρώτη ημέρα της θητείας της μέχρι σήμερα την
προειδοποιούσαν καθημερινά και συστηματικά ότι με την πολιτική της θα
οδηγηθεί σε αδιέξοδο, ενώ εκείνη, όχι μόνο κώφευε, όχι μόνο διακύρηττε
σε όλους του τόνους ότι το τούνελ έχει πλημμυρίσει από φως, όχι μόνο
άνοιγε σαμπάνιες από τις επενδυτικές επιτυχίες της και ούτε καθεξής,
αλλά και χρησιμοποιούσε τη χειρότερη γλώσσα απέναντί τους,
αντιμετωπίζοντας στο μεταξύ τις συνέπειες της πολιτικής της με την άγρια
βία των ΜΑΤ; Το έχει, λοιπόν, αυτό το δικαίωμα; Και μάλιστα μόνο και
μόνο για να παραμείνει στη θέση του ο Σαμαράς ως Πρωθυπουργός, εδώ που
τα λέμε; Μαζί του φυσικά και ο Βενιζέλος ως Αντιπρόεδρος, μπας και
πληρώσει το λογαριασμό τηλεφώνου στην Χαριλάου Τρικούπη που του έκοψε ο
ΟΤΕ; Αλλά για να τα κρύψουν αυτά και να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα,
ισχυρίζονται ότι τα κάνουν όλα για τον Ελληνικό λαό και τη χώρα;
2. Έχει δικαίωμα η κυβέρνηση να θέσει το αδιέξοδο
ενώπιον των βουλευτών της συμπολίτευσης και να ζητήσει πάλι την ψήφο
τους, θέτοντας πάλι εκβιαστικά διλήμματα, όταν μόλις πριν από μερικά
εικοσιτετράωρα πήρε την ψήφο τους με τα γνωστά παραμύθια του σουξέ
στόρι;
Ερωτώ, αφενός διότι το βλέπω το αδιέξοδο στη γωνία να έρχεται, και
αφετέρου ακούω να διοχετεύουν «ιδέες» σωτηρίας του Σαμαρά άνθρωποί του,
που ομοίως το βλέπουν το αδιέξοδο, και μάλιστα με τρόμο μέσα από το
Μαξίμου.
Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με τον άνθρωπο που, όπως λέει, δεν βλέπει γύρω του, για να μην γελάει.
sotosblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου