Η Ελλάδα στο μάτι του κυκλώνα

Πολλοί αναλυτές έχουν μιλήσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία για την κρίση που έρχεται στην Ευρώπη και αυτή δεν είναι η περίφημη κρίση ενέργειας, ούτε η κρίση του πόσιμου νερού. Είναι η κρίση των μεταναστών από τις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες, τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, δηλαδή κυρίως της Ινδίας και της Κίνας.

Έχουμε την ατυχία να είμαστε Ευρωπαϊκό σύνορο και μάλιστα η κοντινότερη χώρα και με την καλύτερη πρόσβαση και για αυτές τις δύο Ηπείρους. Επίσης έχουμε την ατυχία να μην γειτνιάζουμε με προηγμένες οικονομικά χώρες.

Είμαστε δηλαδή στο κέντρο του κυκλώνα. Και τον κυκλώνα τον βιώνουμε καθημερινά. Η χώρα μας υπομένει το καθημερινό βάρος οικονομικών μεταναστών που έρχονται εδώ ψάχνοντας για ένα καλύτερο αύριο, που τους έχουν υποσχεθεί διάφοροι και για διάφορους λόγους.

Τα κύματα είναι διακριτά. Αν εξαιρέσουμε κάποια αρχικά μικρότερα (π.χ. Πολωνοί και κάποιοι Άραβες ή Ιρανοί) στην αρχή ήρθαν οι Αλβανοί (που εγώ πια τους θεωρώ αφομοιωμένους), μετά οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, άνθρωποι από την πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και μετά άρχισαν τα κύματα των Πακιστανών, Νιγηριανών, Κινέζων, ανθρώπων από τη Σιέρρα Λεόνε κ.ο.κ. Ο κατάλογος μακρύς. Και οι άνθρωποι σε κάθε κύμα πιο εξαθλιωμένοι από το προηγούμενο. Η κοινωνία στην οποία μεταναστεύουν επίσης δεν είναι και η πιο ευημερούσα. Στόχος τους πολλές φορές η μετακίνηση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κάτι που όμως δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουν. Αποτέλεσμα; Ξεμένουν εδώ.

Κάθε κοινωνία έχει ένα μέγιστο ποσοστό ανθρώπων που μπορεί να αφομοιώσει ειρηνικά σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι 5 ή 10% επί του συνολικού πληθυσμού, κατανοώ όμως ότι το έχουμε προ πολλού ξεπεράσει. Ήδη ο κόσμος έχει αρχίσει να ανησυχεί. Νιώθει την καθημερινότητά του να μεταβάλλεται, την ασφάλειά του να απειλείται. Όταν δεν υπάρχουν δουλειές, όταν δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας ούτε για τους νόμιμους πολίτες, τότε και οι παράνομοι μετανάστες όντας ταλαίπωροι και πεινασμένοι, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούν σε παραβατική συμπεριφορά. Όταν δε αυτή αρχίσει να διογκώνεται, θα προκαλέσει εντονότερη αντίδραση απέναντι σε αυτούς και θα οδηγηθούμε σε φαύλο κύκλο.

Η ζωή στην Αθήνα και ειδικά στο κέντρο έχει αλλάξει. Νιώθεις τον κίνδυνο στον αέρα. Παλιά κυκλοφορούσα πολύ στο κέντρο. Εκεί έκανα τις βόλτες μου, εκεί έβγαινα, εκεί δούλευα για δυόμισι χρόνια, έως και πριν ένα χρόνο. Είχα σαφή εικόνα του τι συνέβαινε. Ναι υπήρχαν τοξικομανείς. Ναι, υπήρχαν και γειτονιές που έβλεπες αλλοδαπούς με διακριτές εθνικότητες. Είχες όμως την αίσθηση πως τα πράγματα εξελισσόντουσαν σχετικά ομαλά. Τώρα, τελευταία έχω την αίσθηση ότι η κατάσταση έχει μεταβληθεί.

Εκεί που έβλεπα ομάδες ανθρώπων, τώρα βλέπω πλήθη. Εκεί που τους παρακολουθούσα να συζητούν, τώρα τους βλέπω να σχηματίζουν ομάδες των πέντε και έξι, να ακινητοποιούν αυτοκίνητα και με τα χέρια μέσα από τα παράθυρα να ζητούν χρήματα από τους οδηγούς απειλώντας τους. Άλλοτε τους βλέπω απλά να σπάνε αμάξια, έτσι για το κέφι τους. Να κυνηγάνε πεζούς. Όταν πας να περπατήσεις ανυποψίαστος σε συγκεκριμένους δρόμους στο κέντρο, αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεθεί κάποιος αλλοδαπός και να σε προειδοποιήσει ότι πρέπει να αλλάξεις κατεύθυνση γιατί ο συγκεκριμένος δρόμος αποτελεί ορμητήριο συμμοριών που σίγουρα θα σε ληστέψουν. Και μετά είναι η οσμή. Πολλοί δρόμοι του κέντρου αποδίδουν οσμή ούρων, βρώμας και σαπίλας.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα κράτος που ως συνήθως παρακολουθεί ανήμπορο να επέμβει και να δώσει λύσεις. Και εκεί βρίσκει γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί ο εθνικισμός. Κάπως έτσι δεν άνθισε και ο εθνικοσοσιαλισμός στην Γερμανία του προηγούμενου αιώνα; Τα αποτελέσματα σε όλους μας γνωστά…

Σε όποιο κανάλι και να γυρίσω βλέπω υπερέκθεση του ΛΑΟΣ. Και φυσικά προβληματίζομαι. Πιστεύω δε, ότι κάποιο σκισμένο κοράνι, ένα καμένο ημιυπόγειο τζαμί είναι μόνο η αφορμή. Αν δεν μπουν κανόνες στην εισροή μεταναστών, στη διαμονή τους εδώ, αλλά και αν δε βάλουμε και εμείς οι ίδιοι κανόνες στη ζωή μας, θα πνιγούμε. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ακόμα, αλλά ξέρω πως ο εθνικισμός δεν αποτελεί λύση. Ούτε η βία, ούτε οι συγκρούσεις. Ούτε το να κάνει τη δουλειά της αστυνομίας η Χρυσή Αυγή. Ούτε το να περιμένουμε εμείς οι ίδιοι ανήμποροι και αποκλεισμένοι τη Χρυσή Αυγή να μας σώσει. Εγώ αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι το κορυφαίο ζήτημα για την κοινωνία μας δεν είναι το όνομα της Μακεδονίας ούτε κάποιο άλλο τυπικό ζήτημα. Θεωρώ ότι το πιο ουσιαστικό είναι το θέμα των μεταναστών. Και νιώθω ότι πρέπει να το λύσουμε σύντομα, αλλιώς θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.

Τέλος, θεωρώ ότι η μοναδική λύση που μπορεί να δοθεί είναι πολιτική. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται πολιτική βούληση. Και φυσικά χρειάζεται και πολιτική ικανότητα, που καταπώς φαίνεται εκλείπει πανηγυρικά.

Selinio