«Κυβέρνηση, πού είσαι; Μ’ ακούς;»

Σ.Ι.Καργάκος (Νεμεσις)

Προ-σημείωση: Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί κατά την έναρξη της θερινής περιόδου. Τα διάφορα ταξίδια που είχα κάνει ανά την Ελλάδα με είχαν πείσει ότι τα πάντα είχαν «μπαχαλοποιηθεί». Είχα –κι έχω- σχηματίσει την εντύπωση ότι το κράτος είναι πλέον ευφημισμός. Ότι δεν υπάρχει συντεταγμένη και κυρίαρχη πολιτεία. Όποιος θέλει κι όπου θέλει γίνεται κράτος. Αρκεί να ’χει θράσος και κάποιον… «μπράβο». Από τον εργολάβο μέχρι τον οικοπεδοφάγο. Όσο για την κυβέρνηση, μια και η οικοπεδοφαγία έχει γίνει το εθνικό μας σπορ, κατά τα ειωθότα «αγρόν αγοράζει…».

Κάποτε έγραφα, όταν είχα ακόμη τον νεανικό διδακτικό ρομαντισμό, ότι η δημοκρατία είναι βαθμίδα πολιτισμού. Διότι λείπει η ευγένεια, λείπει η ευπρέπεια, λείπει το ήθος. Ακούμε τους «μεγάλους μάγιστρους» της κοινωνικής και πολιτικής διαφθοράς να μιλάνε για πρόσωπα πολιτικά με τόσο χλευαστικό τρόπο, που κι ο αγωγιάτης θα ντρεπόταν να μιλήσει έτσι στο μουλάρι του. Γιατί κι αυτό θ’ αντιδρούσε και θα κλοτσούσε. Εδώ πλήρης απάθεια. Η κυβέρνηση, αντί ν’ αδράξει όλους αυτούς τους χοληλόγους, τους χυδαιογλώσσους, τους εκφραστές «της χυδαίας και πανδήμου λαλιάς» από τ’ αυτί και μέσω εισαγγελέως να τους στείλει στη «στενή», παριστάνει την κουφή. Γι’ αυτό μετά από ένα ταξίδι ταλαιπωρίας και δοκιμασίας των νεύρων μου, έγραψα το παρακάτω κείμενο, βάζοντας ως τίτλο το ερώτημα: «Κυβέρνηση, πού είσαι; Μ’ ακούς;».