Ανοιχτή επιστολή στον Υπουργό που σώζει την Οικονομία μας

Eίμαι ένας από εκείνους που μαζεύουν μανιωδώς αποδείξεις, επειδή ακριβώς δεν ανήκω στην κατηγορία των προνομιούχων ελεύθερων επαγγελματιών. που μπορούν και "δηλώνουν όσα θέλουν στην εφορία", αλλά αρκετά δίνω για το κράτος, σε αντιστάθμισμα με όσα μου δίνει εκείνο. (Δεν είναι ώρα να πούμε τι δεν μας δίνει, ενώ θα έπρεπε).
Συμμορφώθηκα λοιπόν, με το καινούριο παιχνίδι που μας έχετε επιβάλλει και ρίχνω σ΄ένα κουτί από παπούτσια, τις αποδείξεις από το φούρνο, ακόμα κι από τα διόδια της Αττικής (αν και αποφεύγω να την χρησιμοποιώ), το πολυμπακάλικο, και όπου αλλού μας δίνουν… Επειδή τόλμησα να ζητήσω από τον συντηρητή του καλοριφέρ, και μου απάντησε: «Με απόδειξη 160 ευρώ, χωρίς 120». Σκέφτηκα πως δεν θα πρέπει να μείνουμε μόνοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να πληρώνουμε στην Εφορία, και προτίμησα «με απόδειξη». Ιδεολόγος γαρ.


Κι έρχομαι στο «ψητό»:

Ένας φίλος, που συμπόνεσε την σύζυγό μου που κατάλαβε πόσο υπέφερε από τους πόνους «αυχενικού σύνδρομου», προσφέρθηκε ευγενικά, να μας συστήσει «έναν πολύ καλό νευροχειρούργο».

Ως τώρα ακολουθούσε κατά γράμμα τις οδηγίες των ορθοπεδικών γιατρών τόσο στο ΚΑΤ-που είχε επισκεφτεί ως «έκτακτο περιστατικό-, και του ΙΚΑ Αμαρουσίου. Εντελώς δωρεάν, φυσικά…
Παρ΄όλο που ήταν συστημένη, όταν τηλεφώνησε στον «γιατρό», (επίτηδες τα εισαγωγικά), μου είπε πως της μίλησε ψυχρά, αλλά της έκλεισε ραντεβού τελικά, για την επομένη (σήμερα δηλαδή) στο ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο, όπου εργάζεται.
Παρ΄όλο που το ρεζερβουάρ είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται –απεργούν και οι εφοριακοί (και το κράτος ενδιαφέρεται για να μην υπάρχει λαθρεμπόριο καυσίμων) έτσι στέρεψαν τα πρατήρια βενζίνης- φτάσαμε στο νοσοκομείο.
Σ΄όλο τον όροφο, ρωτούσαμε και δεν ήξεραν που μπορούμε να βρούμε τον συγκεκριμένο γιατρό. Τελικά μια νοσοκόμα μας είπε «κοιτάξτε στο γραφείο της Γραμματείας». Πήγαμε και συναντήσαμε μια μικρή «ουρά» τριών ατόμων. Ρωτήσαμε «για τον γιατρό τάδε κι εσείς;» απάντησαν καταφατικά και περιμέναμε. Όρθιοι, η σύζυγός μου με πόνο, αλλά υπομονετικά…
Τελικά, όταν ήρθε η σειρά μας, ο γιατρός, έφευγε μαζί με τον τελευταίο από τους ασθενείς του. Τον σταμάτησα στην πόρτα, και του είπα, «γιατρέ, είναι η κυρία που της κλείσατε ραντεβού για τις 10.30».
«Α, μάλιστα, περάστε, και περιμένετε», απάντησε.
Έχω συνηθίσει να περιγράφω λεπτομερώς διαλόγους, από το πολύχρονο ρεπορτάζ:
Επέτρεψε πράγματι, μετά από μερικά λεπτά, μ΄ ένα τσιγάρο στο στόμα, και όρθιος εκείνος, πίσω από ένα μικρό γραφειάκι, όρθιοι κι εμείς μπροστά, μας είπε:
«Τι ακριβώς συμβαίνει;»( φυσώντας τον καπνό προς το παράθυρο πίσω του).
Μεσολάβησαν κανα-δυό τηλέφωνα στο κινητό και το σταθερό του γραφείου καθώς η
σύζυγός μου, του περιέγραψε το πρόβλημα και του έδειξε τις ακτινογραφίες που είχε μαζί της. Ο γιατρός έριξε μια ματιά (τι διάβολο, νοσοκομειακός με εμπειρία είναι- σκέφτηκα) και της είπε:
«Να κάνετε μια αξονική τομογραφία. Τι ταμείο έχετε;»
«ΙΚΑ» του απάντησε εκείνη».
«Ωραία, να πάτε στον γιατρό του ΙΚΑ, να σας γράψει μια αξονική, και να μου την φέρετε». Και της έδωσε ένα παραπεμπτικό με την υπογραφή του.
«Τι σας οφείλω γιατρέ;» ρώτησε ευγενικά εκείνη.
«Ό,τι θέλετε», η απάντηση.
Τότε εκείνη γύρισε και με κοίταξε. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και είχα μέσα ένα πενηντάρι κι ένα πεντάευρω.
Έβγαλα διστακτικά το πενηντάρι και το ακούμπησα στο γραφείο. Ύστερα που το ξανασκέφτηκα, θύμωσα με τον εαυτό μου, που δεν του έδωσα το πεντάευρω.
Χαιρετίσαμε και φεύγοντας με την άκρη του ματιού μου είδα, πόσο επιδέξια το μάζεψε και το τσέπωσε.

Για να δικαιολογηθώ: Δεν αντέδρασα, επειδή αιφνιδιάστηκα. Δεν είχα συνεννοηθεί με τη σύζυγό μου, αν ήθελε να τον ξαναδεί. Διότι γνωρίζω την ταλαιπωρία που έχει τραβήξει. Αλλά να πάω στου διαβόλου τη μάνα, να έχω πεισθεί υπέρ του "δικαίου των αποδείξεων" αν είναι να φτιάξουν τα πράγματα και να μη βγάλω μιλιά, έβραζα μέσα μου.
Δυστυχώς, το ίδιο και η σύζυγός μου, που έσκισε -μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο- το παραπεμπτικό. Εκεί ξέσπασε και μου είπε αγανακτησμένη: «την πάθαμε σα μαλάκες».

ΥΓ. Ο γιατρός, που την ώρα της βάρδιας του στο νοσοκομείο, «βγάζει και το κάτι τις του», από κάτι κορόιδα σαν και μας, είναι αδελφός πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι που μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι, και περιγράφω λεπτομερώς πως χάρισα «για μια συνέντευξη τριών λεπτών», ένα πενηντάρικο.
Κι επειδή είμαι νομοταγής πολίτης, σας ερωτώ κύριε υπουργέ, μήπως οφείλω να πάω ΕΓΩ και να αποδώσω το ΦΠΑ και το φόρο για την απόδειξη που δεν μου έκοψε ο γιατρός; Για να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Επειδή ο γιατρός είμαι σίγουρος πως την έχει.

Μετά τιμής

Κώστας Μπετινάκης

styx