Έρχεται ο νόμος του Λύντς.

Οι φλόγες αυτές δεν ήταν κάτι νέο για τους Έλληνες…
Η φωτιά ήταν το αγαπημένο παιχνίδι των μισανθρώπων της οικουμένης. Κάθε νομαδική – ληστρική Σέχτα χρησιμοποιούσε τη φωτιά για να ολοκληρώσει το άνομο έργο της.
Η φωτιά ήταν ο άριστος σύμμαχος για να ολοκληρωθεί μία γενοκτονία. Οι νομάδες ποτέ δεν είχαν πόλη, ποτέ δεν είχαν Ιερά άλση, ποτέ δεν είχαν το δέσιμο με τη Μητέρα Γη.
Παιδιά της Ερήμου, περιτετμημένοι εκλεκτοί της σελήνης ορκισμένοι να εξαφανίζουν. Από τους Οϊγούρους μέχρι τον Κεμάλ, από τον Αλάριχο μέχρι τον Αδόλφο, από τη Σαμαρκάνδη μέχρι τη Λευκωσία.
Όπου υπήρξαν έφερναν την έρημο. Χωρίς έλεος. Ξεριζωμός μέχρι λίθου, ένας απέραντος Πόντος, μία ατέλειωτη Σμύρνη η ιστορία τους. Η ιστορία της Δειλίας, όπως τα μικρόβια. Υποτακτικά και αθόρυβα μέχρι που έπαιρναν θέση ισχύος. Όποτε γίνονταν πλειοψηφία, εκρίζωναν τα πάντα μέχρι το έμβρυο από την κοιλιά της Μάνας. Κανένας οίκτος, η γενοκτονία στον γενετικό τους κώδικα.
Ποτέ δεν θα δείτε Θερμοπύλες στους Αιώνες τους, ποτέ δεν θα δείτε Κούγκι ή Λιοπέτρι. Μια ζωή πολλοί να επιτίθενται στους λίγους. Το αντίθετο από τα Λευκά αιμοσφαίρια που πολεμούν μέχρις εσχάτων.
Εμείς λοιπόν τους ξέρουμε καλά, μα πιο καλά οι Νεκροί μας. Από την Καμμένη Μάνα στην τράπεζα που έσφιγγε σφιχτά το αγέννητο παιδί της. Από την καμμένη μάνα στην Ηλεία που αγκάλιαζε τα παιδιά της και τραγουδούσε το τελευταίο νανούρισμα πριν οι φλόγες τους πάρουν την πνοή. Από τη μάνα στο Ζάλογγο μέχρι τη μάνα στη Σμύρνη που βάδιζαν στον Θάνατο μέσα στην έκσταση της Θυσίας.
Ποτέ δεν έφυγαν, ποτέ δεν θα σταματήσουν όσο υπάρχουν. Όπως με τους εφιάλτες και τις κερκόπορτες, εξαγοράζουν πολιτικούς και ευνούχους για να τους ανοίγουν τον δρόμο. Άφθονο χρήμα έριξαν και τώρα. Πολιτικοί – υπόδουλοι ανοίγουν τις κερκόπορτες για να διαβούν θριαμβευτές τώρα που η χώρα γονατίζει. Έρχονται λέει να μιλήσουν για την “Ειρήνη και τη συνεργασία”. Πάντα έτσι έρχονταν, όταν μύριζαν το πληγωμένο θήραμα που είχε λαβωθεί εκ των έσω από τα δουλικά τους. Τους γλοιώδεις υπηρέτες τους που δρούσαν υπό την ανοχή και την προστασία των σάπιων “αρχών”. Τα δουλικά που εξασφάλιζαν το Κράτος από τους αντιφρονούντες μέχρι να έρθουν τα μεγάλα αφεντικά. Πάντα με κουκούλες τα δουλικά, πάντα “άγνωστα” πάντα τα ίδια. Με όπλο τον τρόμο και τη φωτιά.
Μέχρι που σηκωνόταν μια φωνή και σάλπιζε την Aνάσταση. “Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους”. Ήρθε η ώρα αυτή η φωνή να ακουστεί και σήμερα που ο Αττίλας είναι προ των πυλών και οι θύρες ξεκλείδωτες εκ των έσω. Ήρθε η ώρα να κλείσουν τα Ευαγγέλια και οι λόγοι των Σοφών και να μιλήσει το δίκαιο. Η κόψη του σπαθιού η τρομερή. Να θωρακίσουμε την Πόλη ξεριζώνοντας πρώτα τους καταδότες, πρώτα τις κουκούλες ώστε να μην υπάρχει σάπιο κύτταρο εντός των τειχών.
Αρκετά ανεχθήκαμε τη φωτιά τους, ήρθε η ώρα να γευτούν και τη δική μας τη φωτιά. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, το οφείλουμε στα αγέννητα παιδιά αυτής της Πατρίδας μα κυρίως…

Το οφείλουμε στους Νεκρούς μας.

Πηγή : Ολυμπιάδα
=========================================================

Ὁ γκρεμιστής-Κωστής Παλαμάς

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!