2Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ ΤΗΣ LEHMAN BROTHERS

Αθήνα, 16 Σεπτεμβρίου 2010

Σε χθεσινοβραδινή κλειστή διάσκεψη, οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ συζητήσαμε για το ιστορικό αυτό γεγονός και τις συνέπειές του. Η πτώση της LEHMAN BROTHERS σήμανε, πράγματι, ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ για την «Νέα Τάξη Πραγμάτων». ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ για το «ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ». Ή - για να λέμε τα πράγματα με τ΄όνομά τους - την αρχή του τέλους για την Κλεπτοκρατία.

Ζούμε την ρευστότητα μετά την πτώση. Την επερχόμενη τελική αναμέτρηση της βαρβαρότητας που φεύγει με τον σοσιαλισμό που έρχεται. Διεθνικές συμμορίες υπάρχουν πάντα εδώ κι εκεί. Πολύ αδύναμες πια, ώστε να συνεχίζουν ανεμπόδιστες την εγκληματική τους δράση, όπως μέχρι χθες που τρομοκρατούσαν τους λαούς και με την ανεξέλεγκτη δράση τους μάστιζαν τις κοινωνίες. Παρ' όλα αυτά, τίποτα νέο δεν μπορεί να ξεκινήσει, πριν από την οριστική συντριβή των καταλοίπων αυτών και των υπάλληλων δομών τους.

Το αίτημα αυτό είναι, πριν απ' όλα, ριζοσπαστικό, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς την εκφορά του. Οικουμενικό ως προς την διάσταση και πολύπλευρο ως προς τα πεδία υποβολής του. Και θα πρέπει στην ουσία του να είναι αριστερό, ώστε να μην εκφυλιστεί σε καρικατούρα του χθες. Πολυδιάστατες συνεργασίες αντί «μεγασυσπειρώσεων», με τον ΟΗΕ σε ρόλο πόλου νομιμότητας αντί χώρου νομιμοποίησης, εναρμόνιση της διανομής του πλούτου με την ανθρώπινη ζήτηση αντί χειραγώγησης της τελευταίας στην υπηρεσία της υπερσυγκέντρωσης δύναμης σε όλο και λιγότερα χέρια, πολιτισμική ποικιλία και συνεννόηση αντί της μονομέρειας και της επιβολής της με την βία.

Κάθε εμπειρία της εποχής μας είναι μοναδική και γι' αυτό, πολύτιμη : η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Βενεζουέλα, οι Ινδίες, τελικά όλες οι χώρες. Δοκιμάζονται σήμερα διαφορετικοί τρόποι απεγκλωβισμού από την ολέθρια, για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη, δεκαετία – δόκανο που μόλις τελείωσε. Και διερευνάται η υιοθέτηση μιας εντελώς διαφορετικής συνέχειας. Είναι φυσικό διαφορετικοί βαθμοί ενσωμάτωσης στο καθεστώς που κατέρρευσε, εθνικού πολιτισμικού αποθέματος και γεωπολιτικού και πολιτικού περιβάλλοντος να οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις. Καμιά δεν είναι πρότυπο, καμιά δεν είναι απόβλητο. Όλες έχουν την αξία τους, στον βαθμό που δεν απεμπολούν τον κοινό σκοπό της ανατροπής της κλεπτοκρατίας. Και θα πολλαπλασιάζεται η αξία αυτή, εφ' όσον δυνάμεις διαφορετικής προέλευσης, στην υπηρεσία αυτής της προσπάθειας, αποφασίσουν να συναντηθούν σε μια σύγχρονη εκδοχή της «Πρωτοβουλίας των 6 ηγετών για την ειρήνη», με πρωτεργάτη και συμμέτοχο τότε, τον Ανδρέα Παπανδρέου.