ΠΑΣΟΚ, απ' την ανατολή ως τη δύση...

Από το Μαρικάκι

Οι προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου διεξάγονται τέσσερις μέρες πριν την συμπλήρωση των τριών χρόνων από τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ μετά την ήττα του 2007 που οδήγησαν στην επικράτηση του γιού του ιδρυτή του κόμματος.

Καθότι ανειδίκευτη στα «οικογενειακά» του ΠΑΣΟΚ δεν θυμάμαι αν ο Γιώργος τότε στηρίχθηκε από το λεγόμενο αριστερό ή κοινωνικό ΠΑΣΟΚ επειδή θεωρήθηκε άξιος συνεχιστής της παράδοσης του πατρός του και θεματοφύλακας της ψυχής του κόμματος (!) ή απλώς επειδή είχαν φοβηθεί το μάτι του Ευάγγελου που γυάλιζε από φιλοδοξία.

Πολλοί από εκείνους που τον πολέμησαν τότε, σήμερα χτίζουν ασπίδα προστασίας γύρω του και πολλοί από εκείνους που του στάθηκαν – παρά τις αντενδείξεις τύπου «τ’ αλλάζουμε όλα στο κόμμα» - του ζητούν να εγκαταλείψει τα νεοφιλελεύθερα πειράματα και να επιστρέψει στο κόμμα των αρχών της 3^ης του Σεπτέμβρη (λαϊκή κυριαρχία – κοινωνική οικονομία – εθνική ανεξαρτησία).

Ο Γιώργος, αυτό το απαράμιλλο σύμβολο της μετάλλαξης των πατρογονικών συνθημάτων της «Αλλαγής» και του «Η Ελλάδα στους Έλληνες», από τις αλλαγές στα όργανα, τα πρόσωπα και τις νοοτροπίες του κόμματος βρέθηκε σήμερα να αλλάζει το κράτος, να αλλάζει τη χώρα, να αλλάζει νοοτροπίες (και γενικώς να μας αλλάζει τον αδόξαστο)!

Όμως, μέσα στη γενική παραζάλη του αέρα των αλλαγών που γύριζε με μανία το μοτεράκι στον σκληρό του, ήδη από την εκλογή του το 2004, ο Γιώργος, επέδειξε αξιοσημείωτη για τα δεδομένα του αυτοσυγκράτηση σε ένα θέμα: το όνομα και τα σύμβολα του κόμματος!

Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες από τη σκέψη του πρωθυπουργού μας ετεροχρονισμένα μπορώ να παρατηρήσω ότι, είτε επρόκειτο για κάποιου είδους αναστολή είτε για σχέδιο, η μετάλλαξη του κόμματος ποτέ δεν απεικονίστηκε σε νέα σύμβολα, κι έτσι ο συμβολισμός της έμεινε μετέωρος ανάμεσα στα νέα ήθη και τα κληρονομημένα κειμήλια (τα αρχικά του «κινήματος» και τον πράσινο ήλιο). Τα νέα ήθη συσπείρωσαν έναν κόσμο που απεχθανόταν το παλιό ΠΑΣΟΚ τα δε κειμήλια συγκράτησαν έναν άλλο κόσμο (μέλη, στελέχη, αγωνιστές, ψηφοφόρους) που εξακολουθούσε να θεωρεί ότι στο νέο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου εμπεριέχεται η παλιά ύλη του κόμματος που μπορεί κάποτε να ξυπνήσει και να αντεπιτεθεί.

Υπό το φως των νέων δεδομένων θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ο (πράσινος έστω) ήλιος μια χαρά συμβολίζει και την «νέα σελίδα» του κόμματος: γιατί ό ήλιος δεν ανατέλλει μόνο αλλά δύει κιόλας! Τώρα, αν το ΠΑΣΟΚ το ίδιο βρίσκεται σε «δύση», αν η «δύση» επήλθε τώρα, με τον Σημίτη ή μετά το ‘85 ή τέλος αν σε «δύση» οδηγεί αποκλειστικώς την κοινωνία και μάλιστα για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ο καθένας ας το κρίνει μόνος του και από τη σκοπιά του...

Το Ποντικι