Χωρίς…παντελόνια;

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

Η κα Πελέκη «μίλησε» κι εμείς θυμηθήκαμε τον κ. Παυλίδη. Η διαφορά του με τον κ. Μανούση ήταν…εφοπλιστικού επιπέδου και ο τ. Υπουργός Αιγαίου βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Για λίγο ένιωσε μόνος απέναντι σε…αγγέλους με λευκά φτερά. Δεν τους ανέχτηκε σε θέση κατηγόρου, δεν άντεξε την υποκρισία τους. Αυτός να χορεύει σε αναμμένα κάρβουνα κι αυτοί με σταυρωμένα χέρια;

-Είσαι ένοχος, του λένε σιωπηρά.

Η οσμή του πολιτικού θανάτου (του) τον εξαγριώνει και σηκώνει το δάκτυλο.

-Όχι, κύριοι. Δεν θυσιάζομαι για να γλυτώσετε…

Η πολιτική έχει τους κανόνες της. Και τη βρωμιά και την προστυχιά της. Λίγο απέχει ο θύτης απ’ το θύμα και δεν σ’ αφήνουν να τους ξεχωρίσεις οι σκοπιμότητες και η φανατίλα.

ΩΣΤΟΣΟ, έχει ο καιρός γυρίσματα και στην πολιτική μη λες «ποτέ». Με τα λίγα που ξέραμε, είχαμε καταδικάσει την κα Πελέκη. Ως «αδύναμη» γυναίκα, ως συμβολαιογράφο των «Βατοπεδινών» και ως σύζυγο του κ. Βουλγαράκη. Από αλλού και άλλους περιμέναμε την έκπληξη. Ωστόσο, ξέρουν να κρύβονται οι Ρουσόπουλοι, αμύνονται πίσω από ισχυρό τείχος προστασίας τους οι τ. πρωθυπουργοί. Περιμέναμε από άντρες να βγουν…άντρες και βγήκε μια γυναίκα να τους φορέσει γυαλιά και…παντελόνια.

ΜΙΛΗΣΕ ανοιχτά, τους έδειξε, τους «έδωσε» κι εμείς διακρίναμε τον «κουρασμένο» με το ασκέρι του. Τους επιτελείς και συμβουλάτορες, τους «παραπλανημένους» υπουργούς του, τη βιασύνη τους να φύγουν, πριν «ολοκληρώσουν». Ήρθε η ώρα (τους) έφυγαν, αλλά παράτησαν και πικραμένους (-νες). Μας δείχνουν τ’ αχνάρια τους οι τελευταίοι, κινούν το δάκτυλο απειλητικά κι εμείς ελπίζουμε να βγει στο φως η αλήθεια.

ΘΑ περιμένουμε τη μαρτυρία του κ. Καραμανλή. Αυτοπροσώπως. Όπως και του κ. Σημίτη. Να μας βοηθήσει στην αναζήτηση της αλήθειας. Να δώσει εξηγήσεις για τους «παραπλανημένους». Να εξουδετερώσει τα πυρά της κας Πελέκη. Να σώσει τους «σεμνούς» της Κυβέρνησής του, τους «ταπεινούς» της παράταξης και να κατονομάσει (και αυτός) τα τρωκτικά που τον «πούλησαν» και μασουλάνε τη λεία στη γωνιά, με πάθος και χωρίς…παντελόνια.