Μέσα στο πέρασμα των αιώνων από την εφαρμογή της η Δημοκρατία, ή κόρη της Ελλάδας, πέρασε πολλά δεινά, και τα ξεπέρασε με μικρές ή μεγάλες απώλειες. Τα κακά προήλθαν από τον Δήμο, που όταν γινόταν κράτος πάταγε στο λαιμό της δημοκρατίας, εκβιάζοντας πάντα το λαό. Απόλυτες και καθαρές έννοιες που αλλοιώθηκαν με τα χρόνια και γίνανε κούφιες λέξεις και μόνο. Λαός η πνευματική ανώτερη φύση του συνόλου των ανθρώπων.
Δήμος η χαμηλότερη φύση του λαού, η προσαρμογή του στην πραγματικότητα, που με το κράτος προσπαθεί να εφαρμόσει την θέληση του.
Φυσικά ποτέ δεν το εφάρμοσε απόλυτα προς εξυπηρέτηση του Λαού, αλλά προς όφελος του Δήμου, και μάλιστα μικρής μερίδας από αυτόν.
Όλοι σήμερα ρωτάνε, λέμε «υπάρχει δημοκρατία;»
Αλλά κανείς δεν απαντά, γιατί θα παραδεχθεί την αλήθεια και μετά είναι υποχρεωμένος να δράσει, και θα χάσει το βόλεμα και την ησυχία του. Ακόμη και ο θεάνθρωπος παρακάλεσε «παρελθέτω απ εμού το ποτήριον».
Αλλά ο Λαός σαν ανώτερη φύση, όπως είπαμε όταν έφτιαξε την Δημοκρατία, μερίμνησε να την εφοδιάσει με όπλα, που μπορεί να έπεσαν στην αφάνεια και στην αχρηστία, διότι είμαστε «ειρηνόφιλοι» αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν, και μας περιμένουν να τα χρησιμοποιήσουμε.
Όπλα ιερά από αυτά που δεν σκοτώνουν, και από αυτά που δεν κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν τρομοκρατικά, όπλα συνταγματικά και κυρίων δημοκρατικά.
Έτσι ο πολίτης μέσα από την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, έχει την δυνατότητα αθέατος, να καταφέρει τα καίρια κτυπήματα σε όσους επιβουλεύτηκαν το προνόμιο, της προσφοράς στο Λαό.
Η δικλείδα ασφαλείας της Δημοκρατίας ο Εξοστρακισμός μας περιμένει και είναι επίκαιρος, βρισκόμαστε στον κατάλληλο χρόνο.
Θα ψηφίσω για πρώτη φορά αρνητικά, θα εξοστρακίσω, για να καθαρίσω το τοπίο.
Θα εξοστρακίσω τον περιφερειάρχη που δεν το γνώρισα ποτέ, επειδή μου κρύβει το πρόσωπο του, γιατί προφανώς κάτι κακό έχει στο μυαλό του, για μένα και την πατρίδα μου.
Θα εξοστρακίσω τον περιφερειακό σύμβουλο, που τρέχει και γλύφει τον Λαό, μηπως και τα κονομήσει αν εκλεγεί.
Θα εξοστρακίσω τον Δήμαρχο, που θυμάται να μου πει καλημέρα μια φορά στα τέσσερα χρόνια.
Θα εξοστρακίσω τους συμβούλους, με τις προσποιητές χειραψίες και τα ψεύτικα χαμόγελα, με ημερομηνία λήξης μια Δευτέρα.
Θα εξοστρακίσω τους φίλους τους συγγενείς, και τους γείτονες που θα τολμήσουν να μου προτείνουν, να ψηφίσω τον πατριώτη που είναι τάχα «καλό παιδί».
Θα εξοστρακίσω τα ΜΜΕ, την κινητή τηλεφωνία, τα sms, αλλά και τους τυπογράφους που τυπώνουν το «διαφημιστικό υλικό», επειδή με θεωρούν «βλάκα» γιατί ….έλεος δεν έχω δύναμη.
Άστους να το πιστεύουν, κάνε και εσύ το ίδιο, να γίνει η νύχτα της Κυριακής «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», και να γεμίσουμε την Δευτέρα χιλιάδες εξοστρακισμένους, που θα περιμένουν στην ουρά να γραφθούν στο ταμείο ανεργίας, ή στα τελωνεία για να μεταναστεύσουν σε άλλα μέρη.
Και αφού το τοπίο ξεκαθαρίσει από την «σαβούρα» τότε θα «εκλέξω» με την ψυχή και το μυαλό.
Θα εκλέξω την μικρούλα που είναι δεν είναι τριών ετών, και αφήνει πρωί-πρωί την θαλπωρή του σπιτιού για να περάσει την μέρα της στους ψυχρούς τοίχους του Παιδικού σταθμού.
Θα εκλέξω την μάννα της που την «εγκαταλείπει», στα ξένα χέρια, για να συμπληρώσει το οικογενειακό εισόδημα.
Θα εκλέξω τον σκυθρωπό της πατέρα που περιμένει την νύχτα το αστικό, και που ξαναγυρνάει στο σπίτι την άλλη νύχτα, γιατί δουλεύει σε δύο δουλειές, και είναι από τους «τυχερούς», που δεν ρούφηξε ακόμα η ανεργία.
Θα εκλέξω τον νεαρόκοσμο, που στοιβάζεται στα σχολεία, όλο το πρωινό, και επειδή είναι ανεπαρκή, συνεχίζει μέχρι το βράδυ στα φροντιστήρια που και εκείνα είναι ανεπαρκή στην εκπαίδευση αλλά επαρκέστατα στα έσοδα.
Θα εκλέξω τον παππού του γείτονα, που υποχρεώθηκε να ζήσει στο διαμέρισμα των λίγων τετραγωνικών. Αφήνοντας την ευρυχωρία του χωριού του για να μην πεθάνει βιολογικά, αλλά δεν γλύτωσε από τον ψυχικό θάνατο.
Θα εκλέξω τον απόμαχο που χρόνια πρόσφερε στην παραγωγή, που πολέμησε για την πατρίδα, και οι κόποι και οι θυσίες του πήγαν ολοκληρωτικά χαμένες.
Θα εκλέξω τον φοιτητόκοσμο που απελπισμένος στα αμφιθέατρα βλέπει πώς είναι θέμα τύχης να κεφαλαιοποιήσει τις σπουδές του και το χειρότερο, ότι θα αναγκασθεί «να φιλήσει κατουρημένες ποδιές» για αυτό.
Θα εκλέξω τον κυρ Λευτέρη, άριστο τεχνίτη που έστησε την μικρή βιοτεχνία του, και είναι αναγκασμένος να την κλείσει λόγω «κρίσης», και τον ξάδερφο του τον Κίτσο τον φορτηγατζή που έχασε σε μια νύχτα την περιουσία του.
Θα εκλέξω τους άξιους ιερείς, τους ευσυνείδητους δασκάλους, τους ενάρετους αξιωματικούς, τους αδέκαστους δικαστές και τους τίμιους κρατικούς λειτουργούς.
Θα εκλέξω τον καπετάν Λάμπρο που θαλασσοπνίγεται στα τάνκερ, και τον αδελφό του τον καπετάν Κώστα που με το καΐκι φτάνει μέχρι την Λιβύη για να βρει ψάρια να γεμίσει τα δίχτυα του.
Θα εκλέξω τον Πέτρο που ανατρέφει την οικογένειά του με τα γίδια, μέσα στα κρύα και στις βροχές.
Θα εκλέξω την κυρά του που έδωσε στον τόπο οκτώ παιδιά, και παράλληλα δουλεύει στα κτήματα.
Θα εκλέξω τον μπάρμπα Δημήτρη, που σπίτι του είναι ο κάμπος και πολυθρόνα το τρακτέρ, να ξημεροβραδυάζεται οργώνοντας και θα του μένουν τα προϊόντα, στα αζήτητα.
Θα εκλέξω όλους εσάς σαν σύνολο και ένα-έναν χωριστά, γιατί εσείς οι άγνωστοι και αφανείς ήρωες είστε το ιερό πρόσωπο του Λαού….αλλά και του θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου