Τελικά με ποιους είσαι;

του Γιάννη Πανούση

από την Ελευθεροτυπία

Τοίχο-τοίχο πηγαίνω  
μη με βρει καμία τύψη  
πισώπλατα  

Ν. Αρμπιλιάς

Δραστικά μέτρα

Τι θα γινόταν άραγε αν σκεφτόμασταν αλλιώς και βαδίζαμε αντίστροφα από αυτή την πορεία που μας χαράζουν οι διάφοροι μονοδρομικοί και μονομανείς πολιτικοί;

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ π.χ. αν, αντί να μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, λιγοστεύαμε στο ήμισυ τους βουλευτές, αντί να αυξάνουμε την τιμή των ειδών πρώτης ανάγκης, απαγορεύαμε στους πολιτικούς και παρακοιμώμενους να ταξιδεύουν σαν μεγιστάνες και να πηγαινοέρχονται στις δεξιώσεις σαν ξιπασμένοι νεόπλουτοι; Αν τα μισά των κερδών των δημόσιων επιχειρήσεων διανέμονταν στους μη έχοντες;

ΔΕΝ νομίζω ότι έχει νόημα να στρεφόμαστε ο ένας κατά του άλλου προκειμένου να μοιράσουμε καλύτερα (δικαιότερα;) την ένδειά μας. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για την κατάντια της χώρας. Ανεξάρτητα από τις ευθύνες ομάδων και ανθρώπων, αυτή τη στιγμή πρέπει να προχωρήσουμε σ' έναν κοινωνικό συμβιβασμό μεταξύ μας γιατί μόνον έτσι θα κρατήσουμε ενιαία και αδιάσπαστη την κοινωνική συνοχή και την αίσθηση του συν-ανήκειν.

ΧΡΟΝΟ για να λύσουμε τις διαφορές μας έχουμε. Τώρα όμως προέχει να ξε-καθαρίσουμε το πολιτικό σύστημα.

ΑΥΤΟΥΣ τους κορδωμένους, πάνσοφους του open.gov ή τους φίλους της Αγίας Οικογένειας που μας «πυροβολούν» με αισθήματα αυτοενοχοποίησης, την ώρα που οι ίδιοι επιδεικνύουν απύθμενη ανικανότητα και συμπλεγματική αυτο-ικανοποίηση. Αυτούς τους εξωτικούς γιάπηδες που ανακάλυψαν την Αμερική και θέλουν να φερόμαστε σαν (αφελή) αμερικανάκια.

ΑΥΤΟΥΣ τους ανθρωπολογικούς τύπους που μας παραδίδουν μαθήματα ηθικής και τάξης, ενώ το παρελθόν και το παρόν τους δεν τους νομιμοποιεί (πολιτικά και αξιακά) να γίνονται κήνσορες.

ΓΝΩΡΙΖΩ τις πονηριές των αγροτών, το ραχάτι των δημοσίων υπαλλήλων, την οσφυοκαμψία πολλών διανοουμένων τις παρανομίες πολλών επιστημόνων, τις παραξενιές αρκετών καλλιτεχνών. Χωρίς να συμμερίζομαι αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές και χωρίς να συμφωνώ με οποιονδήποτε συμψηφισμό, νιώθω μεγαλύτερη ανάγκη να στηρίξω κριτικά αυτούς τους ανθρώπους από το να υποταχθώ στα (τάχατες αναπόφευκτα) μέτρα των σκληρών τραπεζιτών, των απαθών πλουσίων και των διπρόσωπων πολιτικών. Αν είμαι υποχρεωμένος να κάνω ένα συμβιβασμό αυτή τη στιγμή, θα προτιμήσω να στραφώ προς αυτούς τους «υπαίτιους και υπεύθυνους για την κρίση», παρά να ταυτιστώ με τους πάντοτε ανεύθυνους κυβερνώντες. Καλά θα ήταν να μην είχαμε τέτοια διλήμματα, αλλά κρίνω ορθότερο από κάθε πλευρά να λύσω τις διαφορές μου με τον αποκλίνοντα ή παρασυρθέντα ή πεπλανημένο συνάνθρωπό μου, γείτονα, παλιοσειρά, παρά να πεισθώ για τα αγνά αισθήματα κάθαρσης των υπεράνω.

ΜΕ τον ένοχο βρίσκεις άκρη. Με τον δήμιο ή τον Πόντιο Πιλάτο, ποτέ.


www.giannispanousis.gr 

rigasili.