ΤΟ "ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ" ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ... ΕΙΠΕ "ΟΧΙ" ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ "ΑΛΗΘΕΙΑ"

Από το Μαρικάκι


Συζητήθηκε χθες στην Ολομέλεια της Βουλής και απορρίφθηκε η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την σύσταση ad hoc κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον «πλήρη και εξονυχιστικό έλεγχου του δημοσίου χρέους», προκειμένου -κατά την σχετική επιστολή του Αλέξη Τσίπρα, προ διμήνου- «να μάθει ο ελληνικός λαός, πώς δημιουργήθηκε αυτό και ποιο μέρος του είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές, ώστε η Ελλάδα να αρνηθεί την αποπληρωμή του».





Το ΠΑΣΟΚ, η «αντιμνημονιακή» ΝΔ και ο ΛΑΟΣ τάχθηκαν κατά(δεν περιμεναμε και κατι αλλο απο την γνωστη παρεα...που χρονια τωρα κυβερναει και που εξ αιτιας τους φθασαμε εδω! ) με το ένα και το αυτό επιχείρημα ότι δηλαδή καλλιεργεί την «αυταπάτη» αποφυγής των διεθνών «υποχρεώσεων» της χώρας, με την Δημοκρατική Αριστερά που επίσης τάχθηκε κατά (ψαχνει για υπουργειο ο αρχηγος της Δ.Α.?) να δίνει μια πιο επεξηγηματική της παραπάνω στάσης αιτιολόγησης για την άρνησή της, ότι δηλαδή ο λογιστικός έλεγχος έχει στόχο την ανίχνευση απεχθούς χρέους ουσιαστικά προτείνει στάση πληρωμών. Το ΚΚΕ, ούτε κρύο ούτε ζέστη, είπε ότι «δεν θα σταθεί εμπόδιο» για μια τέτοια επιτροπή αλλά διαφώνησε με το σκεπτικό της(φυσικο αφου ηταν προταση του ΣΥΡΙΖΑ) λέγοντας στην ουσία πως αναπαράγει τις αστικές συζητήσεις περί αναδιάρθρωσης και συγκαλύπτει τις αιτίες της κρίσης.


Βέβαια, είναι παρανόηση ότι οι διαπραγματεύσεις για «κούρεμα» του χρέους κατά ένα μικρό ποσοστό είναι το ίδιο και το αυτό με την μονομερή αθέτηση πληρωμών (η οποία προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο) και τα επακόλουθά της (έξοδος από το ευρώ). Το ερώτημα στην περίπτωση της  επαναδιαπραγμάτευσης ,που ουσιαστικά προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ποιο θα ήταν ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό όπλο εκ μέρους του οφειλέτη που ζητάει κούρεμα, εφόσον δεν μπορεί να το επιβάλλει, σε ένα πλαίσιο όπου καθημερινά εκδηλώνεται ένα όργιο πολύπλευρων και σύνθετων πιέσεων από τη διεθνή πολιτική και οικονομική ελίτ. Είναι αλλιώς να πεις «μπάστα, ως εδώ, δεν πληρώνω» κι άλλο «έλα να δούμε τι θα μου κόψεις». Γιατί στη δεύτερη περίπτωση αναγνωρίζεις δικαιώματα κι εξουσίες στον απέναντί σου, ο οποίος αποδεδειγμένα είναι απείρως πιο ισχυρός από σένα.


Επιπλέον, όσον αφορά τη διαδικασία του λογιστικού ελέγχου έχει επισημανθεί πολλές φορές από την τρέχουσα αρθρογραφία, και του «Π» μεταξύ άλλων, ότι είναι αδύνατη η ανίχνευση μεγάλου μέρους των ελληνικών ομολόγων που τα ίχνη τους έχουν χαθεί στη δευτερογενή αγορά, αφού – κάτι το οποίο επισήμανε ο Μάκης Βορίδης – μεγάλο τμήμα του χρέους δεν είναι συνδεδεμένο με συμβάσεις που μπορεί να ελεγχθούν και να βγουν παράνομες.


Σε κάθε περίπτωση η συζήτηση για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους – που εδώ που τα λέμε στην ιδανικότερη των περιπτώσεων θα απαιτούσε χρόνο, αφήνοντας την κοινωνία στο μαρτύριο της αναμονής και της προϊούσας εξαθλίωσης – είναι πίσω από τις συζητήσεις που μιλούν για το «βραχυχρόνιο» διάστημα των επιπτώσεων τυχόν στάσης πληρωμών και που αναπτύσσονται ήδη κι εντός των οικονομικών κύκλων.


Όσο για την Αριστερά είναι ένα ερώτημα αν – σε συνθήκες ξεσηκωμού του κόσμου κατά του πολιτικού συστήματος – τις προτάσεις της τις αφήνει στην τύχη της συγκεκριμένης πλήρως απαξιωμένης και αεί εκβιάζουσας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ή τις ζυμώνει με τον λαό δοκιμάζοντας αν μπορεί να πείσει για την, θεωρούμενη από την ίδια, ορθότητά τους...

 

Το Ποντικι