Προσοχή στις παγίδες των τραπεζών. Προσοχή στην ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ των παλαιών συμβάσεων με ΝΕΕΣ με σκοπό να μειώσετε τη μηνιαία δόση

Γίνομαι τελευταία αποδέκτης πληροφοριών σύμφωνα με τις οποίες οι τράπεζες προσεγγίζουν μαζικά τους δανειολήπτες που αδυνατούν να πληρώσουν και με το πρόσχημα ότι αντιλαμβανόμαστε τη στενωπό προσφέρονται να «βοηθήσουν» ώστε να πειστούν οι δανειολήπτες να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση των (κόκκινων) δανείων τους. Φέρονται προς αυτή τη κατεύθυνση διατεθειμένοι να τους μειώσουν σημαντικά τη μηνιαία δόση με το επιχείρημα ότι με τον τρόπο αυτό θα ελαφρυνθεί ο μηνιαίος προϋπολογισμός τους… Στην πραγματικότητα όμως γνωρίζουν ότι ακόμη και μετά την αναδιάρθρωση, οι περισσότεροι αποκλείεται να τα καταφέρουν... Αφού λοιπόν γνωρίζουν ότι η συντριπτική  πλειοψηφία δεν πρόκειται να εξοφλήσει το χρέος, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί το κάνουν… Η απάντηση έχει ως εξής:

Με προβαλλόμενο «όφελος» τη μείωση της μηνιαίας δόσης, προτείνουν την  ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ των παλαιών συμβάσεων ΜΕ ΝΕΕΣ, με ταυτόχρονο πιεστικό αίτημα την εγγραφή προσημείωσης υποθήκης σε οποιοδήποτε ακίνητο ιδιοκτησίας του δανειολήπτη.  Εν συνεχεία  βγάζουν μικρότερη σε σχέση με την παλαιά  δόση, με ορίζοντα όμως αποπληρωμής σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Το  αποτέλεσμα  εδώ είναι ότι ο δανειολήπτης πληρώνει τελικά  (στη λήξη της νέας σύμβασης), τόκους υπερπολλαπλάσιους από αυτούς που θα πλήρωνε αν ΔΕΝ είχε αντικαταστήσει την παλιά με τη νέα σύμβαση συν ότι η τράπεζα έχει εξασφαλίσει την απαίτηση της με εμπράγματη ασφάλεια (προσημείωση στο ακίνητο του οφειλέτη).  Αυτό είναι το εμφανές αποτέλεσμα…

Αυτό που δεν υποψιάζεσαι είναι ότι αν η τράπεζα σε πείσει και τελικά υπογράψεις τη νέα σε αντικατάσταση της παλιάς  σύμβαση,  ΧΑΝΕΙΣ σε μεγάλο  βάθος  χρόνου το δικαίωμα να υπαχθείς στις διατάξεις του ν 3869/2010 που προβλέπει τη  ρύθμιση των οφειλών των υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων (βλ. άρθρο 1 παρ. 2 ΔΕΝ επιτρέπεται η ρύθμιση οφειλών που: α) έχουν αναληφθεί το τελευταίο έτος πριν την υποβολή της αίτησης για την έναρξη της διαδικασίας …). Οι τράπεζες λοιπόν  προσπαθούν συντονισμένα ώστε να ανασχεθεί πάση θυσία η τάση της μαζικής προσφυγής των δανειοληπτών στα δικαστήρια, διότι  γνωρίζουν ότι α) τους επόμενους μήνες οι αιτήσεις για δικαστική ρύθμιση των χρεών θα  πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας και β) ότι με οδηγό αυτή εδώ την απόφαση, τα δικαστήρια θα διαγράψουν μεγάλο μέρος των οφειλών των πολιτών προς τις τράπεζες.

Περαιτέρω, με την προσημείωση υποθήκης που η τράπεζα απαιτεί ταυτόχρονα με την υπογραφή της νέας σύμβασης, επιτυγχάνεται η εξασφάλιση της απαίτησης της τράπεζας ακόμη και στο ενδεχόμενο της δικαστικής ρύθμισης των χρεών βάσει των διατάξεων του ν 3869/2010, αφού σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 9  ικανοποιείται προνομιακά η  τράπεζα που έχει εμπράγματη ασφάλεια στο εκποιούμενο πράγμα (ακίνητο του οφειλέτη).

Έχω τέλος την αίσθηση -σημειώνοντας ότι τα παρακάτω αποτελούν προσωπική επιστημονική άποψη έχουν καθαρά  ενημερωτικό  σκοπό και δεν αποτελούν προτροπή για συγκεκριμένη ενέργεια- ότι στις διατάξεις του ν  3869/2010 συμφέρει να υπαχθούν οι δανειολήπτες που χρωστάνε πολλά σε σχέση με την ακίνητη περιουσία τους. Αντίθετα η υπαγωγή στο ν 3869/2010 ΔΕΝ συμφέρει αυτούς που χρωστάνε λίγα σε σχέση με την ακίνητη περιουσία που έχουν. Έχω από αυτά την άποψη, ότι εφόσον οι τελευταίοι αδυνατούν να πληρώσουν δεν πρέπει να ζητήσουν δικαστική ρύθμιση των χρεών τους  βάσει του ν 3869/2010, αλλά να δώσουν σφοδρή δικαστική μάχη προς την κατεύθυνση της πίστωσης χρόνου και της διαγραφής των παράνομων χρεώσεων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί πλήττοντας τους άκυρους  όρους της σύμβασης, πράγμα που μπορεί να γίνει δικαστικά τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Αμυντικά για την ακύρωση της διαταγής πληρωμής που τυχόν εκδοθεί (βλ στο τέλος αυτού του ποστ) ή επιθετικά με άσκηση αναγνωριστικής αγωγής κατά της τράπεζας με την οποία ο δανειολήπτης ζητά  την ακύρωση της σύμβασης ΠΡΙΝ η τράπεζα του βγάλει διαταγή πληρωμής.  

Προτρέπω τους αναγνώστες αυτού του άρθρου να το διαδώσουν, διότι θεωρώ ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι πολίτες αγνοούν τις συνέπειες της αντικατάστασης της παλαιάς με νέα σύμβαση, ώστε τυχόν απόφαση να αναλάβουν νέο χρέος σε επιμήκυνση παλαιότερου, να γίνει μετά λόγου γνώσεως.   

Πηγή