Πούντες - πούντες οι εκλογές, ψάξε - ψάξε δεν θα τις δεις

Οι εκλογές και η δημοκρα­τική διέξοδος για το πολι­τικό σύστημα και τον τόπο ήταν, τελικά, το μεγάλο θύμα της αντιπαράθεσης γερμανοεταίρων και Σαμαρά. Χθες ο πρόεδρος της Ν.Δ. επαναδιατύπωσε την επιστολή που είχε αποστείλει στις 13.11.2011 στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ώστε να ικανοποιεί την απαίτηση του Βερολί­νου για παράταση του βίου της κυβέρ­νησης Παπαδήμου, η οποία είναι προορισμένη να υπογράψει, μεταξύ άλ­λων, και την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών που προωθεί το Βερολίνο.

Με αυτή την επιστολή προς Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ και Eurogroup, δηλαδή προς τους δανειστές και την επίσημη ευρωζώνη, ο Σαμαράς βρίσκει τη θέση του στο μνημονιακό στρα­τόπεδο, αφήνοντας κατ’ ουσίαν στην... Αριστερά (!) τον χώρο της αντιπολίτευσης σε μια πολιτική η οποία οδηγεί τη χώρα δεμέ­νη χειροπόδαρα στο γερμανι­κό άρμα και τεράστια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στην καταστροφή και την εξαθλίω­ση.

Συγκρίνοντας κάποιος τις δύο επι­στολές, την πρώτη που ο Σαμαράς έστειλε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα στις 13 Νοεμβρίου και τη δεύτερη που απέστειλε χθες στην τρόικα και το Eurogroup, αντιλαμβάνεται μια... μικρή αλλά ουσιαστική «παράλειψη»: Έχει... εξαφανιστεί η ημερομηνία της 19ης Φεβρουαρίου, κατά την οποία η κυ­βέρνηση Παπαδήμου υποτίθεται πως είχε αναλάβει τη δέσμευση να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι οι εκλογές τον Φεβρουάριο ήταν το μοναδικό πολιτικό κέρδος που είχε αποκομίσει με τη συμφωνία του για τη συγκυβέρνηση υπό τον Παπαδήμο. Τώρα... πάπαλα.

Ο ύψιστος στόχος

Με την επιστολή του Σαμαρά μει­ώθηκαν οι επικίνδυνες ταλαντώσεις στο τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο στεκόταν ακινητοποιημένος ο πρωθυ­πουργός Λουκάς Παπαδήμος. Το σχοινί αυτό, πάνω από το χάος της οικονομι­κής κατάρρευσης, από τη μια πλευρά τραβούσαν οι «εταίροι και σύμμαχοι», οι οποίοι υπό γερμανική καθοδήγηση εκβίασαν και απέσπασαν την υπογρα­φή και του Σαμαρά. Στόχος του εκβια­σμού ήταν να υπογραμμιστεί ότι δεν υπάρχει η παραμικρή εναλλακτική πρόταση διεξόδου.

Από την άλλη, στο εσωτερικό της χώρας, με το σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατεί η εθνοσωτήριος συγκυβέρνηση παίζουν οι άσπονδοι φίλοι και πρόσκαιροι εταίροι προκειμένου να δι­ασώσουν ό,τι είναι δυνατόν να διασω­θεί από το πολιτικό τους κεφάλαιο.

Αν και υπήρχε μια σύγχυση γύρω από το τι ακριβώς οι Γερμανοί ζητού­σαν από τον Σαμαρά να υπογράψει, δεν είναι κρυφός ο ύψιστος στόχος του Βερολίνου: η αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών. Η αλλαγή πλεύσης του Σα­μαρά σχετικά με την ημερομηνία των εκλογών προσφέρει στο Βερολίνο την ικανοποίηση ότι με την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα αντιμετωπίσει κανέ­να πρόβλημα η ταχύτατη διαδικασία αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών.

Με πιο απλά λόγια το Βερολίνο, μέ­σα από την αλλαγή τους, επιδιώκει να επιβάλει τον γερμανικό (πολιτικό) νό­μο και τον δημοσιονομικό έλεγχο σε όλη την Ευρώπη, ως αντάλλαγμα για να προσφέρει ένα είδος εγγύησης του χρέους της ευρωζώνης – είτε με ευρωομόλογο είτε με ενεργοποίηση της ΕΚΤ είτε με συνδυασμό των δύο.

Με ακόμη πιο απλά λόγια, όλα όσα ξέραμε περί ομόφωνων αποφάσεων, περί δικαιώματος βέτο και μακροχρό­νιων διαπραγματεύσεων, όσα δηλαδή χαρακτήριζαν το ευρωπαϊκό οικοδό­μημα, οι Γερμανοί θέλουν να τα ξεχά­σουμε.

Η προβαλλόμενη ως «καλή» για την Ελλάδα απόφαση της Συνόδου Κορυ­φής της 26ης Οκτωβρίου περιγράφει ακριβώς αυτή τη δέσμευση των κυ­βερνήσεων στο γερμανικό όραμα (ή μήπως... άρμα;) για τη δημιουργία μι­ας γερμανικής Ευρώπης.

Καθώς η αλλαγή των συνθηκών – και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικού πολέμου – δεν είναι μια απλή διαδικα­σία, το Βερολίνο επιδιώκει την τάχιστη εξέλιξή της. Σε αυτό το πλαίσιο οι Γερ­μανοί δεν έχουν τη διάθεση να ρισκά­ρουν το περιθώριο καμίας αμφισβήτη­σης.

Γι’ αυτό άδειασαν τον Παπανδρέου και το δημοψήφισμά του.

Γι’ αυτό εκθρόνισαν τον Μπερλουσκόνι.

Γι’ αυτό ζήτησαν τον ενυπόγραφο εξευτελισμό του Σαμαρά, ο οποίος επι­χείρησε να διασώσει την πολιτική του επιρροή στο εσωτερικό με αντιμνημονιακές ακροβασίες και διαφορετικά «μείγματα πολιτικής».

Σε μια τόσο κρίσιμη φάση για τα γερμανικά συμφέροντα, όμως, δεν γίνονται ανεκτοί ούτε οι ψίθυροι αμφι­σβήτησης.

Το εσωτερικό παιχνίδι

Τη ρυμούλκηση του Σαμαρά στο κάρο του υψηλού πολιτικού κόστους που συνεπάγεται η πολιτική των μνη­μονίων και των δανειακών συμβάσε­ων οι Γερμανοί τη ζητούσαν από την αρχή, κάνοντας λόγο για την απαραί­τητη συναίνεση μεταξύ των κομμά­των εξουσίας. Ωστόσο το «κόλπο» της έγγραφης δέσμευσής του φαίνεται, όπως αρχίζει να διακρίνεται στο ρε­πορτάζ από τις Βρυξέλλες, ήταν ελλη­νική πατέντα.

Για την ακρίβεια, μια ιδέα του Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος είχε κάθε πολιτι­κό συμφέρον να (μα)ζέψει τα παιδιά τα ατίθασα της Ν.Δ. με το κόστος που συνεπάγεται η επερχόμενη λαίλαπα των νέων μέτρων.

Με τον τρόπο αυτόν τα δύο κόμμα­τα εξουσίας, κάτω από το καπέλο του τεχνοκράτη και κοινής αποδοχής πρω­θυπουργού, θα εισέπρατταν εξ αδιαι­ρέτου τη φθορά και το κόστος και θα έδιναν, σε γενικές γραμμές, επί ίσοις όροις τη μεταξύ τους μάχη όταν θα ερχόταν η ώρα των εκλογών.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η υπο­γραφή που ζητούν από τον Σαμαρά σημαίνει:

Για το ΠΑΣΟΚ, τον Γιώργο και τον Βενιζέλο μια ανάσα ανακούφισης.

Για τους Γερμανούς μια απαραίτητη διαβεβαίωση ότι κανείς Σαμαράς δεν πρόκειται να δυσκολέψει το σχέδιό τους.

Για τη Ν.Δ. και τον Σαμαρά απώλεια αξιοπρέπειας και πολιτικού πλεονε­κτήματος.

Συμπέρασμα; (Και) με την υπογρα­φή Σαμαρά ολοκληρώνεται μια διαδι­κασία για τη δημιουργία και στήριξη μιας κυβέρνησης η οποία είναι προο­ρισμένη να αναλάβει δεσμεύσεις και να υλοποιήσει αποφάσεις που θα κα­θορίσουν την τύχη της χώρας για δε­καετίες, ερήμην του ελληνικού λαού, ο οποίος, όταν άρχισε αυτή η ιστορία, έδωσε την ψήφο του σ’ αυτούς που τον διαβεβαίωσαν ότι «λεφτά υπάρ­χουν»...


Το Ποντικι