Άμεση έξοδος από την Ε.Ε. ή βαρβαρότητα

Γιώργος Ρούσης

Αναγκαία η ρήξη σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης

Απέναντι στην έξοδο ή μη της Ελλάδας από την Ε.Ε., οι βασικές συνιστώσες της Αριστεράς έχουν κατά βάση τις ακόλουθες γενικές τοποθετήσεις:

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον της εξόδου από την Ε.Ε. και υποστηρίζει ότι παραμένοντας μέσα σε αυτήν, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα θεωρεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας, σε συνεργασία με αντίστοιχες ευρωπαϊκές δυνάμεις, μπορεί να μετατρέψουν εκ των έσω την Ε.Ε. σε Ευρώπη των λαών.

Το ΚΚΕ σε αντίθεση με όσα προβλέπει το ίδιο το πρόγραμμά του, ναι μεν είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., την παραπέμπει όμως στον σοσιαλισμό.

Σε αντίθεση με αυτές τις τοποθετήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει ως άμεσο στόχο την έξοδο όχι μόνο από την ευρωζώνη, αλλά και από την Ε.Ε. Και αυτό διότι:

• Δεν ξεχνά ότι η Ε.Ε. αποτελεί θεμελιακή συνιστώσα της τρόικας που μας καταδυναστεύει και μας έχει περάσει τη θηλιά στο λαιμό.
• Θεωρεί ότι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός, όπως η Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί από τα μέσα σε λαϊκό.
• Εκτιμά ότι στη σκακιέρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Γερμανία θα θυσιάσει το πιόνι της Ελλάδας, όπως και άλλα, εντάσσοντάς τα σε μια ελεγχόμενη από αυτήν κινεζοποιημένη ζώνη της Ε.Ε.
• Υποστηρίζει ότι η σημερινή διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στη συμμετοχή της στην Ε.Ε., η οποία μεθοδευμένα την οδήγησε στη σημερινή παραγωγική κατάντια και στην εξάρτηση από το εξωτερικό.
• Μπορεί, όπως καθ' υπερβολή προέβλεπε ο Ντελόρ τη δεκαετία του '80, να μην είναι το 80% των νόμων που αντί από τα εθνικά κοινοβούλια λαμβάνονται παντελώς αντιδημοκρατικά από ευρωπαϊκά κέντρα, είναι πάντως ένα σημαντικό ποσοστό τους, που μάλιστα αφορά στους πλέον κρίσιμους τομείς.

Πέραν όμως από αυτές τις γενικές αντι-Ε.Ε. τοποθετήσεις, υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός λόγος για άμεση αποχώρηση από την Ε.Ε.: Η υλοποίηση των επιμέρους προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, που στον έναν ή τον άλλο βαθμό περιλαμβάνονται στα προγράμματα των σχηματισμών της Αριστεράς, καθίσταται απαγορευτικό να υλοποιηθούν όσο η χώρα παραμένει δέσμια της Ε.Ε. Εντελώς ενδεικτικά παραθέτω ορισμένες από αυτές.

• Έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων, ο οποίος είναι απαραίτητος για να δοθεί τέλος στην πολύμορφη φυγή τους. Αυτός είναι απαγορευτικός στα πλαίσια της Ε.Ε. διότι μια από τις τέσσερις βασικές της αρχές είναι η ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου (Άρθρο 63).
• Προστατευτικά μέτρα έτσι ώστε για παράδειγμα να έχουν τα supermarket αντί βελγικές και πολωνικές ντομάτες, ή αιγυπτιακές πατάτες, αντίστοιχα ελληνικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι δυνατόν, διότι με βάση την ελεύθερη κίνηση αγαθών, όχι μόνον απαγορεύονται οι δασμοί, αλλά όταν αυτοί υπάρχουν για τρίτες χώρες, καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη βάση πρότασης της Κομισιόν (άρθρα 28 - 37). Επίσης απαγορεύονται και οι ποσοτικοί περιορισμοί στις εισαγωγές και εξαγωγές, ενώ η πλήρης εναρμόνιση της εμπορικής πολιτικής με τον ΠΟΕ σημαίνει μια ευρύτερη απαγόρευση περιορισμών ακόμη και για προϊόντα χωρών όπως η Κίνα.
• Ενίσχυση από το κράτος δημοσίων ή και μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή, πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, απαγορεύεται διότι θεωρείται ότι νοθεύει τον ανταγωνισμό, δια της ευνοϊκής μεταχείρισης αυτών των επιχειρήσεων (άρθρο 107). Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στις προμήθειες κρατικών προϊόντων, που δεν μπορούν να ευνοούν εγχώριες έναντι ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης της Ε.Ε. στην τροποποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, με βάση το Σύμφωνο σταθερότητας, μπορεί να περιορίσει τις δαπάνες για δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια ή νοσοκομεία κ.λπ.
• Εθνικοποιήσεις. Πέρα από το άρθρο 119, πάμπολλες ευρωπαϊκές διατάξεις, πέρα του ότι απαγορεύουν το κρατικό μονοπώλιο, θεσπίζουν την «απελευθέρωση» όλο και περισσότερων τομέων της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες, η ενέργεια, πιο πρόσφατα οι σιδηρόδρομοι και σύντομα το νερό, όπου το κράτος δεν μπορεί πια παρά στην καλύτερη περίπτωση να είναι ένας απλός μέτοχος. Μάλιστα με βάση την οδηγία Μπολκεστάιν, πέρα από τα διάφορα επαγγέλματα, «απελευθερώνονται» τομείς όπως η παιδεία, και γι' αυτό επιδιώκεται η πάση θυσία - συντάγματος συμπεριλαμβανομένου - νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
• Αντιμετώπιση μεταναστευτικού. Η Συνθήκη του Δουβλίνου απαγορεύει τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες για να μεταβούν στη χώρα της επιλογής τους, και έτσι μας υποχρεώνει να τους φυλακίζουμε, στην κυριολεξία, στην Ελλάδα.

Αλλά και όσον αφορά στην εξέλιξη των μισθών, τον χρόνο συνταξιοδότησης, τις εργασιακές σχέσεις... η Ε.Ε. αντί βήματα προς τα μπρος, όπως θα ήταν λογικό να συνέβαινε, με δοσμένο το σύγχρονο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, επιβάλλει ραγδαία πισωδρόμηση. Ακόμη και το δικαίωμα της απεργίας περιορίζεται ασφυκτικά, μια και ο «καταχρηστικός» χαρακτήρας μιας απεργίας, πέραν των άλλων, θα εξαρτάται πια με βάση την πρόταση για τον Κανονισμό Μόντι II, και από το κατά πόσο αυτή, παρεμποδίζει την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, ή με άλλα λόγια την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου!!!

Με αυτά τα δεδομένα γίνεται σαφές ότι η ρήξη με την Ε.Ε., σε συντονισμό με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που και αυτοί δίχως καμιά εξαίρεση είναι θύματα της πολιτικής της Ε.Ε., είναι αναγκαία όχι μόνο για την επίτευξη του πιο επίκαιρου από ποτέ στόχου της οικοδόμησης των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά και για την άμεση αντιμετώπιση της βαρβαρότητας.

 

 

Το άρθρο αυτό γράφτηκε με την πολύτιμη συμβολή του Γιώργου Βασάλου. Βλέπε του ίδιου «Αριστερή πολιτική; Μόνον εκτός Ε.Ε.» στο «Πριν», 27/5/2012, σελ.6-7.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ποντίκι», 7.6.2012