Του Δημήτρη Μυ
Όσοι – εντός και εκτός Ελλάδας-- επενδύουν στο φόβο της ελληνικής
κοινωνίας για να επηρεάσουν/ διαμορφώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών
μάλλον ξεχνούν τα βασικά: Ο φόβος , αν όχι από την ελπίδα, ξεπερνιέται
σίγουρα από την απελπισία...
Υπό αυτήν την έννοια τα όσα περί καταγγελίας, ακύρωσης, κατάργησης
του μνημονίου που ακούμε τις τελευταίες μέρες από τους αξιότιμους
κύριους Δραγασάκη, Σταθάκη, Στρατούλη, όλα όσα επάνω στα οποία ισορροπεί
ο Αλέξης Τσίπρας, ελάχιστη σημασία έχουν για έναν πολύ απλό λόγο: Το
μνημόνιο δεν θα καταγγελθεί, καταργηθεί, ακυρωθεί από το ΣΥΡΙΖΑ στην
περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση. Το
μνημόνιο, πολύ απλά, δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να
εφαρμοστεί. Όχι λόγω των «επαναστατικών διαθέσεων» και δυνατοτήτων της
ελληνικής κοινωνίας, αλλά εξ αιτίας της αδυναμίας της να (το) πληρώσει.
Πώς αλλιώς να το πούμε; δεν βγαίνουν οι αριθμοί...
Ερχόμαστε, λοιπόν, στις γοητευτικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες
κινητοποιούν εγχώρια και ... υπεράκτια σκιάχτρα, που εργολαβικά
σπέρνουν τον πανικό και την καταστροφή: «Χωρίς μνημόνιο, θα βγείτε από
το ευρώ, δε θα έχετε λεφτά για μισθούς και συντάξεις, δε θα έχετε
φάρμακα, πετρέλαιο και είδη πρώτης ανάγκης, θα γυρίσετε 20, 30 χρόνια
πίσω»...
Ομως να που με το μνημόνιο το χρηματιστήριο της Αθήνας χτες
αποτιμήθηκε στο επίπεδο του 1987. Ομως, να που με το μνημόνιο η ανεργία
έφτασε μέσα σε μόλις μια διετία στα επίπεδα της μεταπολεμικής Ελλάδας
της μετανάστευσης. Ομως, να που στους δρόμους της Αθήνα και των άλλων
μεγάλων ελληνικών πόλεων οι άστεγοι κάνουν ουρές στα συσσίτια. Όμως να
που έφτασε η στιγμή , εντός πάντα του μνημονίου, να πεθαίνει κάποιος στο
δρόμο γιατί δεν έχει χρήματα για φάρμακα...
Είναι, λοιπόν προφανές, ότι η συνταγή των μνημονίων δε λειτουργεί.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια συνταγή η οποία οδηγεί στο μαρασμό
και το θάνατο. Το στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης, θα οδηγήσει την
ελληνική κοινωνία στο αυτονόητο και αν αναμενόμενο: Να αρνηθεί το
φάρμακο. Αυτό έκανε με την καταδίκη των δυνάμεων της μνημονιακής
συμφοράς (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) στις 6 Μαίου, αυτό αναμένετε να πράξει και στις 17
Ιούνη.
Αφήνοντας κατά μέρος τις προεκλογικές- ρητορικές αντικρουόμενες και
εν πολλοίς ασαφείς κορώνες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ας ρίξουμε μια
(κλεφτή) ματιά στο ευρωπαϊκό πεδίο μάχης: Η Ισπανία κρέμεται από μια...
τρίχα των αγορών, το ίδιο η Ιταλία. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται ότι ήδη
το χάσμα μεταξύ Γερμανίας (και δορυφόρων) και των υπολοίπων εταίρων
είναι τεράστιο, όσο ακριβώς είναι η διαφορά της τιμής χρήματος. Το
Βερολίνο δανείζεται πέντε, έξι, επτά, φορές φτηνότερα από τους
υπόλοιπους. Είναι προφανές ότι οι υπόλοιποι χρηματοδοτούν την γερμανική
ανάπτυξη. Το ίδιο προφανές είναι ότι ότι το λεγόμενο κοινό νόμισμα, απλά
δεν υπάρχει...
Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στο ελληνικό προεκλογικό θέατρο και ας δούμε
τη σκηνή: Από τη μια οι δυνάμεις της καταστροφής (με την αντικειμενική
σημασία της λέξης) ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οι οποίες υπέγραψαν με τα δυο τους τα
χέρια μνημόνια συμβάσεις και νόμους, τα οποία τίναξαν μέσα σε δυο χρόνια
τη χώρα στον αέρα. Αυτοί, λοιπόν, οι οποίοι κυβέρνησαν επι δεκαετίες
και οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που είναι σήμερα, οι ίδιοι ακριβώς
άνθρωποι ζητούν τη ψήφο του ελληνικού λαού για να συνεχίσουν το έργο
τους... Προφανώς, όλοι αυτοί, έχουν τελειώσει.
Από την άλλη η πρόταση εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν προκύπτει από την
επαναστατική διάθεση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά από την απελπισία
της. Από την απελπισία και τους αριθμούς των μνημονίων οι οποίοι δεν
βγαίνουν και πρέπει να αλλάξουν. Αυτό είναι το μόνο ελληνικό
διαπραγματευτικό περιθώριο, για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, απ'τη
στιγμή, βέβαια, που το κοινό νόμισμα θα συνεχίσει να υπάρχει και στο
(κοντινό) μέλλον...
Το Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου