Είμαι από τα παιδάκια που μεγάλωσαν ακούγοντας τη περίφημη φράση
«από σήμερον και μέχρι νεωτέρας διαταγής….»
Όμως ξέρετε κάτι. Τούτο δω, μου μοιάζει χειρότερο. Πιο ύπουλο.
Δεν ξέρω.
Δεν έχεις να κάνεις με μια δικτατορία, δεν έχεις να κάνεις με πόλεμο,
με μια επέμβαση ξένων δυνάμεων. Έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο τίποτα
που ακολουθεί τυφλά κι αυτό με τη σειρά του ότι του υποδεικνύουν «από
σήμερα και μέχρι νεωτέρας διαταγής…»
Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω αν συνειδητοποιούν και οι ίδιοι τι ακριβώς συμβαίνει και θα συμβεί σ΄αυτόν εδώ το ταλαίπωρο τόπο.
Θυμάμαι ένα φίλο που είχε ένα τρελό πρόβλημα με μια κοπέλα. Της είχε
εξηγήσει χίλιες φορές πως δεν πάει άλλο. Εκείνη είχε δημιουργήσει την
εντύπωση μέσα της πως την αγαπάει πάρα πολύ αλλά δεν το έχει καταλάβει.
Ότι και να έκανε αυτός ο άνθρωπος εκείνη του έλεγε «μ΄αγαπάς αλλά δεν το
ξέρεις»
Αυτό που συμβαίνει πλέον ανάμεσα στη πολιτική μας ηγεσία κι εμάς
είναι ακριβώς αυτό. Με πολύ ήρεμο τρόπο εδώ και πάρα πολύ καιρό τους
λέμε πως αυτό που κάνουν είναι η απόλυτη παράνοια. Φωνάζουμε πως για να
συνεχίσει να ακολουθεί κάποιος αυτό το δρόμο ή πρέπει να είναι ανίκανος
να καταλάβει το χάος που θα φέρει, ή πρέπει να το κάνει επίτηδες γιατί
ακριβώς αυτή είναι η επιδίωξή του.
Και μας απαντάνε. Όχι λέτε ψέματα, ή είστε προβοκάτορες, ή είστε βαθιά νυχτωμένοι. «Σας αγαπάμε αλλά δεν το ξέρετε…»
Νομίζετε πως κάποιος θα ξεφύγει απ΄ολα αυτά?
Κι εσείς που τόσες μέρες βρίζετε τους «παλιοαπεργούς» του μετρό που
σας εμποδίζουν να κινείστε με την ησυχία σας, έχετε την εντύπωση πως θα
συνεχίσετε να έχετε την ησυχία σας αν κάνετε το παραμικρό κιχ…
Ήσυχος λεγόταν ο φίλος μας που πέθανε έλεγε κάποιος. Ναι οι ήσυχοι
δεν έχουν μπλεξίματα. Δεν τους κυνηγάει κανείς. Δεν τους στοχοποιεί
κανένας. Είναι αμελητέοι. Μπορείς να τους σκοτώσεις σαν χόμπι. Όπως
παίζει κανείς με τα μπαλάκια του γκολφ. Μπορείς να τους πετάς στη μια
ουρά να πληρώνουν. Να τους πετσοκόβεις τους μισθούς αυθαίρετα. Να τους
βουτάς τα φάρμακα από το ντουλάπι. Να τους κλείνεις τη πόρτα στα
νοσοκομεία. Να τους αφαιρείς τη δυνατότητα να ταΐσουν τα παιδιά τους και
να μην συμβαίνει τίποτα.
Γιατί είναι ήσυχοι…
Και περιμένουν. Τη νεώτερη διαταγή. Απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου