Φορολογικός ρατσισμός

 
του Θανάση Σκόκου

Ο φίλος μου είναι άνεργος εδώ και ένα χρόνο. Πριν από δέκα χρόνια, όμως, είχε μια χαρά δουλειά. Ήταν στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων. Και όχι για λίγο καιρό. Για πέντε ολόκληρα χρόνια με καθαρό μισθό δύο χιλιάρικα. Δεν ήταν μόνος. Ήταν μαζί με εκατοντάδες άλλα στελέχη. Στελέχη λιγότερο ή περισσότερο ικανά, που προσλήφθηκαν με κάποιες διαδικασίες που δεν τις γνωρίζουμε ή που αν τις γνωρίζαμε είναι πολύ πιθανό να μην τις εγκρίναμε. Η ουσία είναι ότι προσλήφθηκαν, δούλεψαν και έκαναν τη δουλειά που τους ανέθεσαν. Και αν τα «έφαγαν» κάποιοι από τους Αγώνες, αυτοί δεν είναι οι απλοί εργαζόμενοι.
Σε αυτούς λοιπόν τους εργαζόμενους και με στόχο να τους «δέσει» σε ένα μόνιμο σύνολο για όσα χρόνια θα διαρκούσε η δουλειά, η διοίκηση του «Αθήνα 2004» έκανε ένα ομαδικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο στην ασφαλιστική εταιρεία ALICO. Θα ήταν και η αποζημίωσή τους για το διάστημα της ανεργίας που θα ακολουθούσε. Και πράγματι το πήραν. Ο φίλος μου πήρε 18.000 ευρώ που φορολογήθηκαν με το ισχύον, τότε, καθεστώς. Άλλοι πήραν, φυσικά, περισσότερα. Πλήρωσαν τους φόρους τους και ξέχασαν το γεγονός, μαζί με το ποσό, ειδικά οι χαμηλόμισθοι που έμειναν άνεργοι για καιρό.
Η Οργανωτική Επιτροπή είχε ένα πενταμελές διοικητικό συμβούλιο. Η Γιάννα και οι Σίμιτσεκ, Καπράλος, Σπανουδάκης, Πυργιώτης. Δεν τους λες και φτωχαδάκια. Οι τέσσερις, πλην Γιάννας, διεκδίκησαν και έλαβαν και αυτοί αποζημίωση, εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Πώς την έλαβαν; Νομοθέτησε ειδικά για αυτούς ο Γιώργος Αλογοσκούφης, το 2007! Πήραν το ποσό και φορολογήθηκαν με 20%, όπως κάθε εργαζόμενος που παίρνει αποζημίωση απόλυσης.
Το 2009 ένας υπηρεσιακός παράγοντας του υπουργείου Οικονομικών είχε μια έμπνευση. Ρώτησε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αν το ασφαλιστήριο συμβόλαιο των εργαζομένων αποτελεί εισόδημα ή αποζημίωση. Εισόδημα, απάντησε το ΝΣΚ. Άρα έπρεπε να φορολογηθεί με 40%, ως μπόνους. Λεπτομέρεια: το ΝΣΚ δεν ήξερε για τον νόμο Αλογοσκούφη. Αποτέλεσμα: χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να φορολογηθούν για δεύτερη φορά με συντελεστή 40%, όταν το Διοικητικό Συμβούλιο εισέπραξε τεράστιες αποζημιώσεις με συντελεστή 20%.
Και εδώ αρχίζει η ιστορία του φορολογικού ρατσισμού. Τη θυμήθηκα, διαβάζοντας αυτό το άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στην «Καθημερινή». Και κατάλαβα ότι στην Ελλάδα δεν φορολογείσαι μόνο με βάση τις φορολογικές διατάξεις. Αλλά και με βάση τις ισχύουσες προκαταλήψεις. Τι εννοώ; Όταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών κατάλαβε τι έγινε, είπε στους εργαζόμενους ότι έχουν δίκιο, αλλά είναι άτυχοι: «Ο κόσμος τα έχει βάλει με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πώς εμείς να πούμε ότι έγινε ένα λάθος με τη φορολόγηση των εργαζομένων; Αν μάλιστα μαθευτεί ότι τους φορολογούμε υπερβολικά, μπορεί και να αρέσει στην κοινή γνώμη.» Αυτά άκουσαν οι εργαζόμενοι που άρχισαν επαφές με την πολιτική ηγεσία. Πρώτα με τον Βενιζέλο και με τον Παντελή Οικονόμου. Μετά με τον Σαχινίδη. Και τώρα με τον Μαυραγάνη. Οι άνθρωποι του υπουργείου παραδέχονται το «λάθος», αλλά στο τέλος απαντούν και αυτοί ότι «παιδιά, είστε από το 2004 και ο κόσμος δαγκώνει, τι να κάνουμε είναι άδικο, αλλά θα το υποστείτε».
Το θέμα πήγε στη Βουλή από τη ΔΗΜΑΡ: «Πώς γίνεται να φορολογείτε το Δ.Σ. με 20% και τους εργαζόμενους με 40%;» ρωτήθηκε ο κ. Μαυραγάνης. Ουσιαστικά δεν απάντησε. Και όχι μόνο αυτό. Όπως μαθαίνω, αρνήθηκε να ρωτήσει πάλι το ΝΣΚ αν είναι δίκαιη η φορολογική μεταχείριση μεταξύ διοικητικού συμβουλίου και εργαζομένων.
Στο μεταξύ ο φίλος μου, όντας άνεργος, υπέβαλε εκ νέου τη φορολογική δήλωση τού ...2004! Ναι, του ζητούν να πληρώσει 8.000 ευρώ. Σε άλλους συναδέλφους του ζητούν αντίστοιχα ποσά με προσαυξήσεις ως και 120%! Κοιτάζει το εκκαθαριστικό και ξέρει ότι δεν μπορεί να φωνάξει. Ξέρει ότι οι συνάδελφοί του που πήγαν να διαμαρτυρηθούν άκουσαν απαντήσεις του τύπου «και εμάς μας έκοψαν τους μισθούς επειδή εσείς κάνατε Ολυμπιακούς Αγώνες.» Και ο υφυπουργός να κρύβεται, φοβούμενος να αποκαταστήσει την τάξη και το δίκαιο, υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος.
Δεν θα σας πω σαν επιχείρημα ότι οι περισσότεροι ίσως, όπως ο φίλος μου, είναι άνεργοι και δεν έχουν να τα δώσουν. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι καλούνται να τα δώσουν μετά από τόσα χρόνια όχι επειδή πραγματικά τα οφείλουν, αλλά ως «έκτακτο πρόστιμο» επειδή είχαν την ατυχία να εργαστούν σε έναν αντιδημοφιλή εργοδότη με βάση τις κρατούσες αντιλήψεις. Φορολογική πολιτική με «συναίσθημα» από τους πολιτικούς προϊστάμενους αλλά και από διοικητικά στελέχη. Μπορεί να σας φάνηκε ότι σας απασχόλησα με κάτι μικρό και επιμέρους. Σκεφθείτε όμως πόσο απαίσιο θα ήταν να ακούσετε μια μέρα κάτι σαν: «Δίκιο έχετε αλλά δεν το ..δικαιούσθε».

πηγή