Η Δημοκρατία έχει μπερδευτεί με την Ελευθερία, τους πολιτικούς και τα Κόμματα

Σ’ όλο τον κόσμο και ειδικά στις δημοκρατίες σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται το σύνολο των πολιτικών. Πολιτικά σκάνδαλα, συνωμοσίες και διαφθορά συμβαίνουν καθημερινά, σε κάθε χώρα και σε κάθε πολιτικό κόμμα, γι’ αυτό και οι περισσότεροι πολιτικοί δε χαίρουν εμπιστοσύνης ακόμα κι από τους υποστηριχτές τους. Πολλοί πιστεύουν ότι η πολιτική εκτρέφει σίγουρα τη διαφθορά και δίκιο έχουν.

του Κώστα Βουκελάτου
Και δεν εκπλήσσει ότι ο περισσότερος κόσμος δεν εμπιστεύεται όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και την ίδια την πολιτική. Πολλές και πολλοί αρνούνται να ψηφίσουν. Δεν πιστεύουν πλέον ότι οι εκλογές μπορούν να φέρουν σημαντική αλλαγή. Η άρνηση ψήφισης αντιπροσώπων αποτελεί έκφραση «μομφής» εναντίον της εξουσίας από τους πολίτες, αλλά είναι αυτό δημοκρατική λύση; Η λύση θα ήταν να κάναμε καλύτερες επιλογές σε αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν;
Η Δημοκρατία εφευρέθηκε στην αρχαία Αθήνα από τον Κλεισθένη 2.500 χρόνια πριν. Μια σύνθετη λέξη από τον «Δήμος» που σημαίνει «οι άνθρωποι της κοινότητας» και το «Κράτος» που σημαίνει εξουσία ή Δικαίωμα απόφασης. «Δημο-κρατία» λοιπόν σημαίνει ένα σύστημα απόφασης για αυτό που πρέπει να κάνει μια ομάδα όπου όλα τα μέλη της έχουν το δικαίωμα συμμετοχής σε όλες τις αποφάσεις.
Τη σημερινή εποχή αυτό θα το ονομάζαμε Άμεση Δημοκρατία καθώς οι ίδιοι οι πολίτες και όχι οι εκπρόσωποί τους θα αποφάσιζαν για όλες τις πολιτικές. Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία όλοι οι ενήλικες άνδρες εκτός των γυναικών και των δούλων αποφάσιζαν για όλους τους νόμους και τις πολιτικές της κοινωνίας τους. Κάθε πολίτης θα μπορούσε να προτείνει κάθε νόμο και πολιτική, να την τροποποιεί ή την συζητά, και να ψηφίζει γι’ αυτήν.
Η άρνηση του δικαιώματος προτάσεων και ψήφου για τις γυναίκες και τους δούλους συνιστά μεγάλο ελάττωμα, αλλά στις περισσότερες αρχαίες κοινωνίες, ούτε οι ελεύθεροι άνδρες μπορούσαν να αποφασίζουν.
Η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν μοναδική, επειδή έδινε το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους ελεύθερους άνδρες.
Η Δημοκρατία είναι ακόμα το μεγάλο ζητούμενο, παρ’ ότι το περιεχόμενο και η μορφή της έχουν διαστρεβλωθεί τόσο ώστε να την κάνουν αγνώριστη.
Φυσικά παντού στην γή ξέρουν ότι η αθηναϊκή δημοκρατία παρήγαγε τις φιλοσοφίες του Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Εφεύρε το θέατρο, το Δράμα, την Περσόνα, την Τραγωδία, την Κωμωδία, τα έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Αριστοφάνη και τη μέθοδο των αποδείξεων μέσα από λογικά επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούμε ακόμα σήμερα. Η Φιλοσοφία, το Θέατρο, η Περσόνα, γεννήθηκαν μέσα από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις για την πολιτική που γίνονταν πριν την ψηφοφορία, σε μια πλατεία γνωστή ως Αγορά. Κάθε πολίτης μπορούσε να εκφράσει τις απόψεις του στην Αγορά. Σε επίμαχα ζητήματα υπήρχε ακόμα και καθήκον, η λεγόμενη «παρρησία», να εκφράζονται δημόσια οι απόψεις η σιωπή ετιμωρείτο από το νόμο. Όλοι οι πολίτες συζητούσαν και ψήφιζαν άμεσα για όλους τους νόμους και τις πολιτικές της Αθήνας.
Στην αθηναϊκή δημοκρατία δεν γινόντουσαν εκλογές, οι πολίτες διόριζαν τους ανθρώπους τους για να υλοποιούν τις πολιτικές, αυτοί οι διορισμοί γίνονταν με κλήρωση και όχι με απόφαση. Οι θέσεις αυτές που καταλάμβαναν οι τοποθετημένοι παραχωρούνταν μόνο για ένα χρόνο, κανείς δεν μπορούσε να υπηρετεί δύο συνεχόμενα έτη. Κάθε χρόνο γίνονταν νέες κληρώσεις με τις οποίες διορίζονταν άλλοι, ενώ οι απερχόμενοι έπρεπε να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους και τιμωρούντο για αποτυχίες τους. Ο διορισμός αξιωματούχων με κλήρωση εμπόδιζε το σχηματισμό κάποιας ελίτ και εξάλειφε τον ανταγωνισμό και τη διαφθορά.
Μία θητεία και να λογοδοτείς για τα πεπραγμένα με τιμωρία για τις πράξεις σου, συμφωνούμε όλοι μας ότι θα ήταν ότι καλύτερο γιατί δεν θα υπήρχαν εδραιωμένοι ανίκανοι πολιτικοί που θα αποφάσιζαν για την τύχη μας κάτι που συμβαίνει την σημερινή εποχή.
Την σημερινή εποχή λειτουργούμε με μια διαφορετική Δημοκρατία, Δημοκρατία σήμερα σημαίνει να εκλέξουμε λίγους πολιτικούς αμφιβόλου ικανότητας επάρκειας και συμπεριφοράς που αποφασίζουν για όλους τους πολίτες και μιλάνε ελεύθερα καλυπτόμενοι πίσω από την ασυλία λέγοντας βλακείες και ηλιθιότητες γιατί θεωρούν ότι κάνουν την διαφορά αλλά στην πραγματικότητα δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα για τον λαό και την Χώρα.
Αυτό φυσικά αντιφάσκει με την έννοια και το πνεύμα της πρότυπης δημοκρατίας, όπου όλοι οι πολίτες αποφάσιζαν για όλες τις πολιτικές, χωρίς εκπροσώπους , η αυθεντική Δημοκρατία είναι πολιτική χωρίς πολιτικούς και είναι η πρότυπη έννοια της Αθηναϊκής «Δημο-Κρατίας».
Μπορεί όμως την σημερινή εποχή να αντέξει ένα κράτος τόση ελευθερία από τους πολίτες; Θα έκανε καλό στην δημοκρατία μιας χώρας η άμεση Δημοκρατία και ελευθερία;
Να είσαι ελεύθερος σημαίνει να ζεις με βάση τις δικές σου αποφάσεις.
Η πλήρης ελευθερία είναι φυσικά αδύνατη σε οποιαδήποτε κοινωνία, μόνο εάν κάποιος ζει απομονωμένος από τους ανθρώπους εθελοντικά θα μπορούσε να θεωρεί παντελώς ελεύθερος.
Η συμβίωση με άλλους απαιτεί την αποδοχή, περιστασιακά, αποφάσεων των άλλων, και τον περιορισμό των δικών σου αποφάσεων για να μην βλαφθούν οι άλλοι, όχι πάντα όμως διότι αυτό λέγεται καταπίεση.
Η πολιτική χωρίς πολιτικούς η αλλιώς άμεση Δημοκρατία επιτρέπει τον υψηλότερο δυνατό βαθμό ελευθερίας σε μια κοινωνία. Δεν είναι όμως πλήρης ελευθερία, καθώς οι αποφάσεις της πλειοψηφίας είναι δεσμευτικές και η μειοψηφία πρέπει να τις υπακούει. Έτσι, η μειοψηφία δεν είναι τελείως ελεύθερη ούτε στην άμεση Δημοκρατία. Πάντως, αυτοί που είναι μειοψηφία σε ένα ζήτημα μπορεί να είναι πλειοψηφία σε μια άλλη απόφαση, μια μειοψηφία που μπορεί να προωθήσει τις απόψεις της και να γίνει πλειοψηφία, δεν καταπιέζεται. Μια μειοψηφία που εμποδίζεται να γίνει πλειοψηφία από τους κανόνες (νόμους) που απαγορεύουν, ή περιορίζουν την δυνατότητα να δημοσιοποιεί τις απόψεις της τότε είναι καταπιεσμένη, αλλά αν μπορεί να δημοσιοποιεί τις απόψεις της, να κερδίζει ψήφους και να γίνεται πλειοψηφία, τότε δεν είναι.
Η Άμεση Δημοκρατία δίνει τη δυνατότητα σε κάθε μειοψηφία να προωθεί τις απόψεις της, όσο και αν είναι αντίθετες μ’ αυτό που έχει συμφωνηθεί. Αυτό υποκινεί δημόσιες αντιπαραθέσεις για την πολιτική, αυξάνει το ενδιαφέρον του λαού για την κοινωνία τους και αναπτύσσει την ποιότητα ζωής για την κοινωνία συνολικά και για κάθε άτομο στο πλαίσιό της.
Η αδιαφορία για την κοινωνία εκτρέφει την πλήξη και την αποθάρρυνση. Η Άμεση Δημοκρατία, ενθαρρύνει τους ανθρώπους να συμμετέχουν στις αποφάσεις για το τι πρέπει να κάνει η κοινωνία τους, αποτρέπει την αδιαφορία τους για την κοινωνία, την πλήξη και την αποθάρρυνση την οποία βιώνουν σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι.
Για να εκπροσωπηθεί ο λαός αφού το δημοκρατικό σύστημα δεν είναι τόσο άμεσο, έπρεπε να γεννηθούν πολιτικά κόμματα που θα τον αντιπροσωπεύουν και θα τον εκφράζουν, τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.
Πολιτικό κόμμα είναι μια ομάδα ανθρώπων που δρουν δήθεν εθελοντικά τουλάχιστον αυτό πρεσβεύουν, για να προωθήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική για το καλό πάντα της Χώρας.
Όμως γιατί την σημερινή εποχή έχουμε μπερδευτεί όλοι μας, ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι τμήμα του κράτους, το κράτος μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς πολιτικά κόμματα.
Αν κάποιοι πολίτες οι αποτυχημένοι πολιτικοί που τους έχει πετάξει το κόμμα τους εκτός, θέλουν να προωθήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική, μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό κόμμα για να το πετύχουν, αλλά το κράτος πρέπει να ξέρουν ότι μπορεί να λειτουργήσει και χωρίς τα κόμματα και ειδικά με τα κόμματα αυτά.
Ένα μεγάλο κόμμα χρειάζεται ανθρώπους για να λειτουργούν τα γραφεία του, να δημοσιοποιούν τις απόψεις του, να οργανώνουν συναθροίσεις και ομιλίες, να συγκεντρώνουν χρήματα, να δημιουργούν νέα τμήματα του κόμματος και να επικοινωνούν τακτικά με τα κομματικά μέλη. Τα κόμματα, για να τα κάνουν όλα αυτά προσλαμβάνουν εργαζόμενους οι εθελοντές για όλες τις δουλειές από τις καθαρές έως τις βρώμικες. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι κερδίζουν το ψωμί τους λειτουργώντας κάποιο πολιτικό κόμμα και ελέγχοντας τη δουλειά του. Αποφασίζουν τι να κάνουν και πώς να το κάνουν, επιδρούν στις υποψηφιότητες που προτείνονται για τις διάφορες θέσεις του κόμματος χωρίς κριτήρια ποιότητας και ανεπάρκειας τις περισσότερες φορές ίσως γιατί και οι “πρώτοι” μέσα στα κόμματα πλημμυρίζουν και οι ίδιοι από έλλειψη ανεπάρκειας και ποιότητας. Το χειρότερο είναι ότι οι παλιοί ανίκανοι και φθαρμένοι με το που πάρουν χαμπάρι ικανούς και φρέσκους ότι θέλουν να προσφέρουν στο κόμμα κάνουν τα πάντα για να τους απομακρύνουν και να τους υποβιβάσουν διότι φοβούνται ότι θα αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια των ίδιων και θα χάσουν την θέση τους. Έτσι δυστυχώς και με αυτό τον τρόπο δεν βελτιώνεται η ποιότητα ενός κόμματος και του ηγέτη του και οι αποτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη.
Οι περισσότεροι από τα «πρώτα ονόματα» στην μαρκίζα του κόμματος, ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δουλειά τους στο κόμμα παρά για την πολιτική του κόμματος και είναι απολύτως υπεύθυνοι για την πορεία του κόμματος και τις αποτυχίες του, αλλά έχουν δεμένο τον ηγέτη του κάθε κόμματος και γι’ αυτό επιβιώνουν.
Κάθε κόμμα έχει τη δική του πολιτική, αλλά μπορεί να υπάρχουν και διαφορετικές εκδοχές της πολιτικής κάτι που δημιουργεί ένα μεγάλο μπάχαλο βλέπε ΣΥΡΙΖΑ. Στα περισσότερα κόμματα, διαφορετικές υπο-ομάδες υποστηρίζουν διαφορετικές γραμμές κομματικής πολιτικής βλέπε συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν ένα συγκεκριμένο κόμμα κερδίζει μια πλειοψηφία σε μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία πολλοί ψηφοφόροι μπορεί να μην είχαν ενδιαφερθεί να ψηφίσουν τότε αλλοίμονο αρχίζει να κυβερνά το κράτος και να παίρνει αποφάσεις για τους πολίτες και την Χώρα. Ο επικεφαλής του κόμματος γίνεται πρόεδρος ή πρωθυπουργός και τα κομματικά πρώτα ονόματα αναλαμβάνουν τα υπουργεία χωρίς να υπάρχει κριτήριο του κατά πόσο ικανοί είναι. Αυτό το κόμμα τότε γίνεται κυβερνητικό και οι ηγέτες του χρησιμοποιούν τις κυβερνητικές θέσεις τους για να εφαρμόζουν την πολιτική του κόμματος. Έτσι λειτουργούν σήμερα όλα τα δημοκρατικά κράτη και αυτό λέγεται δημοκρατία, στην πραγματικότητα όμως αυτό βρίσκεται σε σύγκρουση με την βασική αρχή της δημοκρατίας, η οποία δίνει δικαιοδοσία σε όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων για νόμους και πολιτικές.
Το να κυβερνά ένα πολιτικό κόμμα εκλεγμένο από την κοινωνία δεν είναι ακριβώς δημοκρατία, στη «Δημο-Κρατία» οι πολίτες ψηφίζουν άμεσα για τις πολιτικές, και όχι για τα πολιτικά κόμματα και γι’ αυτό θα πρέπει να αλλάξει ονομασία. Αυτό που σήμερα ονομάζεται δημοκρατία είναι η κυριαρχία των εκπροσώπων κομμάτων . Στη δημοκρατία, οι κομματικοί ηγέτες μπορούν να αποφασίζουν μόνο τις πολιτικές του κόμματός τους, όχι της κοινωνίας ως συνόλου. Τα κόμματα μπορούν να προτείνουν μια πολιτική στους πολίτες, αλλά όχι να αποφασίζουν γι’ αυτούς.
Το σωστό είναι ότι ένα πολιτικό κόμμα που υποστηρίζει μια συγκεκριμένη πολιτική συμβάλλει φυσικά στη δημοκρατία, αλλά ένα κόμμα που αποφασίζει όλες τις πολιτικές για όλους τους πολίτες, είναι ανοιχτά αντιδημοκρατικό σύμφωνα με την «Δημό – κρατία».
Τα πολιτικά κόμματα παντού χειροτερεύουν και όχι μόνο στην Ελλάδα, τα πρώτα ονόματα της μαρκίζας παίρνουν πάντα τα ηνία του κόμματος γνωρίζουν δεν γνωρίζουν πώς να διαμορφώσουν μια πολιτική. Τα κόμματα άρχισαν να επιζητούν διακαώς εξουσία για το δικό τους καλό γενικότερα και φυσικά όχι για το καλό της κοινωνίας.
Σήμερα, στις περισσότερες χώρες, τα κομματικά πρώτα ονόματα κυβερνούν τα κράτη (και τα κόμματα) για το δικό τους όφελος, και φυσικά όχι για το όφελος όλων των πολιτών και αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια.
Αλήθεια όμως ποιοι είναι αυτοί που εκλέγουμε και με πιο κριτήριο τους εκλέγουμε;
Στην αρχαία Αθήνα, ο λαός που ασχολούνταν με την Πόλη ονομάζονταν πολίτες, οι πολίτες πρότειναν πολιτικές. Σήμερα, οι πολιτικοί δεν προτείνουν μια πολιτική αλλά αποφασίζουν μια πολιτική για όλους τους πολίτες, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δεν μπορεί να το κάνει δηλαδή να αποφασίσει μόνη της. Αυτό κανονικά αντιτίθεται στη «Δημο-Κρατία» σαν έννοια διότι είναι άρνησή της.
Ψηφίζω σημαίνει επιλέγω, επιλέγω σημαίνει προτιμώ. Στις εκλογές αποφασίζουμε ποιος θα αποφασίζει για εμάς, για το τι πρέπει να κάνει η κοινωνία. Επιλέγουμε άλλους ή άλλες για να εκφράσουν την προτίμησή μας και αναμένουμε ότι οι προτιμήσεις τους θα είναι σύμφωνες με τις προτεραιότητές μας και τα θέλω μας για μια καλύτερη ζωή. Υποτίθεται ότι λειτουργούν αυτοί που επιλέγουμε ως απλή προέκτασή μας και το χειρότερο είναι ότι ακόμα το πιστεύουμε αυτό.
Στην πραγματικότητα όμως οι κύριοι που επιλέγουμε επιβάλλουν, σε εμάς τις δικές τους προτεραιότητες για το δικό τους συμφέρων και του κόμματος τους.
Εκλέγουμε εκπροσώπους επειδή το να ανακαλύψουμε τι προτιμούν τα εκατομμύρια των πολιτών είναι κάτι πολύ αργό και δύσκολο, ενώ οι πολιτικοί συχνά πρέπει να αποφασίζουν γρήγορα και για τον λόγο αυτό έχουμε αυτή την κατάντια στην χώρα μας.
Ο ευκολότερος τρόπος να αποφασίζουμε πολιτικές για μια κοινωνία ολόκληρη, ήταν να εξουσιοδοτούμε ένα άτομο να αποφασίζει για όλους μας και αυτό κάνουμε τόσα χρόνια.
Εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας για να αποφασίζουν τις πολιτικές εκ μέρους μας και για το συμφέρον μας. Παλιά ένας πολιτικός εκπροσωπούσε στην καλύτερη 50.000 πολίτες , τώρα που τους έχουν πάρει χαμπάρι ότι δεν λειτουργούν για το συμφέρον μας, ο καλύτερος εκπροσωπεί βία 20.000 πολίτες (μετρημένοι στα δάκτυλα και με καλές δημόσιες σχέσεις όχι ικανότητα) και θεωρείται ένα από τα πρόσωπα τις μαρκίζας.
Πολλοί πιστεύουν ότι οι πολιτικοί εφαρμόζουν τις προτιμήσεις αυτών που τους έχουν εκλέξει. Συνήθως δεν το κάνουν. Ούτε και κατέχουν κάποια συγκεκριμένη εξειδίκευση για να αποφασίζουν. Κάθε απόφαση προσδιορίζεται από μια προτεραιότητα, όχι από μια εξειδίκευση. Η λήψη αποφάσεων είναι ένας ρόλος, όχι μια εξειδίκευση. Ο Αθηναίος φιλόσοφος Πλάτων που ήταν αντίθετος στη Δημοκρατία υποστήριζε ότι η λήψη αποφάσεων είναι μια εξειδίκευση όπως αυτή του καπετάνιου, που οδηγεί το πλοίο σε συγκεκριμένη κατεύθυνση χρησιμοποιώντας τις γνώσεις των πλοίων και της ναυσιπλοΐας, οι κοινωνία όμως δεν είναι πλοίο. Όλοι οι επιβάτες ενός πλοίου θέλουν να φθάσουν στον ίδιο προορισμό, αλλά όλοι οι πολίτες στην κοινωνία δεν θέλουν την ίδια πολιτική, αφού έχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Οι ειδικότητες που χρειάζονται οι Πολιτικοί για να φθάσουν στην Εξουσία είναι η συνωμοσία για να νικάς τους αντιπάλους, η κολακεία και το γλείψιμο για να κερδίζεις την υποστήριξη των ανωτέρων και η υποκρισία για να κερδίζεις ψηφοφόρους.
Οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας, που εφεύραν τη Δημοκρατία, διακήρυσσαν πολύ σωστά: «Ο κάθε μάγειρας μπορεί να κυβερνά», άδικο είχαν; Δείτε την σημερινή Βουλή και τους εκπροσώπους που έχει στείλει ο λαός να τον εκπροσωπήσει. Όλοι αυτοί μπορεί και αποφασίζουν για όλους τους πολίτες χωρίς κάποια εξειδίκευση ή εκπαίδευση, επειδή όλες οι αποφάσεις προσδιορίζονται από προτεραιότητες, όχι από κάποια εξειδίκευση.
Μερικοί έχουν παρανοήσει και νομίζουν το να είσαι πολιτικός σε ένα κόμμα είναι επάγγελμα και δεν χρειάζεται ειδίκευση καμία. Τον πληροφορώ όμως ότι είναι ρόλος και όχι επάγγελμα και κάποια στιγμή θα πρέπει να κατέβει από το σανίδι.
Οποιοσδήποτε μπορεί κάνει τον πολιτικό. Το αν είναι καλός η κακός για κάποιον, εξαρτάται από τις προτεραιότητες αυτών που σχολιάζουν τις αποφάσεις του.
Η πρόγνωση του αποτελέσματος μιας πολιτικής απαιτεί γνώσεις και εξειδίκευση, που παρέχονται από εμπειρογνώμονες (σύμβουλοι)που μελετούν τις διάφορες επιλογές και τα πιθανά αποτελέσματά τους. Τέτοιοι εμπειρογνώμονες εξηγούν στον πρόεδρο ενός κόμματος τις διάφορες επιλογές και τα πιθανά αποτελέσματα, αλλά δεν αποφασίζουν για την επιλογή, την επιλογή την έχει ο Πρόεδρος και αυτός αποφασίζει. Οι σύμβουλοι σπάνια αποφασίζουν την πολιτική, και αν το κάνουν, την απόφασή τους καθορίζουν οι προτεραιότητές τους και όχι η εμπειρία τους.
Οι πολιτικοί αποφασίζουν για το τι θα κάνει η κοινωνία και το κράτος εκτελεί τις αποφάσεις, για να πάρεις σοβαρές πολιτικές αποφάσεις απαιτείται ειδική γνώση, γιατί δεν διδάσκεται πουθενά όμως αυτή η γνώση;
Κάθε γιατρός έχει ένα πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει την ικανότητά του να ασκεί την ιατρική.
Γιατί κανένας πολιτικός δεν έχει ένα πιστοποιητικό που να επιβεβαιώνει την ικανότητά του να ασκεί πολιτική;
Πώς αφήνουμε το μέλλον μιας χώρας στο οποιοδήποτε;
Και αφού έχουμε αλλάξει την έννοια της δημοκρατίας με αποτέλεσμα να κυριαρχούν οι ολίγοι μετατρέποντας το σύστημα σε «Ολιγο-Κρατία», μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε πολύ καλύτερες επιλογές εκπροσώπων όσο πιο δημοκρατικά μπορούμε;;;



http://freepen.gr