Ξυπνήστε με το 2040!

γραφει ο αρισταρχος
-Είσαι για γέλια
-Είστε γελοίοι
Τι αβροφροσύνη στον ναό της Δημοκρατίας. Τι σύμπνοια, τι ωριμότητα… τι θέατρο! Μ’ ανοιχτό το στόμα έβλεπα εγώ, ο τιποτένιος, φορτωμένος ένα καράβι οικονομικά προβλήματα. Πως θα πληρώσω την εφορία, το ηλεκτρικό, το νερό, την τράπεζα, το φαγητό, τα χαράτσια. Τάβλεπα κι αναρωτιόμουνα που μπαίνω εγώ, ο άμεσα ενδιαφερόμενος.
Ο Ένας ο «εκλεκτός» του κόσμου ο πρωθυπουργός σε στυλάκι κουτσαβακίστικο και πολύ  πρωθυπουργίστικο. Ο άλλος αξιωματική αντιπολίτευση που θα διεκδικήσει το ύπατο αξίωμα σε ασταθή πορείακαι θέσεις και ο τρίτος, ο θεατής, που όλα γίνονται γι αυτόν και λειτουργεί σαν να μην τον αφορούν.  Ά, ξέχασα! Υπάρχει και τέταρτο πρόσωπο. Βέβαια! Το υποστύλωμα της κυβέρνησης, ο κύριος αντιπρόεδρος που τόριξε στην φυσική και τις ωσμώσεις.
Τι κερδίσαμε; Τι μάθαμε; Τι μας έδωσε ελπίδα και θάρρος για να προχωρήσουμε εμπρός;  ΤΙΠΟΤΑ!  Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ!
Δεν ξέρω πόσα και ποια κόμματα. Δεν υπάρχουν πια κόμματα και ιδεολογίες παρά μόνο “είσαι από δω μ’ εκείνο ή από κει με τούτο” Αλλά και το δύο ασαφή και δυσκολοεφαρμόσιμα, και η μόνη αλήθεια, η μόνη πραγματικότητα η δική μου δυσπραγία, η δική μου καταστροφή, τα δικά μου χαράτσια, τα δικά μου τέλη, οι δικές μου εισφορές, η δική μου ανεργία, η δική μου αυτοκτονία.
Αλήθεια να μπορούσα να ξαπλώσω σε μια αρκουδοφωλιά και να μπω σε βαθιά νάρκη για δυό χρόνια, μέχρι το 2016 που θα γίνουν, τώρα πια, οι εκλογές. Να καταθέσω την ζωή μου και να σταματήσουν όλα τα προς πληρωμή γι αυτά τα δυό χρόνια και μετά να σηκωθώ να ψηφίσω και να ξαναρκωθώ. Μέχρι το 2040 που λένε πως θα αρχίσει το κάρο να βγαίνει από την λάσπη.
Τότε ρε παιδιά σηκώστε με και μένα, να χαρώ λιγάκι. Με νέα πρόσωπα και ιδέες.