Πες μου που κοιτάς να δω τι ακούς και τι καταλαβαίνεις!

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

«Κοιτάω από εκεί για να μην γελάω», είπε ο πρωθυπουργός στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος από το βήμα της βουλής τον προκάλεσε: «κοιτάξτε από εδώ κύριε πρωθυπουργέ. Δεν είναι κακό»!

Αυτή η στιγμή αποδίδει θαυμάσια την χθεσινή βραδιά στο κοινοβούλιο κατά την συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση. Αυτή η στιχομυθία μεταξύ των κυρίων Τσίπρα και Σαμαρά περιγράφει σημειολογικά την έκπτωση του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα και τον διασυρμό του πολιτικού πολιτισμού, με τον καλύτερο τρόπο.

Το λάθος του κ. Τσίπρα ήταν που ζήτησε από τον κ. Σαμαρά να «κοιτάξει προς τα εδώ», αντί να διερευνήσει τί ακριβώς κοιτούσε ο πρωθυπουργός «προς τα εκεί». «Πες μου πού κοιτάς να δω τί ακούς και τι καταλαβαίνεις», έπρεπε να του πει, για να βοηθήσει κι εμάς τους «σημειολόγους της πολιτικής» να καταλάβουμε πώς δομείται το αντιληπτικό σύμπαν του πρωθυπουργού. Αν ο κ. Τσίπρας έθετε το ζήτημα σε ορθή γνωστική βάση, θα μπορούσαμε και εμείς με γνωστικούς όρους να κατανοήσουμε το πρόβλημα του κ. Σαμαρά με τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας δεν (μας) βοήθησε! Άρα, αγαπητέ αναγνώστη, δεν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε σήμερα πολλά, επικεντρώνοντας στο γνωστικό μοντέλο, το οποίο θα μας έδειχνε ως υπόθεση ασφαλώς πώς η «οπτική», τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές του πρωθυπουργού της Ελλάδας, εντός της βουλής, επηρεάζουν την αντίληψή του για τα γεγονότα.

Είναι σημαντικό αυτό; Το σημαντικότερο, καθώς δεν είναι η κατάσταση αυτή καθαυτή στην οποία βρισκόμαστε που καθορίζει τι αισθανόμαστε και πως δρούμε, αλλά μάλλον η κατεύθυνση του βλέμματός μας και ο τρόπος που ερμηνεύουμε την συγκεκριμένη κατάσταση, που αποδίδουμε, δηλαδή, νόημα σε αυτή την κατάσταση.  Αν λοιπόν γνωρίζαμε προς τα πού (συγκεκριμένα) και τί (ακριβώς) κοιτούσε ο κ. Σαμαράς, «για να μην γελάσει» με την ομιλία του κ. Τσίπρα, θα αποκτούσαμε κάποια γνώση επί της μορφής του νοήματος που κατασκευάζει ο πρωθυπουργός μας. Τώρα, δυστυχώς, θα παραμείνουμε στα μαύρα σκοτάδια!  

Ναι, ειρωνεύομαι την χθεσινή βραδιά στο κοινοβούλιο και υπαινίσσομαι την πιθανότητα σοβαρού «προβλήματος προσωπικότητας» του πρωθυπουργού… τί άλλο θέλεις να κάνω; Να σχολιάσω ποζιτιβιστικά την συνεδρίαση και την αντιπαράθεση μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων;

Ας το πράξουν άλλοι, εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να γράφω, σοβαροφανώς μάλιστα, μαλακίες! Όχι, αυτό δεν είναι κοινοβούλιο ώριμων πολιτικά γυναικών και ανδρών μιας σχετικά υψηλής δημοκρατικής κουλτούρας, είναι παιδική χαρά, όπου προεδρεύει ο Μεϊμαράκης!!! Ποιός; Αυτός που είδατε και ακούσατε, φαντάζομαι, χθες να «παίζει» με τον κανονισμό της βουλής, με την εθιμική παράδοση του κοινοβουλίου και με την λογική μας ένα φριχτό παιχνίδι «τραμπούκου» της παλιάς παιδικής χαράς στις γειτονιές της Αθήνας, όπου μαζευόμαστε τις Κυριακές για να παίξουμε μπάσκετ την δεκαετία του 1970!

Θέλετε να πάω παρακάτω; Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν σαν να μην βρισκόταν στο κοινοβούλιο, αλλά σε μια χαλαρή μάλλον, κομματική συνάθροιση. Δεν είχε δουλέψει την «παρουσίασή του», δεν είχε καλή προετοιμασία, ήταν για πρώτη φορά τόσο «επιφανειακός». Ο Ευ. Βενιζέλος ήταν όλα αυτά με τα οποία χαρακτήρισε την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης: Δηλαδή, «θεσμικά ακραίος, πολιτικά αμήχανος, απεγνωσμένος και εθνικά ανεύθυνος». Ήταν και κάτι άλλο, το χειρότερο παράδειγμα κοινοβουλευτικού άνδρα και το καλύτερο ενός χυδαίου δικολάβου. Ο Αντώνης Σαμαράς, ωστόσο,  ήταν η ζωντανή, υφολογική αναπαράσταση της σύγχρονης ελληνικής ιλαροτραγωδίας! Δίχως ίχνος υπερβολής, ο άνδρας θα μπορούσε να δώσει μια λαμπρή παράσταση ακροδεξιού λαϊκιστή, αν δεν αυτογελοιοποιούταν με μάγκικες προσβολές και υποτιμητικά σχήματα λόγου εις βάρος κυρίως του Αλέξη Τσίπρα!

Ειλικρινά χθες το βράδυ ο κ. Σαμαράς με τρόμαξε… και να σκεφθείτε πως ούτε άγνωστος μού είναι προσωπικά, ούτε αντιπαθής. Και να σκεφτείτε πως υπήρξαν στιγμές κατά το παρελθόν «του παρελθόντος» που εκτίμησα την εντιμότητά του, την ευαισθησία του και την παλληκαριά του, δίχως να το κρύψω. Όχι, έχει χάσει πλέον τον έλεγχο του εαυτού του και κάθε ίχνος σοβαρότητας. Φαίνεται μάλιστα να διέρχεται κρίση «στοιχειώδους δημοκρατικής προσωπικότητας»! Η υφολογική του άρθρωση φανερώνει έναν πολιτικό που υποτιμά τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκτός από τους… διαδηλωτές και την κοινωνία των πολιτών !  Τους ανέχεται απλώς, αλλά δεν πιστεύει στην εποικοδομητική τους διάσταση για την διακυβέρνηση. Τον ενδιαφέρει απλώς η επιφανειακή (αριθμητική) πολιτική νομιμοποίηση και όχι η ουσία της. Μοιάζει να θεωρεί πράγματι την βουλή «θέατρο» και συμπεριφέρεται αναλόγως… ο κ. Σαμαράς δεν χωρά πλέον στην βουλή! Με το ζόρι πηγαίνει, με το ζόρι «καταδέχεται» να ανταποκριθεί στον κοινοβουλευτικό του ρόλο. «Την έχει δει» γενικός μάνατζερ της υπό εκκαθάριση «επιχείρησης Ελλάς» και μάλιστα, αυταρχικού τύπου! Έχει μπλέξει άσχημα και εμείς νομίζω πολύ χειρότερα!  

Για τους υπόλοιπους αρχηγούς θα έλεγα το τετριμμένο… business as usual (business/policy), με μια και μοναδική παρατήρηση: Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης στην προσπάθειά του να διακριθεί από τον - όπως είπε -«προωθούμενο σουρεαλιστικό διπολισμό», κατάντησε η πλέον σουρεαλιστική προσωπικότητα του κοινοβουλίου! Κι αυτό δεν θα ήταν ιδιαίτερα κακό για τον ίδιον στην συγκυρία, αν δεν έλεγε το απολύτως διαστροφικό, «η πρόταση δυσπιστίας αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας» και μετά ψήφισε «παρών»! Στο αντίθετο και μόνον θα μπορούσε (πολύ θεωρητικά, ασφαλώς) να συμβάλλει η «πρόταση», αλλά τότε ο κ. Κουβέλης θα ήταν μάλλον «απών»!  

Νομίζω πως πλέον ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί την δική του κρίση, επειδή δεν καταλαβαίνει και δεν πιστεύει στο ρόλο του κοινοβουλίου ως σχήμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης. Άμα δεν πιστεύεις στο κοινοβούλιο και το χρησιμοποιείς ως θεατρικό σανίδι, πασαρέλα ή απλώς ως μηχανισμό επιβεβαίωσης μιας απολυταρχικής ισχύος και ενός συσχετισμού δυνάμεων που επιβεβαιώνει την πρώτη, είναι βέβαιον πως έχεις σοβαρό γνωστικό πρόβλημα με το πλουραλιστικό, δημοκρατικό φαινόμενο. Αυτό το πρόβλημα δεν επιβαρύνει απλώς το μέγα πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, αλλά το καθιστά «αδιέξοδο». Λυπάμαι, φίλε αναγνώστη, χθες το βραδύ διαπίστωσα πως το ελληνικό πολίτευμα βρίσκεται ως δομή σε αδιέξοδο. Ναι, οι αστικές δημοκρατίες έχουν αδιέξοδα, όταν έχουν να κάνουν με παράγοντες ισχύος, που …κοιτούν από την άλλη μεριά, από αυτήν που κοιτάει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ή κοιτούν στα μάτια τον λαό, για να τον υπνωτίσουν, υπνωτιζόμενοι τελικά οι ίδιοι!         

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

 

 

 Ακτιβιστης