Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τους πολιτικούς αυτό είναι οι
δημοσιογράφοι. Και ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι-σχολιαστές στα δελτία
ειδήσεων ή στις λεγόμενες πολιτικές -θεός να τις κάνει- νυχτερινές και
μεταμεσονύκτιες εκπομπές.
Χθες, και με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ,
διαπιστώθηκε, για μια εισέτι φορά, η ανεπάρκεια των «διαμορφωτών» της
κοινής γνώμης. Το τι βλακεία ακούστηκε δεν περιγράφεται. Ο καθένας έλεγε
το μακρύ του και το κοντό του. Και σε κάθε περίπτωση ήταν εξόφθαλμη, σε
βαθμό παρεξηγήσεως, η εξάρτησή τους από τα επικοινωνιακά κέντρα των
κομμάτων είτε της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης.
Οι μεν, μεταφέροντας, ανερυθρίαστα, τη γραμμή της (συγ)κυβερνήσεως,
προσπαθούσαν να μας πείσουν πόσο λάθος ήταν η κατάθεση πρότασης
δυσπιστίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι δε, λειτουργώντας επίσης ως χαλκεία
-της Κουμουνδούρου αυτοί, μας ανέλυαν την ορθότητα της κίνησης
Τσίπρα. Οι δεύτεροι είναι μάλιστα χειρότεροι από τους πρώτους, αφού δεν
ήταν ικανοί να εισφέρουν έστω ένα επιχείρημα, πέραν της «γραμμής», που
να αιτιολογεί πειστικά την πρόταση δυσπιστίας.
Ας δούμε ένα ένα τα όσα ακούστηκαν. Πρώτον, ειπώθηκε ότι ποτέ στη
Μεταπολίτευση δεν ευδοκίμησε καμία πρόταση δυσπιστίας. Αλήθεια είναι.
Αυτό όμως τι αποδεικνύει; Ότι ήταν λάθος η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Τότε
γιατί δεν ήταν λάθος και όλες όσες είχαν προηγηθεί; Περίμενε ή περιμένει
κανείς να πέσει η κυβέρνηση από μια πρόταση δυσπιστίας; Όχι βέβαια.
Οι προτάσεις δυσπιστίας δεν γίνονται (κοινοβουλευτικά κακώς βέβαια)
για να πέσει η κυβέρνηση, αλλά για να προκληθεί συζήτηση, επί τριήμερον,
στη Βουλή για κάποια θέματα που κατά την αντιπολίτευση είναι μείζονα
και πρέπει αφενός να τα πληροφορηθεί ο λαός και αφετέρου να τεθούν προ
των ευθυνών τους οι βουλευτές, και ιδιαίτερα όσοι, εκ της συμπολιτεύσεως
κυρίως, θέλουν να εμφανίζονται ότι είναι και με τον …αστυφύλαξ και με
τον χωροφύλαξ.
Από την πρόταση δυσπιστίας η αντιπολίτευση περιμένει -αυτό
τουλάχιστον διδάσκει ο κοινοβουλευτικός βίος στη Μεταπολίτευση- να
κεφαλαιοποιήσει τα (υποτιθέμενα) κέρδη από τη δική της πολιτική και όχι
για να ρίξει την κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από ενέργειες της
αντιπολίτευσης, αλλά από εσωτερικές διαμάχες στη συμπολίτευση. Κακώς,
γιατί αυτό αποτελεί υποβάθμιση και ακύρωση των κανόνων του
κοινοβουλευτισμού και κυρίως της ανεξαρτησίας του βουλευτή ως εκπροσώπου
του έθνους. Όμως στην Ελλάδα ζούμε, όπου όλα είναι στο περίπου. Περίπου
κοινοβουλευτισμός, περίπου δημοκρατία, περίπου κράτος και πάει
λέγοντας. Γι’ αυτό και η πρόταση δυσπιστίας, από ουσιαστική
κοινοβουλευτική διαδικασία έχει μετατραπεί σε σημειολογική πολιτική
κίνηση. Δεν κατατίθεται για να παράξει αποτελέσματα, αλλά για να
καταδείξει πολιτικές.
Δεύτερον, λέχθηκε ότι με τον τρόπο αυτό συσπειρώνονται οι
κοινοβουλευτικές ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ σε μια στιγμή που
επικρατεί αναβρασμός στο εσωτερικό τους. Και ποιος το λέει αυτό; Όσοι
στηρίζουν την κυβέρνηση και διαφωνούν με την αντιπολίτευση. Δηλαδή τι
μας λένε όλοι αυτοί; Ότι ήθελαν να πέσει η κυβέρνηση και τους έπιασε ο
πόνος που ο ΣΥΡΙΖΑ τους συσπειρώνει; Ας είμαστε σοβαροί. Υπάρχει έστω
και ένας που να πίστευε ότι οι βουλευτές θα έριχναν την κυβέρνηση; Ούτε
ένας. Αυτοί που σήμερα κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προσφέρει σε
διαφωνούντες βουλευτές της συμπολίτευσης το πρόσχημα για να συνταχθούν
με την κυβέρνηση ήταν (και είναι) έτοιμοι να «ξεσκίσουν» όποιον βουλευτή
υπήρχε πιθανότητα, με την ψήφο του, να θέσει εν αμφιβόλω την
κυβερνητική πλειοψηφία. Η υποκρισία τρέχει από τα μπατζάκια τους. Ας τη
μαζέψουν πριν την πατήσουν και γλιστρήσουν.
Αντί να λένε αυτές τις αηδίες, ας σκεφτούν και αυτοί και η κυβέρνηση
κάτι που ίσως ούτε η Κουμουνδούρου να μη σκέφτηκε όταν κατέθετε την
πρόταση δυσπιστίας. Και λέω ούτε η Κουμουνδούρου γιατί μάλλον είμαι
σίγουρος ότι η πρόταση κατετέθη εν θερμώ και μεταξύ άλλων στόχευε και
στο να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας μια
σημαντική μερίδα εξαγριώθηκε με τις δηλώσεις Τσίπρα, στις ΗΠΑ, περί
παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη.
Ποιο είναι αυτό το κάτι που δεν σκέφτηκαν όλοι όσοι υποστηρίζουν ότι η
πρόταση δυσπιστίας θα λειτουργήσει υπέρ της συνοχής της συμπολίτευσης;
Μα, το γεγονός ότι βοηθάει όποιους βουλευτές θέλουν να καταψηφίσουν
μέτρα, όπως ας πούμε το φόρο επί των ακινήτ βοηων. Καταψηφίζοντας την
πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν εφεξής να υποστηρίζουν ότι «εμείς
δεν θέλουμε να ρίξουμε την κυβέρνηση και το αποδείξαμε, αλλά είμαστε
αντίθετοι στο (τάδε) μέτρο και δεν το εγκρίνουμε».
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου