Είναι θέμα συνείδησης και ορμητικής αισθητικής αντίληψης...

Του Στέλιου Συρμόγλου

Οι μέρες που διατρέχουμε, με τη Σάρκωση του Θείου Λόγου να ακυρώνει τον ανθρώπινο λόγο, κομίζουν ένα φόρτο συναισθημάτων, εμπειριών και αναζητήσεων, που διαπερνούν τα "κόκκαλα" του κοινωνικού οικοδομήματος με τη δύναμη ακτίνων υπεριωδών.
Για όσους απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και "άνευ οργάνων ορώσιν", και βεβαιώθηκαν για την "παρακμή των καιρών", ο ωμός νατουραλισμός και η κατεδαφιστική πραγματικότητα δεν ξενίζουν και δεν επιτρέπουν να αποστρέφουν το βλέμμα τους από την αθλιότητα της κοινωνίας.

Για κάθε άνθρωπο που στοχάζεται την ύπαρξη και το πιθανό της νόημα, ανεξάρτητα της προσωπικής του κατάστασης, δεν μπορεί να μην αντιδρά στον ευτελισμό που επιχειρείται από τους πολιτικούς της συμφοράς, κάθε έννοιας που σχετίζεται με την αξιοπρέπεια του πολίτη. Κι αυτό, δεν επιδέχεται καμία έλλογη θεμελίωση ή πρακτική επαλήθευση, γιατί βιώνουμε καθημερινά τη συνταγμένη "ξεφτίλα" της πολιτικής αναλγησίας και της πολιτικής απάτης...

Οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής επικοινωνιακών τεχνασμάτων πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων, για το "πρωτογενές πλεόνασμα" και οι παρατρεχάμενοι αυλοκόλακες "ενδύουν" την ελεεινή πραγματικότητα της κοινωνίας με λόγια επιχρυσωμένα, αγνοώντας την εσωτερική τους ακοή που συνήθως ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτικισμού που απελπίζει το μέλλον. Και οι πολλοί πολίτες συλλαμβάνουν εαυτούς να μονομαχούν με χίμαιρες. Ανθρωποι φοβισμένοι, ανασφαλείς, διασπαρμένοι. Τη ζωή τους διακρίνει μια μιζέρια, η εκμηδένιση, η εγκατάλειψη.

Και άλλοι τόσοι, αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, αντί το χαμόγελο να ιχνογραφείται στα χείλη τους, καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που τα βλέπουν να λιώνουν κτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο των ανυπέρβλητων αναγκών και των προβλημάτων τους.

Και την ίδια ώρα όλοι αυτοί που άσκησαν και ασκούν την πολιτική σ' αυτόν τον τόπο, που είναι ένα είδος διαδοχικών θεομηνιών για την κοινωνία, υπεύθυνοι εν πολλοίς για την δαιδαλώδη οικονομική κρίση, αλλά και μιας προιούσας διάβρωσης των πολιτιστικών μας αξιών και άμβλυνσης της πολιτιστικής μας συνείδησης, ετοιμάζονται να γεωμετρήσουν την παχυδερμία τους σε κάποια θέρετρα του εξωτερικού ή και στην Ελλάδα, για να "ζήσουν" το πνεύμα των Χριστουγέννων με "γραβατωμένους αγίους".

Για κάποιους η καταγραφή από τούτη τη γραφίδα της κοινωνικής αθλιότητας μπορεί να εκληφθεί ως λαικισμός και ως ανεπίτρεπτο ολίσθημα στην απαισιοδοξία. Κι όμως δεν είναι έτσι. Η "αιρετική" αντίδραση δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη και με την απαισιοδοξία. Είναι μαρτυρία συχνά αληστων αληθειών του λαού. Και υπάρχουν πολλών ειδών μαρτυρίες που στέφουν και κραταιώνουν τη συνείδηση, γιατί εκφράζουν το μεταρσιωμένο λόγο των πραγμάτων και των βιωματικών καταστάσεων.

Στο μεταίχμιο του ενθάδε και του επέκεινα, του εδώθε και του εκείθε, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες τις εορταστικές, η όποια μαρτυρία απηχεί την αγωνία των δεινοπαθούντων κοινωνικών ομάδων, στήνει την πρόσκαιρη έστω σκηνή της και πρέπει να θυμίζει ότι οι "συστροφές της ψυχής" είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν.

Και μπορεί ο ούριος άνεμος της ασιοδοξίας και της αίθριας προοπτικής να ατονεί, για να αφήσει την πραγματικότητα να πτερωθεί ιδιότυπα, αλλά από τη μήτρα του χάους και της κοινωνικής αθλιότητας γεννάται η ανάγκη για την ανατροπή. Και η μυστική προσδοκία που αποκρυπτογραφεί το νεύμα και το νόημα της ανθρώπινης φύσης.

Οι μέρες που διατρέχουμε μπορεί να επιβάλλουν την ψευδαίσθηση της χαράς, αλλά υπενθυμίζουν ταυτόχρονα ότι η ανθρώπινη συνείδηση σαν την ουσία του κόσμου που δεν καθεύδει, λειτουργεί σαν σύνθεση πολλών δυνάμεων που βρίσκονται μέσα και έξω από τον άνθρωπο, εξελισσόμενη με άγνωστα ακόμη κριτήρια για τη σύλληψη και την ερμηνεία των αιτίων και των αποτελεσμάτων.

Τα όσα διαδραματίζονται στην ελληνική κοινωνία ως απόρροια ανάλγητων πολιτικών, της αβεβαίοτητας και της αστάθειας, μας φέρνουν στο χώρο της συνείδησης απ' όπου ο τρόπος της εκλογής θα οδηγήσει σαν τον μίτο της Αριάδνης στην κατάκτηση του λαβυρίνθου και στη νέα νίκη, ανάλογη πρός εκείνη που ώθησε τον άνθρωπο των σπηλαίων να απομακρυνθεί από τα ερέβη της πρωτόγονης ζωής...

Ετσι μόνο οι Ελληνες θα παύσουν να ζούν στην κόλαση με το φόβο τους για την κόλαση, χωρίς να αγοράζουν ελπίδα από τα καταστήματα των υποκριτών της πολιτικής, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει μακροπρόθεσμα έστω μια ηθική και αισθητική κατάφαση.

Και οι διάφοροι καζανοκέφαλοι της εξουσίας, οι κεκράχτες της πολιτικής βλακείας και ανικανότητας, οι χρυσοκάνθαροι σταυλίτες και σκυλογλύφτες συμφερόντων, οι θερναδιέροι της πολιτικής, εγκαταλείποντας το μαρμάρινο δώμα των τροπαίιων, θα συναυλιστούν "ξεβράκωτοι" στη χλεύη της ιστορίας...