Το ξεπούλημα της επαναδιαπραγμάτευσης.

του Δημήτρη Καζάκη

 Στις 18 του μηνός στο ξενοδοχείο Stanley σε μια εκδήλωση μνήμης για τον εκλιπόντα Νίκο Μπουζάνη που διοργάνωσε το ΔΗΚΚΙ δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία να αντιπαρατεθούν δυο ριζικά διαφορετικές λογικές, θα έλεγα δυο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι που δεν άπτονται πουθενά. Από την μια ο κόσμος της δουλειάς, του μεροκάματου και της αγωνίας ενός ολόκληρου λαού για το παρών και το μέλλον το δικό του και της πατρίδας του. Από την άλλη ο κόσμος μιας αριστεράς της πολιτικής κωλοτούμπας, της τρισάθλιας κινδυνολογίας, της ταξικής συνθηκολόγησης.

Από την μια η κραυγή, άλλοτε υπόκωφη κι άλλοτε βοερή, ενός ολόκληρου λαού για μια νέα εθνική ενότητα στη βάση του πατριωτικού καθήκοντος για την απελευθέρωση της χώρας από τον πιο αδίστακτο αποικιοκρατικό ζυγό που της έχει επιβληθεί ποτέ. Από την άλλη μια επίσημη αριστερά που δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία της να καταλάβει κυβερνητικούς θώκους, να γευτεί κι αυτή τη νομή της εξουσίας, ποδοπατώντας αρχές και λαϊκά συμφέροντα.

 

       

Όταν υπερτερεί η κομματική σκοπιμότητα

 Τον χορό της πολιτικής κωλοτούμπας άνοιξε ο Αλέξης Μητρόπουλος, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Άδικα περίμενε κανείς να ακούσει την δική του ανάλυση...

περί «ρήτρας αποικίας», που έχει ενσωματωθεί στη τελευταία δανειακή σύμβαση σε βάρος της Ελλάδας και κάνει αδύνατη την επαναδιαπραγμάτευσή της. Ο ίδιος το ισχυριζόταν αυτό μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. Πάει αυτή, την έφαγε η πολιτική μαρμάγκα. Ήταν προφανές ότι ο κ. Μητρόπουλος συνεμορφώθην προς τας άνωθεν υποδείξεις. Κι ο λόγος είναι απλός. Πώς θα μπορούσε να μιλήσει για την «ρήτρα αποικίας» και μετά να υποστηρίξει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως έκανε στην συγκεκριμένη εκδήλωση;

Κι όπως ήταν φυσικό κουβέντα για την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και την υπαγωγή της σε κατοχικό αποικιοκρατικό καθεστώς. Πώς να τα έλεγε, από την στιγμή που ήταν υποχρεωμένος να υποστηρίξει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο που μ' αυτόν τον τρόπο έγινε πολιτικά συνένοχος της επιβολής καθεστώτος αποικιοκρατικής κατοχής στην Ελλάδα, όπως συνένοχος είναι όποιος ζητά επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Κι αυτό γιατί η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης ισοδυναμεί με αναγνώρισή της, δηλαδή με αναγνώριση του αποικιοκρατικού της χαρακτήρα. Διαφορετικά απαιτείται καταγγελία της με βάση τα προβλεπόμενα από το εθνικό και διεθνές δίκαιο, ως άκυρης και στερούμενης οιασδήποτε νομικής ισχύος. Η κομματική σκοπιμότητα και η προσωπική πολιτική ατζέντα για μια ακόμη φορά πάνω από την αλήθεια και το συμφέρον της πατρίδας και του λαού.

 

             

Οι δυο όψεις του δοσιλογισμού

 Διαπραγματεύομαι μια σύμβαση μόνο όταν αναγνωρίζω από θέση αρχής την νομική της ισχύ και απλά θέλω να βελτιώσω τους δευτερεύοντες όρους εφαρμογής της. Κι αυτό εν προκειμένω σημαίνει κάτι πολύ απλό: αναγνωρίζω τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σύμβασης με ότι συνεπάγεται για τον λαό και την χώρα και επιδιώκω απλά να βελτιώσω κάποιους από τους όρους της αποικιοκρατικής κατοχής. Αλήθεια, αυτό δεν ισχυρίζονταν πάντα όσοι συνθηκολογούσαν με τον εκάστοτε κατακτητή και αποικιοκράτη;

Βέβαια όλα αυτά δεν είναι παρά μια απλή πολιτική πρόθεση. Διότι πότε συνέβη ξανά στην ιστορία των λαών να αποδέχεται κανείς την αποικιοκρατία και την κατοχή εναντίον του λαού και της χώρας του, αλλά να βελτιώνει τους όρους επιβολής της; Ποτέ. Ο δοσιλογισμός δεν ξεχωρίζει με βάση τις προθέσεις. Δωσίλογος δεν είναι μόνο εκείνος που αποδέχεται για τον λαό και την χώρα του το καθεστώς αποικιοκρατικής κατοχής χωρίς όρους, αλλά κι εκείνος που αποδέχεται το καθεστώς διεκδικώντας απλά επιμέρους βελτιώσεις. Άλλωστε, σ' ολόκληρη την ιστορία των κοινωνικών και εθνικών αγώνων η προδοσία καλυπτόταν πάντα πίσω από τις αγνότερες των προθέσεων προκειμένου να επιτευχθεί ότι καλύτερο για το γένος, τον λαό, τις καταπιεσμένες τάξεις πάντα με δεδομένο τον ζυγό.

Ας διαβάσει κανείς τις απολογίες των Τσολάκογλου και του Λογοθετόπουλου και θα βρει τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες. Επαναδιαπραγμάτευση της κατοχής ήθελαν κι αυτοί. Για να βελτιωθεί η ζωή των Ελλήνων υπό το καθεστώς της ναζιστικής κατοχής πάσχιζαν κι αυτοί. Η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν το έπαιζαν αριστεροί. 

Κι όπως κάνουν πάντα όσοι έχουν ήδη συνθηκολογήσει με τον εχθρό, επικαλούνται τα χειρότερα που δήθεν θα επιπέσουν εν είδη πληγών του Φαραώ στον δύστυχο λαό που δεν θα πειστεί να υποταχθεί στο ζυγό με την υπόσχεση μιας επαναδιαπραγμάτευσης των όρων υποτέλειας και κατοχής. Έτσι λοιπόν μάθαμε από τον κ. Μητρόπουλο ότι η επαναδιαπραγμάτευση και οι άλλες ανέξοδες ανοησίες που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως λύσεις εντός του ευρώ και της ΕΕ είναι μονόδρομος. Γιατί, όπως μας είπε, οποιαδήποτε άλλη πρόταση είναι επικίνδυνη και θα μας οδηγήσει σε περιπέτειες. Έτσι είναι κι έτσι ήταν πάντα για τους αυλοκόλακες της εξουσίας. Οι αγώνες του λαού για τα δίκια του, για το δικαίωμα να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, για τη δημοκρατία και την κοινωνική του χειραφέτηση ήταν πάντα επικίνδυνοι για όσους τρέμουν να τα βάλουν με το καθεστώς.

 

                   

Τα καλά και συμφέροντα

 Στο κάτω-κάτω της γραφής τι ξέρουν αυτοί από κίνδυνο και περιπέτεια; Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από τις επιδρομές των κατοχικών δυνάμεων; Μήπως οδηγήθηκαν στην περιπέτεια να χάσουν αγαπημένους τους από την ολοκληρωτική ισοπέδωση του συστήματος υγείας, ή από την απελπισία της εξαθλίωσης, των πλειστηριασμών και των δημεύσεων; Μήπως βρέθηκαν ποτέ στην περιπέτεια να ψάχνουν εναγωνίως για φάρμακα και θεραπείες χωρίς να μπορούν να πληρώσουν και χωρίς καμιά κάλυψη ώστε να μην να χάσουν δικούς τους ανθρώπους; Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν ακόμη και το σπίτι τους που με κόπο και ιδρώτα απέκτησαν; Μήπως κινδυνεύουν να δουν την οικογένειά τους στο δρόμο, δίχως τροφή και στέγη; Μήπως κινδυνεύουν να βρεθούν άνεργοι χωρίς καμιά προοπτική για δουλειά; Μήπως είδαν να καταστρέφεται μέσα σε μια νύχτα ολόκληρη η ζωή τους γιατί οι δανειστές και τα επιτελεία της ευρωζώνης απαιτούν γη, ύδωρ και αίμα;

Η αισχρή αυτή κινδυνολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν δεν αποδεχτούμε ως μονόδρομο το ευρώ και την ΕΕ, τότε θα οδηγηθούμε σε περιπέτειες, είναι το ευαγγέλιο του χορτάτου που κηρύσσει την αναγκαιότητα της πενίας στους πεινασμένους, το δόγμα του βολεμένου απέναντι σ' αυτόν που με τον ξεσηκωμό του δεν έχει να χάσει τίποτε άλλο εκτός από τα βάσανα και τα δεσμά του. Και είναι λογικό. Δεν μπορεί ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε λαμόγιο της συνδικαλιστικής και κρατικής φατρίας του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ, να νιώσει τι σημαίνει ανάγκη και δυστυχία ενός ολόκληρου λαού.

Αλήθεια, πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και ΕΕ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν στηρίζεται σε βουλευτές, πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι με μισθό υπαλλήλου εμφανίζονται με καταθέσεις εκατομμυρίων, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του κ. Τσουκαλά; Πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και καθεστώτος κατοχής όταν πρωτοσύμβουλοι του προέδρου του (όπως π.χ. οι Τσακαλώτος και Σταθάκης) έχουν επενδύσει στις αποδόσεις ομολόγων της JP Morgan, της Blackrock κι άλλων ανάλογων ευαγών ιδρυμάτων που αντλούν προνομιακά κέρδη από την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας; Να πάνε κόντρα στα οικονομικά και ταξικά τους συμφέροντα; Να ρισκάρουν τα λεφτά τους; Γιατί; Για την πλέμπα που υποφέρει; Εσείς τι λέτε; Τι λέει η κοινή λογική;

Πώς λοιπόν να μην κινδυνολογούν ότι έτσι και δεν μείνουμε στο ευρώ και στην ΕΕ θα μπλέξουμε σε περιπέτειες; Για τις δικές τους περιπέτειες ανησυχούν. Για το τι θα πάθουν οι ίδιοι και τα λεφτά τους. Ποσώς ενδιαφέρονται για τις περιπέτειες του λαού και της πατρίδας, που έτσι κι αλλιώς περνούν ήδη την πιο επικίνδυνη περιπέτεια της ιστορίας τους με τα χειρότερα να έπονται όσο συνεχίζουμε να μένουμε εντός ευρώ και να πληρώνουμε το χρέος στους ξένους τοκογλύφους.

 

                     

Ας μιλήσουμε επιτέλους λογικά

 Γι' αυτό και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θεωρούν πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κάποια λύση και αναρωτιούνται: Μα γιατί δεν θέτει θέμα κατάλυσης του πολιτεύματος και της συνταγματικής τάξης της χώρας με την επιβολή των δανειακών συμβάσεων, των οποίων παραρτήματα είναι τα μνημόνια; Γιατί δεν μιλά για πραξικόπημα που συνετελέστη στις 6 Μαΐου του 2010 με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα από την επιβολή επιτρόπων και γκαουλάιτερ στη διοίκησης της χώρας, την ψήφιση 420 μνημονιακών νόμων και 27 Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που έχουν δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς απόλυτης ανομίας υπέρ των ξένων κέντρων που αποφασίζουν για την τύχη της χώρας;

Μα αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα θα έμπαινε ζήτημα τιμωρίας όλων όσοι οργάνωσαν και συμμετείχαν στο πραξικόπημα αυτό, όπως έγινε το 1945 με τις δίκες των δοσιλόγων της ναζιστικής κατοχής, ή της δίκης των πρωταίτιων της Χούντας το 1975. Θα έμπαινε ζήτημα ακύρωσης και καταγγελίας όλων των συμβάσεων που υπέγραψαν, ή αποδέχτηκαν οι κυβερνήσεις της πολιτικής ανωμαλίας σύμφωνα με το άρθρο 120 παρ. 3 του Συντάγματος. Και τέλος θα έμπαινε ζήτημα αποκατάστασης της νομιμότητας με όρους λαϊκής κυριαρχίας μέσα από ένα Συντακτικό Σώμα που θα συνέτασσε ένα νέο δημοκρατικό Σύνταγμα όπου θα διασφαλίζονταν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού και η εθνική του ανεξαρτησία.

Και τότε με ποιους θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τον λαό; ¨Όχι βέβαια. Με τη γνωστή νομενκλατούρα που και σήμερα διοικεί το κράτος και είναι ένοχη εσχάτης προδοσίας. Πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει τις καταχρηστικές και πραξικοπηματικές συμβάσεις μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση; Πώς θα μπορούσε να προφασιστεί ότι υπάρχει συνέχεια του κράτους και επομένως όσο κι αν διαπραγματευθεί δεν μπορεί ούτε καν μια «αριστερή κυβέρνηση» να αρνηθεί τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει σε βάρος της χώρας και του λαού οι προηγούμενοι; Και τέλος πώς θα αποδειχθεί μια «αριστερή κυβέρνηση» χειρότερη από τους σημερινούς, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς;

 

                   

Τρέχα, τρέχα μαύρο μου γαϊδούρι.

 Πόσο μπορείτε να αντέξετε ακόμη; Πόσο μπορείτε να αντέξετε μέχρι να δείτε στην πράξη τα χαΐρια του μικρότερου κακού, όπως πλασάρεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Αναρωτηθείτε στα σοβαρά πόσο ακόμη μπορείτε να αντέξετε μέχρις ότου αποδειχθεί για πολλοστή φορά ότι το μικρότερο κακό είναι πάντα ότι χειρότερο. Ιδίως σε συνθήκες κατάρρευσης και καταστροφής σαν τις σημερινές. Αν αντέχετε, καλά κάνετε και ελπίζετε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πειραματισμός με κόμματα που ζητούν σε τέτοιες συνθήκες λευκές επιταγές από έναν λαό που εξοντώνεται μαζικά για να επαναδιαπραγμευτούν με τον εχθρό κι αν δεν τους βγει τότε θα δουν τι θα κάνουν, είναι πολυτέλεια μόνο για τον βολεμένο και τον ανόητο.

Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την αίσθηση ότι ο ελληνικός λαός σήμερα αποτελείται στην πλειοψηφία του από βολεμένους και ανόητους. Όπως ακριβώς τον θεωρούν όλα τα κόμματα εναλλαγής. Κι έτσι έχουν καβαλήσει το καλάμι που νομίζουν ότι θα τους φέρει στην εξουσία. Όπως ατρόμητος καλπάζει πάνω στο μαύρο του γαϊδούρι ο δόκτωρ Δρακατόρ, ή όπως ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, που επικεφαλής του «κόμματος των κυανολεύκων» ήταν σίγουρος για την εξουσία υποσχόμενος ευημερία κι ελεύθερο έρωτα για όλους ενώ μοίραζε τα υπουργεία στους οπαδούς του με δύο δραχμές το χαρτοφυλάκιο. Έτσι κι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δεν τους κόφτει για τίποτε άλλο.

Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που μια ασήμαντη κομματική μειοψηφία έχει βρεθεί τόσο κοντά στην κυβέρνηση και δεν θέλει να χάσει με τίποτε την νομή της εξουσίας. Κι επομένως δεν υπάρχει καμιά πολιτική κωλοτούμπα που δεν θα επιχειρήσει, καμιά κατουρημένη ποδιά που δεν θα φιλήσει, και καμιά συνθηκολόγηση με το καθεστώς δεν θα είναι αρκετή προκειμένου να ανοίξουν οι πύλες της εξουσίας. Η απελπισία του κόσμου είναι ο μόνος της σύμμαχος.

Όποιος λοιπόν είναι τόσο βολεμένος, ανόητος, ή απελπισμένος μπορεί άνετα να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού ούτε βολεμένη είναι, ούτε ανόητη για να μην ξέρει να κρίνει, ούτε τόσο απελπισμένη για να αφεθεί στην τύχη. Η ανάγκη δεν της το επιτρέπει. Δεν έχει τα περιθώρια να περιμένει. Και μέσα στο 2014 θα ανακαλύψουν όλοι πόσο εύκολο είναι για έναν λαό, που κρατά τα λογικά του και την ψυχραιμία του, να ανατρέψει όλα τα στημένα προγνωστικά και να κάνει την έκπληξη. Μια έκπληξη που θα είναι πολύ πιο εντυπωσιακή από την ξαφνική εκλογική εκτίναξη ενός κινήματος σαν εκείνου του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, το οποίο από το 0,5% έφτασε στο 25% δρομολογώντας στην πράξη την έξοδο του Ιταλικού λαού από την ευρωζώνη. Αφήστε τους να ζουν στο νιρβάνα των στημένων δημοσκοπήσεων και στην εικονική πραγματικότητα του διπολισμού που σκηνοθετούν τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

 

                         

ΠΕΜΠΤΗ, 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013