- Αν και είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη σύγκριση της προσφοράς της ΕΣΣΔ κατά τον 20ό αιώνα, σε όλους τους τομείς, με τον «παράδεισο της Ελλάδας του 2013» όπου το 40% του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, με τις 5.000 αυτοκτονίες, με τους χιλιάδες στα συσσίτια της εκκλησίας, με τους νέους άνεργους και μετανάστες, με τους άστεγους, με το πέταγμα μαθητών από την δημόσια παιδεία και ασθενών από τα δημόσια νοσοκομεία, με την πολιτιστική και ηθική ισοπέδωση. Και από την άλλη είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς το θράσος των νεοφιλελεύθερων όταν αναφέρουν σαν αντιπαράδειγμα τα σημερινά προβλήματα χωρών της Λατινικής Αμερικής που τόλμησαν και συγκρούστηκαν και αρνήθηκαν την μοίρα της πίσω αυλής των Αμερικανών. Χώρες που πριν 10 χρόνια βίωναν την απόλυτη εξαθλίωση, καταλήστευση και χρεοκοπία και βρίσκονται σε προσπάθεια ανάκαμψης και σαφέστατης βελτίωσης σε σχέση με όταν ήταν, στην ουσία, αποικίες.
10.12.13
Ποιος θα αντισταθεί στο ασφυκτικό πλαίσιο του Σαμαρά;
του Δημήτρη ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ στο sxedio-b.gr
Στην ουσία της η αστική πολιτική εδώ και 4 χρόνια βασίστηκε στην καταστροφολογία και το φόβο. Σώζουμε τη χώρα, αν δεν πάρουμε βοήθεια
από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ θα χρεοκοπήσουμε και θα καταστραφούμε, αν πούμε
όχι στις απαιτήσεις των δανειστών θα βγούμε από το ευρώ και δεν θα
έχουμε πετρέλαιο, φάρμακα κοκ. Τέσσερα χρόνια μετά η χώρα έχει
καταστραφεί, η ύφεση και η ανεργία έχουν ξεπεράσει και τις πιο
καταστροφολογικές εκτιμήσεις, πολλές χιλιάδες σπίτια δεν έχουν φαγητό,
πετρέλαιο θέρμανσης, περίθαλψη, η οικονομία έχει υποστεί ανυπολόγιστες
ζημιές. Η αρχική προσπάθεια το 2010 από ΓΑΠ, Παπακωσταντίνου, Λοβέρδο
και Πάγκαλο ότι οι (νεοφιλελεύθερες) τομές που έγιναν ήταν ευλογία για
τον τόπο και ότι ακόμα και να μην είχαν το μνημόνιο θα τις έκαναν,
έδωσαν γρήγορα τη θέση τους στην πιο εκτεταμένη επιχείρηση φόβου. Η
ευλογία μετατράπηκε σε «αναγκαστικό μονόδρομο για να μην καταστραφούμε,
για να μείνουμε στο ευρώ».
Η κυβέρνηση Σαμαρά τροποποιεί αυτήν την πολιτική, επιχειρεί μια τομή. Ορίζει ένα πιο επιθετικό πλαίσιο. Με πολιτικούς αλλά και με ιδεολογικούς όρους μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Προ - καλεί διαρκώς τον αντίπαλο με επιθετικές πρωτοβουλίες και λόγο. Συλλαμβάνει τμήμα της ηγεσίας της ΧΑ και κάνει επίδειξη πυγμής απέναντι στα άκρα. Ρίχνει μαύρο στην ΕΡΤ, ετοιμάζει κι άλλους ξαφνικούς θανάτους σε ΔΕΚΟ, σε 2 μήνες υλοποιεί τις διαθεσιμότητες χιλιάδων υπαλλήλων, όταν ο Μανιτάκης δίσταζε για μήνες. Στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ για το αν η πολιτική γίνεται στο πεζοδρόμιο ή στους θεσμούς, ποντάροντας στην αδυναμία του να κινητοποιήσει το λαό. Δεν σταματάει όμως εκεί.
Η βασική υπηρεσία Σαμαρά προς το σύστημα είναι ότι προχωράει την αντιπαράθεση στο βασικό οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού, το νεοφιλελευθερισμό, σαν το μόνο εφικτό και βιώσιμο, τη μόνη συμβατή πρόταση για την οργάνωση μιας κοινωνίας. Χρησιμοποιεί την ήττα του 89-91, αλλά χρησιμοποιεί και την αποδοχή του βασικού πλαίσιου του σημερινού συστήματος από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, την μη αμφισβήτηση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που στην Ευρώπη έχει σαν κυρίαρχη μορφή την Ε.Ε. και πιο ειδικά την ευρωζώνη. Αποδοχή και μη αμφισβήτηση όχι στα λόγια, αλλά στα βασικά επίδικα θέματα που ορίζουν σήμερα ένα συγκρουσιακό εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα.
Πως θέτει αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς;
«Πολλά πράγματα χρεοκόπησαν – και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αλλά ας μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν χρεοκόπησαν:
Πρώτον, δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Αν και πολλοί το είχαν «σίγουρο»…
Και δεν χρεοκόπησε γιατί εμείς το εμποδίσαμε!
Μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καν συναίσθηση από τι γλιτώσαμε τον τόπο. Τώρα τελευταία, ο Πρόεδρός του – σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ – το είπε στο Ντάλας του Τέξας: ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή για τη Χώρα!
Αλλά παρέλειψε να πει, ότι πριν δεκαοκτώ μήνες αυτήν ακριβώς την καταστροφή την έφερνε ο ίδιος και το κόμμα του, όταν μιλούσε για έξοδο από το ευρώ…
Τώρα παραδέχθηκε ότι θα ήταν πρόβλημα – όχι λύση! Και μάλιστα πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο.
Παρέλειψε, λοιπόν, να πει ότι εκείνος εισηγούνταν αληθινή καταστροφή για τον τόπο.
Παρέλειψε να πει ότι εμείς την αποτρέψαμε αυτήν την καταστροφή.
Παρέλειψε να προσθέσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία στο κόμμα του, τα ίδια πιστεύει ακόμα για τη δραχμή…
Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι κάνατε ό,τι μπορούσατε…
Κι αυτό είναι αναμφίβολα επιτυχία! Έτσι δεν είναι;
Δεύτερον, δεν χρεοκόπησε ούτε η ανταγωνιστικότητα. Κι αυτό δεν είναι ιδεοληψία των οπαδών του «νεοφιλελευθερισμού», όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Και χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού – όπως η Ρωσία – και χώρες που δοκίμασαν στην καμπούρα τους τα σοσιαλιστικά πειράματα, όπως ολόκληρη η ανατολική Ευρώπη, αλλά και χώρες που ακόμα δηλώνουν κομμουνιστικές – όπως η Κίνα – όλες τους κάνουν ό,τι μπορούν για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Η Ελλάδα όμως κατέρρεε από πλευράς ανταγωνιστικότητας. Και τώρα γύρισε την τάση και βελτιώθηκε σε όλους τους δείκτες διεθνούς κατάταξης κατά δεκάδες θέσεις. Κι αυτό είναι αναμφίβολη επιτυχία. Την επικροτούν όλοι. Ακόμα κι εκείνοι που ασκούσαν στη Χώρα μας την πιο αυστηρή κριτική…
Οι μόνοι που δεν τη βλέπουν είναι οι λαϊκιστές σήμερα. Οι πάσης φύσεως λαϊκιστές.
Η εξωστρέφεια και η επιχειρηματικότητα δεν χρεοκόπησαν επίσης. Όλες οι χώρες που έχουν αναπτυξιακά επιτεύγματα στο σύγχρονο κόσμο, στηρίζονται στην εξωστρέφεια και στηρίζουν την επιχειρηματικότητα. Από τη Φινλανδία ως το Ισραήλ, από τη Νορβηγία ως τη Δανία – για να μιλήσω για χώρες αντίστοιχου μεγέθους με μας. Αλλά κι όλη η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Κίνα! Παντού η εξωστρέφεια και η επιχειρηματικότητα θεωρούνται αρετές μιας οικονομίας. Εδώ, στο λεξιλόγιο των λαϊκιστών θεωρούνται «νεοφιλελεύθερο ανάθεμα»!
Μπορούμε να συζητάμε θεωρητικά όσο θέλετε, για τις ακρότητες – για τις αντίθετες ακρότητες – του κρατισμού από τη μία πλευρά και του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού από την άλλη. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ξέρετε, εμείς είμαστε αντίθετοι και με τα δύο. Εμείς είμαστε με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, την κοινωνική οικονομία της αγοράς.
Εσείς έχετε το πρόβλημα, γιατί είστε αθεράπευτα λαϊκιστές. Και θεωρείτε κάθε απομάκρυνση από τον χρεοκοπημένο κρατισμό, ως τάχα νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Κοιτάξτε, όμως, τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο γύρω σας…
Και επιτέλους ξυπνήστε!
Να μιλήσουμε, τώρα και για ό,τι αληθινά χρεοκόπησε:
Χρεοκόπησαν, λοιπόν, οι κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού!
Λυπάμαι που σας στενοχωρώ, αλλά οι κοινωνίες που εφάρμοσαν τις αρχές που επικαλείστε σήμερα
,
χρεοκόπησαν εδώ και 25 χρόνια! Χρεοκόπησαν με πάταγο. Και οι λαοί των
χωρών αυτών δεν θέλουν ούτε να ακούσουν – όπου και να πάτε σε αυτούς
τους λαούς – για εκείνη τη σκοτεινή εμπειρία τους.
Βεβαίως, και οι δυτικές οικονομίες και οι κοινωνίες της ελεύθερης αγοράς περνάνε κατά καιρούς τεράστια προβλήματα. Αλλά δεν χρεοκόπησαν συνολικά όπως οι κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού που εσείς ακόμα νοσταλγείτε.
Χρεοκόπησε, ακόμα, ο κρατισμός στη δύση. Εδώ και τριάντα χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, γίνονται συνεχώς αποκρατικοποιήσεις. Κι όπου γίνονται, κατά κανόνα αποδίδουν θεαματικά αποτελέσματα. Μερικές φορές υπάρχουν προβλήματα. Μερικές φορές γίνονται και υπερβολές. Αλλά η κυρίαρχη τάση εδώ και τρείς δεκαετίες, σε όλο τον κόσμο, είναι οι αποκρατικοποιήσεις! Οι οποίες στην Ελλάδα ήταν απαγορευμένη και έπαυσε να είναι απαγορευμένη λέξη.
Χρεοκόπησε και η «αναδιανομή» των δανεικών. Και η ευημερία η οποία στηρίχθηκε σε δανεικά. Γιατί ήταν ψευδαίσθηση ευημερίας. Και η ανάπτυξη η οποία στηρίχθηκε σε όλο και περισσότερα δανεικά. Γιατί ήταν κίβδηλη ανάπτυξη…
Όλα αυτά χρεοκόπησαν. Σας στενοχωρώ και πάλι. Αλλά εσείς ονειρεύεστε να γυρίσετε τη Χώρα εκεί. Στο να κάνουμε δήθεν «κοινωνική πολιτική» με δανεικά. Στο να αναδιανέμουμε «πλεόνασμα» που δεν παράγουμε και δεν υπάρχει! Στο να μοιράζουμε δανεικά, όταν τότε είναι βέβαιο ότι οι ξένοι δανειστές θα σου γυρίσουν την πλάτη. Αυτά όλα, πρέπει να το καταλάβετε, τελείωσαν. Μια για πάντα.
Πουλάτε στο λαό ότι δήθεν φέρνετε κάποιο «λαμπρό μέλλον»! Όμως οι ιδέες σας ζουν σε ένα σκοτεινότατο παρελθόν! Μας λέτε ότι θέλετε να πάτε το λαό μπροστά. Πώς θα τον πάτε; Κοιτάζοντας πίσω; Εσείς δεν προσπαθείτε να φτιάξετε το μέλλον. Να το εμποδίσετε, όλα αποδεικνύουν ότι προσπαθείτε…»
Ο Σαμαράς είναι σαφής. Επίθεση στον κρατισμό, ανατολικής και δυτικής κοπής, σοσιαλιστικής ή και σοσιαλδημοκρατικής αφετηρίας, τύπου ΕΣΣΔ ή και Σκανδιναβικού ή και Ευρωπαϊκού τύπου. Και προφανώς αυτό που ονομάζει κρατισμό ο Σαμαράς δεν είναι το πελατειακό κράτος «των δικών μας παιδιών» που υπηρέτησε και υπηρετεί, αλλά η δυνατότητα κεντρικού οικονομικού και παραγωγικού σχεδιασμού, η δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής σε αντίθεση με την ελευθερία της αγοράς των τοκογλύφων, των πολυεθνικών και των αρπακτικών κεφαλαίων. Και κυρίως, μέσα στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιήμενου καπιταλισμού των «βουβαλιών», για μια μικρή και αδύναμη χώρα όπως είναι η Ελλάδα, είναι η δυνατότητα του «βατράχου» να αμύνεται και να προστατεύει την οικονομία και την κοινωνία της.
Θέτει ένα σαφές πλαίσιο με την αγία τριάδα του. Συμμετοχή σε Ε.Ε. και ευρωζώνη, νεοφιλελεύθερη εξωστρέφεια, όχι «κρατισμός», δηλαδή αποκρατικοποιήσεις και εκχώρηση επικερδών δραστηριοτήτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Και θέτει αυτό το πλαίσιο επιθετικά σε μια κρίση του καπιταλισμού και σε μια αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου του, του νεοφιλελευθερισμού και σε μια αποτυχία του μοντέλου της ασυδοσίας των αγορών. Ακριβώς για να μην βαθύνει αυτή η αμφισβήτηση, για να μην αποκτήσει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η υπηρεσία του Σαμαρά στο σύστημα είναι μεγάλη γιατί ακόμα και να χάσει τις εκλογές τους επόμενους μήνες ή χρόνια, από ένα ρεύμα τιμωρίας και οργής από τα θύματα των πολιτικών του, έχει μετατοπίσει την αντζέντα, έχει περιορίσει τις επιλογές του αντιπάλου, έχει θέσει το πλαίσιο. Και δυστυχώς σε αυτήν την προσπάθεια δεν υπάρχει καμία αντίσταση από τον «αντίπαλο του». Πως απαντάει σε αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σε συνέντευξη του ο Γ. Δραγασάκης το καλοκαίρι αναφέρει «Σε ό,τι αφορά το άλλο σκέλος του ερωτήματός σας, ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε ο στόχος μας ούτε το όραμά μας. Ούτε τον θεωρούμε προθάλαμο του σοσιαλισμού. Αυτή η τριτοκοσμική άποψη αποδείχθηκε όχι μόνο λανθασμένη αλλά και επικίνδυνη. Επιβιώνει ακόμη σε τμήματα της Αριστεράς, αν και διαπιστώνω ότι τελευταία μαζί με τους όρους "κρατικοποίηση" ή "εθνικοποίηση" χρησιμοποιείται και ο όρος "κοινωνικοποίηση", έστω και με ένα ασαφές περιεχόμενο. Επομένως η βάση της πολιτικής μας δεν είναι αναβίωση του κράτους των προηγούμενων δεκαετιών αλλά ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας και του περιεχομένου του κράτους, του κοινωνικού σκοπού του και των ορίων του στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής μεταβατικής οικονομίας».
Οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωζώνη επίσης γνωστές με τις αντίστοιχες δηλώσεις εντός και εκτός Ελλάδας και τη σχετική καταστροφολογία για μια ενδεχόμενη σύγκρουση και ρήξη με τη βασική μορφή του αρπακτικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού στην Ευρώπη, την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.
Και από κοντά οι τοποθετήσεις για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την κατοχύρωση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων και όλο το υπόλοιπο πολιτικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης που αναπαράγει ατόφια η αξιωματική αντιπολίτευση.
Ποιο είναι το πλαίσιο που θέτει, σε αντιπαράθεση με το επιθετικό πλαίσιο του Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ; Η κλεπτοκρατία, τα σάπιο πολιτικό σύστημα και ένα δικαιότερο φορολογικό...
Δεν είναι ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δε γνωρίζουν πως να κάνουν μια δήλωση κριτικής στο διεφθαρμένο κράτος του Πασοκισμού ή μια προειδοποίηση των δυσκολιών που έχει ένας δρόμος έξω από την ευρωζώνη. Δεν είναι επικοινωνιακό το πρόβλημα. Υπάρχει πλήρης αποδοχή του τρόπου σκέψης, των εννοιών και των λέξεων του αντιπάλου, αλλά αυτό δεν είναι γλωσσολογικό πρόβλημα, είναι πολιτικό και πρωτίστως ιδεολογικό. Με μια έννοια ο Σαμαράς έχει ήδη νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν χάσει εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα η επαναοικειοποίηση της δυνατότητας άσκησης πολιτικής και σχεδιασμού της οικονομίας σε εθνικό επίπεδο, μιλώντας για μια χώρα μικρή απέναντι στον ιμπεριαλισμό των «μεγάλων δυνάμεων» είναι στοιχείο προόδου. Αυτός ο «κρατισμός» είναι προοδευτικός απέναντι στον αδιαμβισβήτητο και ακλόνητο «κρατισμό» της Γερμανίας ή των ΗΠΑ.
Σήμερα η οικονομία και η χώρα έχει καταστραφεί. Και μαζί της η εργατική τάξη και ειδικά η νέα γενιά. Μία πολιτική διεξόδου, παραγωγικής ανασυγκρότησης και σχεδιασμού ενός μοντέλου που θα αξιοποιεί τις δυνατότητες σε βιομηχανία, τουρισμό, αγροτική παραγωγή, ενέργεια, απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και εκτεταμένη δημόσια παρέμβαση. Οι φλυαρίες για αλληλέγγυα ή κοινωνική οικονομία που δήθεν είναι ένα άλλο μοντέλο απέναντι στον «κρατισμό», λέγονται απλά για να μην πούμε απαγορευμένες λέξεις δυσάρεστες στους δανειστές, και τέτοιες είναι η εθνικοποίηση τραπεζών, ΔΕΚΟ, πλουτοπαραγωγικών πηγών. Σε μια πορεία σοσιαλιστικής μετάβασης προφανώς και χρειάζονται κοινωνικοί πειραματισμοί και καινοτομίες σε μια κατεύθυνση «μαρασμού του κράτους» και προφανώς και δεν θα καταργηθεί ο ιδιωτικός τομέας με διατάγματα, αλλά σε μια σύγκρουση με τους δανειστές και το εγχώριο σύστημα (πχ καναλάρχες), τα πρώτα καθήκοντα θα αφορούν την προστασία από το κράτος δημόσιας περιουσίας, δηλαδή εθνικοποιήσεις.
Σήμερα, όπως σωστά διαπιστώνει το left.gr «το Μνημόνιο δεν συνιστά απλά ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα, αλλά ένα συνολικό κοινωνικό μοντέλο για την Ελλάδα και των Ευρώπη. Ένα μοντέλο που φέρνει στο νου τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό του 19ου αιώνα, χωρίς στοιχειώδη κοινωνική προστασία και συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ένα μοντέλο μηδενικής ανάπτυξης και μονιμοποίησης της μαζικής εξαθλίωσης». Μόνο που από αυτό το μοντέλο δεν θα ανατραπεί ταυτόχρονα στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. γιατί ακριβώς υπάρχουν ανισομέρειες, γιατί η Ε.Ε. δεν είναι ένα ενιαίο κράτος, γιατί η Ελλάδα γονάτισε αλλά η Γερμανία κέρδισε από την κρίση στην ευρωζώνη, γιατί η ευρωζώνη θωρακίζεται καθημερινά με νόμους και ρυθμίσεις σε μια κατεύθυνση σαν κι αυτή που αναφέρει το παραπάνω απόσπασμα. Μία άλλη Ευρώπη θα έχει γενέθλια πράξη της, η για την ακρίβεια προϋπόθεση της, την διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε. και τη συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών και χωρών, που επιθυμούν, σε μια νέα ισότιμη βάση. Το οικοδόμημα αυτό δεν αλλάζει τη νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική ταυτότητα του. Η Ελλάδα μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα σύγκρουσης για ένα νέο σοσιαλιστικό υπόδειγμα με τον «ανθρωποφάγο καπιταλισμό του 19ου αιώνα», να εφαρμόσει ένα πολιτικό πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας, διεύρυνσης των εργασιακών δικαιωμάτων, δημόσιων επενδύσεων σε παιδεία και υγεία, με ένα πρόγραμμα ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες και ιμπεριαλιστικές συνθήκες της Ε.Ε. που διαλύουν το πανεπιστήμιο, διαλύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, ερημώνουν την ύπαιθρο, ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο. Ένα τέτοιο πρόγραμμα όμως προϋποθέτει να βγει η Ελλάδα από το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης.
Κάποιοι θα πουν ότι τα παραπάνω είναι προωθημένα, ότι δεν τα δέχεται η κοινωνία, ότι θυμίζουν υπαρκτό σοσιαλισμό, που αποτελεί ακόμα δυσφήμηση, ότι ο αντίπαλος κουνάει σαν φόβητρο όχι μόνο την ΕΣΣΔ και την Κούβα αλλά και τις δυσκολίες της Βενεζουέλας ή ακόμα και της Αργεντινής, οποιουδήποτε συγκρούστηκε ή έστω αμφισβήτησε το παγκόσμιο σύστημα ή πλευρές του.
Άλλοι το λένε γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να απαντηθεί η τεράστια επικοινωνιακή λάσπη των ΜΜΕ του συστήματος1, δεν έχουμε τη δύναμη, είμαστε ακόμα υπό το βάρος του συσχετισμού της ήττας του 89-91.
Άλλοι γιατί διαφωνούν στην ουσία με το σοσιαλισμό, την ιστορικά πιο συγκρουσιακή μορφή κεντρικού σχεδιασμού σε αντιπαράθεση με την αγορά.
Στην ουσία της όμως μια τέτοια βολική τοποθέτηση, δυσκολεύεται να υιοθετήσει έστω και τα πιο βασικά σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα, τις πιο μικρές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις ακόμα και εντός καπιταλισμού. Γι’ αυτό και βάζει σαν όριο της την κλεπτοκρατία και μια πιο δίκαια φορολογία, όταν ο Σαμαράς κάνει πόλεμο στον κρατισμό σε όλες του τις μορφές, σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού - κεϋνσιανού τύπου.
Η απάντηση στο πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο του Σαμαρά δεν θα είναι ιδεολογική, αν και θα παίρνει υπόψη τις επιθυμίες της κοινωνίας για διεθνισμό και διεθνή συνεργασία και από την άλλη τους φόβους της για τον «κρατισμό». Όμως θα ξεκινάει από την πολιτική γιατί εκεί συμπυκνώνονται οι αντιθέσεις της κοινωνίας με πιο «καθαρό» τρόπο. Πως θα βρουν οι νέοι δουλειά; Πως θα ανατραπεί ο «ανθρωποφάγος καπιταλισμός» με τα μεροκάματα των 300 ευρώ και την ελαστική ανασφάλιστη εργασία; Πως δεν θα γίνει η Ελλάδα Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη της Γερμανίας; Πως θα αναπτυχθεί μια οικονομία προς όφελος του λαού; Ποιο είναι το εναλλακτικό πρόγραμμα που δίνει απαντήσεις στα παραπάνω, το Σχέδιο Β για μια άλλη πορεία για τη χώρα; Ποιο είναι το αντίπαλο πλαίσιο στο Σαμαρά;
Η κυβέρνηση Σαμαρά τροποποιεί αυτήν την πολιτική, επιχειρεί μια τομή. Ορίζει ένα πιο επιθετικό πλαίσιο. Με πολιτικούς αλλά και με ιδεολογικούς όρους μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Προ - καλεί διαρκώς τον αντίπαλο με επιθετικές πρωτοβουλίες και λόγο. Συλλαμβάνει τμήμα της ηγεσίας της ΧΑ και κάνει επίδειξη πυγμής απέναντι στα άκρα. Ρίχνει μαύρο στην ΕΡΤ, ετοιμάζει κι άλλους ξαφνικούς θανάτους σε ΔΕΚΟ, σε 2 μήνες υλοποιεί τις διαθεσιμότητες χιλιάδων υπαλλήλων, όταν ο Μανιτάκης δίσταζε για μήνες. Στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ για το αν η πολιτική γίνεται στο πεζοδρόμιο ή στους θεσμούς, ποντάροντας στην αδυναμία του να κινητοποιήσει το λαό. Δεν σταματάει όμως εκεί.
Η βασική υπηρεσία Σαμαρά προς το σύστημα είναι ότι προχωράει την αντιπαράθεση στο βασικό οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού, το νεοφιλελευθερισμό, σαν το μόνο εφικτό και βιώσιμο, τη μόνη συμβατή πρόταση για την οργάνωση μιας κοινωνίας. Χρησιμοποιεί την ήττα του 89-91, αλλά χρησιμοποιεί και την αποδοχή του βασικού πλαίσιου του σημερινού συστήματος από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, την μη αμφισβήτηση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που στην Ευρώπη έχει σαν κυρίαρχη μορφή την Ε.Ε. και πιο ειδικά την ευρωζώνη. Αποδοχή και μη αμφισβήτηση όχι στα λόγια, αλλά στα βασικά επίδικα θέματα που ορίζουν σήμερα ένα συγκρουσιακό εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα.
Πως θέτει αυτό το πλαίσιο ο Σαμαράς;
«Πολλά πράγματα χρεοκόπησαν – και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αλλά ας μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν χρεοκόπησαν:
Πρώτον, δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Αν και πολλοί το είχαν «σίγουρο»…
Και δεν χρεοκόπησε γιατί εμείς το εμποδίσαμε!
Μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καν συναίσθηση από τι γλιτώσαμε τον τόπο. Τώρα τελευταία, ο Πρόεδρός του – σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας που δυστυχώς δεν κράτησε πολύ – το είπε στο Ντάλας του Τέξας: ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή για τη Χώρα!
Αλλά παρέλειψε να πει, ότι πριν δεκαοκτώ μήνες αυτήν ακριβώς την καταστροφή την έφερνε ο ίδιος και το κόμμα του, όταν μιλούσε για έξοδο από το ευρώ…
Τώρα παραδέχθηκε ότι θα ήταν πρόβλημα – όχι λύση! Και μάλιστα πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο.
Παρέλειψε, λοιπόν, να πει ότι εκείνος εισηγούνταν αληθινή καταστροφή για τον τόπο.
Παρέλειψε να πει ότι εμείς την αποτρέψαμε αυτήν την καταστροφή.
Παρέλειψε να προσθέσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία στο κόμμα του, τα ίδια πιστεύει ακόμα για τη δραχμή…
Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι κάνατε ό,τι μπορούσατε…
Κι αυτό είναι αναμφίβολα επιτυχία! Έτσι δεν είναι;
Δεύτερον, δεν χρεοκόπησε ούτε η ανταγωνιστικότητα. Κι αυτό δεν είναι ιδεοληψία των οπαδών του «νεοφιλελευθερισμού», όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Και χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού – όπως η Ρωσία – και χώρες που δοκίμασαν στην καμπούρα τους τα σοσιαλιστικά πειράματα, όπως ολόκληρη η ανατολική Ευρώπη, αλλά και χώρες που ακόμα δηλώνουν κομμουνιστικές – όπως η Κίνα – όλες τους κάνουν ό,τι μπορούν για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους.
Η Ελλάδα όμως κατέρρεε από πλευράς ανταγωνιστικότητας. Και τώρα γύρισε την τάση και βελτιώθηκε σε όλους τους δείκτες διεθνούς κατάταξης κατά δεκάδες θέσεις. Κι αυτό είναι αναμφίβολη επιτυχία. Την επικροτούν όλοι. Ακόμα κι εκείνοι που ασκούσαν στη Χώρα μας την πιο αυστηρή κριτική…
Οι μόνοι που δεν τη βλέπουν είναι οι λαϊκιστές σήμερα. Οι πάσης φύσεως λαϊκιστές.
Η εξωστρέφεια και η επιχειρηματικότητα δεν χρεοκόπησαν επίσης. Όλες οι χώρες που έχουν αναπτυξιακά επιτεύγματα στο σύγχρονο κόσμο, στηρίζονται στην εξωστρέφεια και στηρίζουν την επιχειρηματικότητα. Από τη Φινλανδία ως το Ισραήλ, από τη Νορβηγία ως τη Δανία – για να μιλήσω για χώρες αντίστοιχου μεγέθους με μας. Αλλά κι όλη η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Κίνα! Παντού η εξωστρέφεια και η επιχειρηματικότητα θεωρούνται αρετές μιας οικονομίας. Εδώ, στο λεξιλόγιο των λαϊκιστών θεωρούνται «νεοφιλελεύθερο ανάθεμα»!
Μπορούμε να συζητάμε θεωρητικά όσο θέλετε, για τις ακρότητες – για τις αντίθετες ακρότητες – του κρατισμού από τη μία πλευρά και του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού από την άλλη. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ξέρετε, εμείς είμαστε αντίθετοι και με τα δύο. Εμείς είμαστε με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, την κοινωνική οικονομία της αγοράς.
Εσείς έχετε το πρόβλημα, γιατί είστε αθεράπευτα λαϊκιστές. Και θεωρείτε κάθε απομάκρυνση από τον χρεοκοπημένο κρατισμό, ως τάχα νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Κοιτάξτε, όμως, τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο γύρω σας…
Και επιτέλους ξυπνήστε!
Να μιλήσουμε, τώρα και για ό,τι αληθινά χρεοκόπησε:
Χρεοκόπησαν, λοιπόν, οι κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού!
Λυπάμαι που σας στενοχωρώ, αλλά οι κοινωνίες που εφάρμοσαν τις αρχές που επικαλείστε σήμερα
,
χρεοκόπησαν εδώ και 25 χρόνια! Χρεοκόπησαν με πάταγο. Και οι λαοί των
χωρών αυτών δεν θέλουν ούτε να ακούσουν – όπου και να πάτε σε αυτούς
τους λαούς – για εκείνη τη σκοτεινή εμπειρία τους. Βεβαίως, και οι δυτικές οικονομίες και οι κοινωνίες της ελεύθερης αγοράς περνάνε κατά καιρούς τεράστια προβλήματα. Αλλά δεν χρεοκόπησαν συνολικά όπως οι κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού που εσείς ακόμα νοσταλγείτε.
Χρεοκόπησε, ακόμα, ο κρατισμός στη δύση. Εδώ και τριάντα χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, γίνονται συνεχώς αποκρατικοποιήσεις. Κι όπου γίνονται, κατά κανόνα αποδίδουν θεαματικά αποτελέσματα. Μερικές φορές υπάρχουν προβλήματα. Μερικές φορές γίνονται και υπερβολές. Αλλά η κυρίαρχη τάση εδώ και τρείς δεκαετίες, σε όλο τον κόσμο, είναι οι αποκρατικοποιήσεις! Οι οποίες στην Ελλάδα ήταν απαγορευμένη και έπαυσε να είναι απαγορευμένη λέξη.
Χρεοκόπησε και η «αναδιανομή» των δανεικών. Και η ευημερία η οποία στηρίχθηκε σε δανεικά. Γιατί ήταν ψευδαίσθηση ευημερίας. Και η ανάπτυξη η οποία στηρίχθηκε σε όλο και περισσότερα δανεικά. Γιατί ήταν κίβδηλη ανάπτυξη…
Όλα αυτά χρεοκόπησαν. Σας στενοχωρώ και πάλι. Αλλά εσείς ονειρεύεστε να γυρίσετε τη Χώρα εκεί. Στο να κάνουμε δήθεν «κοινωνική πολιτική» με δανεικά. Στο να αναδιανέμουμε «πλεόνασμα» που δεν παράγουμε και δεν υπάρχει! Στο να μοιράζουμε δανεικά, όταν τότε είναι βέβαιο ότι οι ξένοι δανειστές θα σου γυρίσουν την πλάτη. Αυτά όλα, πρέπει να το καταλάβετε, τελείωσαν. Μια για πάντα.
Πουλάτε στο λαό ότι δήθεν φέρνετε κάποιο «λαμπρό μέλλον»! Όμως οι ιδέες σας ζουν σε ένα σκοτεινότατο παρελθόν! Μας λέτε ότι θέλετε να πάτε το λαό μπροστά. Πώς θα τον πάτε; Κοιτάζοντας πίσω; Εσείς δεν προσπαθείτε να φτιάξετε το μέλλον. Να το εμποδίσετε, όλα αποδεικνύουν ότι προσπαθείτε…»
Ο Σαμαράς είναι σαφής. Επίθεση στον κρατισμό, ανατολικής και δυτικής κοπής, σοσιαλιστικής ή και σοσιαλδημοκρατικής αφετηρίας, τύπου ΕΣΣΔ ή και Σκανδιναβικού ή και Ευρωπαϊκού τύπου. Και προφανώς αυτό που ονομάζει κρατισμό ο Σαμαράς δεν είναι το πελατειακό κράτος «των δικών μας παιδιών» που υπηρέτησε και υπηρετεί, αλλά η δυνατότητα κεντρικού οικονομικού και παραγωγικού σχεδιασμού, η δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής σε αντίθεση με την ελευθερία της αγοράς των τοκογλύφων, των πολυεθνικών και των αρπακτικών κεφαλαίων. Και κυρίως, μέσα στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιήμενου καπιταλισμού των «βουβαλιών», για μια μικρή και αδύναμη χώρα όπως είναι η Ελλάδα, είναι η δυνατότητα του «βατράχου» να αμύνεται και να προστατεύει την οικονομία και την κοινωνία της.
Θέτει ένα σαφές πλαίσιο με την αγία τριάδα του. Συμμετοχή σε Ε.Ε. και ευρωζώνη, νεοφιλελεύθερη εξωστρέφεια, όχι «κρατισμός», δηλαδή αποκρατικοποιήσεις και εκχώρηση επικερδών δραστηριοτήτων στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Και θέτει αυτό το πλαίσιο επιθετικά σε μια κρίση του καπιταλισμού και σε μια αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου του, του νεοφιλελευθερισμού και σε μια αποτυχία του μοντέλου της ασυδοσίας των αγορών. Ακριβώς για να μην βαθύνει αυτή η αμφισβήτηση, για να μην αποκτήσει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η υπηρεσία του Σαμαρά στο σύστημα είναι μεγάλη γιατί ακόμα και να χάσει τις εκλογές τους επόμενους μήνες ή χρόνια, από ένα ρεύμα τιμωρίας και οργής από τα θύματα των πολιτικών του, έχει μετατοπίσει την αντζέντα, έχει περιορίσει τις επιλογές του αντιπάλου, έχει θέσει το πλαίσιο. Και δυστυχώς σε αυτήν την προσπάθεια δεν υπάρχει καμία αντίσταση από τον «αντίπαλο του». Πως απαντάει σε αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σε συνέντευξη του ο Γ. Δραγασάκης το καλοκαίρι αναφέρει «Σε ό,τι αφορά το άλλο σκέλος του ερωτήματός σας, ο κρατικός καπιταλισμός δεν είναι ούτε ο στόχος μας ούτε το όραμά μας. Ούτε τον θεωρούμε προθάλαμο του σοσιαλισμού. Αυτή η τριτοκοσμική άποψη αποδείχθηκε όχι μόνο λανθασμένη αλλά και επικίνδυνη. Επιβιώνει ακόμη σε τμήματα της Αριστεράς, αν και διαπιστώνω ότι τελευταία μαζί με τους όρους "κρατικοποίηση" ή "εθνικοποίηση" χρησιμοποιείται και ο όρος "κοινωνικοποίηση", έστω και με ένα ασαφές περιεχόμενο. Επομένως η βάση της πολιτικής μας δεν είναι αναβίωση του κράτους των προηγούμενων δεκαετιών αλλά ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της έννοιας και του περιεχομένου του κράτους, του κοινωνικού σκοπού του και των ορίων του στο πλαίσιο μιας πλουραλιστικής μεταβατικής οικονομίας».
Οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωζώνη επίσης γνωστές με τις αντίστοιχες δηλώσεις εντός και εκτός Ελλάδας και τη σχετική καταστροφολογία για μια ενδεχόμενη σύγκρουση και ρήξη με τη βασική μορφή του αρπακτικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού στην Ευρώπη, την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.
Και από κοντά οι τοποθετήσεις για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την κατοχύρωση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων και όλο το υπόλοιπο πολιτικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης που αναπαράγει ατόφια η αξιωματική αντιπολίτευση.
Ποιο είναι το πλαίσιο που θέτει, σε αντιπαράθεση με το επιθετικό πλαίσιο του Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ; Η κλεπτοκρατία, τα σάπιο πολιτικό σύστημα και ένα δικαιότερο φορολογικό...
Δεν είναι ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δε γνωρίζουν πως να κάνουν μια δήλωση κριτικής στο διεφθαρμένο κράτος του Πασοκισμού ή μια προειδοποίηση των δυσκολιών που έχει ένας δρόμος έξω από την ευρωζώνη. Δεν είναι επικοινωνιακό το πρόβλημα. Υπάρχει πλήρης αποδοχή του τρόπου σκέψης, των εννοιών και των λέξεων του αντιπάλου, αλλά αυτό δεν είναι γλωσσολογικό πρόβλημα, είναι πολιτικό και πρωτίστως ιδεολογικό. Με μια έννοια ο Σαμαράς έχει ήδη νικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν χάσει εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα η επαναοικειοποίηση της δυνατότητας άσκησης πολιτικής και σχεδιασμού της οικονομίας σε εθνικό επίπεδο, μιλώντας για μια χώρα μικρή απέναντι στον ιμπεριαλισμό των «μεγάλων δυνάμεων» είναι στοιχείο προόδου. Αυτός ο «κρατισμός» είναι προοδευτικός απέναντι στον αδιαμβισβήτητο και ακλόνητο «κρατισμό» της Γερμανίας ή των ΗΠΑ.
Σήμερα η οικονομία και η χώρα έχει καταστραφεί. Και μαζί της η εργατική τάξη και ειδικά η νέα γενιά. Μία πολιτική διεξόδου, παραγωγικής ανασυγκρότησης και σχεδιασμού ενός μοντέλου που θα αξιοποιεί τις δυνατότητες σε βιομηχανία, τουρισμό, αγροτική παραγωγή, ενέργεια, απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και εκτεταμένη δημόσια παρέμβαση. Οι φλυαρίες για αλληλέγγυα ή κοινωνική οικονομία που δήθεν είναι ένα άλλο μοντέλο απέναντι στον «κρατισμό», λέγονται απλά για να μην πούμε απαγορευμένες λέξεις δυσάρεστες στους δανειστές, και τέτοιες είναι η εθνικοποίηση τραπεζών, ΔΕΚΟ, πλουτοπαραγωγικών πηγών. Σε μια πορεία σοσιαλιστικής μετάβασης προφανώς και χρειάζονται κοινωνικοί πειραματισμοί και καινοτομίες σε μια κατεύθυνση «μαρασμού του κράτους» και προφανώς και δεν θα καταργηθεί ο ιδιωτικός τομέας με διατάγματα, αλλά σε μια σύγκρουση με τους δανειστές και το εγχώριο σύστημα (πχ καναλάρχες), τα πρώτα καθήκοντα θα αφορούν την προστασία από το κράτος δημόσιας περιουσίας, δηλαδή εθνικοποιήσεις.
Σήμερα, όπως σωστά διαπιστώνει το left.gr «το Μνημόνιο δεν συνιστά απλά ένα δημοσιονομικό πρόγραμμα, αλλά ένα συνολικό κοινωνικό μοντέλο για την Ελλάδα και των Ευρώπη. Ένα μοντέλο που φέρνει στο νου τον ανθρωποφάγο καπιταλισμό του 19ου αιώνα, χωρίς στοιχειώδη κοινωνική προστασία και συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ένα μοντέλο μηδενικής ανάπτυξης και μονιμοποίησης της μαζικής εξαθλίωσης». Μόνο που από αυτό το μοντέλο δεν θα ανατραπεί ταυτόχρονα στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. γιατί ακριβώς υπάρχουν ανισομέρειες, γιατί η Ε.Ε. δεν είναι ένα ενιαίο κράτος, γιατί η Ελλάδα γονάτισε αλλά η Γερμανία κέρδισε από την κρίση στην ευρωζώνη, γιατί η ευρωζώνη θωρακίζεται καθημερινά με νόμους και ρυθμίσεις σε μια κατεύθυνση σαν κι αυτή που αναφέρει το παραπάνω απόσπασμα. Μία άλλη Ευρώπη θα έχει γενέθλια πράξη της, η για την ακρίβεια προϋπόθεση της, την διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε. και τη συνεργασία των ευρωπαϊκών λαών και χωρών, που επιθυμούν, σε μια νέα ισότιμη βάση. Το οικοδόμημα αυτό δεν αλλάζει τη νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική ταυτότητα του. Η Ελλάδα μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα σύγκρουσης για ένα νέο σοσιαλιστικό υπόδειγμα με τον «ανθρωποφάγο καπιταλισμό του 19ου αιώνα», να εφαρμόσει ένα πολιτικό πρόγραμμα δημιουργίας θέσεων εργασίας, διεύρυνσης των εργασιακών δικαιωμάτων, δημόσιων επενδύσεων σε παιδεία και υγεία, με ένα πρόγραμμα ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες και ιμπεριαλιστικές συνθήκες της Ε.Ε. που διαλύουν το πανεπιστήμιο, διαλύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, ερημώνουν την ύπαιθρο, ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο. Ένα τέτοιο πρόγραμμα όμως προϋποθέτει να βγει η Ελλάδα από το ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης.
Κάποιοι θα πουν ότι τα παραπάνω είναι προωθημένα, ότι δεν τα δέχεται η κοινωνία, ότι θυμίζουν υπαρκτό σοσιαλισμό, που αποτελεί ακόμα δυσφήμηση, ότι ο αντίπαλος κουνάει σαν φόβητρο όχι μόνο την ΕΣΣΔ και την Κούβα αλλά και τις δυσκολίες της Βενεζουέλας ή ακόμα και της Αργεντινής, οποιουδήποτε συγκρούστηκε ή έστω αμφισβήτησε το παγκόσμιο σύστημα ή πλευρές του.
Άλλοι το λένε γιατί δεν πιστεύουν ότι μπορεί να απαντηθεί η τεράστια επικοινωνιακή λάσπη των ΜΜΕ του συστήματος1, δεν έχουμε τη δύναμη, είμαστε ακόμα υπό το βάρος του συσχετισμού της ήττας του 89-91.
Άλλοι γιατί διαφωνούν στην ουσία με το σοσιαλισμό, την ιστορικά πιο συγκρουσιακή μορφή κεντρικού σχεδιασμού σε αντιπαράθεση με την αγορά.
Στην ουσία της όμως μια τέτοια βολική τοποθέτηση, δυσκολεύεται να υιοθετήσει έστω και τα πιο βασικά σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα, τις πιο μικρές φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις ακόμα και εντός καπιταλισμού. Γι’ αυτό και βάζει σαν όριο της την κλεπτοκρατία και μια πιο δίκαια φορολογία, όταν ο Σαμαράς κάνει πόλεμο στον κρατισμό σε όλες του τις μορφές, σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού - κεϋνσιανού τύπου.
Η απάντηση στο πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο του Σαμαρά δεν θα είναι ιδεολογική, αν και θα παίρνει υπόψη τις επιθυμίες της κοινωνίας για διεθνισμό και διεθνή συνεργασία και από την άλλη τους φόβους της για τον «κρατισμό». Όμως θα ξεκινάει από την πολιτική γιατί εκεί συμπυκνώνονται οι αντιθέσεις της κοινωνίας με πιο «καθαρό» τρόπο. Πως θα βρουν οι νέοι δουλειά; Πως θα ανατραπεί ο «ανθρωποφάγος καπιταλισμός» με τα μεροκάματα των 300 ευρώ και την ελαστική ανασφάλιστη εργασία; Πως δεν θα γίνει η Ελλάδα Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη της Γερμανίας; Πως θα αναπτυχθεί μια οικονομία προς όφελος του λαού; Ποιο είναι το εναλλακτικό πρόγραμμα που δίνει απαντήσεις στα παραπάνω, το Σχέδιο Β για μια άλλη πορεία για τη χώρα; Ποιο είναι το αντίπαλο πλαίσιο στο Σαμαρά;
Αντικρυ
===========================================
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου