Ο αργός θάνατος της ελληνικής Οστ-Πολιτίκ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Με κατάρρευση, ή έστω αργό θάνατο, απειλείται η «‘Οστ-Πολιτίκ» του Κώστα Καραμανλή – από τις ελάχιστες κυβερνητικές πολιτικές που συγκεντρώνουν την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης και από τους λόγους που η ΝΔ κέρδισε οριακά τις εκλογές. Δεν συγκεντρώνει όμως αυτή η πολιτική καθόλου μεγάλη συμπάθεια στη μονίμως αλληθωρίζουσα προς την Ουάσιγκτον ιθύνουσα τάξη της χώρας...
Ερντογάν και Γκιουλ, που σφόδρα ανησύχησαν από τον ελληνορωσικό «έρωτα», βρίσκουν ήδη ευκαιρία να «τρυπώσουν» στο «παράθυρο ευκαιρίας» που τείνει να...δημιουργηθεί. Η ενδεχόμενη κατασκευή ενός δεύτερου αγωγού αερίου «Μπλου Στρημ», που θα συνδέσει τη Ρωσία με την Τουρκία, αντικαθιστώντας τον «Σάουθ Στρημ», συζητήθηκε ήδη μεταξύ Μόσχας και ‘Αγκυρας. Αν τυχόν πραγματοποιούνταν, ένας δεύτερος «Μπλου Στρημ» δεν θα ήταν μόνο μείζων διπλωματική νίκη της Τουρκίας, αλλά στρατηγικής αξίας επιτυχία της ‘Αγκυρας έναντι της Ελλάδας και των καλώς εννοουμένων ευρωπαϊκών και ρωσικών συμφερόντων.
Δεν είμαστε ακόμα εκεί, αλλά θα φτάσουμε, αν δεν ληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες. Γιατί το ελληνικό «σύστημα» τείνει ατταβιστικά στην «όχι και τόσο επωφελή μονογαμία» με τις ΗΠΑ, όπως την χαρακτήρισε σε κυριακάτικη εφημερίδα ο Βασίλης Μαρκεζίνης, με τον ευπρεπέστερο δυνατό τρόπο. Ξεχνώντας μάλιστα, το «σύστημα», ότι, όπως προσφυώς συνόψισε μια μέρα ο Κάρλος Φουέντες, οι «Αμερικανοί (και όλοι θα προσέθετε κανείς) σέβονται μόνο όσους τους μιλάνε όρθιοι και τους κυττάνε στα μάτια». («Αν μια φορά τους γυρίσεις την πλάτη, θα τρέχεις σε όλη σου τη ζωή», συμπληρώνει στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου). Μόνο μια διαρκής άσκηση εναργούς πολιτικής βούλησης προς εναλλακτικές κατευθύνσεις μπορεί να βγάλει το «σύστημα» από τον «ενστικτώδη» και κακό διότι μονομερή, «ατταβιστικό» ατλαντισμό, επιτρέποντας πολυδιάστατη, με ρίσκο για όσους την ασκούν, απαραίτητη για τη χώρα, δημοφιλή, καλύτερα προσαρμοσμένη στις διεθνείς συνθήκες εξωτερική πολιτική.
Η πολιτική γίνεται δια προσώπων, ιδίως σε κράτη χωρίς θεσμούς και χώρες χωρίς δομές. Η ρωσική πολιτική του Καραμανλή γινόταν δια του Κωνσταντίνου Μπίτσιου, αναπληρωτή Διευθυντή του διπλωματικού του Γραφείου. Η δια προαγωγής μετακίνησή του στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Τάξης λέγεται ότι προκάλεσε μεγάλη ικανοποίηση καθ’ όλο το μήκος της οδού Βασιλίσσης Σοφίας. Τα συμβόλαια για τα ΒΜΠ-3 αργούν μήνες να υπογραφούν. ‘Ενας από τους λόγους της καθυστέρησης ήταν ότι ξαφνικά, κάποιος στο ΥΕΘΑ ανακάλυψε ότι χρειάζεται να αλλάξει τα πολυβόλα του οχήματος με άλλα που να πληρούν ΝΑΤΟϊκές προδιαγραφές. Λες και δεν θάκαναν τη δουλειά τους οι σφαίρες αν είχαν άλλο διαμέτρημα, ή θα κατέρρεε η Συμμαχία με λίγο διαφορετικά πολυβόλα στα ελληνικά θωρακισμένα! Βλακεία θα πείτε, αλλά η «βλακεία», η «αποδιοργάνωση» στο ελληνικό κράτος είναι αναγκαία και ικανή προύπόθεση και καταλήστευσης και εξάρτησης...
Το κύριο βέβαια, μείζονος στρατηγικής σημασίας σχέδιο, του αγωγού Σάουθ Στρημ φαίνεται να συνεχίζεται προς το παρόν κανονικά. Το μόνο σύννεφο στον ορίζοντα είναι η αναθεώρηση προς τα πάνω του υπολογιζόμενου κόστους από την ΓΚΑΖΠΡΟΜ. Η Αθήνα ζήτησε όμως υπερδιπλασιασμό της ποσότητας αερίου από το Αζερμπαϊτζάν (αμερικανοτουρκικό σχέδιο) και, περίπου την ίδια χρονική συγκυρία που απομακρύνθηκε ο κ. Μπίτσιος και σταμάτησε η διαδοχική παραγωγή απανωτών σκανδάλων, ο κ. Χατζηδάκης ανακάλυψε τον «νέο ενεργειακό σχεδιασμό» του 2009, που όμως, αν υπάρχει, ουδείς τον γνωρίζει ή μπορεί μέχρι τώρα να τον περιγράψει! Ακολούθησε η πρόσφατη αναφορά του (φίλου του κ. Ομπάμα) κ. Ντέρμπιν, μετά τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό, στις «πράσινες» ενέργειες. ‘Ομως το μόνο πράσινο στο αζερικό αέριο είναι ότι προέρχεται από ισλαμική χώρα! ‘Οπως σημειώνει ειδικός στα ενεργειακά, «εκτός από πράσινες ενέργειες υπάρχουν και πράσινα άλογα. ‘Ολη η ελληνική περιφέρεια γεμίζει πυρηνικά εργοστάσια χωρίς καμμία αντίδραση και τελικά, όταν ολοκληρωθεί η «περικύκλωση», μάλλον δεν θα δούμε περισσότερες ανεμογενήτριες, αλλά τον «φίλο» Σαρκοζί να πλασάρει αντιδραστήρα...»
Ουδείς εχέφρων παρατηρητής θα πρότεινε στην κυβέρνηση μετωπική σύγκρουση με τις ΗΠΑ ή άλλες ισχυρές δυνάμεις. ‘Ολοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη ενδεχομένως κάποιων ελιγμών. Το «άνοιγμα» όμως της Ελλάδας (και της Κύπρου) σε εναλλακτικές πολιτικές προς Ρωσία και άλλες κατευθύνσεις, συμπληρωματικές προς τις κύριες συμμαχίες της χώρας, δεν είναι ζήτημα δευτερεύον, αλλά εθνικής ασφάλειας και επιβίωσης. Είναι δυνατόν να ξοδεύει η Ελλάδα τον μισό προϋπολογισμό της υποτίθεται για άμυνα από την Τουρκία και να θέλει ταυτόχρονα όλος σχεδόν ο εφοδιασμός της σε αέριο να περνά από τον δυνητικό της αντίπαλο; Πως γίνεται η Τουρκία του Ερντογάν να διαθέτει ταυτόχρονα καλύτερες σχέσεις από την Αθήνα και με το Ισραήλ και με τον αραβικό κόσμο (της Χαμάς περιλαμβανομένης!) και με την Ουάσιγκτον και με την Τεχεράνη, επιδιώκοντας τώρα να αποκτήσει και με τη Μόσχα; Μια μικρή χώρα μεταξύ δυτικού, ισλαμικού και σλαβικού κόσμου πρέπει νάναι πολυμήχανη, για να επιβιώσει διατηρώντας και κάποιο βαθμό ελευθερίας. Και πρέπει επίσης να διαφυλάσσει σθεναρά την αξιοπιστία των όποιων επιλογών της..
Ελπίζει κανείς ότι πρόκειται για ανάπαυλα, τακτικό ελιγμό (αλλοιώς θάναι και κρίμα για τον Πρωθυπουργό), αλλά ο «νόμος βαρύτητας» του «συστήματος» τείνει να ευνοήσει μονιμοποίηση «ταλαντώσεων» προς ατλαντική κατεύθυνση. Θάπρεπε μια θαραλλέα ρωσική πολιτική να υποστηρίζεται κι από την αντιπολίτευση, που δεν βρήκε μέχρι τώρα το θάρρος αυτό. (‘Οταν μάλιστα προσπάθησε να αλλάξει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, βρήκε μια «συνιστώσα» να επιμένει ότι όλοι οι ιμπεριαλισμοί είναι ίδιοι! Μόνο που μερικοί είναι πιο ίδιοι από τους ίδιους, θα παραφράζαμε κι εμείς τον ‘Οργουελ).
konstantakopoulosd@yahoo.gr