Το επικίνδυνο παιγνίδι της ευρωπαϊκής ένωσης.

Του Mark Weisbrot

Η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ για παροχή έως και 960 δις δολαρίων για τη στήριξη των ασθενέστερων οικονομιών της ηπείρου καθώς και των χρηματοπιστωτικών αγορών φαίνεται να έχει ηρεμήσει προς το παρόν τους επενδυτές σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, αυτό δεν λύνει το υποκείμενο πρόβλημα ούτε καν βραχυπρόθεσμα. Του Mark Weisbrot από τους New York Times

Το πρόβλημα είναι ένα από τα παράδοξα της οικονομικής πολιτικής. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταλήξει σε συμφωνία με τις αρχές της ΕΕ, οι οποίες περιλαμβάνουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, καθώς και με το ΔΝΤ, η οποία θα κάνει την τρέχουσα οικονομική κρίση να γίνει ακόμη χειρότερη.

Αυτό είναι γνωστό για τους οικονομολόγους, ακόμη και σ’ αυτούς που συμπεριλήφθηκαν στις διαπραγματεύσεις της συμφωνίας σε επίπεδο ΕΕ και ΔΝΤ. Οι προβολές δείχνουν ότι αν το πρόγραμμα πετύχει το χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί από 115% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος που είναι σήμερα έως και σε 149% το 2013. Αυτό σημαίνει ότι σε λιγότερο από τρία χρόνια και πολύ πιθανόν νωρίτερα η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την ίδια κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα....Επιπλέον, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει γι’ αυτό το χρόνο μία μείωση 4% του ΑΕΠ. Το σχέδιο είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί εξαιρετικά αισιόδοξο. Με άλλα λόγια, οι Έλληνες θα περάσουν πολλά δεινά, η οικονομία τους θα συρρικνωθεί και η επιβάρυνση του χρέους θα αυξηθεί και τότε είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν την ίδια επιλογή αναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση του χρέους/ στάση πληρωμών ή έξοδο από το ευρώ.

Υπάρχουν διδάγματα από αυτό το φιάσκο. Κατ’ αρχάς, καμία κυβέρνηση δεν πρέπει να υπογράφει μία συμφωνία που θα εγγυάται μία ανοικτή ύφεση και να επαφίεται στην παγκόσμια οικονομία για να την τραβήξει έξω από αυτή. Αυτή η διαδικασία της «εσωτερικής υποτίμησης» - σύμφωνα με την οποία η ανεργία σκόπιμα οδηγείται σε υψηλά επίπεδα, ώστε να μειωθούν μισθοί και τιμές διατηρώντας την ονομαστική συναλλαγματική ισοτιμία σταθερή - δεν είναι μόνο άδικη. Είναι και ασύμφορη. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την Ελλάδα με δεδομένο το αρχικό βάρος του χρέους της.

Οι δέκα χιλιάδες Έλληνες που βρέθηκαν στο δρόμο έχουν δίκιο. Η ΕΕ και οι οικονομολόγοι έχουν άδικο. Δεν μπορεί να συρρικνωθεί ο δρόμος σας από την ύφεση. Πρέπει να αυξήσετε τον αριθμό διεξόδων, όπως κάνουν οι ΗΠΑ, έστω και πολύ αργά. Εφόσον η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν προσφέρουν μία επιλογή ανάπτυξης στην Ελλάδα θα ήταν καλύτερα η χώρα να εξέλθει από την ευρωζώνη και να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος της.

Η Αργεντινή προσπάθησε να εφαρμόσει αυτή τη στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» από τα μέσα του 1998 έως τα τέλη του 2001, πάσχοντας από μία ύφεση που οδήγησε τη μισή χώρα στη φτώχεια. Τότε επαναδιαπραγματεύτηκε το χρέος της. Η οικονομία συρρικνώθηκε για ένα ακόμη τρίμηνο και στη συνέχει είχε μία σημαντική ανάκαμψη που μεταφράστηκε σε 63% τα επόμενα έξι χρόνια.
Αντίθετα, η «εσωτερική υποτίμηση» ως διαδικασία υπόσχεται όχι μόνο ύφεση επ’ αορίστου, αλλά και μια μακρά, πολύ αργή ανάκαμψη, εφόσον λειτουργήσει - όπως μπορούμε να δούμε από τις προβλέψεις του ΔΝΤ για τη Λετονία και την Εσθονία. Και οι δύο αυτές χώρες αναμένεται να χρειαστούν 8 ή 9 χρόνια για να καταλήξουν στα προ ύφεσης παραγωγικά τους επίπεδα.

Η αρχές της ΕΕ «έστειλαν» τις αγορές στη συντριβή την περασμένη Πέμπτη λέγοντας ότι δεν είχαν συζητήσει το ζήτημα της «ποσοτικής χαλάρωσης» για να βοηθήσει στην επίλυση της κατάσταση.

Από την πλευρά της η ηγεσία της ΕΕ προέβη επίσης σε δηλώσεις ότι απαιτούνται ακόμη μεγαλύτερη μείωση του ελλείμματος από τις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση ή σχεδόν κοντά στην ανάταση. Η νέα συμφωνία που επιτεύχθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο διατηρεί εν μέρη το περιεχόμενο αυτών των δηλώσεων αλλά όχι αρκετά.

Οι αυθεντίες κατηγορούν εύκολα την Ελλάδα και τις άλλες ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες – Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία και Ισπανία – για τα προβλήματά τους. Παρά το γεγονός ότι όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου είχαν «φούσκες» στο ενεργητικό αλλά και προχώρησαν σε υπερβολές κατά τη διάρκεια των χρόνων ανάπτυξης, δεν προκάλεσαν στην παγκόσμια ύφεση που εκτίναξε τα ελλείμματά τους.

Το σημαντικότερο είναι ότι το πραγματικό τους πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι ΕΕ και ΔΝΤ εξακολουθούν να τους προσφέρουν τη μεσαιωνική ιατρική αφαίμαξης του ασθενούς. Μέχρι αυτό να αλλάξει να περιμένετε πολύ περισσότερα προβλήματα στο μέλλον.
tvxs.gr