-Τι είπες ρε τσόγλανε;…

Από το PRESS-GR

Tου Κώστα Καστρινού

Βγήκε ένα παλιοτόμαρο πρωί- πρωί στην τηλεόραση από αυτούς τους πολυθεσίτες εκκολαπτόμενους σφουγγοκωλάριους τσανακογλείφτες, και έλεγε εμμέσως πλην σαφώς χωρίς ντροπή, ότι η δική μας η γενιά των ΄΄πεννηντάρηδων΄΄ του καναπέ όπως την αποκάλεσε, τα βρήκε όλα έτοιμα δεν έκανε ποτέ της τίποτα και είναι υπεύθυνη για την κατάντια αυτής της χώρας.

Δεν άντεξα άλλο, πήρα ανάποδες κι άρχισα να τα χώνω στο γυαλί.

Τι είπες ρε τσόγλανε. Γιατί τους βάζεις όλους μες στον ίδιο τον ντορβά; Εγώ διέλυσα αυτή τη χώρα;

Εγώ ρε αρχιρουφιάνε, δούλεψα σα σκυλί, πείνασα για να...

χει η φαμιλιά μου ένα δωμάτιο κι ένα γεμάτο πιάτο φασολάδα. Ήρθα από το χωριό μου στην Αθήνα, γιατί μου είπανε πως θα χω ευκαιρία για δουλειά και μια καλύτερη ζωή, στοιβάχτηκα σε 10 τετραγωνικά διαμέρισμα και πάλεψα για το αύριο, θέλοντας για τα παιδιά μου ένα μέλλον καλύτερο, χωρίς να λείψω ούτε μια μέρα απ’ τη δουλειά μου.(Το βιβλιάριο ασθενείας μάρτυρας αδιάψευστος, επί τριάντα χρόνια εργασίας είναι τα φύλλα του εντελώς κενά.)
Κι έρχεσαι τώρα εσύ τσογλάνι για να μου πεις πως έκανα εγώ τα λάθη. Πως έθρεψα ένα σύστημα πολιτικό που είναι σάπιο, και πρέπει να πληρώσω. Να σου πληρώσει σήμερα ο διάολος το τελευταίο μερόκάματο.
Που ήθελες να ξέρω εγώ τι κάνανε οι άλλοι; Ήξερα μοναχά εκείνα που μου λέγατε εσείς οι πληρωμένοι εγκάθετοι, κι όλοι μου λεγανε "για την πατρίδα". Και για μένα, ήτανε πατρίδα το χώμα που γεννήθηκα κι αξιώθηκα να ζω, πατρίδα ητανε τα παιδιά μου και το δικό τους το αύριο, πατρίδα ητανε η φαμίλια μου. Κι έκανα πάντα εκείνο που μου λεγάτε πως ητανε καλό για την πατρίδα.
Τώρα μου λένε πως αυτά τα λίγα που δικαιούμαι για να ζήσω, πρέπει να τα θυσιάσω για την πατρίδα. Κι όταν θυμώνω και φωνάξω για το δίκιο μου, βάζεις τη ρουφιανιά σου πάλι εσύ σκουλήκι βρομερό και με χτυπάν τα ίδια τα παιδιά μου με γκλομπς, και ρίχνουνε σ’ εμένα τα καινούργια χημικά . Και ξέρω τώρα πως δε φταίνε ετούτα τα παιδιά , γιατί και σ’αυτα για την πατρίδα τους είπαν πως το κάνουνε. Για μια πατρίδα, για μια δουλειά, για ένα μισθό. Για την πουτάνα την πατρίδα. Το ίδιο παραμύθι του Έλληνα εδώ και τέσσερες χιλιάδες χρόνια.
Εγώ καθίκι μαθημένος χρόνια με τα λίγα, πάλι μ’ αυτά τα λίγα θα μπορώ να ζήσω. Και με λιγότερα από τα λίγα αν χρειαστεί.
Μπορώ να ζήσω ως μη κατέχων, γιατί ως μη κατέχων έζησα όλη μου τη ζωή.
Μόνο μη μου λες να ζήσω με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί αυτό δεν έμαθα ποτέ πως να το κάνω....Αυτό που εσύ ζητάς απεγνωσμένα τσογλανόπαιδο.
Να έχεις τύχη μην σε βρω ποτέ στο δρόμο μου εγκάθετε. Θα σου γα…..
Ένα τηλεκοντρόλ και ένα χέρι ορατό η αόρατο, ρυθμίζει πια την άθλια ζωή μας.