Ο ξυλοδαρμός Χατζηδάκη και οι ευθύνες των κομμάτων

To ξύλο σε βουλευτή δεν ήταν τυχαίο, ωστόσο ήταν τυχαίο το ότι το έφαγε ο Κωστής Χατζηδάκης. Στην θέση του θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε πολιτικός βρισκόταν εκεί την ίδια στιγμή. Ήταν το λογικό αποτέλεσμα πρακτικών που δουλεύονται εδώ και χρόνια.

Τα κόμματα, ανεξαιρέτως χρώματος και (δήθεν) ιδεολογίας ακολουθούν εδώ και δεκαετίες την ίδια γραμμή: δημιουργία οπαδών.

Πώς το κάνουν αυτό; Με τις κλαδικές και τις πολιτικές νεολαίες. Κατάφεραν με αυτό τον τρόπο να έχουν φανατικούς υποστηριχτές που δεν νοιάζονται για την ουσία (πόσο δλδ ένας πολιτικός προσφέρει στον τόπο) αλλά για ποιο κόμμα είναι στην εξουσία.

Αυτό που πέτυχαν είναι να έχουν λαό που θα βλέπει την διακυβέρνηση της χώρας σαν ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Όπως ο ποδοσφαιρόφιλος χαίρεται να βλέπει την ομάδα του πρωταθλήτρια έτσι και ο κομματόφιλος χαίρεται να βλέπει το κόμμα του στην εξουσία.

Δεν έχει σημασία αν βάζει φόρους, αν κλέβει, αν, αν, αν... Αρκεί να μην κυβερνά οι "άλλοι".

Το βλέπουμε άλλωστε και από τις δημοσκοπήσεις που πάντα κάνουν λόγο για το ποσοστό συσπείρωσης που πετυχαίνει κάθε κόμμα.

Τα μεγάλα μυαλά που έστησαν όλο αυτό το σύστημα με τις κομματικές στρατιές που δίνουν την μάχη στις κάλπες δεν υπολόγισαν κάτι.

Όταν πατάς πάνω σε μία κατάσταση (οπαδισμό στην προκειμένη) για να πετύχεις κάτι τότε θα πρέπει να προετοιμαστείς και για στα στραβά της. Και στην περίπτωση του οπαδισμού είναι η βία.

Όλοι αυτοί που βρίσκονται μέσα στην Βουλή "τρώγονται" στα κανάλια αλλά όταν κλείνουν οι πόρτες του μεγάρου ο ένας καλύπτει τις ατασθαλίες του άλλου. Και μετά ζητάνε από τον κόσμο να πληρώσει όλα όσα "φαγώθηκαν". Για πόσο χαζό έχουν τον κόσμο; Πόσο θα κάνει ο λαός τα στραβά μάτια σε δηλώσεις σαν του Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε";

Και ο Πάγκαλος μπορεί να είπε δυνατά την σκέψη/άποψη του αλλά δεν είναι ο μόνος που βλέπει τα πράγματα έτσι. Και ο κόσμος το ξέρει. Και από την στιγμή που δεν μπορεί να βρει το δίκιο του αλλιώς φτάνει στα άκρα. Σηκώνει χέρι, χτυπάει και αργότερα μπορεί να σκοτώσει κιόλας.

Οπαδούς θέλανε. Τους μάζεψαν. Τώρα αντιμετωπίζουν τον φανατισμό των αντιπάλων τους που δεν είναι απαραίτητο να κουβαλάνε σημαία κάποιου άλλου κόμματος.

Εξάλλου το μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα ονομάζεται αποχή/λευκό/άκυρο.

Στις τελευταίες εκλογές εκείνοι που επέλεξαν να μην δώσουν ψήφο σε εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων ξεπέρασε κατά πολύ το 70%.

Το σύστημα είναι φτιαγμένο ώστε και 1.500-2.000 άνθρωποι να ψηφίσουν (γιατί κάπου εκεί είναι και όσοι κατεβαίνουν στις εκλογές οπότε προσέρχονται στην κάλπη για να στηρίξουν τους εαυτούς τους ) τα αποτελέσματα θα είναι τύπου: "40% για τον πρώτο, 20% για τον δεύτερο και πάει λέγοντας".

Το 70% και βάλε δεν το υπολογίζουν. Τώρα όμως που αρχίζει και πέφτει ξύλο ίσως κάτι να αρχίσει να αλλάζει. Και αυτή τη φορά δεν ήταν τίποτα παιδάκια που έσπασαν μαγαζιά βιοπαλαιστών. Ήταν ώριμοι άντρες, μεροκαματιάριδες που δεν άντεξαν άλλο.

Είμαι σίγουρος πως για το μόνο που λυπήθηκαν ήταν το ότι δεν πέτυχαν τον Πάγκαλο αλλά την μισή μερίδα Χατζηδάκη. Αναγκάστηκαν να την "βγάλουν" με ότι βρήκαν. Και κάπως έτσι θα συνεχίσουν και στο μέλλον.

Άκουσα πως η αστυνομία έχει εντοπίσει τους δράστες του ξυλοδαρμού. Τους δράστες όμως που έκαψαν την Marfin με αποτέλεσμα να υπάρξουν νεκροί ακόμα δεν τους βρήκαν.

Δεν είναι όλα αυτά πρόκληση; Δεν θα υπάρξει αντίδραση; Δεν θα πέσει κι άλλο ξύλο;

Παν

ipanic