What's happening?

από antistachef

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Όταν 75% των Ελλήνων δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη ζωή τους, 81% δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της δημοκρατίας, 50% γυρίζουν την πλάτη τους στην πολιτική και 84% αισθάνονται ανασφάλεια για το αύριο, τι σχόλιο μπορεί να κάνει κανείς; Και τι συμπεράσματα να βγάλει από αυτούς τους αριθμούς της Public Issue που είναι ταυτόχρονα όχι μόνο τα ερωτήματα αλλά και οι απαντήσεις;

Το ζήτημα είναι: Τις βλέπουν αυτές τις δημοσκοπήσεις στο Μαξίμου; Λαμβάνει κανείς τον κόπο να αναρωτηθεί πού μπορoύν να οδηγήσει τους αυτουργούς της σημερινής πολιτικής, αλλά και τη δημοκρατία και τον τόπο η μαυρίλα που περιγράφουν; Έχουν υπόψη τους οι άτεγκτοι επιτηρητές, και κυρίως οι απόγονοι εκείνων που κάποτε δήλωναν ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, τι ακριβώς καραδοκεί στην άκρη αυτού του τούνελ;
Το πιθανότερο είναι ότι και τις βλέπουν και τις μελετούν. Αλλά όπως σε όλες τις περιπτώσεις που οι μεγάλες κρίσεις δείχνουν τα δόντια τους, το υψόμετρο και ο εθισμός της εξουσίας τούς εμποδίζουν να καταλάβουν. Γερασμένα τέκνα μιας άλλης εποχής, ντύνονται με στολές μαραθωνοδρόμων, ενώ δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, και πιστεύουν ότι τρέχουν προς το αύριο, ενώ είναι το έδαφος που τρέχει κάτω από τα πόδια τους. Δεν μπορούν να δουν ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε και μόνο οι ίδιοι μένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι.

Έτσι, η Μαρία Αντουανέτα έψαχνε απαντήσεις στο παντεσπάνι, ο τσάρος Νικόλαος στον Ρασπούτιν και ο Γιώργος Παπανδρέου, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως, στη γνωστή ξεθυμασμένη δημαγωγία, στις δεσμεύσεις που δεν τον δεσμεύουν και στις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Δεν πιστεύει πιθανότατα ότι έτσι θα τους πείσει όλους για πάντα, φαντάζεται όμως ότι θα πείσει αρκετούς για λίγο –μέχρι να περάσουν τα δύσκολα που προανήγγειλε ο Στρος Καν.

Ότι έτσι αποδεικνύεται παμπάλαιος και εντελώς προβλέψιμος, ενώ κομπάζει ως ρηξικέλευθος μηχανικός της νέας Ελλάδας, δεν περνάει από το μυαλό του. Και είναι σίγουρο ότι όταν εκείνο το σκοτεινό πλήθος των δυσαρεστημένων, των θυμωμένων, των απελπισμένων γίνει -γιατί θα γίνει, να το θυμηθείτε- θολό ποτάμι που θα παρασέρνει τα πάντα, αυτός θα κατηγορεί τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Και θα αναρωτιέται τρέχοντας στην αγκαλιά όσων τώρα τον βραβεύουν «what's happening?”…