Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία αποτελεί ένα σύστημα ιδεών, που όπως κάθε ιδεολογία, προτρέπει προς τη πράξη και κινητοποιεί τους οπαδούς της στην πραγμάτωση των οραμάτων της για την πραγματικότητα. Ο βαθειά αντιδημοκρατικός και ελιτιστικός πυρήνας αυτού του ιδεολογικού μορφώματος, αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα, ως προς την κινητοποίηση οιασδήποτε συλλογικότητας αναφορικά με την πραγμάτωσή του κόσμου που επαγγέλλεται. Απόρροια αυτής της αδυναμίας και μόνη διέξοδος, είναι η παραπλανητική κατάκτηση της εξουσίας και η χρήση του μονοπωλίου της κρατικής βίας. Με αυτό τον τρόπο- με την κατάληψη του κράτους-, οι νεοφιλελεύθεροι, επιδιώκουν την βίαιη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου, μια μεταβολή που μπορεί να συντελεστεί μέσω της δραστικής μεταβολής της δομής του θεσμικού πλαισίου. Την μεταβολή των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, την αναδιανομή του πλούτου και την δραματική αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων.

Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση με την μορφή της εσωτερικής υποτίμησης που επιχειρείται στην Ελλάδα,- ως βασικό διακύβευμα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ανέφερε την ανόρθωση και την ανασυγκρότηση της χώρας - αποσκοπεί στην εγκατάσταση ενός νέου τύπου συσσώρευσης κεφαλαίου, της ευέλικτης συσσώρευσης και ταυτόχρονα στην ιδιωτικοποίηση του παραγωγικού πλούτου της χώρας, που θα αποφέρει τεράστια κέρδη στους επιχειρηματίες και στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Φυσικά ένα τέτοιο σχέδιο δημοκρατικής εκτροπής και πατριωτικής προδοσίας, θα ήταν αδύνατο χωρίς την αδιάλειπτη προπαγάνδα των ΜΜΕ που ελέγχονται από τους τραπεζίτες.

Εντούτοις το πραγματικό διακύβευμα για τους νεοφιλελεύθερους είναι κατεξοχήν η οργάνωση του ιδεολογικού πολέμου. Αν αντιδράσουν οι μάζες, το εγχείρημά τους έχει τελειώσει. Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο λαός να βρεθεί σε αμηχανία για ένα ικανό διάστημα, και έτσι να κερδηθεί χρόνος για να θεσμοθετηθούν οι νέες κανονιστικές ρυθμίσεις. Άπαξ και συντελεστεί αυτή η θέσμιση, η απορρύθμιση έχει δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί.

Τεχνικές χειραγώγησης.

1. Ενοχοποίηση

Η τεχνική της ενοχοποίησης είναι θεμελιώδης, ώστε να ακινητοποιηθεί το θυμικό: Το «μαζί τα φάγαμε», δεν είναι μια απλή φράση, αλλά μια θυμική βόμβα υδρογόνου. Η ενοχοποιητική κοινωνική μηχανική στρέφει τους πάντες ενάντια σε όλους, την κάθε κοινωνική ομάδα ενάντια σε κάποια άλλη. Όταν επιτευχθεί το στάδιο της ενοχοποίησης, ο ιδεολογικός πόλεμος παίρνει νέα τροπή,

2.Ασθένεια

Η ενοχοποίηση, ενεργοποιώντας τα ιουδαϊκο-χριστιανικά κατάλοιπα, αυτόματα ενεργεί στην μπλοκαρισμένη διάνοια και της υποβάλλει την ιδέα της ασθένειας. «Οι έλληνες, είμαστε ασθενείς», «ανήθικοι», «άπληστοι», «ανορθόλογοι», «διεφθαρμένοι», δηλαδή ανίκανοι ραγιάδες. Στο παιχνίδι αυτό, μπαίνει βέβαια και το πολιτικό προσωπικό, που συνετέλεσε στη διαφθορά, έτσι ώστε να είναι ευκολότερη η λήψη μέτρων πειθάρχησης.

3.Θεραπεία.

Και αίφνης εμφανίζεται το μοτίβο της θεραπείας. Ο ασθενής λαός χρήζει θεραπείας. Και επειδή είμαστε όλοι διεφθαρμένοι-λαός και πολιτικοί- καταφθάνει το ιατρείον ΔΝΤ, με τους αρχίατρους και ιατρούς του.

Απάνθισμα ιατρικών δηλώσεων από πάσης φύσεως ιατρολάγνους.

«Μην πολεμάτε το γιατρό, ίσως σας δώσει φάρμακα που δεν σας αρέσουν, αλλά ακόμα κι αν δεν σας αρέσουν, ο γιατρός είναι εκεί για να σας βοηθήσει.» (Ντ. Στρ. Καν. Ομιλία στην ελληνική βουλή.)

«Η κατάσταση είναι ακόμα κρίσιμη. Είμαστε στην Εντατική και απλά πέρσι σωθήκαμε την τελευταία στιγμή. Το θέμα δεν είναι να εντοπίσεις το πρόβλημα αλλά να το θεραπεύσεις», (Γ. Παπανδρέου, Ομιλία στο υπουργικό συμβούλιο)

«Μια συμπεριφορά που θα μας φαινόταν εντελώς παράλογη σε έναν άρρωστο άνθρωπο, τείνει να καταστεί κυρίαρχη σε μιαν άρρωστη χώρα.» (Καθημερινή, 26-6-11, Καταστροφικοί μεγαλομανείς, Στάθης Καλύβας, Yale university)

«Με χέρι τρεμάμενο, πάω να βάλω την υπογραφή στην εξουσιοδότηση, καθώς η ασθενής -η Ελλάδα- έπεσε στο μεταξύ σε κώμα και πρέπει κάποιος συγγενής να αποφασίσει. Ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κοινής Λογικής μού το τονίζει: η θεραπεία είναι πειραματική, έχει αρκετά εναντίον της και δεν εγγυάται τη θεραπεία. Αλλά εγώ υπογράφω γιατί έχει ένα μοναδικό πλεονέκτημα: είναι η τελευταία μας ελπίδα.» (Καθημερινή, 17-4-11. A. Δοξιλαδης: Εκτακτο Ιατρικό Ανακοινωθέν.

«Το πρόβλημα με τα προηγούμενα σταθεροποιητικά προγράμματα είναι ότι μόλις εξέλιπαν τα συμπτώματα της κρίσης, εγκαταλειπόταν η θεραπεία.» (Καθημερινή, 9-1-11, Μανδραβέλης Π.)

«η προτεινόμενη θεραπεία ήταν ο ελαφρολαϊκός κεϊνσιανισμός: «ρίχτε λεφτά να κυκλοφορούν.» (Καθημερινή, 26-6-11, Μανδραβέλης Π.)

Η καταβολή της πολιτικής ιατροθεραπείας.-Φασιστική ιδεολογία.

Είναι πασίγνωστο ότι ο πρώτος «ιατρός» της άρρωστης Ελλάδας υπήρξε ο χουντικός Γ. Παπαδόπουλος:

«Πάλι θα αποτολμήσω επαφην με τους γιατρούς. Ασθενήν έχομε, εις τον γύψο τον βάλαμε. Μη ξεχνάτε όμως ότι ευρισκόμεθα προ ενός ασθενούς, τον οποίον έχομεν επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει πιθανότης αντί δια της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας, να τον οδηγήση εις θάνατον». (Γεώργιος Παπαδόπουλος, «Συνέντευξις εις αίθουσαν Ε.Σ.Η.Ε.Α….»,).

Γενικά οι απανταχού δικτάτορες που εγκαθίδρυσαν δικτατορικά καθεστώτα με γνώμονα την οικονομική και κοινωνική αναδιάρθρωση, ενέτασσαν στον ιδεολογικό τους λόγο την έννοια της θεραπευτικής διαδικασίας. Ο φασισμός, ο Ναζισμός, ο σταλινισμός, η δικτατορία του Πινοσέτ και του Φράνκο, εμπεριείχαν ιδεολογικά στοιχεία που έβρισκαν έκφραση μέσω μεταφορών από την ιατρική γλώσσα. Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει διότι οι επίδοξοι στρατιωτικοί ή κοινοβουλευτικοί δικτάτορες, θέτοντας εαυτούς στο απυρόβλητο μιας ιδεολογίας που ευαγγελιζόταν την αλήθεια, πίστευαν ότι κατέχουν και την ίδια την αποκάλυψή της. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό είναι που ταυτοποιεί τον ιδεολογικό λόγο του φασιστικού και νεοφιλελεύθερου λόγου.

Οι νεοφιλελεύθεροι σοσιαλιστές και μη, ως άλλοι θεολόγοι και ιερείς της αποκεκαλυμμένης αλήθειας των παντοδύναμων αγορών, πιστεύουν ότι επιτελούν ένα έργο ενοποίησης της ανθρωπότητας. Τα ανθρώπινα θύματα είναι απλά παράπλευρες απώλειες ως προς την επιτέλεση αυτού του σχεδίου. Το ιατροθεραπευτικό ιδεολογικό μοτίβο που συνοδεύει τον υπερφίαλο, ενδεή και φίλαυτο λόγο τους, αντανακλά την βαθειά νεοφιλελεύθερη πεποίθηση ότι μια ελίτ-πολιτική και οικονομική-θα επιλύσει το πρόβλημα της ιστορίας και θα επιφέρει το τέλος των ιδεολογιών, των συγκρούσεων και της ίδιας της ιστορίας με την επικράτηση της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Να σημειώσουμε ότι από τη στιγμή που εφευρέθηκε η χρεοκρατία, οι δικτατορίες είναι άχρηστες. Τα στρατιωτικά καθεστώτα δεν εξυπηρετούν τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, διότι καταναλώνουν πόρους και ενέργεια και τελικά γίνονται μπούμερανγκ. Αντίθετα, οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές και οικονομικές, ενώ δεν επιφέρουν άμεση ριζοσπατικοποίηση, ς δυνάμει του κοινοβουλευτικού και συχνά σοσιαλιστικού προσωπείου τους.

Kritik