4.12.11
Το διακομματικό μενού της διαπλοκής.
Όλο και περισσότεροι Έλληνες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, που σχηματίστηκε με διαδικασία στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, ήρθε για να μείνει πολύ περισσότερο από τον αρχικό ορίζοντα της 19ης Φεβρουαρίου. Ήδη η... σχεδόν αποκλειστική αποστολή της, η υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, έχει τροποποιηθεί και διευρυνθεί με τρόπο ώστε ο εκλογικός ορίζοντας να απομακρύνεται πλέον πολύ.
Παράλληλα, όμως, με την επιμήκυνση του χρόνου της κυβερνητικής θητείας έρχεται και η - εκ των πραγμάτων - διεύρυνση του αντικειμένου της. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια έμειναν ανοιχτά πολλά ζητήματα αρκετά καυτά, ώστε, όποια κυβέρνηση κι αν τα έπιανε, θα ρίσκαρε μεγάλο πολιτικό κόστος.
Τώρα η κυβέρνηση Παπαδήμου, υπό το προσωπείο της «εθνικής σωτηρίας», μπορεί να δώσει, συναινετικά και διακομματικά, «λύσεις» σε όλες τις εκκρεμότητες. Απλώς υπογράφοντας ή έστω διευκολύνοντας την εσωτερική (αυτή τη φορά όμως και... εξωτερική) διαπλοκή, όπως είχε κάνει σχεδόν πριν από 20 χρόνια η κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα – με πρώτο «πιάτο» τις προμήθειες του ΟΤΕ και στη συνέχεια την παραχώρηση των συχνοτήτων της τηλεόρασης στους μεγαλοεκδότες και πολλά άλλα...
Ήδη οι «καυτοί φάκελοι» της κυβέρνησης Παπαδήμου ξεπερνούν τους πέντε, ενώ έπεται και συνέχεια, αρκεί να διαπιστωθεί η δέουσα προθυμία... Έτσι, υπό το πρόσχημα της ολοκλήρωσης του PSI Plus, της χορήγησης της επόμενης δόσης του δανείου ή / και της διαχείρισης μιας κατάρρευσης του ευρώ ή μιας αναδιάρθρωσης της ευρωζώνης, η κυβέρνηση αυτή, που διαμορφώθηκε για να διαχειριστεί μια συμφωνία που (μάλλον) πλέον δεν υπάρχει, θα νομοθετήσει μια σειρά άλλες διευκολύνσεις προς την εγχώρια και ξένη διαπλοκή, η οποία με τη σειρά της θα στηρίξει (πολιτικά και επικοινωνιακά) και την επιμήκυνση της κυβερνητικής θητείας όσο χρειαστεί.
1. Το bailout της Siemens
O αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος έχει ήδη αναλάβει επίσημα την εξωδικαστική επίλυση (συμβιβασμός) των διαφορών του ελληνικού Δημοσίου με τη Siemens. Πρόκειται για μια υπόθεση που, όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες του «Π» (που πρώτο είχε γράψει για το θέμα), είχε αναλάβει ο εμπιστότερος των εμπίστων (την περίοδο εκείνη...) του ΓΑΠ Χάρης Παμπούκης.
Με δεδομένο ότι η Siemens τις τελευταίες δεκαετίες είχε δαπανήσει σε δωροδοκίες πολιτικών στην Ελλάδα περίτα 100 εκατ. ευρώ για να εξασφαλίσει προμήθειες σε όλο το φάσμα των δημοσίων έργων περί τα 10-15 δισ. ευρώ, το λεγόμενο «κόστος πωλήσεων» είναι ούτως ή άλλως πολύ χαμηλό (περίπου 10%).
Αυτό από την περίοδο Παμπούκη είχε επιτρέψει στη γερμανική εταιρεία να διαπραγματευτεί (κατά τις πληροφορίες που τότε διέρρεαν) μία αποζημίωση της τάξης των 100-150 εκατ. ευρώ. Με το ποσό αυτό η Siemens θα τερμάτιζε τη διαρκή φθορά και δυσφήμιση του ονόματός της. Κάτι που ίσως να μην επηρεάζει τις πωλήσεις οικιακών συσκευών, αλλά σίγουρα διαμορφώνει απαγορευτικό παράγοντα εάν πρόκειται για δημόσιο συμβόλαιο.
Δεν είναι τυχαίο ότι, εξαιτίας της εμπλοκής αυτής, έχει μπει πάγος στο νέο σύστημα επικύρωσης εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη σηματοδότηση σιδηροδρομικών έργων και σε πολλά άλλα σημαντικά προγράμματα. Κάτι που σημαίνει ότι, ενώ οι δουλειές έχουν «κερδηθεί», δεν μπορούν να υπογραφούν.
Ο Βενιζέλος, λοιπόν, διαρρέει τώρα ότι με 200 - 250 εκατ. ευρώ θα φέρει τον συμβιβασμό με σχεδόν διπλάσια χρήματα από αυτά του Παμπούκη, ώστε το θέμα να κλείσει με «επιτυχία» και πολλά χειροκροτήματα. Τι κι αν πολλοί (όπως η Επιτροπή Ανταγωνισμού) υπολογίζουν την προβλεπόμενη αποζημίωση της Siemens στο 1 δισ. (ή και 2 δισ., αν υπολογιστούν τα διαφυγόντα κέρδη εταιρειών που, αν και δικαιούνταν κάποιες από τις συμβάσεις, τις έχασαν λόγω των δωροδοκιών...).
Τέτοια ποσά είναι μάλλον απίθανό να τα δώσουν ποτέ οι Γερμανοί τώρα που μας έχουν στο τσεπάκι. Και το κακό είναι ότι κάπως έτσι θα κλείσει και το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για το κατοχικό δάνειο, που μάλλον θα συμψηφιστεί σε κάποια υποπαράγραφο της νέας δανειακής σύμβασης.
2. «Έντιμη λύση» για τα υποβρύχια
Οι Γερμανοί θεωρούν τον τερματισμό της εκκρεμότητας της Siemens ένα θέμα με μεγάλη σημασία για την επιστροφή τους στο ελληνικό επιχειρείν. Το Βερολίνο εκτιμά πως η Siemens έπρεπε να πληρώσει (όπως άλλωστε συνέβη και στη Γερμανία), αλλά πιστεύει ότι ο πολυετής διασυρμός της εταιρείας δεν εξυπηρετεί πλέον κάτι, παρά μόνο το πολιτικό αλισβερίσι στην Ελλάδα.
Όταν τον περασμένο Μάρτιο ο Παμπού κης είχε συναντηθεί με τον άνθρωπο (για τις ειδικές αποστολές) της Μέρκελ Uwe Corsep ius, το ενδιαφέρον μονοπώλησε η «υπόθεση Siemens». Πράγματι η γερμανική πλευρά επιδιώκει πιεστικά να κλείσει το θέμα για να ξαναμπεί επιχειρηματικά ο βαυαρικός κολοσσός, καθαρότερος, στην ελληνική πιάτσα.
Μεταξύ των προϋποθέσεων για να πληρώσει η γερμανική πλευρά την αποζημίωση λέγεται ότι περιλαμβάνεται και το χαμήλωμα των τόνων για την υπόθεση των συμβάσεων των υποβρυχίων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Τα ναυπηγεία δεν βρίσκονται πλέον σε γερμανικά χέρια, αλλά σε όλους είναι γνωστό ότι η μεταβίβαση στο Άμπου Ντάμπι έγινε υπό την εποπτεία τους και πως τα deals τα είχαν κλείσει γερμανικές εταιρείες, οι οποίες έχουν κατηγορηθεί για μίζες.
Και εδώ λοιπόν υπάρχει ένα αίτημα για μορατόριουμ. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι από την περίοδο των επαφών Παμπούκη - Corsepius η υπόθεση της σύμβασης των υποβρυχίων έχει πάρει την οδό των δικαστηρίων με την άσκηση ποινικών διώξεων. Βέβαια, ένα γενικότερο μορατόριουμ με τους Γερμανούς δεν μπορεί να αποκλείσει και ένα βούλευμα για την απαλλαγή των εμπλεκομένων στα υποβρύχια.
Δηλαδή ένα γενικό κουκούλωμα για το... καλό της επόμενης ημέρας. Άλλωστε οι Γερμανοί έχουν δείξει τα δόντια τους όποτε χρειάστηκε να υπερασπιστούν τις μπίζνες των πολυεθνικών τους.
Σήμερα πολλοί το έχουν ξεχάσει, αλλά τις ημέρες που διακυβευόταν η τρίτη δόση του δανείου και οι πιέσεις για τη Siemens είχαν κορυφωθεί, οι ελληνικές αρχές βρέθηκαν αντιμέτωπες με την... άνετη αποχώρηση από την Ελλάδα τού υπό κατηγορία μεγαλοστελέχους της εταιρείας Φόλκερ Γιουνγκ. Απλώς για να θυμίζει ότι, σε μία περίοδο που η αντιπαράθεση οξύνεται για τα «ζωτικής σημασίας» θέματα, οι Γερμανοί φροντίζουν να εξαφανίσουν και τις εστίες τριβής καιτα ίχνη...
3. Το άγαρμπο φλερτ για τη ΔΕΗ
Εφόσον η ατζέντα Παμπούκη -Corsepius εξακολουθεί να υφίσταται στα τεχνικά θέματα (δηλαδή όχι στις οικονομικές συμφωνίες, αλλά στα εμπορικά αντικείμενα), το επόμενο θέμα των Γερμανών είναι η με κάθε τρόπο επανενεργοποίηση της μη δεσμευτικής συμφωνίας που είχε υπογράψει η Επιχείρηση με την RWE επί Ν.Δ. Το αίτημα για συμφωνία ξανάπεσε στο τραπέζι, με τη γερμανική πλευρά να πιέζει έντονα.
Η RWE είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος όμιλος ηλεκτροπαραγωγής στη Γερμανία (μετά την Ε-ΟΝ) με έδρα το Έσσεν. Επί ημερών Τάκη Αθανασόπουλου στο τιμόνι της Επιχείρησης, το σχετικό μνημόνιο συνεργασίας των δύο πλευρών είχε υπογραφεί... νύχτα, με τους «Financial Times» να κάνουν τότε λόγο για τη μονοπωλιακή θέση της ΔΕΗ στην ελληνική αγορά και να καταγράφουν το ενδιαφέρον των Γερμανών για κοινοπραξία στον αγωγό φυσικού αερίου Nabucco.
Τώρα, όμως, η κυριότερη επιδίωξη του Βερολίνου είναι η μεταφορά ρυπογόνων μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος σε αγορές της περιφέρειας. Και εν προκειμένω η Ελλάδα μπορεί να είναι μία βολική αγορά. Τότε το σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία κοινού σχήματος, όπου η RWE θα ήλεγχε το 51%, για να αναλάβει τη δημιουργία τριών μονάδων λιθάνθρακα.
Τώρα, με τον Φωτόπουλο στα κάγκελα για το χαράτσι και τον Βενιζέλο να χρειάζεται πάλι να φέρει κάτι περισσότερο, το σύμφωνο μπορεί να τροποποιηθεί. Όμως και η ΔΕΗ βρίσκεται σε τροχιά γερμανικών συμφερόντων.
4. Τραπεζική μοιρασιά με... σεφ Παπαδήμο
Το σημαντικότερο ίσως deal που θα διαχειριστεί η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι βέβαια η μοιρασιά του τραπεζικού συστήματος. Και εδώ ο πρωθυπουργός είναι ο μετρ (ή σεφ, αν προτιμάτε), αφού προέρχεται από τον χώρο αυτόν.
Υπό την προϋπόθεση ότι οι Γάλλοι (Societe Generale και Credit Agricole ) θα κρατήσουν τα δύο ελληνικά μαγαζιά (Εμπορική και Γενική) που απέκτησαν πριν από μερικά χρόνια (πληρώνοντας δύο φορές τουλάχιστον τη σημερινή συνολική αξία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος...) και ότι τα αραβικά κεφάλαια θα ελέγξουν το κοινό σχήμα Alpha - Eurobank, το ενδιαφέρον στρέφεται αναγκαστικά στην Εθνική Τράπεζα.
Για τη «μεγάλη μας φίλη», που έλεγαν κάποτε τα σποτάκια της TV, μόνιμος ενδιαφερόμενος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι η Deutsche Bank. Είτε αναφορικά με την πολύφερνη συμμετοχή της ΕΤΕ στη FinansBank της Τουρκίας είτε με το απευθείας ενδιαφέρον για την ίδια την τράπεζα που τελεί υπό ημικρατικό καθεστώς.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν έχουμε όλοι ξεχάσει ότι η Deutsche Bank είναι η μεγάλη γερμανική τράπεζα που, ενώ σόρταρε τα ελληνικά ομόλογα, είχε κληθεί ως σύμβουλος του Δημοσίου (και πληρώθηκε) για τις κρατικές τράπεζες και τις μεγάλες μπίζνες των ιδιωτικοποιήσεων.
Το δεύτερο θέμα αφορά την Πειραιώς, αλλά ακόμη περισσότερο το πού θα καταλήξουν οι μικρές κρατικές τράπεζες που λειτουργούν υπό καθεστώς ιδιωτικού τομέα (Attica κ.λπ.), οι οποίες είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κρατικοποιηθούν μετά το PSI. Για το θέμα αυτό βέβαια οι υποψήφιοι περιμένουν τα δεδομένα που θα προκύψουν μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για το κούρεμα, ώστε να γνωρίζουν αν μετά τις διεργασίες αυτές θα υπάρχουν τράπεζες ή απλώς κελύφη με υποχρεώσεις και κρατικές εγγυήσεις...
5. Οι δρόμοι στους παραδοσιακούς
Όσο διαρκούν οι κυβερνητικές αγκαλίτσες και τα... φιλάκια, θα πρέπει να κλείσει το θέμα με τους πέντε μεγάλους αυτοκινητόδρομους και συγκεκριμένα την Ιονία Οδό, την Ολυμπία Οδό, τον αυτοκινητόδρομο «Μορέας», τον Ε-65 και την ΠΑΘΕ για το τμήμα από τη Μαλακάσα μέχρι το Κλειδί.
Τα έργα αυτά εδώ και μήνες χάσκουν στο κενό, αφού οι τράπεζες λάκισαν και οι εργολάβοι που έχουν αναλάβει την κατασκευή και την εκμετάλλευσή τους υποστηρίζουν ότι δεν έχουν ευρώ να διαθέσουν.
Εν ολίγοις με την τρικομματική ευλογία θα προσπαθήσουν να περάσουν τα νέα μέτρα για το ξεμπλοκάρισμα των έργων, ώστε να μην επιχειρήσει κανείς στο μέλλον να θέσει ερωτήματα, να αμφισβητήσει χειρισμούς, να επιχειρήσει να ξεδιαλύνει τις γκρίζες ζώνες, να ζητήσει τον λόγο…
Το σχέδιο απεμπλοκής μεταξύ άλλων προβλέπει τη χρηματοδότηση από το Δημόσιο του εγγυοδοτικού ταμείου με 1,5 δισ. ευρώ, ποσό που θα αφαιρεθεί βέβαια από τα προγράμματα των υπουργείων και θα δοθεί στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Στη συνέχεια η ΕΤΕ θα δανείσει με 4,5 δισ. ευρώ τις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια θα δανείσουν τους εργολάβους για να ξαναπιάσουν δουλειά στα έργα.
Για να το κάνουμε πιο λιανά, με τη ρύθμιση αυτή επί της ουσίας αλλάζουν βασικοί όροι των συμβάσεων παραχώρησης, όπως ο όρος που λέει ότι τα δάνεια των τραπεζών είναι υποχρεωμένοι να τα διασφαλίζουν οι παραχωρησιούχοι, δηλαδή ο ι εργολάβοι.
Ένας άλλος βασικός όρος που θα αλλάξει είναι η τιμολογιακή πολιτική, αφού το ελληνικό Δημόσιο, για να κατευνάσει την κοινή γνώμη, θα «πουλήσει» έκπτωση στο αντίτιμο με αντάλλαγμα την παραχώρηση των μελλοντικών εσόδων του από την είσπραξη των διοδίων στους εργολάβους.
Με απλά λόγια, για να επιτευχθεί μείωση των διοδίων κατά 50% στα υπό κατασκευή τμήματα και κατά 25% στα τμήματα που έχουν παραδοθεί στην κυκλοφορία αλλά δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί οι εργασίες κατασκευής, θα γίνει τροποποίηση των συμβάσεων που ορίζουν τα μελλοντικά έσοδα του Δημοσίου.
Επισημαίνεται ότι τα έσοδα των εργολάβων από τα διόδια δεν θα μειωθούν, απλώς υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν εκπτωτικές πολιτικές για τους συχνούς χρήστες των δρόμων. Με λεφτά τα οποία θα φορτωθούν στην πλάτη τους οι Έλληνες φορολογούμενοι...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου