Ποιος διαφωνεί ότι κάθε φορά που ο άνθρωπος επεμβαίνει στα φυσικά φαινόμενα αυτά τον εκδικούνται; Κάπως έτσι είναι και η οικονομία σαν φυσικό φαινόμενο. Οι συνεχείς παρεμβάσεις στην ελεύθερη λειτουργία της ,την οδήγησε να μας δείξει απειλητικά τα κοφτερά της δόντια . Το γεγονός αυτό δεν δίδαξε κανέναν ,να περιοριστεί στη προστασία από τα φυσικά φαινόμενα ,αντιθέτως προσπάθησε να τα τιθασεύσει και πολλές φορές να τα εξαλείψει. Τώρα πληρώνουμε τις καλές αλλά ανόητες προθέσεις τους.
Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότερες κυβερνήσεις , αρχής γεννωμένης της Αμερικανικής με πρόεδρο τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ και ιδεολογικό του καθοδηγητή, τον Τζον Μειναρντ Κέυνς , εφάρμοσαν την χρηματοδότηση της ζήτησης με σκοπό να αυξηθεί η παραγωγή. Η πολιτική αυτή αύξησε τον δανεισμό, τις δαπάνες με αποτέλεσμα την αύξηση των φόρων με τη λογική ότι τα παίρνω από αυτούς που τα έχουν και τα δίνω σ΄αυτους που τους λείπουν.
Οι σύγχρονοι «Ρομπέν των Δασών» ωσαν διαχειριστές των χρημάτων αυτών που τα παράγουν, αυτοχαρακτηρίστηκαν δίκαιοι με μέτρα και σταθμά που αυτοί όρισαν σαν δίκαια. Έτσι λοιπόν δημιούργησαν την οικονομία της τραμπάλας. Από την μια έδιναν εικονικό χρήμα και από την άλλη φορολογούσαν για να μειώσουν την κατανάλωση του .
Τα αδιέξοδα της πολιτικής αυτής ήταν να δημιουργούν μια επίπλαστη ευτυχία η οποία χρειαζόταν όλο και περισσότερους πόρους για να συντηρηθεί. Ο επιπλέον δανεισμός, η έκδοση χρήματος ,οι αδιακρίτως αυξήσεις των δημοσίων δαπανών καθώς και η συντήρηση μιας τεράστιας πολεμικής μηχανής σε όλο τον κόσμο, που λειτουργούσε σαν αιχμή της οικονομική της πολιτικής, έφεραν την ανθρωπότητα σε ένα αδιέξοδο που δεν μπορεί πλέον να ισορροπήσει το αληθινό με το εικονικό.
Μετά τον ορθολογισμό της οικονομίας της Αμερικής από τον πρόεδρο Ροναλντ Ρέιγκαν και τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Τζωρτζ Μπους ,εμφανίστηκαν ξανά οι εραστές της κρατικής παρέμβασης Κλίντον, Μπους (junior) και το αποκορύφωμα της που λέγεται Μπαρακ Ομπαμα.
Στην Αμερική δημιουργήθηκε(επί Μπους junior) ένας δημόσιος οργανισμός (Office of Federal Housing Enterprise Oversight), που σκοπό είχε να διακινεί στεγαστικά δάνεια σε δικαιούχους με χαμηλή φερεγγυότητα, στα πλαίσια της πολιτικής «σπίτι για όλους». Το ρόλο αυτόν έπαιξαν, με τις ευλογίες του Κογκρέσου, οι ημικρατικες τράπεζες Fanny Mae και Freddy Mac. Τα δάνεια αυτά μετετράπησαν σε ειδικά προϊόντα και ομόλογα που εκ των υστέρων απεδείχθησαν τοξικά. Η μόλυνση τραπεζών και κρατών ήταν το σύμπτωμα μιας νόσου που οδηγούσε στο θάνατο. Και οι κυβερνήσεις αντί να σκοτώσουν το μικρόβιο σκότωσαν τον ασθενή. Με χρήματα των φορολογουμένων διατήρησαν στη ζωή τραπεζίτες που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για την αστοχία τους. Στη συνέχεια δεν επήλθε η αναμενόμενη ισορροπία από τους κρατικοπαρεμβατικους ταγούς της δίκαιης κοινωνίας. Η FED δια του ζηλωτή, της έκδοσης νέου χρήματος Μπεν Μπενρακι, ρίχνει φρέσκο χρήμα στην αγορά προσδοκώντας να επανεκκινησει την οικονομία. Μάταια όμως, η αύξηση της ανεργίας , των φορολογικών επιβαρύνσεων και η αύξηση της φτώχειας είναι αποτελέσματα των αέναων κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία.
Στην ίδια λογική κινήθηκε και η σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη, με τεράστια «κοινωνικά» κράτη ,με τεράστιες δαπάνες και δημοσιονομική απειθαρχία, δανειζόταν, τροφοδοτώντας τους πληθυσμούς της με την ιδέα ότι αποτελεί τη χρυσή τομή ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον κομμουνισμό. Τώρα ,κρατιέται με νύχια και με δόντια στο χείλος της αβύσσου σκεπτόμενη αν θα κόψει χρήμα, ή να εκδώσει ευρωομόλογο ή να διαχειρισθεί χρηματοπιστωτικά τη χρεοκοπία της.
Όποιος αποφασίσει να σπάσει τον φαύλο κύκλο του δανεισμού-κατανάλωσης-ελλειμμάτων-υψηλης φορολογίας-ύφεσης-επιπλεον δανεισμός, τότε πρέπει να υποσχεθεί φτώχεια και κόπο. Και επειδή δεν υπάρχει κανένας πολιτικός να το πράξει , το ρόλο αυτό τον αναλαμβάνουν οι αγορές.
Κρούστης Αντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου