To τέλος των ψευδαισθήσεων

Κάποια στιγμή οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν και η πραγματικότητα προβάλλει αδυσώπητη, ειδικά στην περίπτωση που οι ψευδαισθήσεις οικοδομούνται με υλικά (πολιτικής) ιδιοτέλειας. Μια τέτοια ακριβώς στιγμή είναι αυτή που σήμερα αντιμετωπίζει η ΔΗΜΑΡ…
Η αυτοχαρακτηριζόμενη και «Αριστερά της ευθύνης» ΔΗΜΑΡ πόνταρε στο ότι με τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει οφέλη από πιθανές διορθωτικές παρεμβάσεις στο κυβερνητικό «έργο» της τρικομματικής με «μεταρρυθμιστική χροιά». Ο απώτερος υπολογισμός της ΔΗΜΑΡ στην περίπτωση που η επιλογή της «έβγαινε» είναι προφανής: να φτιαχτούν οι βάσεις ώστε η «κυβερνώσα Αριστερά» να μπορέσει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, με δεδομένη την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Προφανώς οι… σύντροφοι υποτίμησαν τα τρέχοντα και πάμπολλα παγκόσμια παραδείγματα του κόστους που συνεπάγεται ο συγχρωτισμός των πολιτικών δυνάμεων με τα λευκά κολάρα του ΔΝΤ και άλλων επιτηρητών. Κόστος βαρύτατο, το οποίο ήδη καλείται να πληρώσει και η ελληνική… κυβερνώσα Αριστερά.
Σήμερα, μετά την ψήφιση των μέτρων και του Προϋπολογισμού (με «παρών» της ΔΗΜΑΡ στο Μεσοπρόθεσμο και «ναι» στον Προϋπολογισμό), το κόμμα βρίσκει τον εαυτό του επί της ουσίας… τριχοτομημένο.
Αναζητώντας τη νέα της ταυτότητα, η ΔΗΜΑΡ αφήνει πίσω της την προγραμματική συμφωνία με την οποία μπήκε στον κυβερνητικό… Τιτανικό, ψάχνοντας ωστόσο τρόπους να διαφοροποιηθεί από τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης, δηλαδή τον Σαμαρά. Παρά τις όποιες προσπάθειες, η τελική στάση της στον Προϋπολογισμό κρίνει το αποτέλεσμα δείχνοντας ότι η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να απεμπλακεί από την κυβέρνηση και η μοίρα της ταυτίζεται με αυτήν της κυβέρνησης.
Κάπως έτσι, το κόμμα μοιράστηκε στα τρία, αφού στο εσωτερικό της έχουν αποκρυσταλλωθεί σχηματικά (όχι θεσμικά) τρεις τάσεις: εκείνοι που θέλουν πλήρη εμπλοκή στην κυβέρνηση, με πολιτικά πρόσωπα, εκείνοι που συσπειρώνονται περί την ηγεσία, η οποία έχει προς το παρόν μέλημα τις ισορροπίες, κι εκείνοι που εκφράζουν την αριστερή τάση ζητώντας αποχώρηση από την κυβέρνηση.
Οι διαφοροποιήσεις που καταγράφηκαν στις ψηφοφορίες για το Μεσοπρόθεσμο και τον Προϋπολογισμό, περιγράφουν μόνο την κορυφή του παγόβουνου προς το οποίο πλέει ολοταχώς η «Αριστερά της ευθύνης» και, όπως λένε αυτοί που παρακολουθούν από κοντά τις διεργασίες στο εσωτερικό του κόμματος, δεν είμαστε μακριά από τη στιγμή που θα ακούσουμε τα «ξεφωνητά» της σύγκρουσης. Ενδεικτικό μόνο, αλλά άκρως χαρακτηριστικό «ξεφωνητό» είναι η δήλωση του μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Νεφελούδη, με την οποία κατακεραυνώνει τον Νίκο Μπίστη για δηλώσεις του που βάζουν στους διαφωνούντες το δίλημμα «συμμόρφωση ή έξοδος»:
«Ο γυρολόγος του πολιτικού συστήματος, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, του ΚΚΕ εσ., του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ Α.Α., του ΣΥΝ, ιδρυτής της ΑΕΚΑ, στέλεχος, βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ και εσχάτως φιλοξενούμενος στη ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να εγκαλεί για ανεντιμότητα τα ιδρυτικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ και να προωθεί τη διάσπαση του κόμματος. Στο θέμα αυτό η ηγεσία του κόμματος πρέπει να πάρει θέση. Εμείς δεν θα επιτρέψουμε στον κ. Μπίστη να μετατρέψει τη ΔΗΜΑΡ σε ΑΕΚΑ Νο2».
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε ότι όλο αυτό το κλίμα έχει διαμορφώσει μια κατάσταση που αλλοιώνει την προεδρική φυσιογνωμία του κόμματος γεννώντας ερωτήματα για τους χειρισμούς του ίδιου του Φώτη Κουβέλη, απέναντι στον οποίο πλέον υπάρχουν φωνές αμφισβήτησης.
Με λίγα λόγια, παιδιά, καλά ξεμπερδέματα…

Το Ποντικι