Ο Δένδιας με ασθενοφόρο

Πουθενά! Πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο! Πουθενά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη! Από τον Ισημερινό και τη Διακεκαυμένη Ζώνη έως αμφότερους τους Πόλους και γύρω-γύρω την υδρόγειο κατά πλήρεις 360^ο μοίρες. Xωρίς εξαίρεση για τις αφρικανικές δικτατορίες ή τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής. Xωρίς επιφυλάξεις για κάθε είδους κρατίδιο-αποικιοκρατικό κατάλοιπο ή αυτοεξόριστο προτεκτοράτο. Πουθενά όπου υπάρχει ίχνος ανθρώπινου είδους. Πουθενά δεν θα απεκαλύπτετο μιας τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους επιθετικό καρκίνωμα σε δημόσια υπηρεσία όπως αυτό με τις πυορροούσες αιμομικτικές σχέσεις Χρυσής Αυγής και Ελληνικής Αστυνομίας, μολαταύτα θα περέμενε στη θέση του ως μνημειώδες εξωγήινο εύρημα ο άμεσος πολιτικός προϊστάμενος, που είχε την ευθύνη της υπόθεσης χωρίς όμως να έχει κουνηθεί φύλλο επί περισσότερο από έναν ολόκληρο χρόνο. Πουθενά!
Ανεξάρτητα της νοσηρής ανοσίας που μας έχει πλήξει και μας κατατρύχει ως κοινωνία. Ανεξάρτητα της παμφαγικής βουλιμίας μας ως τηλεθεατών. Ανεξάρτητα του Γαργαντούα που διαπρέπει μέσα μας, λες και τον φιλοτέχνησε ο Ραμπελέ με το νου του στην Ελλάδα του 2013, για να χωνεύουμε εμείς αμάσητα όλα τ’ «αναπάντεχα και απρόσμενα» που βλέπουν κάθε ημέρα το φως της δημοσιότητας. Ανεξάρτητα από το ποιόν και την αξιοπιστία των Μέσων που τα δημοσιεύουν. Ανεξάρτητα του αν όλοι όσοι διατηρούν μια κάποιαν επαφή με την πραγματικότητα αντιλαμβάνονται με αποστροφή ότι ο πάνδημος συναγερμός που εχει σημάνει υπερβαίνει τις διαστάσεις ενός γκροτέσκου σόου στο τρενάκι του τρόμου, με χίλιους παραμορφωτικούς καθρέφτες και άπειρες μπάμπουσκες που απεικονίζουν τη μορφή της μέδουσας. Ανεξάρτητα, ανεξάρτητα, ανεξάρτητα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης όπου γης μέσα σε όλα αυτά και άλλα τόσα ανεξάρτητα θα είχε καρατομηθεί ή παραιτηθεί. Και θα είχε πάει σπίτι του.
Αν ήταν ο καλύτερος, ο πιο αδιάφθορος· ο πιο αδιάβλητος· ο πανθομολογούμενα απαράμιλλος· αιώνιο και άμωμο υπόδειγμα που έχει αναδείξει  η παγκόσμια Ιστορία στην πιο σοφή της ωριμότητά· ένας πολιτικός άνδρας δίχως όμοιόν του στη φυλλογενετική μας μνήμη· αν ήταν αυτός ο ίδιος ο Αριστείδης ο Δίκαιος αυτοπροσώπως, ακόμα και τότε, ματαιωμένοι παρατρεχάμενοι, περίλυποι συγγενείς, φίλοι και λυκόφιλοι, συνεργάτες και ομοϊδεάτες, θα έσφιγγαν μεν με δυσκατάποτη πικρία τα χείλη, θα έσμιγαν τα φρύδια, θα κούναγαν αργά το κεφάλι μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, θα τον χαρακτήριζαν «άτυχο», «εξιλαστήριο θύμα», «αποδιοπομπαίο τράγο», «μέγα κρίμα του έθνους» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά πάντως, όλοι αυτοί, γεμάτοι κατανόηση για την απόφαση του ιδίου ή του Πρωθυπουργού, γεμάτοι στωικότητα για τις αδικίες της ζωής, γεμάτοι συμφιλίωση με την απανθρωπιά της πολιτικής, γεμάτοι από το ρεαλισμό των χαμηλων τόνων που κερδίζει τη συμπάθεια των ισχυρών και υπόσχεται κάποτε οφίκια, οπωσδήποτε δε όχι δίχως κάποιο φόβο μήπως τυχόν στραβώσει μιαν ημέρα το πράγμα και βρεθούν με πίσσα και πούπουλα, όλοι μα όλοι τους πάντως θα έπνιγαν το παράπονο, θα έπιναν το πικρόν ποτήριον τούτο, θα κατάπιναν το μουρουνέλαιο, και πάντως πολύ γρήγορα θα προσπερνούσαν το ζήτημα, πριν τελειώσει ο λίγος χρόνος δημοσιότητας που τους αναλογεί, μην και δεν προλάβουν να ευχηθούν εγκαίρως καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του απελθόντος κι εφεξής νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης· ώστε να υπερβάλλουν κι ελόγου τους εαυτόν σε αντιφασιστική προσήλωση, επιδεικνύοντας παράλληλα φλογερή επιθυμία για ακεραιότητα, πίστη στο αύριο και τη χρηστή διακυβέρνηση, φυσικά με την καταληκτική πλην πληκτική επωδό της στερεότυπης ευχής στον καινούργιο «να φτάσει επιτέλους το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο».
Όμως, σε πείσμα όλων των νενομισμένων της Οικουμένης, αυτονόητων όσο η Ανατολή και η Δύση του Ηλίου ή οι φάσεις της Σελήνης και οι αλλαγές των Εποχών, σε πείσμα των αμετάβλητων κανόνων της στοιχειωδέστερης πολιτικής ηθικής, ο Νίκος Δένδιας, αντί να μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα από το γραφείο που του συντηρεί ο φορολογούμενος, αντί να καλέσει τη σύζυγό του για ένα ευχάριστο δεκαπενθήμερο με ρομαντικές αναμνήσεις μετά από μακρά παραμέληση των οικογενειακών του καθηκόντων λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή να επιζητήσει συνάντηση με τον Πνευματικό του σε μακρινό ξωκκλήσι, αντιθέτως, φώναξε τον αμπιγιέρ του, ενδύθηκε την τήβεννο του πρωθιερέα της κάθαρσης, κατέβηκε στο τελευταίο υπόγειο όπου στεγάζεται το νεκροτομείο, ή μάλλον το μαυσωλείο του, συνέλεξε επιμελώς υπηρεσιακούς φακέλους μέσα από ένα μακάβριο χάος που όζει, τους στοίβαξε τον έναν πάνω στον άλλον μες τον αποπνικτικό κουρνιαχτό που απλώθηκε καθώς τους ανέσυρε έναν-έναν, τους φύσηξε πνίγοντας το βήχα του, τους τίναξε δυνατά-δυνατά, τους χτύπησε δυό-τρεις φορές κάτω και στα πλάγια για να τους ευθειάσει, τους έδεσε καντηλίτσα μ’ ένα σπάγγο από το ψιλικατζήδικο της γειτονιάς, τους πήγε στον Άρειο Πάγο, κι επέστρεψε ψυχρός και ατάραχος, υψαυχής κι ευθυτενής, στο υπουργείο.
Μετά έκανε και δηλώσεις! Δεν θυμάμαι πού, αλλά κάπου είχα διαβάσει ότι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να περάσεις απαρατήρητος είναι να οδηγείς ασθενοφόρο. Εννοείται, το ασθενοφόρο με τη σειρήνα στη διαπασών και τους φάρους ν’ αναβοσβήνουν πολύχρωμα κι εκτυφλωτικά. Ε, ας προσθέσουμε, με την ευκαιρία, και το περιπολικό.
Τώρα, φοβάμαι ότι θα σπεύσετε να με ελέγξετε κατά το από πού και ως πού να ανέμενε κανείς κάτι άλλο, όταν ως μέγιστο οξύμωρο οι ίδιοι εκείνοι που ευθύνονται για την κρίση έχουν χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ αναλάβει και να μας απαλλάξουν από αυτήν. Προς τι λοιπόν να εστιάσει ανάμεσά τους κανείς στον Δένδια; Γιατί να γίνει με αυτόν η διαφορά; Σας καλώ να σταθμίσετε ότι το καθεστώς μερίμνησε στο μεταξύ ν’ ανανεώσει τις ηγεσίες των κομμάτων, έστω για τα προσχήματα· θεωρώντας ότι, τρόπον τινά,  βαπτίσθηκε έτσι σε μιαν ιδιότυπη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Για έναν Δένδια, όμως, που χρόνισε στην καρέκλα, τι εξήγηση μπορεί να κατασκευασθεί; Και ποια μπορεί στ’ αλήθεια να κρύβεται από πίσω, άλλη από την παχύδερμη φαυλότητα μιας ανατριχιαστικής ομάδας από σκληρούς συνωμότες;
sotosblog