Όταν ακούς για συνταγματικό τόξο είναι ο φασισμός που βρικολάκιασε…

Γράφει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Το βέλος του συνταγματικού τόξου που διαπέρασε ζωτικά όργανα του ελληνικού κράτους και της κοινωνίας, εξευτελίζοντας δημοκρατικούς θεσμούς και φυλακίζοντας την ήδη άσχημα τραυματισμένη συνταγματική τάξη σε ένα πτωχευμένο κράτος «εκτάκτου ανάγκης», υπόσχεται να πλήξει τον νεοναζισμό στην βάση του και να τρυπήσει, ξεφουσκώνοντας τον φασισμό στην Ελλάδα!
Δεν χαίρεσαι, δεν ικανοποιείσαι, εσύ Γιαννακόπουλε, που επιτέλους αυτοί που εξέθρεψαν το τέρας, τώρα, έστω και αργοπορημένα, αποφάσισαν να αντιδράσουν έστω και σπασμωδικά; Δεν νοιώθεις μια κάποια δικαίωση και μια κάποια ανακούφιση; Μίζερος είσαι και δεν συμμετέχεις στην μεγάλη αντιφασιστική καμπάνια του καθεστώτος των ημερών; Ορίστε, μέρος τουλάχιστον αυτών που πρότεινες σε διοικητικό επίπεδο δεν πραγματοποιούνται; Ακόμη και οι νομοθετικές προϋποθέσεις που έθετες για τον αποκλεισμό του ναζισμού από την καθημερινότητα και του νεοναζιστικού λόγου από την πολιτική αφήγηση δεν βλέπεις πως πλέον ψιθυρίζονται ακόμη και από την κυβέρνηση, ενώ δεν αποκλείεται να λάβουν και κοινοβουλευτική μορφή διακομματικής διαπραγμάτευσης; Τι άλλο θέλεις για να βάλεις και εσύ το «βέλος» σου στο συνταγματικό τόξο και να στοχεύσεις την Χρυσή Αυγή; 

Θέλω καταρχήν να πάψεις να μιλάς για «συνταγματικό τόξο», για να μην προκαλείς την κοινωνία και τα… ευαίσθητα έντερά μου, και αμέσως μετά να διαβάσεις τους παρακάτω στίχους του Μάνου Λοΐζου, ο οποίος προηγήθηκε εμού και σου είπε, δίχως την πληθώρα των σελίδων μου, αυτό που ίσως τραγούδησες, δίχως ποτέ να καταλάβεις …ντερμπεντέρη φουκαρά:
Έπαιζες το θύμα κι ήταν ένοχοι πολλοί | σ’ αυτό το σήριαλ παίζαμε όλοι | και ξαφνικά μια νύχτα | στην πιο κρίσιμη σκηνή | φεύγεις κρυφά απ’ την οθόνη | Καλώς ήρθες Μαργαρίτα | με τα κόκκινα μαλλιά | καλώς ήρθες Μαργαρίτα | μες στην πόλη | Σε θυμάμαι που κρατούσες | κάτι σχέδια παιδικά | τώρα κρύβεις μες στην τσέπη | το πιστόλι | Φώτα, αστυνομία ποιος θα βρει το Ι.Χ. | ποιος το φονιά και ποιος το θύμα | ο κόσμος θέλει βία περιμένει τη σκηνή | κάνε λοιπόν το πρώτο βήμα. | Καλώς ήρθες Μαργαρίτα | με τα κόκκινα μαλλιά | καλώς ήρθες Μαργαρίτα | μες στην πόλη | Σε θυμάμαι που κρατούσες | κάτι σχέδια παιδικά | τώρα κρύβεις μες στην τσέπη | το πιστόλι.
Εμπρός, ποιος ήρθε; Ο γαλατάς πάντως δεν είναι, ούτε καν ο «παααάγος»! Θυμάστε οι παλαιότεροι τα όμορφα εκείνα πρωινά που μας ξύπναγε η φωνή «παααάγος», την ώρα που η παγοκολόνα γλίστραγε στο κατώφλι του σπιτιού μας, για να βρει την θέση της σε εκείνα τα πανέμορφα ξύλινα ψυγειάκια με την κάνουλα; Τι κάθεσαι και θυμάσαι, ίσως πεις, δίχως να αντιλαμβάνεσαι και με το δίκιο σου πως εκείνα τα όμορφα πρωινά που ένα παιδί, εκείνη την περίοδο, χάραζε για πάντα στην μνήμη του, ήταν τα πρωινά που το τότε «συνταγματικό τόξο» σημάδευε με το βέλος του τη νέα δημοκρατική απόπειρα  στην Ελλάδα… και τα κατάφερε, καθάρισε με την όποια δημοκρατία της εποχής μαζί με κάμποσους παθιασμένους για λαϊκή κυριαρχία, παιδεία, ψωμί και ελευθερία έλληνες, καθώς και με τις οικογένειες τους, πολλές από τις οποίες μόλις είχαν αρχίσει να αναρρώνουν από τον μεγάλο μετεμφυλιακό διωγμό και ανοίξει μια έσω μικρή τρυπούλα στον φράχτη του απόλυτου κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού αποκλεισμού τους…
Μας ξέφυγε η παραπάνω πρόταση, τεράστια έγινε, μην μπορώντας να χωρέσει στο κάδρο του μυαλού μας! ‘Όπως ακριβώς δεν μπορεί να χωρέσει η παρούσα δημοκρατικοφανής φάρσα, που σκαρώνει θεατρινίστικα και στο πλαίσιο των εμπεδωμένων τηλεπολιτικών ένα καθεστώς περίγελων της οικούμενης μασκαράδων, οι οποίοι στον πανικό τους να διασωθούν από το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας (τους) δεν δίστασαν να μετατρέψουν την πολιτική αφήγηση στην Ελλάδα σε αφήγηση διαφθοράς και αυτοτιμωρίας ενός λαού που… «τα τρώγαμε όλοι μαζί»! Μόλις αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στην Ελλάδα μετουσιώνεται σε «Ξένιος Ζεύς για τους νεοναζί, λαθρομετανάστες στο καθεστώς».
Όχι, σεβαστέ μου αναγνώστη, αυτή η παράσταση «Ξένιος Ζεύς» εναντίον όχι των μεταναστών αυτή τη φορά, αλλά εναντίον των διωχτών και δολοφόνων των μεταναστών, που διεξάγεται με αντίστοιχα κριτήρια και παρόμοια επικοινωνιακή, εκλογική στόχευση, δεν αποτελεί γνήσια δημοκρατική αντίδραση στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας με αιχμή του δόρατος νεοναζιστικές συμπεριφορές από ομάδες εντός του κρατικού μηχανισμού, παρακρατικούς και ελάχιστους αποθρασυνόμενους αλήτες με κουλτούρα εκδικητή, μπράβου ή νταβατζή, ή ακόμη εξολοθρευτή! Όχι, αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, δεν είναι δημοκρατική αφύπνιση! Πρόκειται για άλλη μια επίδειξη ισχύος ενός καθεστώτος απολύτως αποτυχημένου στον αστικό του ρόλο.
Αντί να αποζημιώσει την ελληνική κοινωνία με πολιτικά μέσα, από την οικονομική καταστροφή που επιφέρει και την μαζική κοινωνική και διοικητική απορρύθμιση που προκαλεί, προσπαθεί τώρα να την ξεγελάσει με μια επιχείρηση «Ξένιος Ζεύς» εναντίον του κόμματος των νεοναζί. Αυτό είναι το κωμικοτραγικό αποτέλεσμα της κατάρρευσης του «success story» Σαμαρά, μετά από εκείνο το περίφημο των Παπαδήμου και Παπανδρέου!
Εγώ τα είπα εγκαίρως, πολύ πριν από την (ορατή) κρίση, ενώ πρότεινα λύσεις τότε και μετά για εκδημοκρατισμό και άμεση έναρξη μιας διαδικασίας παραγωγικής ανασυγκρότησης, πάνω σε διαφορετικά μάλιστα σενάρια διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και της ευρωζώνης. Πρότεινα πολιτικές λύσεις στην οικονομική κρίση που υπέβοσκε ήδη από το 2007, ενώ έδειχνε να καταφθάνει με γοργούς ρυθμούς ήδη από το 2002. Μάλιστα, αυτό καταμαρτυρούσε μια κονστρουκτιβιστική ανάλυση όλων των πολιτικοοικονομικών δεδομένων στη βάση της προοπτικής ένταξης και λειτουργίας εντός της ευρωζώνης, υπό τις συνθήκες ασφαλώς που αυτή/ες έλαβαν και ελάμβαναν χώρα. Μα, δεν φταίει μόνον το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου; Φταίει η διαδικασία απαξίωσης του χρήματος στην Ελλάδα, η οποία με τον «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας» επιχειρήθηκε, εγκληματικά για την ελληνική κοινωνία, να εξισορροπηθεί με την πρωτοφανή για περίοδο ειρήνης εσωτερική υποτίμηση (στρατηγική «σοκ και δέος»).  Αυτή είναι η μια όψη της αλήθειας.
Ιδού και η άλλη: Όπως έδειξα, ήδη από το την περίοδο της περίφημης Ολυμπιάδας, η σύγκλιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο νεοφιλελεύθερο κέντρο σε συνδυασμό με την αδυναμία της αριστεράς να επεξεργαστεί ένα σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο αριστερής μεταρρύθμισης – αντί να αναλώνεται σε επαναστασισμό, αριστερισμό ή στον εργασιασμό – οδηγούσε στην άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού. Η κοινωνική μόχλευση αυτού εντός των δραματικών συνεπειών, για τα λαϊκά κυρίως στρώματα, που επέφερε η μορφή πτώχευσης κράτους και τραπεζών, πάντα σε συνδυασμό με την αντιδημοκρατική και βαθιά αντικοινωνική, αργόσυρτη διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης, τροφοδότησε την πλέον ριζοσπαστική και καλά οργανωμένη – ήδη δικτυωμένη σε ακροδεξιές ομάδες της κοινωνίας των πολιτών και σε πυρήνες στα σώματα ασφαλείας – φράξια των ακροδεξιών: εκείνη των νεοναζί. Μετά μάλιστα την είσοδό τους στη Βουλή και την παντελή αδράνεια των αστικών θεσμών ώστε να ενεργοποιηθούν και να τους αντιμετωπίσουν στο επίπεδο της, έστω και κολοβής στο ζήτημα αυτό, εσωτερικής έννομης τάξης, το «παιχνίδι» εκτραχύνθηκε και το «συνταγματικό τόξο» θορυβήθηκε.
Ο κ. Σαμαράς δεν θα μπορούσε πλέον να εκμεταλλεύεται το ακροδεξιό παραλήρημα που σε κάποιο βαθμό μάλιστα αναπαρήγαγε. Είχε έρθει η στιγμή ή να μετατραπεί σε ουρά των νεοναζί, ή να γυρίσει το κεφάλι και να δαγκώσει την ίδια την ουρά του. Φαίνεται να επιλέγει το δεύτερο και αυτό είναι το καλύτερο και γι’ αυτόν και για την ελληνική κοινωνία. Με αυτή την έννοια καλώς ξεκίνησε αυτή η άτσαλη, αγχωμένη και πονηρή υπόθεση αντιμετώπισης του νεοναζισμού στην βάση και …όσο υψηλότερα θα μπορούσε να φτάσει, δίχως φυσικά διαστροφή του Συντάγματος και της πλουραλιστικής δημοκρατίας!
Δεν θα μπορούσα να έχω αντίρρηση, αλλά δεν θα μπορούσα και να μην σημειώσω το χυδαίο και παραπλανητικό του πράγματος, επισημαίνοντας παράλληλα την ανάγκη θεμελίωσης, σε πολλά επίπεδα από την αρχή, δημοκρατικών θεσμών και πρακτικών. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει όσο η χώρα θα βρίσκεται υπό την επιτροπεία της τρόικας και υπό καθεστώς έστω και συντεταγμένης πτώχευσης. Η δημοκρατία είναι αυτή που πνίγεται μέσα στο οικονομικό ναυάγιο της Ελλάδας! Προσπαθείτε να το καταλάβετε.  Αν δεν αντιμετωπισθεί αμέσως η κρίση στο πλαίσιο αυτού που προτείνω διαρκώς, ως εθνικό σχέδιο παραγωγικής και δημοκρατικής ανασυγκρότησης, εκτός από την ευημερία θα πρέπει να θρηνούμε και κάθε δημοκρατική κατάκτηση, από τον παγκόσμιο και ντόπιο αγώνα προοδευτικών και αριστερών κινημάτων.
kafeneio-gr