Για σένα φτάνω στα (δυο) άκρα

Το φρέσκο αίμα των δύο 20χρονων μελών της Χρυσής Αυγής που δολοφονήθηκαν έξω από τα γραφεία της ναζιστικής οργάνωσης στο Νέο Ηράκλειο, θέλοντας και μη, μας φέρνει στο νου την παμπάλαια και ατελείωτη κουβέντα περί προβοκάτσιας. Μιας ιδιαίτερα πολιτικοποιημένης λέξης που ενώ έχει χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές, σε ελάχιστες περιπτώσεις απεικονίζει την πραγματικότητα.

Ας αρχίσουμε από τα πολύ βασικά: Μακριά από εμάς οι χιλιάδες “προβοκάτορες” που... ανακαλύπτει συχνά-πυκνά το ΚΚΕ, δηλαδή όσους αγωνίζονται για τις ζωές τους χωρίς να έχουν σχέση με το κόμμα και χωρίς να καπελώνονται από αυτό. Μακριά από εμάς η ξύλινη και εμετική γλώσσα των κομμάτων. Μακριά από εμάς οι θρυλικές θεωρίες συνωμοσίας των έντιμων κυρ Παντελήδων που μισούν όσους πολίτες αντιστέκονται επειδή αυτοί δεν κάνουν τίποτα και λιώνουν μπροστά στις οθόνες τους.

Για παράδειγμα, εμείς δεν θα μπούμε ποτέ στο τριπάκι να χρεώσουμε τους δράστες της δολοφονίας σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, να το παίξουμε γνώστες χωρίς να είμαστε, να μιλήσουμε για επαγγελματίες τρομοκράτες, για σκληρούς εκδικητές, για αγνούς επαναστάτες, για ξένους πράκτορες, για γνωστούς και άγνωστους. Υποθέτουμε ότι μπορεί να ισχύει κάτι από αυτά ή τίποτα από αυτά. Μπορεί κάποτε να μάθουμε τι έγινε, μπορεί και όχι. Μας λέει πολλά, όμως, το γεγονός ότι αυτή η διπλή δολοφονία σφράγισε από μόνη της την κατασκευασμένη θεωρία των 2 άκρων. Το ένα άκρο δολοφονεί ανυποψίαστους αντιφασίστες έξω από καφετέρια, το άλλο άκρο δολοφονεί φασίστες έξω από τα γραφεία τους. Τυχαίο; Τυχαίο.

Ήδη, λίγα λεπτά μετά το φονικό, οι Φαήλοι, οι Πλεύρηδες και ολοι οι άθλιοι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς λαίλαπας του Σαμαρά και του Βενιζέλου έσπευσαν να εξιχνιάσουν το έγκλημα και να κατονομάσουν τους δράστες. Τυχαίο; Τυχαίο. Το μυστήριο της υπόθεσης είναι ότι ο ασυγκράτητος, αλλά πνευματικά καθυστερημένος, Φαήλος ετοίμαζε τα βραχιόλια για το άλλο άκρο προτού γίνει η δολοφονία. Τυχαίο; Τυχαίο. Βέβαια, το έδαφος για τη θεωρία των δύο άκρων ήταν έτοιμο εδώ και καιρό. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοι είναι αυτοί που το καλλιέργησαν με τέτοια επιμέλεια και για ποιους δουλεύουν οι συγκεκριμένοι “γεωργοί”.

Το Σεπτέμβριο του 2012 ο Aleksis Papahelas έγραφε: “Ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου έχουν αποφασίσει να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να τον επιβάλλουν όπως νομίζουν. Τώρα, τα ακροδεξιά τάγματα εφόδου θεωρούν ότι μπορούν να ελέγχουν ποιος είναι νόμιμος μετανάστης και ποιος όχι και τα ακροαριστερά να σταματούν κάθε νόμιμη επένδυση επειδή έτσι τους αρέσει. Το ένα άκρο συμπληρώνει το άλλο, η ανεξέλεγκτη ανομία και η δράση μίας μερίδας χούλιγκαν έφερε την αντίδραση μιας άλλης και η χώρα κατρακυλάει σε έναν κατήφορο ανεξέλεγκτης βίας. Ο υπουργός Προστασίας του πολίτη αντέδρασε σωστά και καίρια, αλλά θα χρειασθεί μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για να τεθεί ένα τέλος στον καταστροφικό κατήφορο”.

Ο γίγαντας της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας Γιάννης Πρετεντέρης έγραφε την ίδια χρονική περίοδο: “Ένας από τους λόγους που η δημοκρατική Ε.Ε. θα βοηθήσει την Ελλάδα είναι, πέραν των οικονομικών και για λόγους αποφυγής της πολιτικής αποσταθεροποίησης, διότι δεν θέλει λόγω της κρίσης να δει φασίστες και κομμουνιστές να πλακώνονται στους δρόμους”.

Εμείς πάλι γράφαμε στις 15/9/2012 ότι: “είναι εμφανής η αγωνιώδης προσπάθεια των νταβατζήδων και των σκυλιών τους να εξισώσουν τη ναζιστική βία με τις αντιδράσεις του αγωνιζόμενου λαού, που θέλει να αποτινάξει από πάνω του τις πολιτικές ακραίας λιτότητας και να εφαρμόσει την πραγματική δικαιοσύνη στους υπεύθυνους της εξαθλίωσης του. Π.χ. το ίδιο έγκλημα είναι να μαχαιρώνεις μία οικογένεια ανυπεράσπιστων μεταναστών με το να συμμετέχεις σε μία δυναμική συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στη μείωση των μισθών.

Έχουμε επισημάνει σε πολλά κείμενα μας στο παρελθόν ότι οι ναζί αποτελούν ακόμα ένα μηχανισμό προστασίας των ντόπιων και ξένων νταβατζήδων της Ελλάδας, που με την πρώτη ευκαιρία θα χρησιμοποιηθεί σαν ασπίδα του παραπαίοντος συστήματος. Όπως φαίνεται από τις εξελίξεις, η είσοδος των ναζί στο πολιτικό σκηνικό προσφέρει ποικίλα πλεονεκτήματα στο στρατόπεδο των από πάνω. Πρώτον, βοηθάνε στον γρήγορο εκφασισμό της κοινωνίας. Δεύτερον, κάνουνε τη βρώμικη δουλειά του κράτους. Τρίτον, νομιμοποιούν το δόγμα μηδενικής ανοχής, αφού το κράτος που βρίσκεται ανάμεσα στα 2 άκρα "αναγκάζεται" να ισορροπήσει προς τα δεξιά”.

Τα δύο νεκρά μέλη της Χρυσής Αυγής δεν ανήκαν στην ηγετική ομάδα της ναζιστικής συμμορίας. Η νεαρή ηλικίας τους (ο ένας μόλις 20 χρονών και ο άλλος 26) μας λέει, για την ακρίβεια μας φωνάζει, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με άτομα που προέρχονται από το πάνω ράφι του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης. Επίσης, ακόμα και αν δεχτούμε ότι το χτύπημα ήταν απόλυτα στοχευμένο και ότι οι εκτελεστές ήθελαν να σκοτώσουν αυτούς και μόνο αυτούς, για λόγους που οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε, (πράγμα σχετικά απίθανο) είναι εξαιρετικά περίεργο το πως μπαίνεις στη διαδικασία να σχεδιάσεις και τελικά να υλοποιήσεις ένα τέτοιο χτύπημα για ιδεολογικούς λόγους σε μία περίοδο που: α) οι φασίστες είναι στο περιθώριο β) έχουν κρυφτεί στις τρύπες τους γ) δεν υπάρχουν στους δρόμους

Όπως είπαμε και στην αρχή δεν ξέρουμε τα κίνητρα της δολοφονίας, ούτε τι είχαν στο μυαλό τους οι δράστες. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η πράξη τους, αυτή τη χρονική στιγμή και με αυτή τη μέθοδο έδωσε σάρκα και οστά στη θεωρία των δύο άκρων. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του κράτους και το παιχνίδι μόλις άρχισε...

ΥΓ: Στις 12/12/1969 έγινε η επίθεση στην αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου, γνωστή και ως σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Η επίθεση, που σκότωσε 14 άτομα, αποδόθηκε σε αναρχικούς. Για την βομβιστική επίθεση η αστυνομία έπιασε τον Πιέτρο Βαλπρέντα και τον Τζιουζέπε Πινέλι. Ο Πινέλι δολοφονήθηκε αφού “κατά λάθος” πετάχτηκε από το παράθυρο που βρισκόταν στον τέταρτο όροφο του αστυνομικού τμήματος όπου κρατούνταν για ανάκριση (σε αυτή την υπόθεση αναφέρεται το πασίγνωστο έργο του Ντάριο Φο "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού").

Στις αρχές του 1990, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι παραδέχτηκε σε υπουργικό συμβούλιο ότι η επιχείρηση με το όνομα Gladio είχε σαν στόχο τη διεξαγωγή ανορθόδοξου πολέμου για την ανάσχεση κάθε είδους αριστερών απειλών στη Δυτική Ευρώπη κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Η "στρατηγική της έντασης" (strategia della tenzione) ήταν πολύ αποτελεσματική για το ιταλικό κράτος που αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει ομάδες ατόμων που είχαν στενές σχέσεις με τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες.
από το Imf fuck off