Kατέρρευσαν οι Τράπεζες και βρέθηκαν οι Λαοί χρεωμένοι και όχι το αντίθετο.

 

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος PhD
Στον Παναγιώτη Κοτιλέα

Πολλοί από τους συμπολίτες μας δεν έχουν ακόμα καταλάβει που αποσκοπεί η οικονομική πολιτική που ασκείται στη Χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και αυτό είναι φυσικό αφού κανείς δεν την εξήγησε, όχι επαρκώς, αλλά καθόλου. Αμφιβάλω αν κάποιος βουλευτής την έχει κατανοήσει.

Σίγουρα οι πιο πολλοί ψηφίζουν στα τυφλά και δεν πιστεύω να γνωρίζουν τις επιπτώσεις που έχει η ψήφος τους στον κόσμο και στην οικονομία.

Η Χώρα βρέθηκε καταχρεωμένη το 2008 λόγω της κατάρρευσης του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που είχε μετατραπεί σε καζίνο.

Η Χώρα μας ήταν χρεωμένη με το ίδιο μυθώδες πόσο και ένα χρόνο πριν χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα.

Η αιφνίδια κατάρρευση των τραπεζών κατέστησε όλο τον Νότο προβληματικό.

Δηλαδή η αλυσίδα της αιτιότητας έχει ως εξής. Κατέρρευσαν οι Τράπεζες και βρέθηκαν οι Λαοί χρεωμένοι και όχι το αντίθετο. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αφού οι Λαοί έσωσαν το τραπεζικό σύστημα φορολογούμενοι αγρίως, μετά θεωρήθηκε σκόπιμο να μπουν σε τάξη οι χώρες που αμάρτησαν δημοσιοοικονομικά.
Εδώ τραπεζίτες και πολιτικοί άλλαξαν την αλυσίδα της αιτιότητας. Όχι, καταχρεώθηκαν τα κράτη πρώτα, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν οι τράπεζες. Άρα τα ανήθικα κράτη πρέπει να μπουν σε τάξη.

Στην Αθήνα το σύστημα έκανε το Λαό να το πιστέψει αυτό εξ ου και η Ιώβειος υπομονή. Αποτέλεσμα, μονά ζυγά υπέρ των τραπεζιτών που ζητούν και σπίτια τώρα. Έτσι η Τρόικα κατέφθασε στην Αθήνα με την θεωρία της να βάλει τάξη. Καμία πολιτική άμυνα με γνώση δεν υπήρξε.

Με λίγα λόγια η θεωρία της Τρόικας έχει ως εξής.

Σε μια οικονομία είναι αδύνατον η προσφορά να διαφέρει από την ζήτηση αφού οι πωλητές είναι ταυτόχρονα και αγοραστές. Κατά συνέπεια αν υπάρχει αυξημένη ζήτηση αυτό σημαίνει ότι η χώρα εισάγει πιο πολλά από όσα εξάγει και κατά συνέπεια δανείζεται και δημιουργεί και επισφαλή ανάπτυξη αλλά και επισφαλείς θέσεις εργασίας.

Βήμα πρώτο. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι δαπάνες πρέπει να μειωθούν δραστικά που είναι αιτία μια υπερβάλλουσας ζήτησης και αιτία του υπερδανεισμού. Η Χώρα πρέπει να φτάσει στα όρια της φυσικής της παραγωγής με άλλα λόγια να παράγει σύμφωνα με την υπάρχουσα υλική της υποδομή σε όλους τους τομείς. Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται πλήρη

απασχόληση του εργατικού δυναμικού αλλά αντίθετα σε πρώτη φάση επιφέρει την δημιουργία εξαιρετικά υψηλής ανεργίας. Ήδη την ζούμε.

Με άλλα λόγια ο εξορθολογισμός των δαπανών και εσόδων του δημοσίου τομέα και η σταδιακή διάλυση του κράτους, δημιουργεί μεν μεγάλη ανεργία, αρχικά στον ιδιωτικό τομέα και μετά στο δημόσιο τομέα και μειώνει τις ανάγκες δανεισμού σταδιακά της Χώρας, από την άλλη δε αποκαθιστά την παραγωγή της οικονομίας στα φυσικά της όρια.

Η ύπαρξη ανεργίας οιουδήποτε επιπέδου ή το υψος απασχόλησης του εργατικού δυναμικού καταδεικνύει πια την ανεπαρκή ανάπτυξη του υλικού κεφαλαίου της Χώρας και τα περιθώρια ανάπτυξης του. Η οικονομία βρίσκεται έτσι στη φυσική της κατάσταση.

Αυτό το πρώτο βήμα βαδίζει τώρα η Χώρα. Το δανεισμένο κράτος βιαίως πρέπει να καταλυθεί και να λειτουργεί χωρίς ανάγκη δανεισμού με στόχο να έχει την ελαχίστη οικονομική δράση και την ελαχίστη περιουσία που είναι κάτω από την γη, πάνω στη γη, στη θάλασσα ή στον αέρα. Οι πόροι τους κράτους και οι υποχρεώσεις του κράτους ως κοινωνικού κράτους ή ως φορέα ανάπτυξης θα μεταφερθούν ή θα πουληθούν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτός αναλαμβάνει πια την οικονομική ανάπτυξη της Χώρας. Όλα αυτά αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μπει η Χώρα στην ανάπτυξη.

Το δεύτερο βήμα που σηματοδοτεί την ανάπτυξη θα γίνει μέσω αυτοματισμών του συστήματος. Αφού αποκατασταθεί η παραγωγή της Χώρας στο φυσικό της επίπεδο, οι αποταμιεύσεις που θα παράγει αποτελούν και την προσφορά κεφαλαίου στην οικονομία. Οι αποταμιεύσεις, σύμφωνα με την λογική της Τρόικας και των νεοφιλελευθέρων, ούτως ή άλλως περνούν στην οικονομία μέσω του εξισορροπητικού μηχανισμού που ονομάζεται επιτόκιο. Δεδομένου αυτού, δηλαδή οι αποταμιεύσεις γίνονται επενδύσεις ούτως ή άλλως, η απορρόφηση των ανέργων θα γίνεται τόσο πιο γρήγορα όσο πιο χαμηλοί είναι οι πραγματικοί μισθοί και τα μεροκάματα. Όσο δε πιο ισχυρό το ευρώ τόσο πιο χαμηλά τα μεροκάματα. Οι χαμηλοί μισθοί και τα ελάχιστα μεροκάματα προκαλούν τις επιχειρήσεις να αυξήσουν την ζήτηση για εργατικό δυναμικό και έτσι να εξαλείψουν εντελώς την ανεργία. Εξαιρετική ανοησία.

Αυτό όμως είναι ακριβώς, όπως το περιέγραψα, το μοντέλο εξυγίανσης και ανάπτυξης της Ελληνικής Οικονομίας χωρίς καμία μα καμία αμφισβήτηση.

Ο ιδιωτικός τομέας αναλαμβάνει τα ηνία της οικονομίας με ελάχιστους νομικούς περιορισμούς, που μέσω της λιτότητας θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη, ανάλογα με τις επενδυτικές ευκαιρίες που θα παρουσιάζονται. Το κράτος γίνετε το ελάχιστο δυνατό, με ελάχιστες παροχές και με πρωταρχικό καθήκον να μαζεύει τα τοκοχρεολύσια που χρωστάμε και να τα αποδίδει στους δανειστές.. Για πάρα πολλά χρόνια θα τρώνε καλά.

Το φυσιολογικό ερώτημα που εγείρεται είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί γι αυτή την προσαρμογή. Καίτοι το μοντέλο παρουσιάζεται ως νευτώνειο, και άρα μοναδικό -άλλη υψίστη ανοησία- εν τούτοις δεν έχει τις ακριβείς μετρήσεις του Νεύτωνα. Ισχυρίζεται ότι έχει νευτώνεια αιτιότητα αλλά όχι νευτώνειες μετρήσεις. Αυτά θα γίνουν αν και εφ’ όσον γίνουν τα παραπάνω απαντούν αορίστως.

Μερικοί ειλικρινείς νεοφιλελεύθεροι καθηγητές μιλούν για 20 με 30 χρόνια. Οι πολιτικοί του τροϊκανού τόξου ή δημοκρατικού τόξου ή του Ευρώ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ποικιλώνυμοι αριστεροί της Σοσιαλδημοκρατίας) δεν απαντούν γιατί δεν ακούν αυτή την ερώτηση. Τι να πουν;

Αν προσφύγουμε στην ιστορία γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν έγιναν αυτά που το μοντέλο μας διαβεβαιώνει, αλλά αντίθετα η εφαρμογή του κατέλυσε όλες της Δημοκρατίες της Ευρώπης από το 1918 έως το 1930, έφερε τον ναζισμό και το φασισμό στην εξουσία, προκάλεσε εμφυλίους πολέμους και άλλα δεινά. Άλλωστε από το 1980 ζούμε διαρκείς κρίσεις και από το 2008 ζούμε μια βάρια κρίση που αιτία είναι ακριβώς αυτές οι ιδέες.

Κατά συνέπεια το ερώτημα αν θα ληφθούν αλλά μέτρα είναι άνευ νοήματος. Και βεβαία θα ληφθούν. Που θα φρενάρει η κάθοδος των μισθών, μεροκάματων, συντάξεων κάνεις δεν το γνωρίζει ή κάνεις δεν μπορεί να το μαντέψει. Ένα είναι σίγουρο ότι η βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος θα διαλύσει την ραχοκοκαλιά του Έθνους, την μεσαία τάξη, η δε φτώχεια που μας επιφυλάσσεται είναι άνευ προηγούμενου. Όταν με το καλό θα έλθει η ανάκαμψη πιθανότατα θα είμαστε όλοι νεκροί όπως θα έλεγε και ο Κέϋνς.

Αυτά για να γνωρίζουμε τι μας περιμένει και κανείς να μην λέει ποτέ ότι εγώ δεν γνώριζα. spyridonstalias@hotmail.com

kefalokleidomata