Φαντάσματα. . .

Είναι άσχημο να ζεις με φαντάσματα. . . . .
Φαντάσματα που μόνο εσύ βλέπεις. Πάνω που περνάει καιρός, νομίζεις πως θα εξαφανιστούν, πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα ξορκιστούν και θα μπορέσεις να κοιμηθείς και πάλι ήσυχα τα βράδια.
Όμως, πάνω εκεί. . . ακριβώς πάνω εκεί που πας να πιστέψεις σε αυτό το παραμύθι αυτά με έναν απρόσμενα τρομακτικό και βίαιο τρόπο ξαναεμφανίζονται.
Ξαναεμφανίζονται για να μην σε αφήσουν να στεγνώσουν τα μάτια σου, για να σου θυμήσουν πάλι όλα αυτά που εσύ θες να ξεχάσεις, για να σε κάνουν να κοιτάς τις φωτογραφίες τους με ένα νοσταλγικό χαμόγελο και δάκρυα στα μάτια και να τις ρωτάς γιατί, λες και ως δια μαγείας θα σου απαντήσουν. Λες
και θα ξεπηδήσουν μέσα από το χαρτί και θα σε πάρουν αγκαλιά.
Αυτή την αγκαλιά που τόσο πολύ θες!! Αυτή την αγκαλιά που βλέπεις να στοιχειώνει τα βράδια τα όνειρά σου!...
Είναι πολύ τρομακτικά αυτά τα φαντάσματα. Σου δημιουργούν απίστευτες φοβίες. Σε κάνουν να πιστέψεις πως δεν θα αγαπήσεις ποτέ ξανά. Πως δεν θα μπορέσεις να δωθείς ποτέ ξανά. Με έναν απροσδιόριστο τρόπο σε κάνουν να συνεχίζεις να τα αγαπάς σιωπηρά, όσο και αν πονάς. Κλειδώνουν την καρδιά και το μυαλό σου. Σε κάνουν να τα αγαπάς γιατί απλά δεν μπορείς αλλιώς!
Δεν υπάρχει κανείς να ξορκίσει αυτά τα φαντάσματα, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς. Δεν μπορούν, γιατί απλά εκείνοι δεν βλέπουν τα δικα σου φαντάσματα. Δεν μπορούν να τα νοιώσουν. . . Δεν ξέρουν πόσο σε τρομάζουν τα βράδια, πόσο σε πονάει η όψη τους.
Μπορεί και εκείνοι να έχουν τα δικά τους φαντάσματα, όλοι έχουν. Όμως για τον καθένα τα φαντάσματα του είναι τα πιο τρομακτικά...
Το δικό μου φάντασμα βρίσκετα παντού. Στις φωτογραφίες, στα τραπέζια των καφέ που κάτσαμε μαζί, στα ρούχα μου, στις καρέκλες του σπιτιού μου,στα σινεμά, στις καθημερινές μου συνήθειες....
Το χειρότερο από όλα είναι πως είναι μέσα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου και δεν λέει να φύγει...
Είναι θλιβερό να αγαπάς ένα φάντασμα, εκείνο στέκεται εκεί και διασκεδάζει με το πως μπορεί να σε καταντήσει και εσύ όχι απλά το υπομένεις, αλλά συνεχίζεις να το αγαπάς και να ζεις μια ουτοπία.
Κάποια στιγμή τα συνηθίζεις και δεν σε τρομάζει η όψη τους. Παγώνεις και πλέον δεν μπορούν να σε τρομάξουν, αν είσαι αρκετά υπομονετικός στο τέλος σε βαριούνται καθώς δεν είστε καθόλου διασκεδαστικοί εφόσον δεν μπορούν να σας τρομάξουν πλέον και φεύγουν.
Τότε η ψυχή σας είναι και πάλι ελεύθερη!!
Το δικό μου φάντασμα προς το παρόν βρίσκει άφθονη διασκέδαση μάλλον μαζί μου και δεν λέει να με αφήσει. Ελπίζω να με αφήσει σύντομα, αλλιώς θα πρέπει να βρω τους Ghost Busters και δεν είναι καιρός για έξοδα...
g.l.

black mail