«Libertá vo candtando…»

τοῦ Δ. Κοσμόπουλου ποιητή καί δοκιμιογράφου

«…Ψάλλω τήν Λευτεριά…», λέει ὁ στίχος τοῦ Dante πού βάζει προμετωπίδα ὁ Διονύσιος Σολωμός στόν «῞Υμνο εἰς τήν ᾿Ελευθερίαν». Οἱ ῞Ελληνες ὀφείλουν νά χαίρονται… Οἱ πολιτικοί μας ταγοί ἐπανέρχονται στίς εὐγενέστερες στιγμές τοῦ κοινοβουλευτικοῦ μας βίου. ῞Οταν πολιτικοί, ὅπως ὁ ᾿Ηλίας ᾿Ηλιοῦ, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου, ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος ἤ ὁ Γεώργιος Καρτάλης, ἐγκρατεῖς κάτοχοι ἑλληνικῆς παιδείας καί γλώσσας, στήριζαν τά ἐπιχειρήματά τους στούς θησαυρούς τῆς παρακαταθήκης μας. ᾿Αλλιῶς δέν ἐξηγεῖται· Μάθαμε, προσφάτως, ἐντός Κοινοβουλίου, ἀπό τόν κύριο ᾿Αλαβάνο, ὅτι ὑπάρχει καί καλή βία. ῎Αρα δικαιολογοῦνται οἱ «ἐπαναστάτες» πού καῖνε καί σπάζουν. ᾿Αφοῦ στόν ἐθνικό ὕμνο ἡ ὄψη τῆς ἐλευθερίας «…μέ βία μετράει τή γῆ». ῎Οχι! Δέν εἶναι «βία», εἶναι «βιά» ἀπήντησεν μετά σπουδῆς ὁ Γιῶργος Καρατζαφέρης. Καί σημαίνει «βιασύνη»… Αὐτό θά πεῖ κοινωνία αὐτοσυνειδησίας! Οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἔθνους, ἐν Κοινοβουλίῳ, θέτουν ζητήματα ἑρμηνευτικῆς στόν Σολωμό… Οἱ ῞Ελληνες μᾶλλον πρέπει νά κλαῖνε. Μέ μαῦρο δάκρυ… ῾Η μικροκομματική μιζέρια, κύριο χαρακτηριστικό τῆς ὁποίας εἶναι ἡ γλωσσική ἀφασία (τοῦ «δέν δικαιοῦσθε διά νά ὁμιλεῖτε», λόγου χάριν), ἐπιστρατεύει κι ὄσα ἱερά ἀγνοεῖ γιά τίς ἄθλιες σκοπιμότητές της. ῾Ο ἕνας τους, σέ ντελίριουμ ἰδεοληψίας, μέ νεοζντανοφικό τρόπο, ὑπερασπίζεται τόν φασιστικό ἀμοραλισμό τῆς κουκουλοφορίας. ῾Ο ἕτερος ἐθνορητορεύει, γιά κουκιά, ὅπως οἱ φουσκωμένοι διάνοι. ῾Ο τρίτος νοιάζεται γιά τά «προσωπικά του δωράκια» ἀπό τόν κορβανᾶ. Καί τά λοιπά. (Γιά νά μαθαίνουνε οἱ μικρομαγαζάτορες τῶν κομμάτων. Στίς «Σημείωσες τοῦ ποιητῆ», στήν α’ ἔκδοση (1825), ὁ γενάρχης τῆς ποιητικῆς μας παράδοσης Διονύσιος ῾Ιερομόναχος Σολωμός, ἀπαντώντας Αστίς κατηγορίες πού λάβαινε ὅτι ὁ ῞Υμνος ἐκφράζει «ὑψηλά νοήματα» πλήν μέ «στίχους σφαλμένους», γράφει γιά τήν μετρική τοῦ ποιήματος· «…Τό ια (βία), τό εει (ρέει), τό αϊ (Μάϊ) (…) ὅταν δέν εἶναι εἰς τό τέλος τοῦ στίχου, δέν κάνει παρά μία συλλαβή (…)». Βία, λοιπόν ἡ λέξη. Σημαίνει τό βλέμμα πού ρίχνει ἡ ἐλευθερία, φλογερό καί πεῖσμον. Πού περνάει, ἀναμετρώντας ἀτίθασα ὅλη τήν γῆ. Βία τοῦ βλέμματος καί τῆς ψυχῆς. ᾿Ανυποχώρητη. ᾿Από τόν πιό ἀναστάσιμο ποιητή μας πού εἶδε τήν «Μητέρα μεγαλόψυχη, τήν θεϊκιά πατρίδα» τυλιγμένη μέ «φύλλα τῆς Λαμπρῆς», μέ φύλλα τῶν Βαγιῶνε». Προτείνω, ὡς πολίτης, πρό ἡμερησίας διατάξεως συζήτηση στή Βουλή, μέ θέμα· «῏Ητο ἤ δέν ἦτο ὁ Σολωμός στυγνός ἐθνικιστής»); Σταυρώνεται τό ἐσφαγμένο ᾿Αρνίο, γιά νά ἀναστηθεῖ μαζί Του ἡ τύφλα μας. Στή Δέκατη ἕκτη παράγραφο τῶν σημειωμάτων, στήν «Γυναίκα τῆς Ζάκυνθος» (1825 - 1826), ὁ Διονύσιος ῾Ιερομόναχος βάζει ἕνα Μεσολογγίτη νά μιλᾶ· «Πῶς πάει τό ἔθνος, πῶς πᾶνε οἱ δουλειές; Καί ἄφησε τό κουπί του καί μέ τό χέρι ἐσυχνόκοβε τόν ἀέρα orizzontalmente (σ.σ.· ὁριζόντια). Εἶδες νά μαδᾶνε τήν κότα καί ὁ ἀέρας νά συνεπαίρνει τά πούπουλα; ῎Ετσι πάει τό ἔθνος». Σπολλάτη σας, «φασουλῆδες, μακριά, κι ἐσεῖς παλιάτσοι» γιά νά θυμηθοῦμε τόν Παλαμά.

manifesto