Ως πότε, παλληκάρια;

“Ως πότε, παλληκάρια, θα ζώμεν στα στενά; Μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες, στα βουνά;” Ο Θούριος του Ρήγα μας ταιριάζει, στις μέρες που ζούμε. Με την κοινωνία μας να έχει κοπεί φέτες από τους αριστοτέχνες της “πάλης των τάξεων”. Η μια κοινωνική- επαγγελματική τάξη στρέφεται εναντίον των άλλων κι ανερυθρίαστα τους ζητά και… συγνώμη για την ταλαιπωρία. Όλοι ζητούμε θυσίες από τους διπλανούς μας για να αντιμετωπιστεί η πρωτοφανής οικονομική κρίση, αλλά κάνουμε σα λυσσασμένες γάτες όταν οι άλλοι μας ζητήσουν να μπούμε κι εμείς στο χορό των θυσιών.

Ως πότε παλληκάρια θα ζώμεν στα στενά; Με την παιδεία μας να παράγει στην καλύτερη περίπτωση μηχανές απόδοσης στις εξετάσεις και παπαγάλους που άκριτα αποστηθίζουν για να κυνηγήσουν το βαθμό, να μπουν σε μια σχολή -όποια νάναι…- και μετά… ποιος ζει ποιος πεθαίνει για μετά… Η γλώσσα μας, που κάποτε ήταν η ψυχή του Ελληνισμού, βιάζεται πρώτα από όλους από εμάς τους ίδιους.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά… αρκεί να ξεσκίζουμε όσους παράγουν πλούτο σε αυτή τη χώρα, ενώ εμείς, τη θέλουμε την καλοπέρασή μας. Ποτισμένοι ως το μεδούλι με το ντελίριο της εισόδου μας στο Δημόσιο -για ασφάλεια, που σημαίνει φυγοπονία…- όσοι δεν το κατορθώσαμε, υποφέρουμε στριμωγμένοι στην άβολη και μικρή κλίνη του προκρούστειου μισθού μας, ενώ βασανιζόμαστε από ανίκανους κομπλεξικούς γραφειοκράτες, ανεπαρκείς μαυρογιαλούρους πολιτικούς, από εμάς τους ίδιους πολλές φορές.

Ο Ρήγας έγραφε στον Θούριό του “Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά; στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά. Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής”. Σήμερα τύρανος, βεζύρης, δραγουμάνος είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα, η απουσία ευκαιριών στην κοινωνία, η αδικία, το σπάταλο κι αναξιόπιστο κράτος. Αδίκως, ναι! αδίκως με κάνει να χαθώ. Γι αυτό και όσα νέα παιδιά αισθάνονται ότι το λέει η καρδούλα τους, σπουδάζουν έξω, δηλαδή μαθαίνουν γράμματα, κι εκεί σταδιοδρομούν, εκεί που το σύστημα δίνει ευκαιρίες, και στους νέους συγχωρεί και καμιά αστοχία.

“Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει, κι’ αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει…” Κι εμείς, οι ζώντες, οι περιλυπόμενοι, αρκούμαστε στον μιθριδατισμό των ανικάνων κι ανελεύθερων που κουμαντάρουν τούτην εδώ την κοινωνία, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή. Βλέπω έξαλλος την κάθε φασιστοκομμουνίστρια Κανέλλη να επιτίθεται λάβρα εναντίον των επιχειρηματιών και -εκμεταλλευόμενη το αναντίρρητο επικοινωνιακό της χάρισμα- να προπαγανδίζει ασύστολα τα καθεστώτα των γκουλάγκ, την πιο απεχθή -μαζί με τη φασιστική- μορφή κοινωνίας που γέννησαν οι Νεότεροι Χρόνοι. Βλέπω και τους πιο πολλούς οικοδεσπότες της να την παρακολουθούν χάσκοντες από ημιμάθεια ενώπιον τής προσεκτικά κι επικοινωνιακά κτισμένης επιχειρηματολογίας της. Για να έχεις, πια, εκπομπή στην τηλεόραση, ακόμα και στην κρατική, είναι απαραίτητο να προσκομίσεις απόδειξη μη εγγραμμάτου. Άραγε οι Αλβανοί όταν βλέπουν την επέλαση του κοινωνικού εξισωτισμού, της σκουριασμένης “πάλης των τάξεων” και της ανελευθερίας του σφυροδρέπανου στις τηλεοράσεις τους, θυμούνται τι τράβηξαν οι πατεράδες τους στην Αλβανία; Οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, οι Πολωνοί εργάτες στην Ελλάδα αναλογίζονται τα δικά τους, κόκκινα πέτρινα χρόνια; Γιατί ευτυχώς (…) οι Έλληνες δεν είχαν τέτοιες εμπειρίες, τρισχειρότερες από τις δικές τους, κι έτσι δεν κατανοούν τι εστί βερύκοκο. Αλλά, με τέτοια Δεξιά και τέτοια Αριστερά που έχουμε στην ευλογημένη μας χώρα, νομίζω ότι τέτοια κομμουνιστική πλύση εγκεφάλου μας πρέπει…

“Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν, να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν. Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν”, έγραφε ο Ρήγας, μέσα στα σκοτάδια της δουλείας. Αλλά μέχρι αυτή τη στροφή του Θούριου, ελάχιστοι φτάνουν. Στο ζουμί, δηλαδή. Να ξεκινήσει μια Σταυροφορία στο εσωτερικό του τόπου μας, μια εκστρατεία αξιοκρατίας. Που σημαίνει ότι και το δικό μας παιδί αν δεν αξίζει, πρέπει να καταταγεί στην πρέπουσα θέση, σε μια κοινωνία αξιοκρατίας. Όχι να επαναλαμβάνουμε το γνωστό αξίωμα “άλλο το δικό μας…”. Γιατί όλοι λένε “άλλο το δικό μας” και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε πια, γύρω μας, ολούθε.

Κάποιοι ζήλεψαν τους Έλληνες. Και βάλθηκαν με πολλούς τρόπους, εδώ και πολλά χρόνια από λιοντάρια, να μάς κάνουν βόδια. Κι εμείς, υπερβολικά αλτρουιστές, είπαμε να μην τους χαλάσουμε το χατήρι. Αλλά, ως πότε; Ως πότε, παλληκάρια;

Ειναι μπροστά μας το σαββατοκύριακο. Εκεί που οι πιο πολλοί παίρνουμε μια ανάσα. Ξεκίνησα να σκέπτομαι τι κουβέντα να ανοίξω με τα παιδιά μου και τα χέρια μου μόνα τους πήγαν στο πληκτρολόγιο για τούτο το κομμάτι. Με την προσμονή του σαββατοκύριακου ξεκίνησα να γράφω.

Του σαββατοκύριακου, που έχουμε το χρόνο και την ηρεμία να πούμε δυο λογάκια με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Αλλά και με τον εαυτό μας…

Ας τους ρωτήσουμε, λοιπόν. Κι ας αναρρωτηθούμε.

Ως πότε, παλληκάρια;

Διαμαντής Α. Σεϊτανίδης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ξέρετε πώς τελειώνει ο “Θούριος”; “Ο κόσμος να γλυτώση, απ’ αύτην την πληγή, κ’ ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη”.-

ta pragmata