"Δημοσιογραφία είναι η συγκέντρωση ειδήσεων και πληροφοριών, και η διάδοση τους μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης με στόχο την πληροφόρηση των πολιτών".
Αυτό είναι γενικά ο κανόνας, αλλά δυστυχώς έχει γίνει η εξαίρεση...
Διαβάζοντας το άρθρο της εν λόγω κυρίας:
"Κατακάθια της ενημέρωσης" αρχίζεις και οργίζεσαι με τον κιτρινισμό και τις φοβερές κατηγορίες που περιγράφει με το φοβερό μυαλουδάκι της, όχι ότι πιθανόν αναφέρεται σε κατασκευασμένη είδηση, αλλά σε ακαθόριστη την οποία την φωτογραφίζει με πλήρη στοιχεία με ενδεχόμενο στόχο η περιγραφή αυτή να φτάνει στα όρια του έμμεσου εκβιασμού... αλλά κυρίως της φίμωσης των bloggers (Δημοσιογραφία των πολιτών)
Τι είδηση είναι αυτή που περιγράφεις με κωδικοποίηση κυρία Λώρη Κέζα;
Είναι η γνωστή αντιδεοντολογική μέθοδος του "περιγράφειν για να τα βρούμε στη συνέχεια;" Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει με την επαγγελματική δημοσιογραφία να στοχοποιούν με "κώδικες" συγκεκριμένα άτομα τα οποία στη συνέχεια υποκύπτουν σε προφανείς εκβιασμούς, άλλη λογική εξήγηση δεν χωράει σε αυτή την άθλια μέθοδο της κίτρινης δημοσιογραφίας. (νομίζω;)
Τι προσφορά μπορεί να έχει αυτού του είδους η θολούρα στην έντιμη δημοσιογραφία που απευθύνεται στη πληροφόρηση των πολιτών; όταν ακούγεται από πολλά ΜΜΕ, "εμείς ξέρουμε τα ονόματα...αλλά δεν τα λέμε"; Τι παραπάνω κάνουν και πολλοί άλλοι bloggers που φοβούνται το νόμο περί τύπου και χρησιμοποιούν αυτή τη μεθοδολογίας των επαγγελματιών του είδους αυτού;
Αλλά οι κεφαλοκυνηγοί επιμένουν να κρίνουν άλλους απαλλάσσοντας τους ίδιους από τη βάσανο της αυτοκριτικής και ανάληψης της προσωπικής τους ευθύνης.
Βέβαια η δημοσιογραφία μπορεί να εμπεριέχει την υποκειμενική άποψη αυτού που την ασκεί, από τον τρόπο διαμόρφωσης ή παρουσίασης των συγκεντρωμένων πληροφοριών, μέχρι τον άμεσο σχολιασμό αυτών, αλλά η κωδικοποιημένη φωτογραφική περιγραφή δεν είναι δημοσιογραφία... αλλά κάτι άλλο.
Όποιος ασκεί τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα υπόκειται στον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας της ένωσης συντακτών στην οποία ανήκει, όπως και στον έλεγχο της προσωπικής του ευθύνης.
"Για τα πράγματα που δεν μπορείς να μιλήσεις, (με την έννοια να τα αποδείξεις με ονόματα...καλύτερα θα) πρέπει να σωπαίνεις", σημείωνε ο Αυστριακός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα Ludwig Wittgenstein (1889-1951.
...αλλά στο δια ταύτα αποκαλύπτεται, στη τελευταία παράγραφο, η εν λόγω κυρία:
"Καλά κάνει λοιπόν ο κ. Καστανίδης και δεν συνδέει την επικαιρότητα με τα σχέδιά του για τον μπλογκονόμο..." χρυσώνοντας το χάπι ότι τάχα οι συκοφάντες του Διαδικτύου να αποβληθούν από το ίδιο το σύστημα... και με το ευχολόγιο: "είθε να τους περιφρονήσουν οι χρήστες του Ιnternet και να πάψουν να τους ταΐζουν οι πολιτικές διασημότητες."
Κατά τα άλλα η θολούρα με ανώνυμες αναφορές και η συκοφαντική ισοπεδωτική δυσφήμιση (όλων των blogs)... δεν την αγγίζει όπως νομίζει... όπως και δημοσιογραφική δεοντολογία (της ίδιας) το ίδιο... αρκεί να περάσει ο νέος blogονόνομος.
Νομίζω; ή είμαι υπερβολικός;
Τι προσφορά μπορεί να έχει αυτού του είδους η θολούρα στην έντιμη δημοσιογραφία που απευθύνεται στη πληροφόρηση των πολιτών; όταν ακούγεται από πολλά ΜΜΕ, "εμείς ξέρουμε τα ονόματα...αλλά δεν τα λέμε"; Τι παραπάνω κάνουν και πολλοί άλλοι bloggers που φοβούνται το νόμο περί τύπου και χρησιμοποιούν αυτή τη μεθοδολογίας των επαγγελματιών του είδους αυτού; 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου